Vandaag, op de dag dat ik 50 jaar wordt, begint mijn pelgrimstocht.

Zaterdag was het uitzwaaifeest. Ik vond de aandacht, de woorden en gebaren overweldigend en zeer indrukwekkend. Ik zal er zeker nog weken over doen om alles te verwerken.

Hilbrand, onze kinderen Simon & Bianca, Bart, Peter, mijn moeder, mijn zus Antoinette & Jan hebben zich enorm ingezet. En Susan & Dennis, de vrienden van Bart hebben geholpen met het opbouwen en opruimen en het maken van foto's t.b.v. een herinneringsboek dat ze voor mij gaan maken.
Na het feest hadden we nog een heuse after-party in de feesttent! Gelukkig reageerden de buren begripvol.

Simon & Bianca bleven slapen en Hilbrand haalde Paul op uit Groningen. Hij kwam zoals afgesproken en belde niet af. Ik was dolgelukkig nu ons gezin compleet was. De boel in en om het huis werd opgeruimd en tussendoor hadden we gezellige pauzes.
Na de wedstrijd PSV-Ajax, kwamen onze buurvrienden Evert-Jan & Martha voor iets bijzonders...
Evert-Jan sprak een zegen uit, terwijl ik in het midden stond met Hilbrand en onze kinderen in een kring om mij heen, samen met Evert-Jan en Martha. Het was erg indrukwekkend en raakte ons allemaal diep. Een voor een knuffelde ik iedereen en Paul... gaf mij een stevige knuffel voor het eerst sinds...? Paul heeft heel veel moeite met aanrakingen. Daarna wil hij ook wel met mij op de foto. Hij omarmt me zelfs: heel bijzonder en emotioneel.
Evert-Jan en Martha geven ons de ruimte en gaan naar huis.

Na een stevige omhelzing en lieve woordjes neemt ook Simon afscheid. Bianca vind het erg indrukwekkend allemaal. We knuffelen elkaar en nemen afscheid.

Dan gaat ook Bart weg en blijven Hilbrand, Peter en ik alleen achter. We gaan vroeg op bed, we zijn moe van alle emoties.

Vannacht ben ik een aantal keren wakker geweest, maar ik sliep ook vrij snel weer. Het is alsof ik door het weekend heen gedragen ben, ik voel me heel rustig.

Vanmorgen heb ik m'n pelgrims-outfit aangetrokken. Nu kwam dan ook het afscheid van Peter, onze jongste die nog thuis woont. Onze buren en vrienden zwaaiden ons uit, een buurman van 89 jaar werd emotioneel en zei dat hij mij ging missen en niet wist of hij er nog wel zou zijn als ik thuiskwam. Poeh, dat kwam wel even aan zeg!

We reden naar Minnertsga, mijn eerste overnachtingsadres. Mijn moeder en haar zus, tante Baukje, haalden ons op. Samen reden we naar Zwarte Haan waar ik samen met Hilbrand zou starten. Antoinette, mijn zus was er ook met haar hond Doran.

De eigenaar deed speciaal voor ons het restaurant open, terwijl zijn dochtertje vandaag 2 jaar werd en hij maandags gesloten is. We aten taart en er werd voor mij gezongen. Tante Baukje had nog iets speciaals in petto. Zij zong voor mij een lied namens pake: "Laat mij op mijn pelgrimsreize. Altijd wand'len aan Uw zij". Ze gaf mij nog iets heel speciaals mee met een grote emotionele betekenis. Een hele grote eer en ik zal er goed op passen!
Tante Baukje, als je dit leest, wil je dan in je reactie het lied voor mij opschrijven. Mijn muzikaal geheugen is wel goed, maar ik ben niet zo tekstvast...

En weer moest ik afscheid nemen. Nu van mijn lieve tante, die tegelijk met mijn moeder in het huwelijk trad, en mijn zusje en mijn moeder. Mijn moeder doet heel dapper en stoer, terwijl ze zo huilde toen ik op m'n 17e zei dat ik graag uit huis wilde, of in Hawaï bij haar nicht wilde wonen om een studie te doen. Toen ging ik niet, want dat verdriet wilde ik haar niet aandoen. En nu ga ik...

Zwarte Haan - Minnertsga 15 km (?)

Het Jacobspad begint bij Zwarte Haan en het pelgrimspad eindigt bij de Spaanse Kaap Finistera, het einde de wereld. Zwarte Haan wordt daarom wel het begin van de wereld genoemd.

Ik neem dit begin goed in me op, hier aan de Waddenzee waar mijn heitelân (vaderland) is en waar ik m'n memmetaal (moedertaal) spreek (helaas niet schrijf zoals mijn moeder of schoonzus Jettie). In deze omgeving hebben mijn voorvaderen een bestaan opgebouwd. Hoe kwamen ze hier terecht vraag ik me wel eens af...

En dan gaan we toch echt op pad. Ik loop de instructies na die ik meekreeg: 1. Spot aan en verbinding maken met de i-Phone: het duurt erg lang. Hilbrand en ik besluiten dat dit voor deze tocht een mislukt experiment is. Hij neemt de Spot mee terug naar huis. 2. De track instellen van de camera, dit gaat vlot. Hilbrand neemt voor vandaag de routekaart en we gaan op pad, ik volg Hilbrand...

Na ongeveer 1.5 km vraag ik me af wanneer de afslag komt en overleg met Hilbrand. Hij heeft de schelp gevolgd en heeft verder geen idee. Bij het bestuderen van de kaart lijkt het dat we de zee in moeten lopen en dan blijkt dat we richting Leeuwarden lopen (de oostroute) ipv richting St. Jacobiparochie. We lachen om de verwarring en lopen terug. En na drie km wandelen zijn we weer aan het begin van de wereld...

Ik word gebeld door de sleutel- en stempelhouder van de Jacobskerk. Ze vraagt zich af of ik gestart ben! We spreken af dat we langs de Jacobshoeve komen voor een stempel.

We lopen onder de dijk langs, de waker volgens ons, en zien drie haasjes er vandoor rennen over de kale akkers van klei. Een reiger aan de kant van de sloot schrikt op van ons en maakt een sierlijke vlucht.

Dan bereiken we de dromer, waarlangs mooie oude huisjes staan, dit is de Westhoek. Via een bruggetje en een schelpenpad gaan we richting de Jacobskerk en gaan we over de slaper. Voor de Jacobskerk staat een poort waar ik natuurlijk door wil lopen, hoe bijzonder dat die hier staat! Voor de poort zijn in de weg gele strepen geschilderd, als die van het internationale symbool van het Jacobspad, ze komen in een punt uit op de poort. Alle wegen leiden naar...

100 meter van de kerk is de Jacobshoeve. We krijgen een heerlijke tosti met soep en koffie. Dat gaat er wel in, want het is koud! Ik krijg een prachtige stempel op mijn pelgrimspas en we trekken verder langs een jacobsappelboom, zo genoemd omdat de appels te eten zijn op 25 juli (?) de naamdag van St. Jacobus. Langs een schelpenpad met knotwilgen lopen we richting de kerk van Minnertsga. En mijn logeeradresje ligt aan dit pad. Via een bruggetje lopen we naar het huis. We mogen de tas wel vast binnen neerleggen en worden hartelijk ontvangen met een kop koffie. Heerlijk na zo'n lange dag.
Hilbrand en ik rijden naar Leeuwarden om een hapje te eten bij het Wapen van Leeuwarden, een eetcafé op de hoek van het Zaailand. Op maandag blijken de plaatselijke eetgelegenheden gesloten te zijn, maar in de Big City gelukkig niet, het is hier zelfs gezellig druk. Nadat we ons galgenmaal gegeten hebben gaan we weer richting Minnertsga.

En dan volgt het onvermijdelijke, dat wat we zo lang mogelijk uit probeerden te stellen... Ook Hilbrand en ik moeten nu afscheid nemen. Heel onwerkelijk... Hilbrand gaat verder met zijn dagelijkse beslommeringen, maar dan zonder mij. En ik? Ik wandel eerst nog in myn heitelân, met de Heer dichtbij aan mijn zij, volgens tante Baukje. Ik schrijf m'n verslag en merk dat ik nooit alles wat gebeurd is kan vangen in woorden, het is duizelingwekkend alsof ik door tijd en ruimte geslingerd word, van de ene dimensie naar de andere...