Dag 22: Wijchen - Zeeland (18 km)
Blijf op de hoogte en volg Petra N.
10 Februari 2014 | Nederland, Zeeland
Gisterochtend heb ik weer heerlijk ontbeten bij Harry en Janny. Janny had al een hardlooptraining achter de rug en trainde fanatiek haar buikspieren toen ik beneden kwam. We deden rustig aan, want zij hadden verder geen afspraken en Hilbrand was onderweg om me op te halen. Mijn hart maakte een sprongetje op het moment dat ik de auto aan zag komen rijden. Ik werd helemaal blij toen ik Hilbrand zag. Met Harry en Janny erbij beheerste ik mij natuurlijk. Het voelt toch wel een beetje alsof we een bezoekersregeling hebben, dat vond ik de vorige keer ook al. Na een kop koffie pak ik snel m'n spullen in en nemen we afscheid van Harry en Janny. Bedankt voor de spontane uitnodiging en jullie gezellige thuis!
Hilbrand en ik rijden naar het restaurant in het bos waar we gister naar toe wandelden. We willen hier bijkletsen en een plan maken voor vandaag. Het is er erg druk en lawaaierig, ik kan hier niet zo goed meer tegen merk ik. Hilbrand heeft het boek mee dat Susan heeft laten maken van de foto's met namen en berichtjes van mensen die op het uitzwaaifeest waren. Het is erg mooi geworden en ik vind het leuk om iedereen weer voorbij te zien komen en de berichtjes te lezen die geschreven zijn. Dank jullie wel! Mooi idee zo, Susan! Goed gelukt wat mij betreft!
Dan heeft Hilbrand nog het boekwerk mee met foto's en persoonlijke berichtjes van hem, onze kinderen, m'n moeder en zusje. Ik sla het boek open en word erg emotioneel bij het zien van de foto's van onze kinderen. Het boek gaat weer dicht, nu maar niet, het is te moeilijk. Ik mis m'n kinderen enorm!
We vertrekken richting een vrienden op de fiets-adresje. Als we aankomen blijkt het niet uit te komen, ook een ander adres in dezelfde plaats lukt niet. Na een half uur zoeken en bellen komen we uit bij B&B "Aan de Burgt" in Boekel. We worden hartelijk ontvangen, krijgen spontaan een uitsmijter aangeboden en Hilbrand wordt door de enthousiaste heer des huizes meegetroond om naar het schaatsen te gaan kijken. Als Irene gewonnen heeft, gaan wij naar onze kamer met tweepersoons bed.
We hebben een fijne tijd samen en de volgende dag stellen we het opstaan uit. Nog even elkaar vasthouden, nu het nog kan.
Na een uitgebreid ontbijt en het inpakken van een lunchpakket voor mij vertrekken we naar het punt waar ik ga starten met de wandeling voor vandaag. Op een kruispunt van wegen, stopt de auto en stappen we uit. De rugzak gaat om, het gaat allemaal een beetje onhandig en stuntelig. Ik voel me tegenstrijdig. Ik doe dit wel en ga zo weer lopen, maar ik wil met Hilbrand mee. Nog een laatste knuffel, ik kruip bijna in Hilbrand, laten elkaar weer los. Ik loop bij de auto vandaan en Hilbrand blijft staan en zwaaien. "Ga nou weg", denk ik. Maar hij blijft en zwaait en ik vind 't lief. Mijn God, wat houd ik toch van hem! "Ik hou van je", roep ik. "Ditto", hoor ik terug. Hiermee verwijst Hilbrand naar de film "Ghost" met Patrick Swayze en Demi Moore, waarin zij een stelletje zijn. Hij kan nooit zeggen dat hij van haar houdt en reageert telkens met ditto als zij zegt dat ze van hem houdt. Als hij plotseling overlijdt dan probeert hij haar alsnog te laten weten dat hij van haar houdt.
Als ik de laatste bocht voorbij ben, zie ik Hilbrand niet meer. Ik stap stevig door. We hebben een fijne tijd gehad en nu ga ik weer verder met mijn wandeling.
Ik moet nog bijkomen van ons afscheid en zie dan een kapelletje staan langs de kant van de weg. Je kunt er een kaarsje branden en de opbrengst van de giften gaat naar de kankerbestrijding. Ik denk aan de mensen die vaak veel te jong zijn gestorven aan kanker, zoals beppe (64), onze buurvrouw Beppie (36), onze vriendin Grajanne (50), mijn schoonmoeder en kortgeleden mijn zwager Roel (65) en brand een kaarsje voor iedereen die een dierbare verloren is en in het bijzonder voor Ria en haar kinderen en kleinkinderen. Een steentje dat ik kreeg met "strenght" erop laat ik achter.
Vanaf de kapel loop ik verder en mijmer ik over afscheid nemen en dood gaan. Is er leven na de dood? Als kind al intrigeerde mij dat. Ik heb mijn pake vaak de oren van zijn hoofd gevraagd en hij bleef mij geduldig antwoorden. Hij kon me altijd weer geruststellen. Het leek me vreselijk om dood te moeten gaan, er niet meer te zijn, niet meer te bestaan!
Ik had het er met Harry over. Volgens hem waren er twee mogelijkheden. 1. (En ik dacht, zeg het niet) er is niks hierna, of 2. Er is wel wat. In beide gevallen kun je er nu maar het beste van maken. De tweede spreekt mij toch het meeste aan. Ik wil graag geloven dat er iets is na de dood.
Maar als kind vond ik het idee van eeuwig leven ook wel erg lang en vroeg ik me af of je het ook kon stoppen als je wilde. Telkens weer die tweestrijd...
Ik wandel langs de Maas in Gelderland en loop over de John S. Thompson-brug de Maas over en Brabant binnen. In de oorlog werden onder andere hier 20.000 parachutisten gedropt in het kader van operatie Market Garden voor de bevrijding van Zuid-Nederland, ook wel bekend als de slag om Arnhem.
Ik ga verder naar Grave en loop langs een oude loods. Er stappen verschillende mannen naar binnen en eentje wenkt mij. Ik ga er heen en hij nodigt me uit om te komen kijken. De mannen zijn bezig met een aantal carnaval wagens. Hij is helemaal trots op "zijn" wagen met een grote kop met een enorme tong. "We laten iedereen over de tong gaan", zegt hij lachend. Ik word nog voorgesteld aan zijn makkers en dan vertrek ik weer. "We laten u ook over de tong gaan", roept hij me na. Ik ben benieuwd...!
In Grave zie ik op een gevel een Jacobsbeeldje en neem een pauze bij het plaatselijk café met een lekkere vers gemaakte tomatensoep.
Van Grave wandel ik verder naar Escharen. Langs een militair oefenterrein wandel ik over een hobbelig bospad. De tanks en vrachtwagens staan gevechtsklaar. Ik vind het maar niks om hier zo vlak langs te lopen. De afrastering biedt vast geen bescherming als een mafkees wat wil. Uiteindelijk kom ik uit op een landweggetje en zie ik de kerktoren van de Sint Jacobuskerk in Zeeland. Ik moet dan nog 4 km lopen.
Ik heb een overnachting voor vannacht en dinsdag op woensdag geregeld in Nistelrode. Daar moet ik met de bus naar toe, via Uden. Als ik bij de rotonde bij Zeeland ben, komt de bus naar Uden net aanrijden. Ik ren zo hard ik kan en zwaai en de buschauffeur stopt. Gelukkig maar, want de bussen rijden maar eens per uur. In Uden gaat de bus naar Nistelrode ook vrij snel. Als ik daar uitstap, bel ik met de gastvrouw en zij haalt me op in haar Mercedes tweezitter. Haar dochter en schoonzoon eten mee en ik mag ook een hapje mee-eten. Daarna mag ik gebruik maken van een heerlijk bad. Ik klets nog even met mijn gastvrouw en ga op tijd naar bed. Morgen brengt ze me naar Zeeland met de auto, dan hoef ik niet met de bus.
Hilbrand en ik rijden naar het restaurant in het bos waar we gister naar toe wandelden. We willen hier bijkletsen en een plan maken voor vandaag. Het is er erg druk en lawaaierig, ik kan hier niet zo goed meer tegen merk ik. Hilbrand heeft het boek mee dat Susan heeft laten maken van de foto's met namen en berichtjes van mensen die op het uitzwaaifeest waren. Het is erg mooi geworden en ik vind het leuk om iedereen weer voorbij te zien komen en de berichtjes te lezen die geschreven zijn. Dank jullie wel! Mooi idee zo, Susan! Goed gelukt wat mij betreft!
Dan heeft Hilbrand nog het boekwerk mee met foto's en persoonlijke berichtjes van hem, onze kinderen, m'n moeder en zusje. Ik sla het boek open en word erg emotioneel bij het zien van de foto's van onze kinderen. Het boek gaat weer dicht, nu maar niet, het is te moeilijk. Ik mis m'n kinderen enorm!
We vertrekken richting een vrienden op de fiets-adresje. Als we aankomen blijkt het niet uit te komen, ook een ander adres in dezelfde plaats lukt niet. Na een half uur zoeken en bellen komen we uit bij B&B "Aan de Burgt" in Boekel. We worden hartelijk ontvangen, krijgen spontaan een uitsmijter aangeboden en Hilbrand wordt door de enthousiaste heer des huizes meegetroond om naar het schaatsen te gaan kijken. Als Irene gewonnen heeft, gaan wij naar onze kamer met tweepersoons bed.
We hebben een fijne tijd samen en de volgende dag stellen we het opstaan uit. Nog even elkaar vasthouden, nu het nog kan.
Na een uitgebreid ontbijt en het inpakken van een lunchpakket voor mij vertrekken we naar het punt waar ik ga starten met de wandeling voor vandaag. Op een kruispunt van wegen, stopt de auto en stappen we uit. De rugzak gaat om, het gaat allemaal een beetje onhandig en stuntelig. Ik voel me tegenstrijdig. Ik doe dit wel en ga zo weer lopen, maar ik wil met Hilbrand mee. Nog een laatste knuffel, ik kruip bijna in Hilbrand, laten elkaar weer los. Ik loop bij de auto vandaan en Hilbrand blijft staan en zwaaien. "Ga nou weg", denk ik. Maar hij blijft en zwaait en ik vind 't lief. Mijn God, wat houd ik toch van hem! "Ik hou van je", roep ik. "Ditto", hoor ik terug. Hiermee verwijst Hilbrand naar de film "Ghost" met Patrick Swayze en Demi Moore, waarin zij een stelletje zijn. Hij kan nooit zeggen dat hij van haar houdt en reageert telkens met ditto als zij zegt dat ze van hem houdt. Als hij plotseling overlijdt dan probeert hij haar alsnog te laten weten dat hij van haar houdt.
Als ik de laatste bocht voorbij ben, zie ik Hilbrand niet meer. Ik stap stevig door. We hebben een fijne tijd gehad en nu ga ik weer verder met mijn wandeling.
Ik moet nog bijkomen van ons afscheid en zie dan een kapelletje staan langs de kant van de weg. Je kunt er een kaarsje branden en de opbrengst van de giften gaat naar de kankerbestrijding. Ik denk aan de mensen die vaak veel te jong zijn gestorven aan kanker, zoals beppe (64), onze buurvrouw Beppie (36), onze vriendin Grajanne (50), mijn schoonmoeder en kortgeleden mijn zwager Roel (65) en brand een kaarsje voor iedereen die een dierbare verloren is en in het bijzonder voor Ria en haar kinderen en kleinkinderen. Een steentje dat ik kreeg met "strenght" erop laat ik achter.
Vanaf de kapel loop ik verder en mijmer ik over afscheid nemen en dood gaan. Is er leven na de dood? Als kind al intrigeerde mij dat. Ik heb mijn pake vaak de oren van zijn hoofd gevraagd en hij bleef mij geduldig antwoorden. Hij kon me altijd weer geruststellen. Het leek me vreselijk om dood te moeten gaan, er niet meer te zijn, niet meer te bestaan!
Ik had het er met Harry over. Volgens hem waren er twee mogelijkheden. 1. (En ik dacht, zeg het niet) er is niks hierna, of 2. Er is wel wat. In beide gevallen kun je er nu maar het beste van maken. De tweede spreekt mij toch het meeste aan. Ik wil graag geloven dat er iets is na de dood.
Maar als kind vond ik het idee van eeuwig leven ook wel erg lang en vroeg ik me af of je het ook kon stoppen als je wilde. Telkens weer die tweestrijd...
Ik wandel langs de Maas in Gelderland en loop over de John S. Thompson-brug de Maas over en Brabant binnen. In de oorlog werden onder andere hier 20.000 parachutisten gedropt in het kader van operatie Market Garden voor de bevrijding van Zuid-Nederland, ook wel bekend als de slag om Arnhem.
Ik ga verder naar Grave en loop langs een oude loods. Er stappen verschillende mannen naar binnen en eentje wenkt mij. Ik ga er heen en hij nodigt me uit om te komen kijken. De mannen zijn bezig met een aantal carnaval wagens. Hij is helemaal trots op "zijn" wagen met een grote kop met een enorme tong. "We laten iedereen over de tong gaan", zegt hij lachend. Ik word nog voorgesteld aan zijn makkers en dan vertrek ik weer. "We laten u ook over de tong gaan", roept hij me na. Ik ben benieuwd...!
In Grave zie ik op een gevel een Jacobsbeeldje en neem een pauze bij het plaatselijk café met een lekkere vers gemaakte tomatensoep.
Van Grave wandel ik verder naar Escharen. Langs een militair oefenterrein wandel ik over een hobbelig bospad. De tanks en vrachtwagens staan gevechtsklaar. Ik vind het maar niks om hier zo vlak langs te lopen. De afrastering biedt vast geen bescherming als een mafkees wat wil. Uiteindelijk kom ik uit op een landweggetje en zie ik de kerktoren van de Sint Jacobuskerk in Zeeland. Ik moet dan nog 4 km lopen.
Ik heb een overnachting voor vannacht en dinsdag op woensdag geregeld in Nistelrode. Daar moet ik met de bus naar toe, via Uden. Als ik bij de rotonde bij Zeeland ben, komt de bus naar Uden net aanrijden. Ik ren zo hard ik kan en zwaai en de buschauffeur stopt. Gelukkig maar, want de bussen rijden maar eens per uur. In Uden gaat de bus naar Nistelrode ook vrij snel. Als ik daar uitstap, bel ik met de gastvrouw en zij haalt me op in haar Mercedes tweezitter. Haar dochter en schoonzoon eten mee en ik mag ook een hapje mee-eten. Daarna mag ik gebruik maken van een heerlijk bad. Ik klets nog even met mijn gastvrouw en ga op tijd naar bed. Morgen brengt ze me naar Zeeland met de auto, dan hoef ik niet met de bus.
-
11 Februari 2014 - 00:41
Minke Geurts:
Lieve Petra,
Wat weer een mooi verhaal en leuke foto's. Zo te zien breekt de zon door. Ik zie al bloempjes bloeien. Mooie omgeving. Wat wou ik graag een keertje meelopen!
Oant moarn! mam
-
11 Februari 2014 - 07:19
Martha:
Lieve Petra,
Net afgelopen week las ik een prachtige (engelstalige) metafoor op leven na de dood, die ik hier met je deel. Misschien aardig om onderweg eens verder op te mediteren...
In a mother's womb were two babies. One asked the other: "Do you believe in life after delivery?" The other replies, "Why, of course. There has to be something after delivery. Maybe we are here to prepare ourselves for what we will be later." "Nonsense," says the other. "There is no life after delivery. What would that life be?" "I don't know, but there will be more light than here. Maybe we will walk with our legs and eat from our mouths." The other says "This is absurd! Walking is impossible. And eat with our mouths? Ridiculous. The umbilical cord supplies nutrition. Life after delivery is to be excluded. The umbilical cord is too short." "I think there is something and maybe it's different than it is here." The other replies, "No one has ever come back from there. Delivery is the end of life, and in the after-delivery it is nothing but darkness and anxiety and it takes us nowhere." "Well, I don't know," says the other, "but certainly we will see mother and she will take care of us." "Mother?" You believe in mother? Where is she now?" "She is all around us. It is in her that we live. Without her there would not be this world." "I don't see her, so it's only logical that she doesn't exist." To which the other replied, "Sometimes when you're in silence you can hear her, you can perceive her. I believe there is a reality after delivery and we are here to prepare ourselves for that reality."
Lieve groet,
Martha -
11 Februari 2014 - 11:37
Harry En Janny Rullmann:
Hoi Petra,
Weer lekker onderweg! Je bent een dankbare pelgrim om gastvrijheid aan te geven, het was voor ons een fijne ervaring. Tijdens onze wandeling hadden we het over heimwee, als je het thuis goed hebt is het onvermijdelijk dat heimwee onderweg de kop op steekt, zeker als je zo lang onderweg bent als jij. Maar je hebt op ons de indruk gewekt van een sterke vrouw met een ijzeren wil, ondanks dat je Hilbrand en je kinderen mist wil en zal je naar Finisterre. Als je lichaam het volhoudt zal je wil je daar brengen, zeker weten.
We blijven je op je pad volgen, 's-avonds bij het eten gaat jouw kaars aan en staan we stil bij de stappen die jou die dag weer dichterbij je einddoel hebben gebracht. We hopen dat je op je route nog veel zult genieten van al het natuurschoon en van mooie ontmoetingen. Buen camino.
Harry en Janny
-
11 Februari 2014 - 13:22
Joke Bos:
Hallo Petra,
Wat een leuk verhaaltje heeft Martha aan jou geschreven over ons hier-nu-maals! Je loopt toch maar mooi steeds verder de lente tegemoet. Hanneke, Ria en ik willen in het weekend van 4 tot 7 april onze Jacobsroute vervolgen vanaf Zutphen. We lopen dan naar Nijmegen, en daarna kunnen we kiezen om richting Eijsden of richting De Bosch te lopen. Wil jij mij schrijven waarom jij hebt gekozen voor de richting Den Bosch. Je vertelde me dat je via Vessem wilde lopen, maar ik herinner me niet waarom en of Vessem echt bepalend was voor je keuze. Ben benieuwd!!!
fijne dag gewenst, ben nog steeds wel een beetje jaloers - als de zon tussen de wolken door schijnt!
groetjes,
Joke -
11 Februari 2014 - 17:39
Emi & Manon:
We hebben al de hele week met mijn telefoon berichtjes geplaatst maar ze stonden er maar niet op. Vandaar dat we het nu via de computer doen en hier volgt het bericht;
"Lieve Petra,
Wat hebben we toch genoten die avond. Jammer dat je niet wat langer bleef in Velp maar ja... Je moest door! En we weten zeker dat je nog genoeg leuken dingen gaat doen. Wat een leuke foto van ons daar in dat mexicaanse resturantje! Ja, dat was een leuke avond. En moet je eens raden wat ik zagen toen we van de week in de brievenbus keken?! Een prachtige dvd genaamd "My Fair Lady" met Audrey Hepburn. Toen we het mijn (o)ma vertelde zei ze dat ze in haar Audrey Heburn boek net een bladzijde open had waar op Audrey stond met de kledij.. Toeval of niet? Net zoals wij jou toen tegen kwamen. Beste PEtra nog succes en gelukkig met het veder verloop van je reis en hou je taai hé? ;)
Vriendelijke Goetjes,
Manon en Emi
P.S. En een dikke knuffel (schilt je er weer een met een boom) -
11 Februari 2014 - 17:56
Marion:
Go Petra dan ben je nu een dorpje bij mij vandaan? Te kort om hier een overnachting te plannen.
Ik weet niet of je morgen over Heesch loopt?
Anders als het rond de middag is heb ik wel een lunch voor je als je wil.
Ik heb om half 10 een afspraak van ik denk een uurtje maar daarna ben ik er Kan 's middags eventueel een stuk met je oplopen Laat maar weten koffie of thee heb ik zowiezo.
En wat een mooi stuk is hierboven beschreven zeg zo waar dank je wel hiervoor -
11 Februari 2014 - 18:00
Jan Vloet:
Dag Petra,
Wat een verassing om te lezen dat je vandaag de plaats Zeeland aandoet. Vanaf die plaats (parochiekerk van St. Jacobus) zijn mijn schoonzus en ik op 28 maart 2005 naar Compostela vertrokken om uiteindelijk deze plaats op 1 augustus 2005 te bereiken. Een onvergetelijke ervaring! Met zeer veel belangstelling wil ik graag jouw camino blijven volgen.
Mocht je in Vessem overnachten, wil je dan broeder Fons de hartelijke groeten van ons doen,
Buen Camino,
Jan Vloet -
11 Februari 2014 - 21:23
Alice:
Lieve Petra, wat een mooie dingen maak je mee. En wat een gevoelsworstelingen! Vast niet kunnen bevroeden hoe zwaar het af en toe zou worden. Kranig dat je doorgaat. Grappig om te lezen dat je mijn strengh steentje in een kapelletje hebt achtergelaten. Daar waar je de vroeg gestorvenen " herdacht". Mijn Fred noem je niet. Snap ik, dat je daar niet direct aan denkt, maar daarom fijn te lezen van dat steentje. Liefs Alice -
11 Februari 2014 - 21:49
Tineke Ten Bulte:
Hallo petra ik heb jouw naam doorgekregen van marjan, gast vrouw op de pelgrimshoeve in Vessem waar ik nu ovrrnacht.
Ik ben 1 februati gestart in colmschate bij Deventer. Ik vind het dus erg leuk dat we bijna gelijktijdig zijn gestart, in dit jaargetijde en allebei van huis.
ik wens jou dus ook een goede camino,
ook ik heb hier een website en wel onder de naam pelgrimtineke
tineke ten bulte -
11 Februari 2014 - 22:45
Marian :
Hallo Petra,
Deze week werk ik in Vessem in de pelgrimshoeve en blijf daar tot maandag. Heel toevallig is daar nu een vrouw die ook naar Santiago loopt. Welke route loop jij vanaf Uden? Kom je langs Vessem voor je overnachting of loop je richting Maastricht. Succes met lopen. Hartelijke groet Marian -
14 Februari 2014 - 22:41
Paul:
Beste Petra en Hilbrand,
Wat leuk om te lezen. En zeker op Valentijnsdag! Als ik dat geweten had had deze "heer des huizes" van B&B Aan de Burgt jullie niet naar de olympische medailles gelokt, maar gelukkig heb ik dat een beetje goed kunnen maken met mijn met liefde bereidde Uitsmijter Speciaal. Jullie waren leuke gasten. Grappig om te lezen dat je daarna nog bij ons in de buurt gelopen hebt over de Maashorst bij Uden, notabene het natuurpark waar wij zondagmiddag met onze vrienden hebben gewandeld terwijl Hilbrand en jij op ons huis hebben gepast!!!! Hildebrand sterkte de komende tijd zonder Petra en succes met het versterken van ons lerarenbestand in het Noorden van ons land.
Petra buon camino, pelegrino soy Santiago voy. We volgen je.......tot op de terugweg of daarna een keer samen met Hilbrand om de verhalen te komen vertellen bij de open haard buiten!
Maria en Paul van Zantvoort, Boekel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
