Dag 13: Windesheim - Olst (15,5 km)

Vannacht heb ik heerlijk geslapen in de werkkamer van Frans. Gisteravond heb ik twee magnesiumtabletten genomen en waarschijnlijk is dit een passender dosering.
De ontbijttafel staat gedekt en Frans en ik eten onder het toeziend oog van trouwe Dorus van al het lekkers dat op tafel staat. Ik mag ook eten meenemen voor tijdens de wandeling vandaag, heerlijk hoor.
Frans is een actieve man die beroepsmilitair is geweest en al veel van de wereld heeft gezien. Hij spreekt Russisch en heeft in Spanje gewoond, vlakbij Kaap Finisterra. Voor zijn kinderen en kleinkinderen is hij weer teruggekomen en woont nu in Wapenveld.
Na het inpakken van mijn rugzak met regenhoes, want het regent, doe ik m'n schoongemaakte! schoenen aan en m'n jas en vertrekken we met Dorus achter in de auto naar het plaatsje Windesheim.
Frans en Dorus lopen een klein stukje mee, maar Dorus houdt niet van regen en de paraplu van Frans is niet bestand tegen de wind. We nemen afscheid en ik loop al vrij vlot een landweggetje op, weg van de "snelweg". Mijn vader is er niet meer, maar ik krijg soms, zoals nu, het gevoel dat hij vaders op mijn pad stuurt om voor me te zorgen.

Het is hier heerlijk rustig en ik geniet! Wind en regen deren me niet, ik zet mijn capuchon wel op en stap vrolijk door. Ik ben zo gelukkig dat ik wel lijk te zweven over het pad.
Dan opeens hoor ik een vreemd ritselend geluid... Mijn lijf schiet in de vecht-/vluchtmodus. Ik heb eens gehoord dat "het kwaad" angst ruikt, dus probeer ik kalm door te lopen, maar blijf wel alert. Bah, wat heb ik hier een hekel aan. Als ik over het bruggetje loop, durf ik om te kijken en niemand zie, besef ik dat ik het geluid van de regenhoes hoorde. Ik voel opluchting. Het kind mag spelen en plezier maken, maar zodra er gevaar dreigt verstopt het zich en komen de wachters in aktie.
Ik wandel verder met een horde mensen die me volgen, ik ben niet alleen. De regen tikt zachtjes op mijn gezicht, ik voel me heerlijk fris en wakker.
Na het pad langs de dijk, sla ik af over de Soestwetering over de Schippershuizen, een weg van zo'n 3.5 km. Na dit lange rechte stuk, ga ik rechtsaf richting Wijhe. Ik wandel het spoor over en loop zo het centrum van Wijhe in, recht op de Nicolaaskerk af. Vlakbij neem ik een pauze in Eetcafe "De Sallandse Kamer". De houtkachel is aan en er hangt een gemoedelijke sfeer. Met een warme chocolademelk en uiensoep warm ik hier wel weer op. Ik mag mijn waterfles vullen en vertrek weer richting Olst en loop langs de molen van Wijhe die nog in gebruik is. De weg gaat langs boerderijen en komt uit op de Rijksstraatweg, bij het dorpje Den Nul. Daar ga ik nog in een bushokje zitten, rugzak af, om thee te drinken uit mijn thermosfles en de broodjes op te eten die ik vanmorgen meenam. Nog even met mijn benen bungelen, veters strikken, en we kunnen weer.
De laatste kilometers naar Olst. En in Olst haalt Ria, mijn schoonzus, mij op! We spraken al voor de tocht af dat ik hier zou komen. Gister hadden we telefonisch contact en Ria vroeg of ik Hilbrand dan ook wilde zien. "Ja, natuurlijk wil ik dat, maar wil Hilbrand dat wel?", reageerde ik. Ze wil niks forceren, want ze begreep dat het best lastig was geweest vorige week. Wel heel lief dat ze hier rekening mee houdt. Ik leg het voorstel voor aan Hilbrand, "Ja", reageert hij direct. Dus vanavond zie ik mijn lief weer! Wel spannend deze bezoekersregeling met de man waar ik al meer dan dertig jaar mee heb samengeleefd...
Ik merk dat mijn benen sterker worden en het tempo kan ik zo nu en dan ook opvoeren, dat belooft nog wat! Ik wandel Olst binnen en zie de watertoren voor me met de spitse kerktoren van de Nederlands-hervormde kerk erachter. Als ik voorbij de watertoren loop, zie ik Ria bij de kerk mij tegemoetkomen. Ik ben zo blij dat ik haar zie! Samen rijden we naar haar huis en na een kop koffie ga ik me douchen. Als ik beneden kom is Hilbrand ook al in huis. Een beetje onwennig begroeten we elkaar, maar o zo blij om elkaar weer vast te kunnen houden. Ria kookt een heerlijke maaltijd voor ons en zet de kachel aan, terwijl Hilbrand en ik bijkletsen.
We eten gezellig met elkaar, zo vertrouwd, zo ontspannen. De was draait ondertussen en dat is ook wel fijn.