Dag 32: Averbode - Scherpenheuvel (11 km)
Blijf op de hoogte en volg Petra N.
20 Februari 2014 | België, Scherpenheuvel
Vannacht sliep ik heerlijk op een tweepersoonsbed. Om 6.00 uur was ik alweer wakker doordat de verwarming met veel kabaal aan ging. Ook hier luiden de klokken vroeg en vaak. Om 7.00 uur ochtendgebed, begrijp ik nu. Daarvoor luiden de klokken al een poos. Ieder kwartier een keer. Daarna ook nog regelmatig, wat dat betekent weet ik niet. Er komen stukken uit "The Sound of Music" naar boven, het liedje "Maria". Maar hier zijn geen zusters. Dat was wel anders in mijn opleidingstijd voor verpleegkundige-A in het Bonifatius Hospitaal in Leeuwarden. Tante Baukje refereerde er al aan. Het grappige is dat de gebouwen met de schilderijen van abten en andere broeders me doen denken aan het Academiegebouw in Groningen met de schilderijen met hoogleraren, waar Hilbrand zijn bul kreeg en Bianca, onze schoondochter, ook.
Het opmaken van de bedden herinnert mij aan mijn opleidingstijd. Er waren nog enkele nonnen die hoofdzuster waren van een afdeling, waaronder de neurologie/dermatologie-afdeling waar ik begon. De hoofdzuster leerde mij bedden opmaken en daar kwam nog net geen liniaal aan te pas! Maar, ik kon het goed, dus kreeg ik een paraaf in mijn afteken boekje. Ik kan het nog steeds en in gedachten hoor ik haar de aanwijzingen nog geven.
Om 8.00 uur sta ik op en om 8.15 uur ben ik onderweg naar de gastenrefter. Daar zitten de andere twee gasten ook aan de ontbijttafel. De jongeman die overweegt om zich aan te sluiten bij de broeders vertelt dat hij PDD-NOS heeft en eigenlijk hoog gevoelig is. Het leven hier spreekt hem wel aan, de rust, de regelmaat en de structuur. Met de vrouw, die Chris heet, heb ik nog een interessant gesprek over de innerlijke kracht en de liefde die deze kan laten groeien en over verbondenheid tussen mensen, waarbij deze twee noodzakelijk zijn. Zij is daar vanuit haar studie mee bezig, ik leer dit door mijn ervaringen van de afgelopen weken. Mooi hoe theorie en praktijk hier samen komen, zich verbinden...
Het is weer tijd om te gaan, ik stap de deur uit en ga de kerk binnen. Dat is hier niet zo moeilijk, je gaat gewoon "buurten". Ik steek vier kaarsjes aan, voor onze vier zoons, voor Hilbrand en voor alle anderen die meelopen en voor Menno Oosterhoff, die mag ondertussen ook wel een heilige worden genoemd, en voor gemeentebesturen en -ambtenaren voor veel wijsheid betreffende jeugdbeleid.
Daarna stap ik de poort uit en kies voor de GR-route naar Zichem. Deze is vier kilometer langer, maar gaat wel door natuurgebied. Later kies ik voor de GR-variant, deze gaat dwars door het land, langs hekjes en bruggetjes. Het lijkt een beetje op mijn eerste etappes in Friesland, een beetje baggeren, maar het is wel mooi!
De eerste kilometers gaan goed, maar ik merk dat ik moe ben. Ik had nog best langer kunnen slapen. Na zo'n vier kilometer ga ik op een bankje zitten met tegenover mij een els, vol met (mannelijke) lange, lichtgroene katjes. Een windvlaag zorgt voor een wolk stuifmeel dat zo de lucht in wordt geblazen. De hooikoorts klachten komen vast vroeg dit jaar Simon!
Na het bestuderen van de route, het boekje van de Via Monastica is niet zo helder als de vorige boekjes, weet ik weer welke richting ik moet aanhouden. Ik klim over hekjes en ga over wankele plankjes en boomstammetjes door de blubber en kom uit bij een wonderlijk hekwerk. Een mens kan er amper langs, laat staan een pelgrim met rugzak. Ik kan de rugzak natuurlijk afdoen, maar ik probeer het met de heupriem los, zodat de rugzak mee kan bewegen met de bocht en niet aan mijn lijf vast zit, dit lukt! Hè hè, dat scheelt sjouwen met de rugzak!
Ik loop vlakbij een spoorlijn, kom er steeds dichterbij en uiteindelijk kom ik uit bij het station van Zichem. Hier staan ook weer de stickers voor de Via Monastica, deze volg ik nu.
Over het spoor en langs de Demer loop ik verder. Dan zie ik een goederentrein met auto's aankomen rijden. Een mooi gezicht met al die auto's, het schijnt dat Europeanen weer meer auto's kopen.
Ik loop om Zichem heen, langs de ingestorte Maagdentoren, die nu gerenoveerd wordt. Het pad begint nu te stijgen en te dalen en aan de linkerkant heb ik uitzicht op een glooiend landschap. Na een aantal kilometer, zie ik de basiliek van Scherpenheuvel. Mooi is het om via dit landweggetje naar de basiliek te wandelen. Er schijnen mensen op bedevaart naar toe te gaan, die in één keer 40-50 kilometer lopen. Ze overnachten dan in het Onthaalcentrum De Pelgrim en wandelen de volgende dag weer terug.
Ik meld me bij De Pelgrim en mijn naam is bekend. Vanmorgen had ik gebeld en ik kon komen. Ik krijg de sleutel van mijn kamer. Dit centrum is gericht op bedevaartgangers en het gebouw doet denken aan een jeugdhostel. Ik krijg een twee-persoonskamer en hoef niet op de zaal te slapen. Ik ben de eerste Santiago de Compostela-ganger dit jaar, net als in Averbode, en word met alle egards behandeld. Geen avondmaaltijd hier, wel wordt me een plek gewezen waar ik "sociaal kan eten"... Wat wordt daar nou mee bedoeld? Zijn er mensen die asociaal (willen) eten? Als ik naar de (H)eerlijkheid ga kom ik erachter wat bedoeld wordt. Hier werken mensen met een grote achterstand tot de arbeidsmarkt, ze doen ervaring op, met de bedoeling om na een jaar een reguliere baan te hebben. Daarnaast worden zoveel mogelijk natuurlijke en streekgebonden producten gebruikt. Dit soort ondernemerschap schijnt in opkomst te zijn, volgens de eigenaar.
Ik neem een maaltijd mee om het in de kantine van het pelgrimshuis op te eten, hier gaan ze om vijf uur al dicht.
Ik neem een kijkje in de basiliek. Een zevenhoekige basiliek met zevenhoekige sterren op het dak. Ik loop door de hemelpoort met aan de zijkanten engelen en zie een prachtige zaal met beelden van profeten. Jacobus de Meerdere moet hier ook zijn, maar omdat er zoveel mensen in de basiliek zitten, loop ik uit respect niet te veel rond. Morgen maar even vragen aan de aardige gastenpater.
Het opmaken van de bedden herinnert mij aan mijn opleidingstijd. Er waren nog enkele nonnen die hoofdzuster waren van een afdeling, waaronder de neurologie/dermatologie-afdeling waar ik begon. De hoofdzuster leerde mij bedden opmaken en daar kwam nog net geen liniaal aan te pas! Maar, ik kon het goed, dus kreeg ik een paraaf in mijn afteken boekje. Ik kan het nog steeds en in gedachten hoor ik haar de aanwijzingen nog geven.
Om 8.00 uur sta ik op en om 8.15 uur ben ik onderweg naar de gastenrefter. Daar zitten de andere twee gasten ook aan de ontbijttafel. De jongeman die overweegt om zich aan te sluiten bij de broeders vertelt dat hij PDD-NOS heeft en eigenlijk hoog gevoelig is. Het leven hier spreekt hem wel aan, de rust, de regelmaat en de structuur. Met de vrouw, die Chris heet, heb ik nog een interessant gesprek over de innerlijke kracht en de liefde die deze kan laten groeien en over verbondenheid tussen mensen, waarbij deze twee noodzakelijk zijn. Zij is daar vanuit haar studie mee bezig, ik leer dit door mijn ervaringen van de afgelopen weken. Mooi hoe theorie en praktijk hier samen komen, zich verbinden...
Het is weer tijd om te gaan, ik stap de deur uit en ga de kerk binnen. Dat is hier niet zo moeilijk, je gaat gewoon "buurten". Ik steek vier kaarsjes aan, voor onze vier zoons, voor Hilbrand en voor alle anderen die meelopen en voor Menno Oosterhoff, die mag ondertussen ook wel een heilige worden genoemd, en voor gemeentebesturen en -ambtenaren voor veel wijsheid betreffende jeugdbeleid.
Daarna stap ik de poort uit en kies voor de GR-route naar Zichem. Deze is vier kilometer langer, maar gaat wel door natuurgebied. Later kies ik voor de GR-variant, deze gaat dwars door het land, langs hekjes en bruggetjes. Het lijkt een beetje op mijn eerste etappes in Friesland, een beetje baggeren, maar het is wel mooi!
De eerste kilometers gaan goed, maar ik merk dat ik moe ben. Ik had nog best langer kunnen slapen. Na zo'n vier kilometer ga ik op een bankje zitten met tegenover mij een els, vol met (mannelijke) lange, lichtgroene katjes. Een windvlaag zorgt voor een wolk stuifmeel dat zo de lucht in wordt geblazen. De hooikoorts klachten komen vast vroeg dit jaar Simon!
Na het bestuderen van de route, het boekje van de Via Monastica is niet zo helder als de vorige boekjes, weet ik weer welke richting ik moet aanhouden. Ik klim over hekjes en ga over wankele plankjes en boomstammetjes door de blubber en kom uit bij een wonderlijk hekwerk. Een mens kan er amper langs, laat staan een pelgrim met rugzak. Ik kan de rugzak natuurlijk afdoen, maar ik probeer het met de heupriem los, zodat de rugzak mee kan bewegen met de bocht en niet aan mijn lijf vast zit, dit lukt! Hè hè, dat scheelt sjouwen met de rugzak!
Ik loop vlakbij een spoorlijn, kom er steeds dichterbij en uiteindelijk kom ik uit bij het station van Zichem. Hier staan ook weer de stickers voor de Via Monastica, deze volg ik nu.
Over het spoor en langs de Demer loop ik verder. Dan zie ik een goederentrein met auto's aankomen rijden. Een mooi gezicht met al die auto's, het schijnt dat Europeanen weer meer auto's kopen.
Ik loop om Zichem heen, langs de ingestorte Maagdentoren, die nu gerenoveerd wordt. Het pad begint nu te stijgen en te dalen en aan de linkerkant heb ik uitzicht op een glooiend landschap. Na een aantal kilometer, zie ik de basiliek van Scherpenheuvel. Mooi is het om via dit landweggetje naar de basiliek te wandelen. Er schijnen mensen op bedevaart naar toe te gaan, die in één keer 40-50 kilometer lopen. Ze overnachten dan in het Onthaalcentrum De Pelgrim en wandelen de volgende dag weer terug.
Ik meld me bij De Pelgrim en mijn naam is bekend. Vanmorgen had ik gebeld en ik kon komen. Ik krijg de sleutel van mijn kamer. Dit centrum is gericht op bedevaartgangers en het gebouw doet denken aan een jeugdhostel. Ik krijg een twee-persoonskamer en hoef niet op de zaal te slapen. Ik ben de eerste Santiago de Compostela-ganger dit jaar, net als in Averbode, en word met alle egards behandeld. Geen avondmaaltijd hier, wel wordt me een plek gewezen waar ik "sociaal kan eten"... Wat wordt daar nou mee bedoeld? Zijn er mensen die asociaal (willen) eten? Als ik naar de (H)eerlijkheid ga kom ik erachter wat bedoeld wordt. Hier werken mensen met een grote achterstand tot de arbeidsmarkt, ze doen ervaring op, met de bedoeling om na een jaar een reguliere baan te hebben. Daarnaast worden zoveel mogelijk natuurlijke en streekgebonden producten gebruikt. Dit soort ondernemerschap schijnt in opkomst te zijn, volgens de eigenaar.
Ik neem een maaltijd mee om het in de kantine van het pelgrimshuis op te eten, hier gaan ze om vijf uur al dicht.
Ik neem een kijkje in de basiliek. Een zevenhoekige basiliek met zevenhoekige sterren op het dak. Ik loop door de hemelpoort met aan de zijkanten engelen en zie een prachtige zaal met beelden van profeten. Jacobus de Meerdere moet hier ook zijn, maar omdat er zoveel mensen in de basiliek zitten, loop ik uit respect niet te veel rond. Morgen maar even vragen aan de aardige gastenpater.
-
20 Februari 2014 - 23:10
Geertje:
Lieve Petra, erg knap hoe jij je weg weet te vinden, en hoe prachtig je die beschrijft.
Ik hoop dat je binnenkort weer een rustdag in kunt lassen. Of langer kunt slapen.
Vind je weg, liefs Geertje -
20 Februari 2014 - 23:26
Minke Geurts:
Lieve Petra,
Alweer een mooie dag! Precies een maand onderweg. Wat ben je al ver van huis. Prachtige foto's weer. Vergeet je je stokken niet? Die staan daar zo alleen te staan!
Was er nu ook een foto van het "beruchte" hek bij? Knap dat je deze weg (niet de makkelijkste) bent gegaan. Dit zijn toch wel mooie plekjes hoor.
Liefs en oant moarn, mam -
20 Februari 2014 - 23:27
Minke Geurts:
Foto 5??? -
20 Februari 2014 - 23:34
Andries Tromp:
Hoi Petra, ik kwaam per úngelok, troch dy site fan "Pelgrim Santiago de Compostela" op dyn site. Ik bin fan plan op myn 60ste nei Santiago te rinnen. It plan is om al dit jier út Sint-Jabik richting súden te rinnen. Ik merk dat ik folle herken yn dyn ferhalen. Ik werk ek yn de sorg, ik ha ek in tiid de a-opleiding yn in sikenhús yn Fryslân dien. Letter yn de sorg foar ferstandelik gehandikapten terjocht kommen. Bin ek in frys-om-útens; wenje fanôf myn 19ste al net mear yn Fryslân, al sawat 30 jier yn Limburg. Derom wol ik ek starte yn Sint-Jabik, fanôf de provinsje wer ik wei kom, wer heit en men,pake en beppe wennen.
Noch altiid yn de sorg, no as nachtstsjinst. Ik bin no PBL-oeren oant sparjen, sa dat ik yn 2016 in 3 of 4 moannen de reis kin meitsje wer ik al sa lang fan droom. Ik bliuw dy folgjen as 't net erg fienst, want foar my is dyn dagboek en wat 'st skriuwst in ynspiraasje: ik ha djip respekt foar dyn úndernimming en dyn iepenhiid!
In winskje dy in moaie reis ta, nei binnen en nei búten....leafs út Limburg fan Andrys. -
21 Februari 2014 - 00:59
Geertje:
Ik denk aan jou.
En aan al die verschillende bedden waarin je slaapt.
En aan hoe heerlijk het is als iemand voor je zorgt als je aankomt, of voor je kookt, of aan wie je kunt vertellen, of met wie je iets kunt delen.
Ook al staat er een bed voor je klaar in een klooster of pelgrimonderkomen, als je alsmaar in je eentje voor je zelf moet zorgen word je wel eens moe.
Veel liefde gewenst, in en met je zelf en met de ander.
Liefs Geertje -
21 Februari 2014 - 15:08
Geesje:
Hallo Petra, Ik volg met veel plezier jouw reis. Op dit moment loop je door een gebied en plaatsen waar wij re
gelmatig geweest zijn bij vakantievrienden.
Knap hoe je het volhoudt. Ik wens je nog veel wandelplezier en veel mooie ontmoetingen.
Liefs, Geesje
P.s. met Edwin gaat het nog steeds prima.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
