Gisteravond ging ik vroeg naar bed, gelukkig omdat ik toch de etappe heb afgelopen en weer over mijn dipjes heen gekomen ben, moe van de inspanning.
Vannacht heb ik geen last gehad van krampen, waardoor ik heerlijk diep geslapen heb.
De wekker gaat om 7 uur, omdat Geesje moet werken. De ochtendroutine verloopt nu vlot, in een kwartier sta ik op en heb ik m'n spullen ingepakt en de kamer netjes achtergelaten.
Geesje heeft al een "overlevingspakket" klaargemaakt voor mij. Ik ben helemaal ontroerd door haar zorgzaamheid. We ontbijten samen en vertrekken richting Doesburg met een prachtige lucht die in vuur en vlam lijkt te staan. Geesje zet mij af bij de Martinikerk. Ze wil absoluut geen gift en vraagt mij een kaarsje voor haar te branden onderweg. "Pay it forward", is haar motto... Zeer waardevol mens! Dankjewel Geesje voor alle goede zorgen en fijn dat ik twee dagen je gast mocht zijn.

De straat bij de Martinikerk heet De Markt, en vandaag worden de marktkraampjes opgebouwd. Het ruikt heerlijk en er is een en al bedrijvigheid. Mooi om te zien, beter dan de verlaten dorpen en marktpleinen...
Ik wandel direct naar het stadhuis dat nog gevestigd is in een historisch pand, hoeveel leuker dan het moderne gebouw in Zutphen! En ja hoor, hier krijg ik direct een Doesburg-stempel! Helemaal tevreden met deze flitsende start wandel ik verder via de brug de IJssel over richting Ellecom. Ik wandel constant langs een drukke verkeersweg. Ik knip de weg als het ware in stukjes door van punt tot punt te lopen: eerst de stoplichten en dan nog 13 groene hectometer-bordjes: Ellecom.
Onderweg bedenk ik dat mijn gedachten soms bij het lopen en de omgeving zijn, soms in het verleden of bij anderen en dan weer in de toekomst, waar zal ik over een week zijn en houd ik het vol?
PLAATS EN TIJD, HIER EN NU BEN IK!
Bij de plaatselijke bakker word ik uitgenodigd om rust te nemen: "rustpunt" staat op een bord buiten. Ik doe het en zit even later aan de cappuccino in een winkel van sinkel en mag zelfs gebruik maken van het toilet: een echt rustpunt!
Ik loop over het landgoed van kasteel Middachten met boerderijen, moestuinen en fruitgaarden en waan me een pelgrim in de middeleeuwen... "Natas, dit moet je zien, ze kunnen hier vast een wapensmid gebruiken!" Natascha is mijn nichtje, ze wil graag wapensmid worden en zij en ik houden allebei van vervlogen tijden. Vorig jaar hebben we nog in een tentje overnacht op het terrein van Archeon bij Alphen aan de Rijn.
Helemaal gelukkig wandel ik De Steeg binnen, recht op de kerk "Onze Lieve Vrouwe ten Hemelopneming" af. Mijn hemel, wat een naam, ik ga er met een boog om heen. Ik hoef nu nog niet, het leven is te mooi.
Op een kunstwerkje op het plein tegenover de kerk staat de volgende tekst van Lydia Rood: "in de schemering is de weg tussen bos en rivier onverdraaglijk mooi".

Verderop ga ik over de spoorbaan het bos in. Bij het eerstvolgende bankje houd ik pauze om energie op te doen voor de klim naar de Posbank. Dan valt mijn blik op de door de bomen gefilterde zonnestralen: dit beeld lijkt op een plaat die mijn beppe had. Er stond een tekst op die ik zo mooi vond: "op deze plek dacht ik aan jou". Ik bel mijn moeder om dit met haar te delen. De verbinding is slecht, maar het contact des te beter!
Vol met energie stap ik de berg op: geweldig! Via kronkelpaden, over bruggetjes en onder poortjes door kom ik bij de Posbank. Het uitzicht is onbeschrijflijk mooi en de zon brand op mijn gezicht.

Bij de Posbank zie ik een beeld van een vrouw met een fiets. "Jettie!", denk ik. "Verdorie, je was gister jarig." Een dag te laat voor je verjaardag, maar ik dacht direct aan jou, Jettie! "Koningin op de fiets", staat er bij: hoe toepasselijk! Dot bist du!
Groetjes en dikke tút, Petra

Bij De Posbank, een café-restaurant van Natuurmonumenten, neem ik weer een pauze met een heerlijke soep. En daar besluit ik dat het klaar is voor vandaag. Ik hoef me niet iedere dag uit te putten of het maximale er uit te halen. Het is een mooie dag, met prachtige weer en een indrukwekkende omgeving: het is goed zo.

Ik bel met een vrienden-op-de-fiets-adresje in Rheden, hier twee kilometer vandaan en ik kan komen. De gastvrouw in Arnhem vindt het prima dat ik morgen kom. Zo, dat is geregeld... Ik wandel de Schietbergseweg af naar beneden en in het door de zon verwarmde bos hoor ik een vogeltje helder fluiten: "Het wordt lente Paul!"
Onder aan de berg, naast een restaurantje is mijn slaapadresje. Ik krijg een eigen kamer met zitbank en trek me terug met warme chocolademelk en uitzicht op het bos. Mijn gastvrouw gaat zo weg en ik haal straks een hapje eten bij de buren. Het was een mooie dag vandaag!