Jacobspad: Vries-Amen

Nog 28 dagen/ 4 weken…

De laatste regelzaken en leuke ontmoetingen op het Jacobspad

In de afgelopen week heb ik het huis grondig opgeruimd. Ik merk dat ik deze periode vaker vergelijk met een zwangerschap. Ook nu heb ik een onbeheersbare opruimwoede. Ik vraag me af waar deze nesteldrang vandaan komt, want mijn kuikens zijn uitgevlogen en ik maak zelf ook een trektocht. Met dat ik dit doe, is het alsof ik mijn sporen uitwis en mijn oude ik weg poets. Wellicht om terug te komen als een herboren mens, wie zal het zeggen?

Gister wist iemand mij nog te vertellen dat ik er rekening mee moest houden dat ik als een ander iemand terug zou komen. Deze persoon had dit gehoord van verschillende pelgrims. Ik kan me daar nu nog geen voorstelling van maken. Hoe kan iemand een ander mens worden?

Ondertussen is het wel heerlijk dat alles opgeruimd is, ik kan wel genieten van een opgeruimd huis. Zelfs Hilbrand lijkt actiever te worden, hij loopt neuriënd en fluitend door het huis. ’t Is een gezellig boel hier. Ik sla de momenten op voor later, als ik ergens onderweg alleen in een vreemd bed lig.

Op donderdagavond komt mijn lieve vriendin haar vriend voorstellen. Omdat we allemaal van spelletjes blijken te houden hadden we bedacht dat het leuk kon zijn om te gaan Risken. De avond verliep erg vrolijk en gezellig en we praatten meer dan dat we geriskt hebben. Het spel is dan ook niet uitgespeeld.

De laatste spulletjes zijn gekocht bij Bever Sport, de training met de rugzak op kan beginnen.

Zaterdag en zondag planden Hilbrand en ik weer een wandeling. We liepen weer een deel van het Jacobspad.

Afgelopen zaterdag liepen we van Vries – Rolde (21 km) en zondag van Rolde – Amen (13.5 km).

We zetten de auto bij het station omdat er geen bus rijdt voor 10.00 uur. De volledig ingepakte rugzak gaat mee. Ik merk dat ik even moet wennen aan het gewicht en de grootte en het aan- en uittrekken in de trein en bus. We nemen de trein naar Assen en rijden met de bus verder naar Vries. In het centrum stappen we uit, tegenover de bushalte waar we twee weken geleden stopten. Voordat we op pad gaan, trekken we de handschoenen en mutsen aan in de luwte van de abri. Het waait flink en het miezert, niet echt aantrekkelijk om te beginnen met wandelen. Ik zet de navigatie aan op mijn mobiel, omdat ik graag bijhoud welke afstand we hebben gewandeld. De spot gaat ook aan, zodat Peter ons kan volgen. We blijven dit maar doen zodat we er alvast aan wennen, voor de Grote Tocht. Nadat we hebben bepaald in welke richting we moeten lopen gaan we op pad, tegen de wind in. Over een vlak stuk weg met kale weilanden links en rechts lopen we onder de A28 door over het Noord Willems kanaal en de spoorlijn van Assen naar Haren/Groningen richting Taarlo. Ondertussen regent het flink en beschermen de rugzak met de regenhoes en Hilbrand doet een regen poncho aan. Ik probeer mijn jas en broek uit, deze zouden regen- en wind proof moeten zijn.

In Taarlo is nog geen koffie te krijgen, dus nemen we een korte pauze op een bankje aan de kant van de weg. We wandelen verder over een oud zandpad richting Loon, langs Hunebed D15. Deze oude grafkelders zijn meer dan 5000 jaar oud. Over het weiland naast ons loopt een groep jagers, te zien aan de groene kleding en geweren. We vragen ons af of ze nog wat vangen voor de kerst.

Via een klinkerweggetje lopen we Loon binnen. Bij de afslag staat een Hotel/Restaurant, gezellig versierd met kerstlampjes en andere kerstversierselen: De Herberg van Loon. Binnen is het heerlijk warm. De kerstman zit naast de kachel met een kop chocolademelk en zingt een kerstliedje voor ons, terwijl een bord naast hem ons uitnodigt om snert te komen eten. Na de kou buiten is dit een heerlijk plekje om even op te warmen en bij te komen. Het is een heel karwei om ons te ontdoen van de jassen, handschoenen, mutsen en rugzakken en we nemen nogal wat ruimte in beslag, maar het kan allemaal in deze herberg. We genieten van de zelfgemaakte snert. De “herbergierster” blijkt ook nachtverpleegkundige te zijn in het ziekenhuis in Emmen. Marchje, mijn vriendin met wie ik in de afgelopen weken een deel van het Drenthepad heb gelopen werkt daar ook. Ze blijken op dezelfde afdeling te werken. Ze spreekt vol lof over Marchje, ik gloei van trots.

Na dit gastvrije intermezzo gaan we weer op stap, richting Rolde. We wandelen door het Drenthe uit de oertijd: weer een zandpad en ook hier is een Hunebed (Balloo). Via een wildrooster komen we in een prachtig natuurgebied met vennen en een grafheuvel en Celtic Fields. Hilbrand geniet en in een jolige bui hangt hij als een slingeraap aan de overstekende tak van een boom, ik kan het niet laten om hier een foto van te maken.

Waarschijnlijk door de grote afwisseling zijn we opeens in Rolde. We zouden zo nog meer kilometers kunnen lopen, maar ons overnachtingsadresje is al besproken dus gaan we op zoek. Het blijkt dat we twee kilometer te ver zijn doorgelopen.

We overnachten bij Ruud en Joke. Zij hebben een B&B sinds vorig jaar met een gastenkamer en badkamer op de bovenverdieping van hun huis dat tegen de rand van Rolde aanligt met de achtertuin aan het pad waar wij langs liepen. We worden gastvrij onthaald met een kop thee en koffie met koekje voor op onze kamer. Na een warme douche en even luieren op bed vertrekken we voor een warme maaltijd richting dorp. Het plaatselijk eetcafé is ons te lawaaierig en te rokerig, we kiezen voor de chinees. Dit blijkt een goede keuze te zijn. Na een wandeling van twintig minuten zijn we weer op ons slaapadresje en om tien uur gaat het licht uit. We slapen een verkwikkende slaap en worden getrakteerd op een uitgebreid ontbijt met een gekookt eitje en verse jus met op de achtergrond Classic FM.

Na het aankleedritueel en een hartelijk afscheid lopen we via de achtertuin richting Jacobspad. Het pad leidt ons naar de Jacobuskerk in Rolde. Hilbrand las in de gids dat in het koor aan de zuidwand bij de triomfboog een glas-in-loodraam was met een Jacobsschelp. Het lijkt ons leuk om hier een foto van te maken. We vragen ons af of er nog diensten worden gehouden en zien dan aan de voorkant allemaal fietsen staan en mensen lopen. Een mevrouw wenkt ons en zegt dat we best naar binnen mogen. We blijven aarzelend in de gang staan, als de koster naar ons toekomt. We leggen uit met welke wandeling we bezig zijn en vragen hem of we de Jacobsschelp mogen zien. Hij nodigt ons uit om naar binnen te komen, nadat hij de klokken heeft laten luiden. Binnen zitten al verschillende mensen op de kerkbanken en kijken ons nieuwsgierig aan. Het zal ook wel een bijzonder gezicht zijn: Hilbrand met zijn regenponcho, muts en rugzak en ik met mijn grote rode rugzak, wandelstokken en sjaal om mijn hoofd en modderige wandelschoenen! De koster loopt vooruit en wijst de schelp aan. We maken een foto en bedanken hem hartelijk en knikken ondertussen vriendelijk naar de kerkgangers. De Heer heeft vreemde kostgangers! Dan vraagt de koster of we ook een stempel willen voor in het pelgrimspaspoort. En zo krijgen we meer dan we vragen. Wat een hartelijke ontvangst!

Hilbrand loopt huppelend en zingend verder. “Mijn dag kan niet meer stuk”, roept hij. Geweldig! En later: “Ik kan me wel voorstellen dat iemand de Camino wil lopen. Als je dit soort spontane ontmoetingen hebt, dat is toch geweldig!”

Via Nijlande, een klein plaatsje met mooie boerderijen, lopen we onder de N33 door, de weg van Assen naar Gieten. We lopen een uur over het Westerscheveld, zonder een huis te zien of iemand tegen te komen en zien alleen natuur met het pad waarover wij lopen. Opeens schiet een haas voor ons over het pad en in no-time verdwijnt hij uit ons gezichtsveld. We begrijpen nu waar de uitdrukking: Er als een haas vandoor gaan” vandaan komt.
Halverwege staat een bankje en dat komt ons wel goed uit. We nemen een korte pauze, want het is koud zo in het open veld. Door modderige paden (waar ken ik dat van) met afgebroken takken en omgewaaide bomen vervolgen we sonze weg. Dan horen we in de verte het loeien van koeien. Het lijkt alsof er groot onraad is, het loeien worden steeds heftiger. Nieuwsgierig geworden door het enorme kabaal zoeken we naar de oorzaak. Dan zien we tussen de bomen langs het pad een kudde zwarte koeien achter een tractor met hooibalen aan rennen. Waarschijnlijk worden ze gevoerd. Even later rijdt de boosdoener ons tegemoet met koptelefoon op!

We lopen over het Amerdiepje verder naar Amen. We zijn dan nog van plan om naar Westerbork te wandelen. Op de hoek van de straat zien we een Café: De Amer. Er staan verschillende auto’s buiten geparkeerd en het ziet er gezellig uit. We besluiten dat het tijd is om ons weer op te warmen en wat moed in te drinken.

Bij binnenkomst wordt ons gevraagd of we voorde muziek komen. We antwoorden dat we voor de warmte en de koffie komen om vervolgens door te wandelen naar Westerbork. We worden voorzien van koffie en hebben algauw aanspraak. Bijzonder publiek komt hier! Het blijkt dat er een Canadese blues-legende optreedt in het zaaltje naast het café. De zaal is uitverkocht. De vrouw achter de bar vertrouwd ons toe dat het een bijzonder optreden is, wellicht de laatste van Ray Bonneville. Hij schijnt ernstig ziek te zijn maar treedt op totdat het niet meer gaat.
Een bezoeker, de boeker blijkt later, weet Hilbrand over te halen om te blijven. Hij zal ons persoonlijk op de trein in Beilen zetten na afloop. Er blijken nog plaatsen te zijn.
We dompelen ons onder in het bijzondere gebeuren en genieten van de gezongen levensverhalen. Waarschijnlijk door de warmte, het donkere zaaltje en de hypnotische muziek vallen we allebei in slaap, maar weten nog net onze ogen open te doen voordat de lichten aangaan, wakker geschud door het gejuich en applaus. In de pauze worden traditioneel gehaktballen uitgedeeld. Het blijkt vanaf het moment dat we binnen zitten tot nu toe, al te regenen en we prijzen onszelf gelukkig dat we hier gebleven zijn. Een van de songs is te vinden op youtube: http://goo.gl/l1qTgR

Na deze onverwachte gezelligheid worden we zoals beloofd op de trein gezet in Beilen door een erg sympathieke man. We stappen de auto uit en de trein in die al staat te wachten: hoe bijzonder!

We genieten thuis na van onze mini-pelgrimstocht. De eerste met bepakking. Ik kan het merken aan mijn nek en rug, niet tijdens het wandelen, maar wel daarna. Een groot voordeel is dat het goed slapen is na een dag wandelen!

De komende week ga ik de Via Vezelay, de weg van Rocroi – Vezelay voorbereiden en natuurlijk Kerst vieren met ons gezin!