Dag 23: Zeeland - Vinkel (18 km)

Vanmorgen na een heerlijk ontbijt en goede zorgen word ik door Trudy naar de Jacobskerk in Zeeland gebracht. Ze heeft geregeld dat een vrijwilliger van de kerk de deur open doet en mij een pelgrimsstempel geeft. In de kerk maak ik foto's en dan mag ik mee met Mies van der Wijst naar het terrein van het Jacobsgilde. Daar staat een kapelletje met Jacob de Meerdere. Ik vraag wat gilde doet, de mannen schijnen vooral veel plezier te maken met elkaar. Ze jeu-de-boulen en schieten en doen klussen voor en met elkaar.

Na deze kennismaken met het goede Brabantse leven, trek ik verder. Met een omweg kom ik weer uit op de route, richting natuurgebied De Maashorst. Daar tref ik een vrouw die in een weiland druk aan het zoeken lijkt naar iets. Verderop staat een man met twee spelende honden. Als ik voorbij loop groet de vrouw die rond de 60 lijkt, mij. Ik vraag haar wat ze zoekt. "Klavertjes vier", antwoordt ze. Soms vindt ze er een en is ze helemaal gelukkig. Zij en haar man, ze knikt naar de man verderop, hebben drie kinderen, en op ieder geboortekaartje stond een Klavertjes vier. "Het is een tik", vertelt ze.
Ik denk aan ons klavertje vier. Toen onze jongste geboren werd nodigden we de buurtkinderen uit voor een kraambezoek. We knipten uit groen papier een klavertje vier en vouwden dit tot vier hartjes, voor ieder kind 1. Van rood papier een dubbel hart, dit vouwden we om het opgevouwen klavertje vier: we sloten daarmee onze vier kinderen in ons hart, ons geluk was compleet.
Ik groet haar en loop verder. Als haar man groet, vertel ik hem dat zijn vrouw niet langer hoeft te zoeken. Hij kijkt me eerst niet begrijpend aan en als ik bijna buiten hoor afstand ben, roept hij: "Klopt, ze heeft mij al!"
Ik ga glimlachend verder.

Via het Slingerpad slinger ik door het bos. Dan opeens begint links van mij een strook bos flink tekeer te gaan en dit gaat over in het rechterdeel en daarna is het weer windstil. Het lijkt alsof er een "wave" door het bos gaat, alsof de bomen een buiging voor me maken, heel bijzonder. Het moet niet gekker worden... (Ga ik nu hallucineren, Alice?)

Als ik verder ga kom ik uit bij natuurcentrum Slabroek. Daar drink ik warme chocolademelk, want het is toch fris buiten, en word aangesproken door een echtpaar. Zij zien de schelp en zijn erg nieuwsgierig naar mijn reis. Ze hebben zelf ook de droom om deze tocht te gaan doen, maar hebben er nog geen tijd voor. Ik geef ze de schelp door die ik van Frans kreeg, zodat hun droom mag groeien. Ze zijn er erg blij mee.

Dan ga ik verder naar Nistelrode. Daar sla ik wat boodschapjes in en haal ik geld, die kans krijg ik namelijk niet vaak. In een plaatselijk eetcafétje neem ik uiensoep en knap hier helemaal van op. Best fijn dat er eet- en drinkgelegenheden open zijn.
Hierna loop ik Nistelrode weer uit, langs een beekje. Na kilometers lopen blijkt dat ik niet meer op de route zit. Ik pak de googlemaps op de iPhone erbij om mij weer terug te zetten op de route. Ik blijk de verkeerde kant opgelopen te zijn. Ik neem nu de kortste route, via de weg. Het begint flink te waaien nu, ik moet echt opletten als er auto's voorbij rijden. Dan gaat het ook nog regenen en is de lol er af voor mij.
De laatste kilometers gaan langs een breed zandpad met prachtige grote paarden en mooie natuur. De accu van de telefoon is leeg, de batterij van de camera ook. Dan kom ik aan bij een restaurantje, vlakbij Vinkel en besluit hier te stoppen. Ik bel met Trudy en die is er binnen 10 minuten. In haar auto warm ik snel weer op en ze overlaadt me met haar warmte en vriendelijkheid.
Trudy kookt voor ons, terwijl ik me douch. We brengen de avond door als vriendinnen, het is erg fijn om bij Trudy te zijn!
Voor morgen is mijn overnachting in Den Bosch geregeld! Trudy brengt me morgenochtend weer naar Vinkel.
Welterusten allemaal en bedankt voor alle support!