Dag 31: Tongerlo - Averbode (13 km?)
Blijf op de hoogte en volg Petra N.
19 Februari 2014 | België, Averbode
Gisteravond vond ik het wel spannend om door de donkere gangen te sluipen, op zoek naar de kamer van Sint Anna. In een hoek hoorde ik geritsel en een mannenstem zeggen: "a mai"... Het zal een van de broeders zijn geweest, ik ga mijn kamer binnen en doe de deur op slot. Mijn bed met schone lakens en dekens uit de kast, maak ik op. Ik zie geen stopcontact en de accu van de telefoon is bijna leeg. Het verslag kan ik nog net maken.
Ik vraag me af hoe vervelend het is om geen werkende telefoon te hebben. Het is vervelend omdat ik geen alternatieve wekker heb en ik wil wel ontbijten morgenochtend, dit kan tot 9.00 uur. Verder vind ik het niet fijn dat ik geen hulp kan inroepen, ik ben alleen in deze vleugel, loslopende broeders buiten beschouwing gelaten. Ik speur de kamer na, check iedere muur en vind achter het gordijn en de verwarming, onder de vensterbank een enkel stopcontact. Daar gaat de oplader van de telefoon aan en de wekker wordt gezet. Thuis kan men weer gerust zijn, ik zorg wel dat er aan enige veiligheidseisen voldaan wordt!
Na een nacht zonder onderbrekingen, word ik wakker door het klokgelui voor het ochtendgebed van 7.00 uur, het is half 7. Ik draai me nog even om, ik ben niet zo Spartaans dat ik er nu uit ga. Om 8.00 uur gaat mijn wekker, ik ben nog niet uitgeslapen, maar stap toch uit bed. Alles wordt weer ingepakt en ik stap mijn kamer weer uit.
In dezelfde hoek als gister, staat weer iemand gebukt in witte kleding, spullen te verplaatsen. Ik groet en krijg een knik terug. "Wie vermoorde Sint Anna met wat in de gangen van de gastenverblijven van de abdij in Tongerlo?", schiet er door me heen. Ik verdwijn in de trappentoren naar beneden, een soort spookhuis met aan iedere muur en op ieder plekje waar iets kan staan beelden en schilderingen. Beneden eentje van een heilige? die zichzelf gegeseld heeft, aan de bloedsporen op zijn lichaam te zien en aan de gesel? in zijn hand.
In de Refter staat de ontbijttafel klaar, ik ben de laatste. Iemand vond mijn credencial die ik had laten liggen. Ik begin een beetje slordig te worden, gister mijn stokken en nu dit. Ik heb geluk dat ik ze weer kreeg.
Na het ontbijt loop ik op de gang een schoonmaakster tegen het lijf. Zij had de credencial gevonden en verbaast zich dat ik de tocht alleen loop. Pater Ivo, de gastenpater van gister, komt afscheid nemen. We babbelen met z'n drieën en de schoonmaakster vraagt of ik wel muziek heb. "Nee", zeg ik, "Ik wandel zonder muziek". "Zo hoort het, in stilte", zegt pater Ivo. "Weet je wat iemand mij vertelde wat je kan doen als je bang bent?", zeg ik. "Dan zeg je hallo! Ik deed dat een keer en moest spontaan lachen en de angst was weg!" Pater Ivo moet hier erg om lachen, pakt mijn beide handen vast en geeft er een dikke kus op en lacht me toe: "Lieve Petra, het ga u goe en doe de groe-ten aan Jacob!"
Wat een heerlijk slaapadresje! En wat een mooie man, pater Ivo.
Ik wandel de poort uit richting Westerlo en kijk nog eens om, hier heb ik geslapen; in dit indrukwekkende gebouw. Hoe lang bestaat zoiets nog? In het centrum van Westerlo zie ik een Aldi en koop daar een fruit-smoothie. Ik eet thuis meer fruit dan tijdens de wandeling en krijg hiermee een lekkere shot. Ik stap verder en kom even later een café tegen waar ik een cappuccino drink en gebruik kan maken van WiFi, zodat ik even kan spieken op Facebook en mijn berichtjes kan lezen. Ik neem de tijd en geniet van de gezelligheid. We hebben geen haast toch?
Hierna loop ik verder door Bergom en maak een vrij rechte lijn richting Blauwberg over het fietspad langs een grote weg. In de bossen en na wat stijgen en dalen kom ik bij fiets café "Mie Maan", deze schijnt erg bekend te zijn bij fietsers. Ook hier is WiFi, dus schrijf ik alvast een deel van mijn verslag. Bij Mie Maan eet ik verse soep, magere hoeve yoghurt met koolzaadhoning uit eigen streek en walnoten. Volgens de kaart:
De honing is goed voor mensen met maag en darmstoornissen en bij aandoeningen van de luchtwegen, wordt direct in het bloed opgenomen dus goed voor sporters en voor diabetici.
Walnoten bestrijden ongezond vet, ze zijn rijk aan vetten, eiwitten, vezels en koolhydraten. Bevatten beschermende vetten die de bloedvaten en het hart soepel en gezond houden. Ze hebben een gunstig effect op mensen met een zwakke lever en darmproblemen. Ik kan er wel weer tegenaan!
Vanaf dit punt loop ik het bos in en ga zo richting Averbode. In het bos loopt het goed. De paadjes kronkelen en stijgen en dalen iets. Ik kom nog zes ouderen tegen die druk aan het kletsen zijn; als er eentje roept: " Kiek; een Santiago-ganger!" Ze houden me tegen en vuren allerlei vragen op me af. Hier leeft het toch wel meer dan in Nederland! Ze vinden me een moedige vrouw en wensen me veel geluk en vragen me of ik een kaarsje wil branden voor ze.
Het wandelen gaat toch echt lichter hoor; na zulke leuke, spontane ontmoetingen. Bij Blauwberg steek ik de weg over om vervolgens weer het bos in te verdwijnen. Dan hoor ik een puffend geluid en zie een oud mannetje op een klein karretje met brandhout heel langzaam aan komen rijden. Hij grijnst als ik zwaai en hem op de foto zet. In het bos word ik zachtjes ingehaald door een ruiter te paard. De man kon mijn vader zijn en opeens maakt hij een gebaar waardoor hij anders op het paard zit; en dat lijkt precies op een foto die ik van mijn vader heb, terwijl hij op een paard zit. Dan maakt hij een beweging zoals ook Bart wel maakt in de auto; hij heeft compleet de controle over het paard. Ik had eens de wens dat ik zou weten hoe mijn vader deed en bewoog, zo dus... De man verdwijnt in het bos en ik roep zachtjes:" Dag papa..."
Ik wandel weer verder en ben blij en opgewekt, het leven is mooi. Ik kuier als een jonkvrouw door de bossen van Averbode; onderweg naar de Abdij. Dat klinkt toch prachtig? De natuur wordt hier ook mooier; meer plassen en hei. Bij een sloot twijfel ik of ik deze zal oversteken. Ik steek dan een stuk van de route af. Maar de afstand die ik moet overbruggen is net te groot. Ik probeer en schat in; maar voel dan de binnenbanden van m'n knieën trekken. Mijn lichaam herinnert zich nog de val en de klap met schaatsen, waarbij ik een spagaat maakte, met als gevolg twee overrekte binnenbanden. Nee, toch maar niet doen; ik loop wel een stukje om.
Dan verschijnt "mijn papa" weer en groet mij vriendelijk. "Daar moet je heen"; wijst hij. "Averbode?"; vraag ik. hij knikt en verdwijnt weer. Fijn toch dat hij mij de weg wijst, toch goed gekozen om niet over de sloot te gaan. Vrij vlot kom ik door het bos aan bij de Abdij met er naast uitgeverij Averbode dat eerst in beheer was van de Abdij. Langs oude gebouwtjes gaat de weg omhoog en ook hier kom ik door een poort naar binnen. Ook hier is het weer erg mooi. Inmiddels weet ik een beetje wat me te doen staat en ik begeef me naar de gastenverblijven. Daar word ik ontvangen door de gastenpater in gewone kledij. Hij brengt me naar een prachtige kamer met aangrenzende badkamer, wat een luxe en wat een prachtkamer. In de gastenkamer mag ik koffie en thee pakken of fris uit de koelkast. Er staat zelfs een pc waarop ik nu mijn verslag typ.
Om 18.00 uur is het avondgebed in de kerk. Hier ga ik naartoe. De klokken luiden en daarna is het een poos stil. Daarna komen de paters allemaal binnen in witte gewaden. Er wordt gezongen met voorzang en gebeden. De paters hebben prachtige zangstemmen, ik krijg er kippenvel van, wat een cadeautje.Zie: http://youtu.be/drYHIL95-CQ
Na dit alles is er een maaltijd met een koud pastagerecht, het smaakt goed! Een jongeman is te gast. Hij oriënteert zich en is serieus van plan om zich aan te sluiten bij de broeders. Een andere gast is een vrouw die theologie studeerde in Leuven. Zij komt hier al jaren achter elkaar maandelijks een aantal dagen. Ze is hier kind aan huis. Allebei zijn ze niet zo spraakzaam. De zoon van de vrouw is 25 en wil graag de Camino alleen gaan lopen volgend jaar. Zij ziet daar tegenop, want hij heeft een bloedstollingsziekte, heeft een hoorstoornis en zijn zicht wordt steeds slechter. Ik snap de moeder, maar begrijp de jongen ook... Ik vertel haar over de Spot met de SOS-functie. Iets dergelijks spreekt haar wel aan. Dan merk ik op dat het waarschijnlijk voor de thuisblijvers lastiger is dan voor de mensen onderweg...
's Avonds lees ik in een boek in de bibliotheek een zin van de Chinese wijsgeer Lao Tse, en die lijkt helemaal van toepassing op mij op dit moment: "Als je inziet dat het je aan niets ontbreekt; behoort de hele wereld je toe."
Welterusten allemaal!
Ik vraag me af hoe vervelend het is om geen werkende telefoon te hebben. Het is vervelend omdat ik geen alternatieve wekker heb en ik wil wel ontbijten morgenochtend, dit kan tot 9.00 uur. Verder vind ik het niet fijn dat ik geen hulp kan inroepen, ik ben alleen in deze vleugel, loslopende broeders buiten beschouwing gelaten. Ik speur de kamer na, check iedere muur en vind achter het gordijn en de verwarming, onder de vensterbank een enkel stopcontact. Daar gaat de oplader van de telefoon aan en de wekker wordt gezet. Thuis kan men weer gerust zijn, ik zorg wel dat er aan enige veiligheidseisen voldaan wordt!
Na een nacht zonder onderbrekingen, word ik wakker door het klokgelui voor het ochtendgebed van 7.00 uur, het is half 7. Ik draai me nog even om, ik ben niet zo Spartaans dat ik er nu uit ga. Om 8.00 uur gaat mijn wekker, ik ben nog niet uitgeslapen, maar stap toch uit bed. Alles wordt weer ingepakt en ik stap mijn kamer weer uit.
In dezelfde hoek als gister, staat weer iemand gebukt in witte kleding, spullen te verplaatsen. Ik groet en krijg een knik terug. "Wie vermoorde Sint Anna met wat in de gangen van de gastenverblijven van de abdij in Tongerlo?", schiet er door me heen. Ik verdwijn in de trappentoren naar beneden, een soort spookhuis met aan iedere muur en op ieder plekje waar iets kan staan beelden en schilderingen. Beneden eentje van een heilige? die zichzelf gegeseld heeft, aan de bloedsporen op zijn lichaam te zien en aan de gesel? in zijn hand.
In de Refter staat de ontbijttafel klaar, ik ben de laatste. Iemand vond mijn credencial die ik had laten liggen. Ik begin een beetje slordig te worden, gister mijn stokken en nu dit. Ik heb geluk dat ik ze weer kreeg.
Na het ontbijt loop ik op de gang een schoonmaakster tegen het lijf. Zij had de credencial gevonden en verbaast zich dat ik de tocht alleen loop. Pater Ivo, de gastenpater van gister, komt afscheid nemen. We babbelen met z'n drieën en de schoonmaakster vraagt of ik wel muziek heb. "Nee", zeg ik, "Ik wandel zonder muziek". "Zo hoort het, in stilte", zegt pater Ivo. "Weet je wat iemand mij vertelde wat je kan doen als je bang bent?", zeg ik. "Dan zeg je hallo! Ik deed dat een keer en moest spontaan lachen en de angst was weg!" Pater Ivo moet hier erg om lachen, pakt mijn beide handen vast en geeft er een dikke kus op en lacht me toe: "Lieve Petra, het ga u goe en doe de groe-ten aan Jacob!"
Wat een heerlijk slaapadresje! En wat een mooie man, pater Ivo.
Ik wandel de poort uit richting Westerlo en kijk nog eens om, hier heb ik geslapen; in dit indrukwekkende gebouw. Hoe lang bestaat zoiets nog? In het centrum van Westerlo zie ik een Aldi en koop daar een fruit-smoothie. Ik eet thuis meer fruit dan tijdens de wandeling en krijg hiermee een lekkere shot. Ik stap verder en kom even later een café tegen waar ik een cappuccino drink en gebruik kan maken van WiFi, zodat ik even kan spieken op Facebook en mijn berichtjes kan lezen. Ik neem de tijd en geniet van de gezelligheid. We hebben geen haast toch?
Hierna loop ik verder door Bergom en maak een vrij rechte lijn richting Blauwberg over het fietspad langs een grote weg. In de bossen en na wat stijgen en dalen kom ik bij fiets café "Mie Maan", deze schijnt erg bekend te zijn bij fietsers. Ook hier is WiFi, dus schrijf ik alvast een deel van mijn verslag. Bij Mie Maan eet ik verse soep, magere hoeve yoghurt met koolzaadhoning uit eigen streek en walnoten. Volgens de kaart:
De honing is goed voor mensen met maag en darmstoornissen en bij aandoeningen van de luchtwegen, wordt direct in het bloed opgenomen dus goed voor sporters en voor diabetici.
Walnoten bestrijden ongezond vet, ze zijn rijk aan vetten, eiwitten, vezels en koolhydraten. Bevatten beschermende vetten die de bloedvaten en het hart soepel en gezond houden. Ze hebben een gunstig effect op mensen met een zwakke lever en darmproblemen. Ik kan er wel weer tegenaan!
Vanaf dit punt loop ik het bos in en ga zo richting Averbode. In het bos loopt het goed. De paadjes kronkelen en stijgen en dalen iets. Ik kom nog zes ouderen tegen die druk aan het kletsen zijn; als er eentje roept: " Kiek; een Santiago-ganger!" Ze houden me tegen en vuren allerlei vragen op me af. Hier leeft het toch wel meer dan in Nederland! Ze vinden me een moedige vrouw en wensen me veel geluk en vragen me of ik een kaarsje wil branden voor ze.
Het wandelen gaat toch echt lichter hoor; na zulke leuke, spontane ontmoetingen. Bij Blauwberg steek ik de weg over om vervolgens weer het bos in te verdwijnen. Dan hoor ik een puffend geluid en zie een oud mannetje op een klein karretje met brandhout heel langzaam aan komen rijden. Hij grijnst als ik zwaai en hem op de foto zet. In het bos word ik zachtjes ingehaald door een ruiter te paard. De man kon mijn vader zijn en opeens maakt hij een gebaar waardoor hij anders op het paard zit; en dat lijkt precies op een foto die ik van mijn vader heb, terwijl hij op een paard zit. Dan maakt hij een beweging zoals ook Bart wel maakt in de auto; hij heeft compleet de controle over het paard. Ik had eens de wens dat ik zou weten hoe mijn vader deed en bewoog, zo dus... De man verdwijnt in het bos en ik roep zachtjes:" Dag papa..."
Ik wandel weer verder en ben blij en opgewekt, het leven is mooi. Ik kuier als een jonkvrouw door de bossen van Averbode; onderweg naar de Abdij. Dat klinkt toch prachtig? De natuur wordt hier ook mooier; meer plassen en hei. Bij een sloot twijfel ik of ik deze zal oversteken. Ik steek dan een stuk van de route af. Maar de afstand die ik moet overbruggen is net te groot. Ik probeer en schat in; maar voel dan de binnenbanden van m'n knieën trekken. Mijn lichaam herinnert zich nog de val en de klap met schaatsen, waarbij ik een spagaat maakte, met als gevolg twee overrekte binnenbanden. Nee, toch maar niet doen; ik loop wel een stukje om.
Dan verschijnt "mijn papa" weer en groet mij vriendelijk. "Daar moet je heen"; wijst hij. "Averbode?"; vraag ik. hij knikt en verdwijnt weer. Fijn toch dat hij mij de weg wijst, toch goed gekozen om niet over de sloot te gaan. Vrij vlot kom ik door het bos aan bij de Abdij met er naast uitgeverij Averbode dat eerst in beheer was van de Abdij. Langs oude gebouwtjes gaat de weg omhoog en ook hier kom ik door een poort naar binnen. Ook hier is het weer erg mooi. Inmiddels weet ik een beetje wat me te doen staat en ik begeef me naar de gastenverblijven. Daar word ik ontvangen door de gastenpater in gewone kledij. Hij brengt me naar een prachtige kamer met aangrenzende badkamer, wat een luxe en wat een prachtkamer. In de gastenkamer mag ik koffie en thee pakken of fris uit de koelkast. Er staat zelfs een pc waarop ik nu mijn verslag typ.
Om 18.00 uur is het avondgebed in de kerk. Hier ga ik naartoe. De klokken luiden en daarna is het een poos stil. Daarna komen de paters allemaal binnen in witte gewaden. Er wordt gezongen met voorzang en gebeden. De paters hebben prachtige zangstemmen, ik krijg er kippenvel van, wat een cadeautje.Zie: http://youtu.be/drYHIL95-CQ
Na dit alles is er een maaltijd met een koud pastagerecht, het smaakt goed! Een jongeman is te gast. Hij oriënteert zich en is serieus van plan om zich aan te sluiten bij de broeders. Een andere gast is een vrouw die theologie studeerde in Leuven. Zij komt hier al jaren achter elkaar maandelijks een aantal dagen. Ze is hier kind aan huis. Allebei zijn ze niet zo spraakzaam. De zoon van de vrouw is 25 en wil graag de Camino alleen gaan lopen volgend jaar. Zij ziet daar tegenop, want hij heeft een bloedstollingsziekte, heeft een hoorstoornis en zijn zicht wordt steeds slechter. Ik snap de moeder, maar begrijp de jongen ook... Ik vertel haar over de Spot met de SOS-functie. Iets dergelijks spreekt haar wel aan. Dan merk ik op dat het waarschijnlijk voor de thuisblijvers lastiger is dan voor de mensen onderweg...
's Avonds lees ik in een boek in de bibliotheek een zin van de Chinese wijsgeer Lao Tse, en die lijkt helemaal van toepassing op mij op dit moment: "Als je inziet dat het je aan niets ontbreekt; behoort de hele wereld je toe."
Welterusten allemaal!
-
19 Februari 2014 - 21:34
Martha:
Wat leuk, Petra, dat je nu in de abdij van Averbode zit. Dat is bekend terrein voor ons, we zijn er jaren geleden geweest. Een oude studievriend van Evert Jan (uit zijn Jeruzalem-periode) was daar één van de broeders: Huub. Ik weet eigenlijk niet of hij er nog steeds zit. Heel gastvrije broeders en een goede sfeer.
Geniet ervan en weer lekker verder morgen! -
19 Februari 2014 - 21:52
Alice:
Lieve Petra, je beschrijving haalt herinneringen op aan de tijd dat ik in België woonde. In Tervuren tussen Leuven en Brussel. De Vlaamse sfeer en cultuur. De paters. De oom van Fred was pastoor in Webbekom vlak bij Diest. Ik heb de kaart niet in mijn hoofd en heb geen idee of je Diest passeert. Daar is in ieder geval een klooster waar " oom Theo" zijn laatste dagen sleet. België. Hoe anders dan Nederland. Fijn dat je er goed ontvangen wordt en weer van allerlei dingen meemaakt. Vrijdag vertrek ik voor een weekje wintersport naar Italië. Ik zal je blijven volgen. Veel aandacht gaat echter naar Hettie,ig de berg afkomen. Veel plezier met vervolg. Straks weer de " grens". Over van Vlaanderen naar Wallonië. Veel plezier!! Liefs Alice -
19 Februari 2014 - 23:17
Baukje:
goedeavond lieverd,wat fijn dat je zo veel lieve mensen ontmoet,de sfeer die je beschrijft doet je zeker ook wel denken aan je opleiding in het Bonifatius hospitaal,maar in jou tijd waren de meeste nonnen al naar het moederhuis in munster of overleden maar in de kloosters die jij tegenkomt zijn het dus alleen maar paters en odekerke zit in het limburgse,je maakt zo veel mee dat ik soms wou dat ik ook zo kon lopen maar die tijd is voorbij ,geniet nu van jou verhalen,lieverd doe rustig aan ik denk aan je ga het oude pad maar lopen waar onze pake wietze vaak van zong en weet dat vele vrienden met je mee lopen,dikke kus van baukje en rose de wind doei doei -
19 Februari 2014 - 23:33
Minke Geurts:
Lieve Petra,
Die houden we erin! "Als je inziet dat het je aan niets ontbreekt; behoort de hele wereld je toe."
Zo te horen geniet je enorm. Fijn! Ik was in een vorig leven katholiek zodat ik ook zo van deze muziek kan genieten.
Je hebt al heel wat km achter de rug. Fijn te horen dat het lopen zo goed gaat. In gedachten loop ik mee.
Wat beleef je mooie dingen. Houd ze vast!
Oant moarn, mam -
20 Februari 2014 - 08:18
Eugene Uiting:
Hoi petra , nog vele prachtige kloosters waar je ontvangen zult worden to go. Mooie muziek, sfeer sereniteit, rust en kalmte. De wereld komt weer in de menselijke maat. Ga zo door geniet. Gr eugene -
20 Februari 2014 - 13:13
Marian Beernink:
Lieve Petra. Wat een rust stralen jouw laatste berichten uit. Mooi. Blijf verwonderen. Knuf Marian -
20 Februari 2014 - 13:31
Wilma:
Hoi Petra,
Ook in België gaat het je goed af. Fijn dat ze hier nog Nederlands praten.
Mooi filmpje heb je gemaakt. Mooi duidelijk van beeld en geluid.
Goede reis en groeten,
Wilma -
20 Februari 2014 - 19:17
Tineke:
hallo Petra hier ben ik dan eindelijk. in het begin wilde ik je niet lastig vallen, bang dat ik je naar huis zou praten. wat een mooi verhaal.het doet m ij denken aan twee kloosterseries die ik heb over,
"Godzoekers"op de mooiste plekken in Europa (leo feyen). je mag het tzt lenen. ik zie je in gedachten door de gangen schrijden. morgen komt hilbrand en Bart(?) van een zuurkoolschotel proeven. specialiteit van mijn echtgenoot. en zondag geef ik hilbrand een zelfgebakken krentenbrood mee voor onderweg voor jullie tweetjes. elke avond laat lees ik je mail. fijn dat het goed met je gaat. wat heb je leuke contacten onderweg. veel liefs van ons tineke -
20 Februari 2014 - 23:07
Baukje:
als ik aan jou denk komen er allemaal herinneringen boven,soms denk ik dat jij voor onze hele familie deze reis onderneemd,zijn wij niet allemaal pelgrims op zoek naar rust en vrede in onze harten kon ik je maar de zekerheid geven,dat het paradijs waar we zo naar hijgen morgen geopend wordt had ik maar een tonicum een mengsel levenskracht en levensmoed om deze voor mij zo een vreemde reis voor jou wat lichter te maken maar ja,wie ben ik? en uit het zelfde hout gesneden weet je wat we doen?we blijven voortgaan,jij op reis naar Santiago en ik denkend aan jou op mijn flatje.liefs jetante baukje do leave.oant moarn.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
