Kerst en Pieterpad

Nog 22 dagen tot het vertrek…

De afgelopen week staat in het teken van Kerst. We willen niet met het kerstvirus meedoen en doen op maandagochtend boodschappen voor het “kerstweekend”. Maar nu al is het druk. Er zijn veel ongeduldige en geïrriteerde mensen op de parkeerplaats bij de supermarkt. Mannen die verdwaasd met boodschappenkarretjes en -briefjes in de hand ronddolen. Vrouwen die erg doelgericht op allerlei exclusieve producten afstormen en winkelpersoneel van hot naar her laten lopen om uitverkochte producten uit het magazijn te laten halen. En dat allemaal om “gezellig” kerst te kunnen vieren. Wat bezielt mensen toch in deze periode?

Enkele jonge vakkenvullers houden de stemming er in. “Hé”, roept de één. “Wat”, vraagt de ander. “Waar begint dit op te lijken?”, vraagt de eerste. “ ‘k Weet niet” zegt de ander. En de eerst begint te zingen: “It’s beginning to look a lot like Chrismas…” en de ander valt in. Het liedje dat de concurrent gebruikt voor hun tv-commercial, waarbij de vader getergd wordt door alle kerstvoorbereidingen.

Tweede kerstdag komen onze kinderen. We krijgen maar geen contact met Paul en ik merk dat dat me erg verontrust. Bart en Peter stellen voor om bij hem langs te gaan en krijgen alleen een reactie door de gesloten deur. Hij leeft, hij reageert en heeft het druk… Ik ben gerust dat er toch enig contact is geweest en dat hij weet dat we aan hem denken en hem graag bij ons willen hebben. Ik vind het zo geweldig van Bart en Peter dat ze proberen om Paul naar huis te krijgen en kan er voor nu vrede mee hebben dat het gaat zoals het gaat.

We hebben een heerlijke dag samen en maken een lekkere wandeling over het Mantingerveld, met voetbal, net als vroeger. En de mannen worden weer jongens… Ik geniet extra deze dag, neem het in me op alsof het de laatste kerst is die ik meemaak. Ik houd van mijn gezin!

Pieterpad.
Met Giny, mijn vriendin uit Uithuizermeeden die ik nu al 29 jaar ken, heb ik voor vrijdag en zaterdag afgesproken om het Pieterpad af te lopen. Telkens na een tweedaagse wandeling plande ik de tocht alweer voor de volgende keer, inclusief logeeradresje. Volgens Giny, de administrateur van onze tocht, zijn we in 2006 gestart. Omdat we het toen allebei behoorlijk druk nog hadden met ons gezin en werk konden we niet vaak afspreken. In het begin liepen we telkens één dag, maar toen de afstanden naar het beginpunt groter werden besloten we om er twee dagen van te maken. Giny kwam telkens met de trein in Hoogeveen en soms bracht Hilbrand ons verder en kwamen we met de trein terug. Maar vaak ook gingen we met de auto naar een beginpunt en gingen dan aan het einde met het openbaar vervoer terug naar de auto. We probeerden het dan zo uit te kienen dat we van station naar station liepen. De laatste keer was toch wel pittig om twee uur te rijden en daarna nog de hele dag te wandelen en de laatste dag eerst de hele dag te wandelen en dan vermoeid in het donker terug te moeten rijden. De mannen bedachten dat ze ons best op konden halen, deze laatste etappe.

Peij (Echt) – Spaubeek: 27 km
En zo brengt Hilbrand ons vrijdag naar Peij bij Echt. Giny is ’s ochtends al om 6 uur vertrokken. Om 10.30 uur gaan we van start richting Koningsbosch. Volgens de reisgids kunnen we na een half uur koffie drinken in Slek. Hilbrand staat al op ons te wachten, maar het plaatselijk café is dicht tussen kerst en nieuwjaarsdag. We nemen afscheid van Hilbrand en wandelen verder. Dan wenkt een oudere man ons en roept kom maar, ik heb wel koffie voor jullie. Aarzelend lopen we achter hem aan naar zijn huis en halen opgelucht adem als we in de deuropening een vrouw, zijn vrouw blijkt, zien die roept dat de koffie klaar staat in de keuken. Overweldigd door zoveel vriendelijkheid zetten we ons in het krappe keukentje aan de koffie, Douwe Egberts koffie. Kijk! dat voelt een beetje als thuis hier in Zuid-Limburg.

Vol volle moed stappen we daarna de het pad op. Het begint eerst te miezeren en later regent het behoorlijk en de wind trekt aan. Giny trekt de poncho aan, ik reken op mijn pelgrimsbroek en -jas. We houden de loshangende takken goed in de gaten! Voorbij Susteren wandelen we de grens over naar Duitsland alsof het niks is. Een bordje herinnert ons aan andere tijden… Bij een vervallen boerderij nemen we een korte pauze om even bij te tanken en vervolgen ons pad waarbij we veel omgevallen bomen en takken moeten trotseren. Zo nu en dan vallen het Pieterpad en het Pelgrimspad samen zien we aan de stickers. Via een brug over het beekje met knotwilgen wandelen we Nederland weer binnen richting Sittard. We volgen de steeds groter wordende beek naar het centrum van de stad waar een kerstcircus en –kermis is opgebouwd op de Markt. We stappen een eetcafétje in kerstsfeer binnen, dat De Trechter heet. Het is er droog, lekker warm en gezellig. Hier nemen we contact op met ons logeeradresje. Volgens de gastheer zijn we omstreeks 18.00 uur bij Spaubeek en het wordt niet pikkedonker volgens hem, maar als we bang zijn dan pikt hij ons op! We zien uit naar onze maaltijd op dit gastvrije adresje!

We laden de telefoon en onszelf op en wandelen langs het overdekte ijsplein richting de Kollenberg waar zeven kapelletjes met afbeeldingen en teksten over het leven van Jezus staan. Tijdens een wandeling tijdens een van onze vakanties in Zwitserland hebben Hilbrand en ik ook al eens iets dergelijks gezien. Door de natte glibberige grubben wandelen we langs de kale akkers omhoog en komen we uit op een landweggetje dat we aflopen richting de Paulusstichting.

Aan de kant van de weg, vlak voor het plaatsje Windraak, staat een bankje met een waterpomp met de volgende tekst:

Pieterpadders en zo meer
Als uw tong droog voelt als leer
En blaren kwellen al te zeer
Vindt dan hier uw krachten weer

Leuk dat iemand de moeite neemt om dit hier neer te zetten voor ons wandelaars! We lopen over een landweggetje en snappen nu goed wat de term “vals plat” inhoudt. De weg lijkt horizontaal, maar aan onze bil- en buikspieren merken we dat we omhoog lopen. We wandelen verder over de Wanenberg waar de wind inderdaad raak was! Veel bomen zijn hier omgewaaid en liggen over en gedeeltelijk over de paden. Langs de kant van het pad zijn allerlei dieren uitgesneden uit de boomstammen. We lopen stijgend en zigzaggend door het bos. Pas als we bij een houten trap komen, zien we hoe hoog we geklommen zijn! Dan wordt het schemerig en lopen we richting Spaubeek. Maar eerst nog moeten we door een stuk bos en daar kunnen we geen pijlen meer zien of het boekje volgen. Bij het licht van de mobiele telefoon zien we dat we drie maal naar links moeten in het bos, richting het station van Spaubeek. We horen een trein en even later zien we de lichten: gered!

In het donker komen we aan in Spaubeek. Via een brug over de A76 van Heerlen naar Geleen, wandelen we door het dorp waar we op de hoek van de straat een Christusbeeld zien met de toepasselijke tekst: “Heer zegen mijn weg verder”. De mensen hier hebben wel humor! En dan aan het einde van een landweggetje, tegen de rand van het bos, zien we een kerst-verlicht huis, het lijkt wel een disco! En ja hoor, daar is ons logeeradresje… My god, waar komen we terecht, vragen we ons af!
De deur wordt open gedaan door ontzettend aardige mensen van in de zestig. De soep staat al klaar en ze stellen zichzelf helemaal in dienst van ons. We voelen ons er een beetje ongemakkelijk bij. We worden getrakteerd op een overdaad aan overheerlijk eten en persoonlijke verhalen. Het eten is echt heerlijk! Na een verkwikkende douche gaan we lekker op bed tv kijken naar The Voice Kids. Giny en ik delen een tweepersoonsbed en vinden dat geen probleem. Heerlijk hoe gemakkelijk je wordt als je samen onderweg bent. We vallen tijdens het tv-kijken al in slaap.

Spaubeek – St. Pieterberg: 30 km
De volgende ochtend ontbijten we om 8 uur en om half 9 staan we alweer buiten! Het regent en we kunnen het pad eerst niet vinden. Maar dan blijkt dat ons pad is veranderd in een modderriviertje. Al glijdend en glibberend klauteren we omhoog over de löss-grond. We voelen alle spieren, pezen en gewrichten in onze heupen, knieën en enkels. We snappen nu heel goed waarvoor ons skelet en de spieren bedoeld zijn. Wat fijn dat alles goed werkt. Na deze spannende onderneming langs een aantal grindgroeves, blijkt dat we te ver doorgelopen zijn. Waarschijnlijk zijn we de weg kwijtgeraakt doordat we zo gefocust waren op de grond. Met behulp van de google-maps op de telefoon bepalen we waar we zijn en zien dat we zo’n twee km teveel hebben gewandeld. Maar, we worden rijkelijk beloond. We wandelen langs een oud plaatsje met prachtig oude vakwerkboerderijen en spekhuizen. Dankzij de Boze Moeders, die van 1991 – 1998 protesteerden tegen uitbreiding van vliegveld Beek, kunnen we hier ongestoord genieten van de natuur. Met een omweg komen we weer uit op het Pieterpad en stevenen af op Valkenburg. We lopen langs de mooiste paden met knotwilgen die als eeuwenoude wachters langs het kabbelende slingerende beekje staan. Onder een spoorwegtunnel door komen we uit in Valkenburg en buigen af richting de Strabeek. Met een bruggetje gaan we de Geul over en bovenaan het pad staat Gasterij Koningswinkelhof. Een heerlijke plek om uit te rusten met een luxe tosti voor Giny en een prachtig opgediende uiensoep voor mij. Nadat we door de deur bij de Wiefkes zijn geweest, bij de Mennekes komen we niet binnen, trekken we weer verder over het modder-wandelpad langs de Geul. Dit pad is nogal scheef met links de berg en rechts beneden het water, we lopen dan weer omhoog en dan weer omlaag. We krijgen er een andere bewegingsdimensie bij! De spieren, pezen en botten worden flink uitgetest! Op een kruising van paden zien we dan een stuk boomstam met daarop: Pieterpadders: Nog even volhouden, St. Pietersberg 10 km! Ik merk dat ik nu wel zo’n beetje aan het eind van mijn latijn ben. Deze etappe met modderpaden, stijgen en dalen hakt er flink in. Ik hak voor de motivatie de route in drie stukjes: nog twee km tot einde kaartje, dan nog vier tot aan Maastricht en dan nog vier tot het eindpunt. Dat klinkt beter dan tien. Dat moet te doen zijn! We krijgen nu nog zo’n drie kilometer modder-en waterweg op de Bemelerberg. Om mijn pezen en gewrichten te sparen loop ik maar door het water, voor mij is het ondoenlijk om nog als een berggeit heen en weer te springen, te glibberen en te glijden en corrigeren over het pad. Hoezo, pad…? Aan de voet van de berg zijn dan wel weer prachtige grotten in het kalksteen te zien! En voordat we er erg in hebben zijn we via Bemelen Maastricht ingewandeld. We zijn geen plaatsnaambord tegen gekomen, maar worden welkom geheten in Mestreech, zoals te lezen is op de muur van een viaduct. Verder gaat het over het spoor en voor het station langs richting winkelstraat. Daar stappen we een overvol kroegje binnen en trakteren we onszelf op koffie met echte Limburgse kersenvlaai. En dat is lekker…. Mmmmm!

We gunnen onszelf geen lange pauze, want we willen eigenlijk voor het donker wordt op de Sint Pietersberg zijn. We begeven ons met onze modderschoenen tussen het winkelend publiek dat zoals het lijkt, hun kerstkleding nog aan heeft. We voelen ons een beetje misplaatst hier. We lopen over de St. Servaasbrug waar het nog drukker is de St. Pieterstraat op, dit is oud-Maastricht. Alles is hier prachtig versierd en overal klinkt muziek en zijn vuurkorven te zien. We laten de gezelligheid achter ons en wandelen via de Luikerweg de berg op. We hebben geen idee hoe ver nog en waar we precies moeten zijn. Vol verwachting klopt ons hart…
We laten het restaurant links liggen en wandelen gestaag langs het Fort verder naar boven. Hier is een open vlakte, maar nog geen eindpunt te zien. Dan zien we rechts een hek met een verrekijker. Hierachter blijkt de Mergelgroeve te liggen: een groot diep gat met enorm veel bedrijvigheid bij de cementfabriek. Giny wenkt, we moeten opschieten, het wordt al schemerig.

Na ongeveer 500 meter zien we dan een wegwijzer met wit-rode markering voor drie wandelwegen. We herkennen het monument en zijn zooo blij dat het gelukt is! “Yes, we did it” ,juichen we.

We hangen om de paal en lachen, zingen, zoenen en knuffelen elkaar. We maken snel nog foto’s terwijl het al schemerig wordt. Dronken van blijdschap lopen we terug, richting restaurant om de oorkonde die ons beloofd is op te halen. Al na enkele tientallen meter lopen de mannen ons tegemoet. We worden gefeliciteerd en opnieuw slaken we oerkreten van blijdschap.

In het restaurant eten we heerlijk en vieren we onze overwinning! Met de oorkondes op zak rijden we met onze trotse “kerels” naar huis, ondertussen genietend en meezingend met de Top2000 op de radio.
Het voelt heerlijk dat het Pieterpad is afgesloten voor de tocht naar Santiago. De komende weken zal ik het wat rustiger aandoen en de route in Frankrijk en Spanje globaal uitstippelen.