Dag 25: 's-Hertogenbosch - Oisterwijk (17 km)
Blijf op de hoogte en volg Petra N.
13 Februari 2014 | Nederland, Oisterwijk
Vannacht heb ik heerlijk geslapen in het prinsessen bed van de jongste dochter van Paul. Na het ontbijt brengt Paul mij naar het centrum van 's-Hertogenbosch, vlakbij de Sint Jacobskerk.
Ik heb nu geen routekaart meer op papier, maar gescande routes in de telefoon. Deze wil ik zo snel mogelijk overschrijven om de accu van de telefoon te sparen. Ik loop alvast met de telefoon in de hand volgens de route, in de hoop iets tegen te komen waar ik even kan schrijven en misschien een kop koffie kan drinken. De route leidt me al snel via de werkzaamheden aan het kanaal de stad uit via een prachtig natuurpad waar veel joggers, fietsers en wandelaars gebruik van maken. Door dit stuk natuur, "Het Bossche Broek" genaamd loopt een fietspad met wandel-/graspad ernaast. Het gebied ligt aan de Dommel en ligt daardoor erg laag. Het uitzicht op de stad met ervoor het natuurgebied is prachtig.
Ik wandel over een brug en onder een viaduct door Vught binnen langs hoge flatgebouwen. Na het oversteken van een straat stuit ik op een oud stukje Vught met een kerk, het Mariaplein en een katholieke basisschool. Op het klinkerstraatje dat er langs loopt liggen klinkers van "Holland". Ik zet het maar even op de foto nu het nog kan, over een paar dagen ben ik de grens over!
Na ongeveer 6 kilometer gelopen te hebben kom ik een restaurant tegen dat open is. Ik besluit om daar een kop koffie te gaan drinken en mijn route op te schrijven. Vlak voor het restaurant staat een beeld dat mijn aandacht trekt met als titel: "De slag om Lekkerbeetje". Het stellen twee ridders te paard voor die tegen elkaar strijden. Volgens het plakkaat is dit het laatste grote riddergevecht geweest, het vond plaats op de plek waar nu dit beeld staat.
In brasserie Brac aan de Loonsebaan is het lekker warm en gezellig. Verderop zit een gezelschap dat steeds groter wordt, een groep mensen die het erg gezellig hebben met elkaar. Als ik vertrek word ik staande gehouden door een vrouw en een man, ze willen graag weten waar de reis naar toe gaat. Naar Santiago, zeg ik. En ook nu wordt er leuk en enthousiast gereageerd. De vrouw heet Leonie en is naar Santiago de Compostela geweest en naar Kaap Finisterra. Ze vond het prachtig om te zien hoe de wandelaars binnen kwamen en huilde met ze mee. Ook vond ze het erg bijzonder om bij Kaap Finisterra te kijken, de plek waar al die schoenen staan, volgens haar. Het lijkt haar erg leuk om er ook naar toe te wandelen, maar dan het laatste deel of zo. Zij krijgt ook mijn weblog, ze zal het haar "Nordic-walking-vrienden laten zien en belooft te reageren, ik ben benieuwd! Willen is kunnen, Leonie! Ooit kreeg ik die wijsheid op een bordje van de P&O-adviseur van het ziekenhuis waar ik werkte, Huub Riezebos. Wat was ik er blij mee, ik heb het nog lang bewaard om mij te steunen in mijn keuzes.
De telefoon kan nu in mijn broekzak en ik lees mijn route nu vanaf papier, zonder kaartje. De route loopt nu een deel samen met een LAW-pad en die is met rood/witte streepjes aangegeven, en dat loopt een stuk prettiger. Ondertussen gaat het regenen en doe ik de hoes om de rugzak en verstop ik me in mijn jas.
Na dit punt regent het ongeveer 10 kilometer lang en zie ik geen mens! Ik wandel veel langs zandpaden, door bossen en langs streken met enkele huizen, langs Esch. Na anderhalf uur lopen ben ik behoorlijk koud en begint de regen mijn schoenen in te lopen. De broek is door het wassen waarschijnlijk niet meer regenproof. Bij een boerderij met een boerderijwinkel, die morgen open is maar nu niet, staat een soort stalletje met een Mariabeeldje en een Jacobsschelp. Ik mag hier vast wel even schuilen. Ik duw de strobalen aan de kant en kan dan net op de hoek zitten van een bankje. Zo de rugzak kan even af en ik eet het speltbrood van Trudy op en vind een stuk koek met de Friese vlag! Wist je Trudy, dat je koek uit Friesland had? Het smaakt prima en ik neem er nog een paar slokken koud water bij. Echt opgewarmd ben ik niet. Stram en koud en nat sta ik op en wandel weer verder. Ik laat Paul vast weten dat ik over een uur ongeveer op de afgesproken plek sta. De wandeling gaat verder over het zandpad dat regelmatig flink "verzopen" is. Slalommend vervolg ik mijn weg, ondertussen geniet ik van de mooie plaatjes die me voorgeschoteld worden.
Bij het eindpunt aangekomen, na een uur, laat ik Paul weten dat ik gearriveerd ben. Hij is nog onderweg. De telefoon is nog voor 19% opgeladen, maar geeft er opeens de brui aan. Waarschijnlijk door de regen en de kou, ik geef hem groot gelijk. Nu ben ik niet bereikbaar voor Paul en ik weet niet of hij mij kan vinden. Ik loop wat heen en weer en overweeg aan te bellen bij een woning om te vragen of ik mijn telefoon mag opladen, met de kans dat ik Paul mis, of hij mij..., als Paul opeens aan komt rijden. Het is weer opgelost! Samen rijden we naar 's-Hertogenbosch. Ik stel voor om mijn eigen eten te koken, Paul is namelijk op vlees-dieet. We doen samen boodschappen en ik heb er zin in om weer eens te koken: kip met groene curry en courgette. Paul gaat nog even weg en ik ga lekker in bad, heerlijk warm worden.
Tijdens de wandeling bedacht ik hoe geweldig ik het vind om te kunnen lopen. Waarom is lopen zo belangrijk voor mij?
Mijn moeder vertelde mij dat ik als kind laat was met lopen. Mijn vader was vaak druk met me bezig en hield soms een touw vast en gaf mij het andere eind. Zolang hij het touw vasthield, kon ik lopen. Zodra hij het losliet, viel ik. Op de dag dat mijn vader overleed, was ik 15 maanden. Er waren allemaal mensen om mijn moeder bij te staan, toen ze mij opeens miste. Ik bleek over de weg te lopen. Mijn eerste stapjes deed ik op de dag dat mijn vader overleed.
Later, ik was 17 jaar, had ik een ongelukje met de brommer. Ik reed op een stoere Puch en mijn vriendin Grietje was op de fiets en hield mijn arm vast. Opeens wiebelde ze met het stuur en ik remde af met mijn voeten zodat zij niet zou vallen. Mijn linkervoet kwam onder de trapper van de brommer. Later bleek dat mijn enkel gebroken was, ik heb er dagen mee rondgelopen. Na het gips, bleek dat mijn achillespees een flinke klap had gehad, deze moest geopereerd worden. Ik werkte toen al als leerling-verpleegkundige. De eerste operatie was niet goed gelukt en ik moest nog eens onder het mes. Ook deze operatie had niet het verwachtte resultaat. Het gevolg was dat ik nog maar zo'n 500 meter kon lopen. Ik loste dat in mijn werk op door met een zogenaamde fietskar heen en weer te rijden in de ziekenhuisgangen. Dit werd niet geaccepteerd en ik moest stoppen met mijn werk en opleiding. Dat was een grote klap voor mij. Ik vond het werken met de patiënten in het katholieke ziekenhuis, waar nog enkele nonnen hoofdzuster waren, geweldig.
Ik vroeg me toen af waarom ik niet meer had genoten van het feit dat ik kon lopen, want wat ik als vanzelfsprekendheid zag, was nu niet meer vanzelfsprekend. Ik wenste dat ik weer kon goed kon lopen.
In de loop van de jaren kon ik gelukkig steeds beter lopen en op een gegeven moment durfde ik zelfs te gaan schaatsen. Doordat ik in een scheur in het ijs reed, gleed mijn ene been door en bleef de andere staan en zakte ik door mijn benen, met als gevolg dat de binnenbanden van beide knieën flink overrekt waren. Zes weken niet lopen en revalideren was het gevolg.
Enkele jaren daarna was ik weer helemaal fit, maar had ik nog wel "valangst". Nergens voor nodig volgens de fysiotherapeut. Ik durfde het aan om met mijn gezin te gaan skiën, heel voorzichtig, dat wel. Het ging wonderlijk goed en ik had genoeg kracht in mijn benen voor de bochtjes, alleen de ervaring ontbrak natuurlijk nog. Totdat iemand mij afsneed op een stijl stuk en ik een te snelle bocht omhoog maakte en erg raar op mijn rechterknie terecht kwam. Ik werd van de berg afgevoerd en heb de rest van de vakantie op twee stoelen gezeten en op de achterbank van de auto terug naar huis. Thuis bleek dat de meniscus gescheurd was en dat de knie behoorlijk versleten was. Waarschijnlijk door de linkervoet te ontzien, heb ik het rechterbeen te veel belast.
Ongeveer 15 jaar geleden probeerde ik met een kennis het Pieterpad te lopen. Ik hield het tempo en de afstanden die zij kon, niet vol. We zijn tot aan de Rijn gelopen en hebben daarna besloten om te stoppen. Giny, mijn vriendin in Uithuizermeeden, en ik wilden graag iets actiefs samen doen en op die manier bijkletsen. We besloten het Pieterpad te proberen. We beloofden elkaar dat we het samen af zouden maken, ook al zouden we achter een rollator lopen. Toen borrelde ook het idee op om verder te wandelen, naar Rome bijvoorbeeld. Het leek Giny niet een goed idee.
Een andere vriendin van mij wilde wel met mij richting Santiago de Compostela wandelen, dat was dichterbij dan Rome en ook erg mooi. Ze wilde het stuk over de Pyreneeën alleen niet doen, dat leek haar te lastig. Het leek me geweldig om zo ver te lopen en door al die natuur te gaan. Door alle blessures leek het mij niet haalbaar en daarbij hebben we vier kinderen, dan doe je zoiets niet toch?
In oktober 2012 was ik met mijn moeder in Wenen op de markt en zag daar een Jacobsschelp liggen bij de viskraam. Die moet ik hebben, zei ik tegen mijn moeder. Die leg ik thuis neer en als de tijd rijp is dan neem ik de schelp mee naar Santiago. En als ik niet kan lopen dan ga ik fietsen. Vanaf dat moment lag de schelp thuis in de woonkamer. Vorig jaar kocht ik de film "The Way", prachtig vond ik het. In het echt zou het vast veel mooier zijn. Dit was wat ik wilde.
En nu ben ik onderweg en geniet ik, zelfs als het regent. "Maar 15 kilometer per dag?", krijg ik vaak te horen. Ja, maar 15 kilometer per dag. Maar als het op deze manier lukt dan doe ik het toch maar! Willen is kunnen! En waar een wil is, is een weg!
Morgen loop ik naar Spoordonk en slaap ik in Best, bij de supervisor van mijn laatste opleiding. En een dag later kom ik in Vessem aan als alles meezit!
Bedankt allemaal voor het volgen en het reageren op mijn verslagen. Ik vraag me wel eens af of het interessant is voor anderen om te lezen. Voor mij is het in ieder geval fijn om de dag van me af te schrijven. Zo begin ik iedere dag opnieuw! "Morgen is weer een nieuwe dag, met een nieuw avontuur..."
Ik heb nu geen routekaart meer op papier, maar gescande routes in de telefoon. Deze wil ik zo snel mogelijk overschrijven om de accu van de telefoon te sparen. Ik loop alvast met de telefoon in de hand volgens de route, in de hoop iets tegen te komen waar ik even kan schrijven en misschien een kop koffie kan drinken. De route leidt me al snel via de werkzaamheden aan het kanaal de stad uit via een prachtig natuurpad waar veel joggers, fietsers en wandelaars gebruik van maken. Door dit stuk natuur, "Het Bossche Broek" genaamd loopt een fietspad met wandel-/graspad ernaast. Het gebied ligt aan de Dommel en ligt daardoor erg laag. Het uitzicht op de stad met ervoor het natuurgebied is prachtig.
Ik wandel over een brug en onder een viaduct door Vught binnen langs hoge flatgebouwen. Na het oversteken van een straat stuit ik op een oud stukje Vught met een kerk, het Mariaplein en een katholieke basisschool. Op het klinkerstraatje dat er langs loopt liggen klinkers van "Holland". Ik zet het maar even op de foto nu het nog kan, over een paar dagen ben ik de grens over!
Na ongeveer 6 kilometer gelopen te hebben kom ik een restaurant tegen dat open is. Ik besluit om daar een kop koffie te gaan drinken en mijn route op te schrijven. Vlak voor het restaurant staat een beeld dat mijn aandacht trekt met als titel: "De slag om Lekkerbeetje". Het stellen twee ridders te paard voor die tegen elkaar strijden. Volgens het plakkaat is dit het laatste grote riddergevecht geweest, het vond plaats op de plek waar nu dit beeld staat.
In brasserie Brac aan de Loonsebaan is het lekker warm en gezellig. Verderop zit een gezelschap dat steeds groter wordt, een groep mensen die het erg gezellig hebben met elkaar. Als ik vertrek word ik staande gehouden door een vrouw en een man, ze willen graag weten waar de reis naar toe gaat. Naar Santiago, zeg ik. En ook nu wordt er leuk en enthousiast gereageerd. De vrouw heet Leonie en is naar Santiago de Compostela geweest en naar Kaap Finisterra. Ze vond het prachtig om te zien hoe de wandelaars binnen kwamen en huilde met ze mee. Ook vond ze het erg bijzonder om bij Kaap Finisterra te kijken, de plek waar al die schoenen staan, volgens haar. Het lijkt haar erg leuk om er ook naar toe te wandelen, maar dan het laatste deel of zo. Zij krijgt ook mijn weblog, ze zal het haar "Nordic-walking-vrienden laten zien en belooft te reageren, ik ben benieuwd! Willen is kunnen, Leonie! Ooit kreeg ik die wijsheid op een bordje van de P&O-adviseur van het ziekenhuis waar ik werkte, Huub Riezebos. Wat was ik er blij mee, ik heb het nog lang bewaard om mij te steunen in mijn keuzes.
De telefoon kan nu in mijn broekzak en ik lees mijn route nu vanaf papier, zonder kaartje. De route loopt nu een deel samen met een LAW-pad en die is met rood/witte streepjes aangegeven, en dat loopt een stuk prettiger. Ondertussen gaat het regenen en doe ik de hoes om de rugzak en verstop ik me in mijn jas.
Na dit punt regent het ongeveer 10 kilometer lang en zie ik geen mens! Ik wandel veel langs zandpaden, door bossen en langs streken met enkele huizen, langs Esch. Na anderhalf uur lopen ben ik behoorlijk koud en begint de regen mijn schoenen in te lopen. De broek is door het wassen waarschijnlijk niet meer regenproof. Bij een boerderij met een boerderijwinkel, die morgen open is maar nu niet, staat een soort stalletje met een Mariabeeldje en een Jacobsschelp. Ik mag hier vast wel even schuilen. Ik duw de strobalen aan de kant en kan dan net op de hoek zitten van een bankje. Zo de rugzak kan even af en ik eet het speltbrood van Trudy op en vind een stuk koek met de Friese vlag! Wist je Trudy, dat je koek uit Friesland had? Het smaakt prima en ik neem er nog een paar slokken koud water bij. Echt opgewarmd ben ik niet. Stram en koud en nat sta ik op en wandel weer verder. Ik laat Paul vast weten dat ik over een uur ongeveer op de afgesproken plek sta. De wandeling gaat verder over het zandpad dat regelmatig flink "verzopen" is. Slalommend vervolg ik mijn weg, ondertussen geniet ik van de mooie plaatjes die me voorgeschoteld worden.
Bij het eindpunt aangekomen, na een uur, laat ik Paul weten dat ik gearriveerd ben. Hij is nog onderweg. De telefoon is nog voor 19% opgeladen, maar geeft er opeens de brui aan. Waarschijnlijk door de regen en de kou, ik geef hem groot gelijk. Nu ben ik niet bereikbaar voor Paul en ik weet niet of hij mij kan vinden. Ik loop wat heen en weer en overweeg aan te bellen bij een woning om te vragen of ik mijn telefoon mag opladen, met de kans dat ik Paul mis, of hij mij..., als Paul opeens aan komt rijden. Het is weer opgelost! Samen rijden we naar 's-Hertogenbosch. Ik stel voor om mijn eigen eten te koken, Paul is namelijk op vlees-dieet. We doen samen boodschappen en ik heb er zin in om weer eens te koken: kip met groene curry en courgette. Paul gaat nog even weg en ik ga lekker in bad, heerlijk warm worden.
Tijdens de wandeling bedacht ik hoe geweldig ik het vind om te kunnen lopen. Waarom is lopen zo belangrijk voor mij?
Mijn moeder vertelde mij dat ik als kind laat was met lopen. Mijn vader was vaak druk met me bezig en hield soms een touw vast en gaf mij het andere eind. Zolang hij het touw vasthield, kon ik lopen. Zodra hij het losliet, viel ik. Op de dag dat mijn vader overleed, was ik 15 maanden. Er waren allemaal mensen om mijn moeder bij te staan, toen ze mij opeens miste. Ik bleek over de weg te lopen. Mijn eerste stapjes deed ik op de dag dat mijn vader overleed.
Later, ik was 17 jaar, had ik een ongelukje met de brommer. Ik reed op een stoere Puch en mijn vriendin Grietje was op de fiets en hield mijn arm vast. Opeens wiebelde ze met het stuur en ik remde af met mijn voeten zodat zij niet zou vallen. Mijn linkervoet kwam onder de trapper van de brommer. Later bleek dat mijn enkel gebroken was, ik heb er dagen mee rondgelopen. Na het gips, bleek dat mijn achillespees een flinke klap had gehad, deze moest geopereerd worden. Ik werkte toen al als leerling-verpleegkundige. De eerste operatie was niet goed gelukt en ik moest nog eens onder het mes. Ook deze operatie had niet het verwachtte resultaat. Het gevolg was dat ik nog maar zo'n 500 meter kon lopen. Ik loste dat in mijn werk op door met een zogenaamde fietskar heen en weer te rijden in de ziekenhuisgangen. Dit werd niet geaccepteerd en ik moest stoppen met mijn werk en opleiding. Dat was een grote klap voor mij. Ik vond het werken met de patiënten in het katholieke ziekenhuis, waar nog enkele nonnen hoofdzuster waren, geweldig.
Ik vroeg me toen af waarom ik niet meer had genoten van het feit dat ik kon lopen, want wat ik als vanzelfsprekendheid zag, was nu niet meer vanzelfsprekend. Ik wenste dat ik weer kon goed kon lopen.
In de loop van de jaren kon ik gelukkig steeds beter lopen en op een gegeven moment durfde ik zelfs te gaan schaatsen. Doordat ik in een scheur in het ijs reed, gleed mijn ene been door en bleef de andere staan en zakte ik door mijn benen, met als gevolg dat de binnenbanden van beide knieën flink overrekt waren. Zes weken niet lopen en revalideren was het gevolg.
Enkele jaren daarna was ik weer helemaal fit, maar had ik nog wel "valangst". Nergens voor nodig volgens de fysiotherapeut. Ik durfde het aan om met mijn gezin te gaan skiën, heel voorzichtig, dat wel. Het ging wonderlijk goed en ik had genoeg kracht in mijn benen voor de bochtjes, alleen de ervaring ontbrak natuurlijk nog. Totdat iemand mij afsneed op een stijl stuk en ik een te snelle bocht omhoog maakte en erg raar op mijn rechterknie terecht kwam. Ik werd van de berg afgevoerd en heb de rest van de vakantie op twee stoelen gezeten en op de achterbank van de auto terug naar huis. Thuis bleek dat de meniscus gescheurd was en dat de knie behoorlijk versleten was. Waarschijnlijk door de linkervoet te ontzien, heb ik het rechterbeen te veel belast.
Ongeveer 15 jaar geleden probeerde ik met een kennis het Pieterpad te lopen. Ik hield het tempo en de afstanden die zij kon, niet vol. We zijn tot aan de Rijn gelopen en hebben daarna besloten om te stoppen. Giny, mijn vriendin in Uithuizermeeden, en ik wilden graag iets actiefs samen doen en op die manier bijkletsen. We besloten het Pieterpad te proberen. We beloofden elkaar dat we het samen af zouden maken, ook al zouden we achter een rollator lopen. Toen borrelde ook het idee op om verder te wandelen, naar Rome bijvoorbeeld. Het leek Giny niet een goed idee.
Een andere vriendin van mij wilde wel met mij richting Santiago de Compostela wandelen, dat was dichterbij dan Rome en ook erg mooi. Ze wilde het stuk over de Pyreneeën alleen niet doen, dat leek haar te lastig. Het leek me geweldig om zo ver te lopen en door al die natuur te gaan. Door alle blessures leek het mij niet haalbaar en daarbij hebben we vier kinderen, dan doe je zoiets niet toch?
In oktober 2012 was ik met mijn moeder in Wenen op de markt en zag daar een Jacobsschelp liggen bij de viskraam. Die moet ik hebben, zei ik tegen mijn moeder. Die leg ik thuis neer en als de tijd rijp is dan neem ik de schelp mee naar Santiago. En als ik niet kan lopen dan ga ik fietsen. Vanaf dat moment lag de schelp thuis in de woonkamer. Vorig jaar kocht ik de film "The Way", prachtig vond ik het. In het echt zou het vast veel mooier zijn. Dit was wat ik wilde.
En nu ben ik onderweg en geniet ik, zelfs als het regent. "Maar 15 kilometer per dag?", krijg ik vaak te horen. Ja, maar 15 kilometer per dag. Maar als het op deze manier lukt dan doe ik het toch maar! Willen is kunnen! En waar een wil is, is een weg!
Morgen loop ik naar Spoordonk en slaap ik in Best, bij de supervisor van mijn laatste opleiding. En een dag later kom ik in Vessem aan als alles meezit!
Bedankt allemaal voor het volgen en het reageren op mijn verslagen. Ik vraag me wel eens af of het interessant is voor anderen om te lezen. Voor mij is het in ieder geval fijn om de dag van me af te schrijven. Zo begin ik iedere dag opnieuw! "Morgen is weer een nieuwe dag, met een nieuw avontuur..."
-
13 Februari 2014 - 23:53
Minke Geurts:
Jij bedankt voor de prachtige verhalen/verslagen!
Vooral doorgaan. Dit is genieten!
Oant moarn!!
-
14 Februari 2014 - 00:29
Liana:
Ik volg je iedere avond met veel plezier. Het brengt de herinnering aan mijn eigen tocht terug. Bedankt daarvoor. -
14 Februari 2014 - 00:33
Peter:
Ik begreep van Hilbrand dat je deze prachtige verslagen allemaal tikt op je mobiele telefoon, letter voor letter. Wat een prestatie, wat een mooie manier om de dag schoon te denken.
Succes ! Peter. -
14 Februari 2014 - 07:19
Marion:
Voor ik ging slapen nog eens gekeken of je verslag er al op stond maar helaas :( Gelukkig vanmorgen kon ik je weer volgen en het blijft leuk! Dus ga vooral door Petra het blijft genieten.Ik hoop dat je snel beter weer krijgt. Groetjes Marion
-
14 Februari 2014 - 08:17
Eugene Uiting:
Hoi petra. Om je vraag te beantwoorden en vorige achrijvers bij te vallen. Ja ga aub door je schrijft zo beeldend dat ik je weg kan voelen en ruiken bijna. Inderdaad komen alle herinneringen terug. Dankjewel dat je je weg zo mooi met mij. En ons wil delen. Buen camino eugene -
14 Februari 2014 - 08:31
Pelgrim Carl:
Petra, ga vooral zo door in je eigen tempo, luister goed naar je lichaam en wat deze aankan, want helaas moeten er onderweg teveel pelgrims stoppen a.g.v. blessures en natuurlijk is naar Santiago lopen ook vooral onderweg genieten. Ook met elke stap kom je dichter bij je doel. Degenen die opmerkingen maken over jouw dagafstand weten dit blijkbaar nog niet. Heb zelf de route die je gaat volgen diverse keren gelopen en via jouw verhalen beleef ik mijn tochten opnieuw, dank je wel daarvoor. -
14 Februari 2014 - 09:23
Marjan Blümer:
Beste Petra,
Zoals ik al eerder zei, ik lees je verhalen iedere dag. Ik vind het geweldig dat je zoveel van jezelf laat zien. Nu weer over alle tegenslag met je "onderdanen" en dat je een opleiding verpleegkundige wilde doen en hoe dat ging met de "fiets". Ik ben zelf verpleegkundige en we hadden eens een vaste nachtdienst die ook veel moeite had met lopen, maar die bedacht zelf dat ze een step kon gebruiken. Daar had niemand bezwaar tegen en zij kon haar werk blijven doen, iedereen tevreden.
En die dagafstanden bepaal jij zelf. Laat je niets wijsmaken. Soms loop je meer, soms minder, dat is maar net afhankelijk van allerlei factoren. Het is geen snelheidswedstrijd, je loopt omdat je het wilt en omdat het je goed doet. Ik geniet van de prachtige foto's. Dus bedankt voor alles wat je met ons deelt.
Groetjes, Marjan -
14 Februari 2014 - 09:33
Lucia Basemans:
Dag Petra,
tot nu toe heb ik je verhalen wel gelezen maar niet gereageerd. Nu, na dit verhaal toch maar wel.
Wat knap van je om zo door te kunnen zetten. Het maakt niet uit hoeveel je per dag loopt, loop vooral je eigen tempo. Het is ook je eigen camino die je loopt.
Je beschrijft erg mooi wat je allemaal meemaakt onderweg. Schrijf je dat af en toe op om het later terug te lezen? Ga vooral zo door hoor!
Heel veel plezier en succes met je tocht verder!
Groetjes, Lucia -
14 Februari 2014 - 10:14
Martha:
Mooi, Petra, dat filosoferen over waarom lopen zo belangrijk voor je is, je had het al eens verteld. Zelf heb ik wel eens gedacht: Je 'moet' deze camino lopen, op jouw benen en in jouw tempo, loskomend van het touw van je vader... Ik denk dat je dat kunt, daar heb ik vertrouwen in. En ik denk ook dat je vader stilletjes met je meegaat in je voetsporen - trots op zijn dochter die zelf kan lopen en gewoon om een beetje beschermend in de buurt te zijn. Ga zo door en geniet van je tocht en van wat je benen kunnen!
Liefs, Martha -
14 Februari 2014 - 10:18
Ella:
Hallo petra
ik volg je ook , het is zo mooi om je verslagen te lezen, als je weer thuis ben moet je overwegen om er een boek van te maken. Het is vadaag weer een mooie dag , dus veel wandelgenot. -
14 Februari 2014 - 10:45
Pascale:
Wat leuk om nu in jouw voetstappen de tocht mee te lopen die ik al eerder liep.... en van die 15 km .... ach mensen zeggen vanalles, en lopen zelf geen stap. Je loopt tot je er bent.... en dan doen al die kilometers in totaal er helemaal niets meer toe. -
14 Februari 2014 - 12:23
Harry Rullmann:
Hoi Petra,
Hoezo 15 km weinig? Het gaat niet om de lichamelijke afstand die je aflegt, maar vooral om de geestelijke. Dan kunnen een paar stappen al veel overbruggen. Fijn dat je je emoties en gevoelens met je lezers wil delen. Je hebt al enkele keren op je pad Jacobus/toeval mogen ervaren, daarmee zal je vertrouwen best toenemen. Blijf genieten, wij doen dat ook van jouw verslagen.
Ultreia, Harry -
14 Februari 2014 - 13:09
Tootje:
Ik kan natuurlijk niet achter blijven. Ik heb je ook geen nieuws te vertellen je weet het al van af onze eerste ontmoeting vertelde ik je dat ik zo met je mee wilde gaan. Dat ik wel wat jaloers op je was. Maar goed ik teer nog steeds op mijn Camino jaar. En jij, met jouw geweldige herkenbare verhalen laat het me allemaal herbeleven. En zo blijft mijn Camino voort leven. Dank daar voor en natuurlijk ga lekker zo door. Liefs Tootje
Bon Camino. -
14 Februari 2014 - 14:13
Dieuwke:
Wat ben jij een bikkel, zeg! Je stukje geeft ons hoop. Mijn man scheurde in augustus 2012 zijn enkelpees. Nu weet ik dat de tijd heelt en dat ook wij jouw voorbeeld gaan volgen! En inderdaad, vele kleintjes maken één grote! Je bent heel goed bezig en ik blijf je volgen.
Buren Camino! -
14 Februari 2014 - 15:46
Trudy:
Hoi stoere Petra
Wat leuk om je zo te volgen,ik lees net je verslagen van de 2 dagen dat je hier weg bent.
Fijn dat het goed gaat,wel jammer dat het toch regent op het einde van de dag.
Grappig dat is friese koek had meegegeven ik heb altijd snelle jelle koek,en toevallig
friese!!!!!???leuk.
ik wens je weer veel succes,ik denk aan je.
liefs trudy -
14 Februari 2014 - 16:47
Léonie:
Hallo Petra,
Gisteren een leuke ontmoeting in brasserie Brac, je bent een vrolijke vrouw gezellig met je gepraat en buiten ging het nog even verder, ik had gezegd dat ik je weblog zou lezen en reageren......
Vanochtend nog een paar foto`s gevonden van Kaap de Finistere waarop een mooi groot kunstwerk staat, wandelschoenen in brons gegoten
Er lagen wat schoenen omheen, maar die zullen na 9 jaar wel verdwenen zijn!
Petra geniet van je ontmoetingen in je leven , er zullen nog vele volgen
Ik blijf je verslagen lezen ......
Groeten léonie
-
14 Februari 2014 - 17:46
Joris:
Hoi Petra, Je vraagt je af of anderen het wel interessant zullen vinden wat je schrijft. Is dat belangrijk dan? Jij wil het en je schrijft gezellig en beeldend. Wie het leuk vind leest het. Normaal ben ik niet zo'n reageerder, maar ik volg je trouw. Je hebt veel warme contacten onderweg. Dat vind ik bijzonder en ik geniet van je verhalen. Het is idd zoals anderen ook schrijven, dat het veel herinneringen oproept aan mijn eigen tocht van 2011. Maar ieders tocht is anders. Je loopt echt je eigen tocht. Buen Camino. -
14 Februari 2014 - 17:58
Lennie:
Heerlijk om te lezen, herkenbaar en gelukkig ook jij "slechts" 15 kilometer. Ik heb ook zo vaak het gevoel dat ik me moet verdedigen, nu kan ik zeggen dat ik niet de enigste ben en dat meer mensen rustig lopen. Veel succes en geniet van alles in JOU tempo ! -
14 Februari 2014 - 22:37
Geesje Kip:
Hoi Petra
"Een slak ziet meer van de weg als een haas" Ieder doet zijn camino op zijn eigen manier, zoals eenieder zijn leven leidt op zijn eigen manier. En het is allemaal oké! Veel camino plezier gewenst. Voor jou dit pelgrimslied
Tous les matins nous prenons le chemin,
tous les matins nous allons plus loin,
jour après jour la route nous appelle,
c'est le voix de Compostelle.
Ultreia! Ultreia! e sus eia, Deus adjuva nos.
2.
Chemin de terre et chemin de foi,
voie millénaire de l'Europe,
la voie lactée de Charlemagne,
c'est le chemin de tous les Jacquets
Ultreia! Ultreia! e sus eia, Deus adjuva nos.
3.
Et tous là-bas au bout du continent,
Messire Jacques nous attend,
Depuis toujours son sourire fixe,
Le soleil qui meurt au Finistère.
Ultreia! Ultreia! e sus eia, Deus adjuva nos. -
14 Februari 2014 - 23:34
Wilma Ter Wee:
Hoi Petra,
Moet je toch eens kijken wat zo'n vraag jou oplevert, 20 reacties met mijne erbij.
Je had dit keer ook wel een lang en bijzonder verhaal. En dan tot slot die vraag.
Volgens mij, zijn er altijd meer mensen die volgen, dan mensen die reageren.
Ik lees jouw verhaal iedere dag, ik kom zelfs niet aan mijn Margriet en Libelle toe. Jouw verhaal leest als een collumn van een blad. misschien had je je daar voor aan moeten melden. :) ? Leuk voor in de Spits.
En verder weet je wat ze zeggen van hardlopers toch?
Ga zo door en tot ziens
Hartelijke groet
Wilma
-
15 Februari 2014 - 11:13
Margriet:
Hai Petra,
Wel doorgaan met je verhalen hoor! Ik lees ze elke dag. Zo lopen wij in gedachten ook mee.
Ik vind het ongelofelijk dat je na een maand al heel Nederland hebt 'doorlopen'. Maar het gaat natuurlijk niet om de kilometers maar om de reis zelf. Geniet van al je ervaringen en ontmoetingen en ik hoop dat je ze blijft delen met ons. Groetjes van alle muizen. -
28 April 2014 - 19:35
Corrie:
Je vraagt je af of het interessant is voor mensen om dit te lezen, nou Petra mij doe je er een heel groot plezier mee. Wat een talent ben jij in het schrijven. Ik ben nu bij dag 25 met lezen en kan niet meer stoppen. !!! Prachtige deze verslagen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
