Dag 95: La Souterreine - Bénévent-l'Abbaye (21 km)

Vanmorgen om acht uur is het ontbijt. Geen overleg met de pelgrims maar een vaste tijd voor avondeten en ontbijt. Ik vind het prima, Albert was graag eerder opgestaan. Maison Neuf is een prima plek met goed eten en aardige mensen.

Ik breng nog een bezoekje aan de kerk waar de vrienden van Sint Jacob zitten. Een aardige man laat me apostel Jacobus zien, afgebeeld op een glas-in-lood raam. Dan verlaat ik het centrum door de poort Saint-Jean. Via een tunnel onder de snelweg door verlaat ik de stad en kom uit op een landweggetje dat stijgend en dalend door het landschap slingert. De valleien doen me denken aan het gebied van de Drentse Aa bij Schipborg.

In Saint-Priest-la-Feuille is geen Boulangerie of winkel, dus loop ik verder en bij een weiland neem ik een pauze zittend op een grote kei. De bruine koeien komen nieuwsgierig bij het hek staan. Ik neem een stuk chocola en thee en hoop in de volgende plaats een broodje te kunnen kopen.

Ik vervolg mijn weg over een stenen pad. Bij een stromend watertje zie ik dikke bruine diertjes in het water spelen met een gladde staart. Ze lijken een beetje op cavia's. Ik heb geen idee wat het voor beestjes zijn, maar het ziet er wel liefelijk uit.

In dit landschap denk ik nog terug aan een survival die ik deed op m'n vierentwintigste in de Ardennen. Op een van de dagen bezochten we een grot. Met een overal aan en helm met lamp op, schuifelden we door de grot: een arm voor en een arm achter, anders paste het niet. Na een poosje kwamen we uit in een grotere ruimte, de gids noemde het de "baarmoeder". Vanaf hier moesten we onze weg naar buiten vinden. We hadden de keuze uit twee gangen. Eentje leidde dieper de grot in. Als we die kozen dan moesten we zelf terugkomen, keren was geen optie. De andere was het geboortekanaal en leidde naar buiten.
Toen het mijn beurt was, duurde het even voordat ik durfde te kiezen. Het "geboortekanaal" was amper doorheen te komen, maar toen ik de lichtstralen zag kreeg ik een boost en was zo blij dat ik had vertrouwd op mijn intuïtie.

Ook tijdens deze tocht had ik het gevoel dat ik mezelf geboren heb laten worden, ik mag het levenslicht zien van mezelf. "I put on my shoes of lightning..."

In Chamborand is ook geen winkel. Ik zie een bord staan met picknick en sanitair en besluit daar m'n pauze te nemen. Er zijn ook kampeerplekken en een meertje. Het sanitair is een keuken met barbecue en wc's met wc-papier: erg welkom!

Bij het water eet ik nog wat chocola, de laatste walnoten met honing en drink daar water bij.

Dan is het nog zes kilometer tot de eindbestemming. De weg is prachtig, via zand en steenweggetjes kom ik langs een gehuchtje met een stromend beekje en oude huizen. Dan zie ik in de verte de contouren van het stadje. Achter me kijk ik neer op de weilanden en weggetjes waar ik langs gelopen ben.

Vlak voordat ik het stadje inloop zie ik erachter bergen in de verte. De uitzichten zijn hier werkelijk mooi.

De refuge waar ik vannacht slaap is naast de kerk. Een echtpaar dat in 2009 naar Santiago is geweest begroet mij. Albert is al een poosje binnen. We slapen in een kamertje met twee stapelbedden. Tot het warm eten slaap ik heerlijk, het was erg warm onderweg en in de verte meen ik gerommel te horen...

Tijdens het eten hoor ik dat het flink onweerde nadat ik binnenkwam.

We krijgen Kir, een witte wijn met cassis uit de Bourgogne. Daarna een pompoensoep, aardappelen uit de oven, omelet en ham, sla en een toetje met een notenkoek.

De eetkamer is versierd met ridderspullen en pelgrim souvenirs. De gastheer heeft in z'n jonge jaren in Amsterdam gewoond, in de flowerpower tijd en is daarna door Europa getrokken. Je merkt aan hem dat dat een prachtige tijd was voor hem.

Het adres bij een bevriende kunstenares voor morgen wordt geregeld en verzadigd gaan we slapen. Morgen ontbijt om kwart over zes!