Dag 45: Oignies - Rocroi (20 km?)
Blijf op de hoogte en volg Petra N.
05 Maart 2014 | Frankrijk, Rocroi
Vandaag ben ik volgens plan naar Rocroi gewandeld, wat er op m'n pad kwam en waar ik zou slapen was vanmorgen nog een verrassing.
Ik heb genoten, hoewel de laatste kilometer dan net te ver was, maar het was de moeite waard!
Ik heb de wekker op half 8 gezet, want ik wil mezelf er aan wennen om eerder te vertrekken. Op die manier heb ik 's middags nog wat tijd om bij te tanken. Maar, als de wekker gaat wil ik nog niet uit bed. Het ligt heerlijk tussen de flanellen lakens en buiten het bed is het zo koud, ondanks dat de kachel zachtjes is blijven branden. Na een half uur stap ik dan toch maar uit bed. Ik kleed me aan, pak de tas en ga even lekker voor de gesmeerde boterhammen en de warme thee zitten. Nog even genieten van dit knusse plekje, de stilte en de rust.
Om 9.00 uur stap ik op. De zon schijnt en ik zie nu dat ik aan de rand van een bos heb geslapen, met een grote tuin met barbecue. Dit is echt een prachtige plek om te zijn.
Ik zeg de buren nog even gedag en ze mekkeren terug. Als ik het pad op stap valt het me op dat het gras wit is en het dak ook. Zou het gevroren hebben? Even verderop zie ik een bevroren autoraam en nog verder in het bos een bevroren waterplas. Vandaar dat het koud was vanmorgen!
De weg terug naar de route is mij gister uitgelegd, via het kapelletje...
Aangekomen bij de Rue de Rocroi heb ik een prachtig uitzicht. In de gids zie ik dat ik bijna 10 kilometer door de bossen moet, dus ik verwacht de zon niet veel te zien. Ik heb de nieuwe Routegids erbij gepakt. De aanwijzingen daarin zijn een stuk duidelijker en dat, in combinatie met de geel/rode streepjes die ruimschoots aanwezig zijn, maakt dat ik met vertrouwen aan deze route begin. Ook de Compostella-stickers zijn nu op cruciale plekken aangegeven, soms een beetje anders dan de rood/witte maar na een kleine omweg soms, komen ze weer bij elkaar.
Ik kom langs een veld met kijkhutten, het doet me denken aan het Dwingelderveld thuis. De lucht is prachtig met verschillende tinten blauw en grote witte schapenwolken. Ik snuif de frisse lucht vol zuurstof op, heerlijk! De buitenjas kan wel uit, ondanks dat het vannacht gevroren heeft is het nu warm. De zon straalt krachtig, er staat nauwelijks wind en het lijkt er niet op dat het gaat regenen.
Vanmorgen heb ik een halve liter thee gedronken en nog een flesje sinaasappelsap erbij, dus een goede vochtbodem gelegd. Het flesje water heb ik gemengd met ORS. Die moet ik vanmorgen leegdrinken van mezelf en dan vanmiddag weer bijvullen met water en ORS.
Na het stuk met de kijkhutten kom ik in een drassiger stuk. Het is prachtig hier en stil, maar het pad is helemaal vernield door auto's en tractoren, of wat er maar door het bos scheurt. Ook liggen veel dikke takken en soms hele bomen op het pad. Er wordt geen rekening met wandelaars gehouden. Opeens krijg ik erg aandrang om een grote boodschap te doen. Een keer eerder deed ik m'n behoefte in het bos, als 't even kan dan houd ik het op.
Opgelucht als die klus is geklaard spring, glijd en glibber ik over het ruige pad, ik ben er zo langzamerhand aan gewend geraakt. Dan lijkt er een einde aan het bos te komen en heb ik het uitzicht rechts op een prachtig stuk weiland, waar de zon precies op schijnt. Ik let niet goed op het pad hierdoor en stap in een moddergat en glijd door en val zo op mijn beide knieën. Deze keer een zachte val door de modderbrij. Met de rugzak op m'n rug en m'n knieën en voeten in de modder, ben ik aan het zoeken hoe ik overeind moet komen. Aan m'n stokken heb ik niks, die verdwijnen in het gat. Rugzak af doen is geen optie, want dan komt die onder de modder. Ik schuifel op m'n knieën door de modder naar de kant. Als ik m'n benen in een hoek van 90 graden zet schieten m'n knieën naar achteren, ook geen goed idee. Dan zet ik m'n voet iets naar voren en moet m'n bovenbeen het werk doen. En dat lukt! In de afgelopen weken zijn die spieren een stuk sterker geworden. Onder de modder, maar dolgelukkig dat dit gelukt is en ik weer verder kan lopen zonder pijn en kramp! Verderop moet ik nog een stuk door een greppel waar ook water doorheen stroomt en veel takken en stenen liggen. Ik twijfel telkens weer of ik hier echt doorheen moet, maar een alternatief is er niet en de stickers staan echt in de greppel. Als ik hier val dan vindt niemand me, schiet er door me heen. Ik baan me een weg door jonge dennenboompjes die de greppel voor mij uit het zicht onttrekken, daar zijn de loopstokken wel handig voor.
Aan de rand van het bos neem ik even een pauze op een boomstronk, thee en brood, m'n water is op. Ik zie twee citroenvlinders om elkaar heen dartelen.
Na nog een stukje bos met allerlei soorten mossen met verschillende kleuren groen, bereik ik de bewoonde wereld. Ik voel me net Swiebertje. Zachtjes zing ik: "Daar komt Swiebertje..."
Over de brug en ik ben nu definitief in Frankrijk! Yes, I made it! Friesland: check, Nederland: check, België: check! Ik overtref mijn eigen verwachtingen.
Ik passeer een groot routebord van de Compostela en twijfel bij een pijl die richting een weiland wijst. Twee jongetjes van een jaar of tien komen aangerend en beginnen in het Frans tegen mij te praten. Als ze door hebben dat ik ze niet begrijp, ze eentje: "I speak English". Ze vertellen me dat ik de gewone weg moet nemen omdat dat korter is, zo fietsen zij altijd naar Rocroi. Oké, daar moet ik even over nadenken. Dan vraag ik of ze water voor me hebben, met de vertaal-app, echt heel handig! Eentje pakt m'n fles en rent naar huis om even later met een volle fles terug te komen, zo wat ORS er in... En dan belt m'n moeder, ondertussen krijg ik een stuk chocola in m'n handen gedrukt door een van de jongens en dan zwaait hij en gaan ze weer weg op de fiets en de step.
M'n moeder en ik kletsen bij en ik besluit om toch de route door het bos te nemen. Dan hoor ik geroep en geschreeuw, "Non, non, non!" De jongens rennen achter me aan en trekken me terug. Dan wijzen ze op een bord, dat wat scheef staat en ik over het hoofd had gezien. Het lijkt belangrijk te zijn, aan het gedrag van de jongens te zien. Ik vertaal wat er staat en dan blijkt dat het pad gevaarlijk is en dat er kans is op vallen! Dat moeten we niet hebben...
Ik keer weer om en dan komt de vraag: "dormir?" De deugniet van de twee wordt helemaal enthousiast en wil me iets duidelijk maken. Zijn vriend typt op m'n mobiel: "wil je bij mij slapen?"
Nou, van deze mannetjes heb ik niks te vrezen schat ik in, dus ik zeg ja. Waarom niet? Dan loop ik morgen wel naar Rocroi. Hij trekt me aan m'n mouw mee naar een open schuur. Hij tilt een picknickbank op en zet het neer: "ici manger" en veegt met z'n schoenen de bemodderde vloer egaal en zegt: "ici dormier"! Die schat, hij wil vannacht met mij kamperen in de schuur! Als ik m'n armen om me heen sla en "brrrr" zeg, pakt hij stoelkussens en legt die op de grond: "voila!" Volgens mij vinden de jongens ook dat ik op Swiebertje lijk, maar deze Swiebert gaat toch liever naar een Saar!
Ik pak hem bij z'n armen, knipoog naar hem en wrijf even over z'n wang om te laten merken dat ik z'n gebaar erg waardeer. Dan wijs ik naar mezelf en naar verderop en zeg: "Rocroi!" Hij probeert me nog een keer tegen te houden, gaat naar z'n ouders om te vragen of ik mag blijven slapen. Teleurgesteld en met hangende schoudertjes komt hij terug en schudt nee. Ik trek m'n schouders op en geef beide jongens een "high five", dat vinden ze wel leuk. Ze lopen nog een stuk met me op. Mijn vriend mag een van m'n stokken lenen, "pèlerin", zegt hij trots. "Bon camino", zeg ik en hij kijkt me verguld aan. Ze krijgen allebei een snoepje van mij uit mijn "knapzak" en dan word ik uitgezwaaid door m'n kameraden. Wat een avontuur, ook voor deze jongens. Wie weet gaan ze ooit nog eens de camino lopen en denken ze aan die gekke pelgrim.
Maar ja, dit avontuur heeft wel tijd gekost... En ik zit niet op de route. Ik wil eigenlijk proberen het leuke witte huisje te vinden vooraan in Rocroi waar Henk Spijkerman het over had. Ik heb geen mail terug gehad van een adres dat ik doorkreeg. Ik moet nog 7 kilometer en het is 16.00 uur geweest. Onderweg zie ik nog een kerk die open is en wip even naar binnen, eenvoudig en sereen van binnen, daar houd ik wel van. Van buiten is het uitbundiger.
De zon begint erg fel te worden en ik zweet behoorlijk. M'n water raakt al snel op. En dan na zo'n vijf kilometer asfalt kom ik bij een Aldi uit. Hier koop ik een banaan voor zo en een salade voor straks met een toetje. Ik heb de navigatie ingesteld om uit te komen op de plek vanaf de route waar je Rocroi binnenkomt, want de aanwijzing van Henk was: na binnenkomst 100 meter naar links.
De lucht achter mij wordt helemaal donker, alsof het straks enorm gaat stormen. Als ik de rondweg oploop kijk ik van boven over de velden en de bossen waar ik daarstraks liep. Ik kom uit bij het landweggetje en ga 100 meter verder. Er is een groot wit huis links en verder allemaal kleine witte huisjes rechts. Uit het grote huis komt een vrouw en ze wordt uitgezwaaid door een oudere man. Ik vraag: "Maison Pèregrin?" Ik hoop dat ik gevraagd heb of dit een pelgrimshuis is... Dat is het niet en als ik verder wil lopen, misschien was het nog niet 100 meter, dan pakt ze me vast en gebaart dat ze met me meeloopt om te wijzen waar ik moet zijn. Ik kijk nog even om, misschien is het witte huisje heel dichtbij, maar deze vrouw lijkt te weten wat ik zoek, dus ik ga mee.
Ze heeft de pas er flink in. Ik vraag nog of de man van haar is, maar dan zegt ze: "Non, il est seul". Dat versta ik wel. Ze heeft een eenzame oude man bezocht. En deze barmhartige samaritaan helpt mij nu ook.
We lopen de mooie stadspoorten binnen, morgen maar even foto's maken, en stevenen op het binnenplein af. Daar is het "VVV" en de medewerkster zal net de deur op slot doen! Mijn held spreekt haar aan en draagt me over. Ik bedank haar en geef haar een hand. De deur gaat weer open en ik word enthousiast onthaald: ik ben de eerste pelgrim die ze dit jaar mag begroeten! En er is een nieuw onderkomen, helemaal gerenoveerd voor pelgrims. Het is 1 maart jl. officieel open gegaan en ik mag het inwijden.
In m'n eentje zit ik nu in hartje Rocroi in een locatie met twee slaapkamers met elk twee stapelbedden, een heerlijke douche en een keuken met magnetron en koelkast voor 15 euro per nacht. Ik blijf hier twee nachten en zet morgen geen wekker.
De macaroni van gister heb ik opgewarmd in de magnetron en de salade erdoor gedaan: bon apetit!
Ik heb genoten, hoewel de laatste kilometer dan net te ver was, maar het was de moeite waard!
Ik heb de wekker op half 8 gezet, want ik wil mezelf er aan wennen om eerder te vertrekken. Op die manier heb ik 's middags nog wat tijd om bij te tanken. Maar, als de wekker gaat wil ik nog niet uit bed. Het ligt heerlijk tussen de flanellen lakens en buiten het bed is het zo koud, ondanks dat de kachel zachtjes is blijven branden. Na een half uur stap ik dan toch maar uit bed. Ik kleed me aan, pak de tas en ga even lekker voor de gesmeerde boterhammen en de warme thee zitten. Nog even genieten van dit knusse plekje, de stilte en de rust.
Om 9.00 uur stap ik op. De zon schijnt en ik zie nu dat ik aan de rand van een bos heb geslapen, met een grote tuin met barbecue. Dit is echt een prachtige plek om te zijn.
Ik zeg de buren nog even gedag en ze mekkeren terug. Als ik het pad op stap valt het me op dat het gras wit is en het dak ook. Zou het gevroren hebben? Even verderop zie ik een bevroren autoraam en nog verder in het bos een bevroren waterplas. Vandaar dat het koud was vanmorgen!
De weg terug naar de route is mij gister uitgelegd, via het kapelletje...
Aangekomen bij de Rue de Rocroi heb ik een prachtig uitzicht. In de gids zie ik dat ik bijna 10 kilometer door de bossen moet, dus ik verwacht de zon niet veel te zien. Ik heb de nieuwe Routegids erbij gepakt. De aanwijzingen daarin zijn een stuk duidelijker en dat, in combinatie met de geel/rode streepjes die ruimschoots aanwezig zijn, maakt dat ik met vertrouwen aan deze route begin. Ook de Compostella-stickers zijn nu op cruciale plekken aangegeven, soms een beetje anders dan de rood/witte maar na een kleine omweg soms, komen ze weer bij elkaar.
Ik kom langs een veld met kijkhutten, het doet me denken aan het Dwingelderveld thuis. De lucht is prachtig met verschillende tinten blauw en grote witte schapenwolken. Ik snuif de frisse lucht vol zuurstof op, heerlijk! De buitenjas kan wel uit, ondanks dat het vannacht gevroren heeft is het nu warm. De zon straalt krachtig, er staat nauwelijks wind en het lijkt er niet op dat het gaat regenen.
Vanmorgen heb ik een halve liter thee gedronken en nog een flesje sinaasappelsap erbij, dus een goede vochtbodem gelegd. Het flesje water heb ik gemengd met ORS. Die moet ik vanmorgen leegdrinken van mezelf en dan vanmiddag weer bijvullen met water en ORS.
Na het stuk met de kijkhutten kom ik in een drassiger stuk. Het is prachtig hier en stil, maar het pad is helemaal vernield door auto's en tractoren, of wat er maar door het bos scheurt. Ook liggen veel dikke takken en soms hele bomen op het pad. Er wordt geen rekening met wandelaars gehouden. Opeens krijg ik erg aandrang om een grote boodschap te doen. Een keer eerder deed ik m'n behoefte in het bos, als 't even kan dan houd ik het op.
Opgelucht als die klus is geklaard spring, glijd en glibber ik over het ruige pad, ik ben er zo langzamerhand aan gewend geraakt. Dan lijkt er een einde aan het bos te komen en heb ik het uitzicht rechts op een prachtig stuk weiland, waar de zon precies op schijnt. Ik let niet goed op het pad hierdoor en stap in een moddergat en glijd door en val zo op mijn beide knieën. Deze keer een zachte val door de modderbrij. Met de rugzak op m'n rug en m'n knieën en voeten in de modder, ben ik aan het zoeken hoe ik overeind moet komen. Aan m'n stokken heb ik niks, die verdwijnen in het gat. Rugzak af doen is geen optie, want dan komt die onder de modder. Ik schuifel op m'n knieën door de modder naar de kant. Als ik m'n benen in een hoek van 90 graden zet schieten m'n knieën naar achteren, ook geen goed idee. Dan zet ik m'n voet iets naar voren en moet m'n bovenbeen het werk doen. En dat lukt! In de afgelopen weken zijn die spieren een stuk sterker geworden. Onder de modder, maar dolgelukkig dat dit gelukt is en ik weer verder kan lopen zonder pijn en kramp! Verderop moet ik nog een stuk door een greppel waar ook water doorheen stroomt en veel takken en stenen liggen. Ik twijfel telkens weer of ik hier echt doorheen moet, maar een alternatief is er niet en de stickers staan echt in de greppel. Als ik hier val dan vindt niemand me, schiet er door me heen. Ik baan me een weg door jonge dennenboompjes die de greppel voor mij uit het zicht onttrekken, daar zijn de loopstokken wel handig voor.
Aan de rand van het bos neem ik even een pauze op een boomstronk, thee en brood, m'n water is op. Ik zie twee citroenvlinders om elkaar heen dartelen.
Na nog een stukje bos met allerlei soorten mossen met verschillende kleuren groen, bereik ik de bewoonde wereld. Ik voel me net Swiebertje. Zachtjes zing ik: "Daar komt Swiebertje..."
Over de brug en ik ben nu definitief in Frankrijk! Yes, I made it! Friesland: check, Nederland: check, België: check! Ik overtref mijn eigen verwachtingen.
Ik passeer een groot routebord van de Compostela en twijfel bij een pijl die richting een weiland wijst. Twee jongetjes van een jaar of tien komen aangerend en beginnen in het Frans tegen mij te praten. Als ze door hebben dat ik ze niet begrijp, ze eentje: "I speak English". Ze vertellen me dat ik de gewone weg moet nemen omdat dat korter is, zo fietsen zij altijd naar Rocroi. Oké, daar moet ik even over nadenken. Dan vraag ik of ze water voor me hebben, met de vertaal-app, echt heel handig! Eentje pakt m'n fles en rent naar huis om even later met een volle fles terug te komen, zo wat ORS er in... En dan belt m'n moeder, ondertussen krijg ik een stuk chocola in m'n handen gedrukt door een van de jongens en dan zwaait hij en gaan ze weer weg op de fiets en de step.
M'n moeder en ik kletsen bij en ik besluit om toch de route door het bos te nemen. Dan hoor ik geroep en geschreeuw, "Non, non, non!" De jongens rennen achter me aan en trekken me terug. Dan wijzen ze op een bord, dat wat scheef staat en ik over het hoofd had gezien. Het lijkt belangrijk te zijn, aan het gedrag van de jongens te zien. Ik vertaal wat er staat en dan blijkt dat het pad gevaarlijk is en dat er kans is op vallen! Dat moeten we niet hebben...
Ik keer weer om en dan komt de vraag: "dormir?" De deugniet van de twee wordt helemaal enthousiast en wil me iets duidelijk maken. Zijn vriend typt op m'n mobiel: "wil je bij mij slapen?"
Nou, van deze mannetjes heb ik niks te vrezen schat ik in, dus ik zeg ja. Waarom niet? Dan loop ik morgen wel naar Rocroi. Hij trekt me aan m'n mouw mee naar een open schuur. Hij tilt een picknickbank op en zet het neer: "ici manger" en veegt met z'n schoenen de bemodderde vloer egaal en zegt: "ici dormier"! Die schat, hij wil vannacht met mij kamperen in de schuur! Als ik m'n armen om me heen sla en "brrrr" zeg, pakt hij stoelkussens en legt die op de grond: "voila!" Volgens mij vinden de jongens ook dat ik op Swiebertje lijk, maar deze Swiebert gaat toch liever naar een Saar!
Ik pak hem bij z'n armen, knipoog naar hem en wrijf even over z'n wang om te laten merken dat ik z'n gebaar erg waardeer. Dan wijs ik naar mezelf en naar verderop en zeg: "Rocroi!" Hij probeert me nog een keer tegen te houden, gaat naar z'n ouders om te vragen of ik mag blijven slapen. Teleurgesteld en met hangende schoudertjes komt hij terug en schudt nee. Ik trek m'n schouders op en geef beide jongens een "high five", dat vinden ze wel leuk. Ze lopen nog een stuk met me op. Mijn vriend mag een van m'n stokken lenen, "pèlerin", zegt hij trots. "Bon camino", zeg ik en hij kijkt me verguld aan. Ze krijgen allebei een snoepje van mij uit mijn "knapzak" en dan word ik uitgezwaaid door m'n kameraden. Wat een avontuur, ook voor deze jongens. Wie weet gaan ze ooit nog eens de camino lopen en denken ze aan die gekke pelgrim.
Maar ja, dit avontuur heeft wel tijd gekost... En ik zit niet op de route. Ik wil eigenlijk proberen het leuke witte huisje te vinden vooraan in Rocroi waar Henk Spijkerman het over had. Ik heb geen mail terug gehad van een adres dat ik doorkreeg. Ik moet nog 7 kilometer en het is 16.00 uur geweest. Onderweg zie ik nog een kerk die open is en wip even naar binnen, eenvoudig en sereen van binnen, daar houd ik wel van. Van buiten is het uitbundiger.
De zon begint erg fel te worden en ik zweet behoorlijk. M'n water raakt al snel op. En dan na zo'n vijf kilometer asfalt kom ik bij een Aldi uit. Hier koop ik een banaan voor zo en een salade voor straks met een toetje. Ik heb de navigatie ingesteld om uit te komen op de plek vanaf de route waar je Rocroi binnenkomt, want de aanwijzing van Henk was: na binnenkomst 100 meter naar links.
De lucht achter mij wordt helemaal donker, alsof het straks enorm gaat stormen. Als ik de rondweg oploop kijk ik van boven over de velden en de bossen waar ik daarstraks liep. Ik kom uit bij het landweggetje en ga 100 meter verder. Er is een groot wit huis links en verder allemaal kleine witte huisjes rechts. Uit het grote huis komt een vrouw en ze wordt uitgezwaaid door een oudere man. Ik vraag: "Maison Pèregrin?" Ik hoop dat ik gevraagd heb of dit een pelgrimshuis is... Dat is het niet en als ik verder wil lopen, misschien was het nog niet 100 meter, dan pakt ze me vast en gebaart dat ze met me meeloopt om te wijzen waar ik moet zijn. Ik kijk nog even om, misschien is het witte huisje heel dichtbij, maar deze vrouw lijkt te weten wat ik zoek, dus ik ga mee.
Ze heeft de pas er flink in. Ik vraag nog of de man van haar is, maar dan zegt ze: "Non, il est seul". Dat versta ik wel. Ze heeft een eenzame oude man bezocht. En deze barmhartige samaritaan helpt mij nu ook.
We lopen de mooie stadspoorten binnen, morgen maar even foto's maken, en stevenen op het binnenplein af. Daar is het "VVV" en de medewerkster zal net de deur op slot doen! Mijn held spreekt haar aan en draagt me over. Ik bedank haar en geef haar een hand. De deur gaat weer open en ik word enthousiast onthaald: ik ben de eerste pelgrim die ze dit jaar mag begroeten! En er is een nieuw onderkomen, helemaal gerenoveerd voor pelgrims. Het is 1 maart jl. officieel open gegaan en ik mag het inwijden.
In m'n eentje zit ik nu in hartje Rocroi in een locatie met twee slaapkamers met elk twee stapelbedden, een heerlijke douche en een keuken met magnetron en koelkast voor 15 euro per nacht. Ik blijf hier twee nachten en zet morgen geen wekker.
De macaroni van gister heb ik opgewarmd in de magnetron en de salade erdoor gedaan: bon apetit!
-
05 Maart 2014 - 22:57
Geertje:
BOFKONT.
GELUKKIGE.
DOORZETTER.
Heerlijk he, avonturen en goede aflopen, en iedereen die daar aan mee blijkt te werken.
Liefs Geertje -
05 Maart 2014 - 22:58
Tootje:
Gefeliciteerd met je aankomst in Rocroi. Fijn voor je dat er een nieuw onderkomen is. Ik herinner me een oude troep, maar ook wij waren daar erg blij mee. Succes met je ik geniet van al je verhalen.Bon Camino -
05 Maart 2014 - 23:24
Baukje:
lieve Petra je hebt het hem geflikt ......welkom in frankrijk ,ik zat net naar de interland wedstrijd frankrijk nederland te kijken de Hollanders stonden met 2 nul achter en dacht moet eerst maar even kijken of Petra een slaapplaats heeft voor vanacht,kunnen wij ook rustig slapen.de voetbal is afgelopen verloren dus,maar jij hebt de strijd nog niet verloren,jij gaat moedig voorwaards,
ik hoop dat je een goede nacht hebt en morgen weer gezond op dikke tut liefs van je tante baukje en rose
ps de groeten van johan ,hij vind je een kanjer do leave
lieve -
05 Maart 2014 - 23:46
Eugene:
Hoi petra. Ik begin echt met een tip als het bos zo zwaar is en de wegen slecht zoek de echte weg op. Koop een redelijk fijne michelin kaart waar de landweggetjes opstaan en loop daar. Veiliger en minder zwaar het landschap blijft even mooi dat kan ik je verzekeren. Ik weet niet met welk route boek je loopt maar kijk eens. Naar de overzichtskaart. Veel kronkels? Denk je dat pelgrims vroeger al die toeristische trips deden of rechtdoor van dorp naar dorp? Vandaag zo druk gewesst dat ik de adreslijst vergeten ben. Excuus zal vrijdag worden. Je doet het trouwens geweldig. Dank voor het delen. Buen camino. Gr. Eugene -
06 Maart 2014 - 00:05
Tonny:
Hoi Petra,
Wat een avonturen, en wat een prestatie, aankomen in Frankrijk. Het blijft heel leuk om al je ervaringen te lezen.\
Mooi dat het altijd weer lukt om een slaapplaats te krijgen.En al die leuke foto's , het maakt dat ik daar ook wel eens zou willen kijken. Wie weet..
Lekker slapen en morgen weer gezond op!
Liefs en groetjes van ons allemaal. de Meerholz'jes -
06 Maart 2014 - 00:05
Tonny:
Hoi Petra,
Wat een avonturen, en wat een prestatie, aankomen in Frankrijk. Het blijft heel leuk om al je ervaringen te lezen.\
Mooi dat het altijd weer lukt om een slaapplaats te krijgen.En al die leuke foto's , het maakt dat ik daar ook wel eens zou willen kijken. Wie weet..
Lekker slapen en morgen weer gezond op!
Liefs en groetjes van ons allemaal. de Meerholz'jes -
06 Maart 2014 - 00:39
Minke Geurts:
Lieve Petra, Het is je gelukt!! Wijze woorden van Eugene. Als er tenminste een andere route te vinden is. Fijn je stem even te horen. Morgen een relaxte dag! En een beetje rustig aan. Liefs mam. Oant moarn!
-
06 Maart 2014 - 09:05
Albert:
Petra, Wat goed dat je al zo ver bent, Toen ik in 2011 in Rocroi aankwam (het was op een zondag) ben ik 's avonds ook zo fijn geholpen om een slaapplaats te krijgen. Wat mij het meest herinnert aan het onderkomen is de blauwe kleur van de kast, van het stapelbed, de stoelen en dat het allemaal heel erg gammel in elkaar stak. Gelukkig (zo las ik in jouw verhaal) is dat allemaal vernieuwd. Je zult vast nog wel eens iets tegenkomen wat minder goed is, maar zo is ook het leven, Vandaag gaat het up en morgen gaat het weer wat minder.
Petra ik wens jouw een goede voortzetting op jouw Camino.
Ultreia, Albert
-
06 Maart 2014 - 10:55
Harry Rullmann:
Gefeliciteerd Petra, eigenlijk ben je op de helft: 2 landen gehad, nog 2 te gaan. Tegenslag wisselt af met voorspoed, moeilijke momenten met mooie. Een echte camino dus. Vanaf Rocroi lijkt de Via Campaniensis de beste optie, is 150 km korter dan de GR en een stuk gemakkelijker te lopen. De nieuwe gids 2014 is net uit en zou in Rocroi te koop moeten zijn.
Het is elke dag weer leuk je verslag te lezen, je blijft genieten van je tocht en je schrijft daar mooi over.
Buen camino, Harry -
06 Maart 2014 - 17:07
Joris:
Fantastisch Petra. In Frankrijk! Je bent nu echt 'en route'. Ik lees altijd 's avonds nog even je dagverslag. Al je ervaringen en je foto's roepen herinneringen op en doen het weer bij mij kriebelen om te gaan. Je schrijft heel aanstekelijk en je geniet er van. Succes met je volgende etappes naar Reims en Vezelay. Ik blijf je graag volgen. Ultreia. Buen Camino. -
06 Maart 2014 - 17:23
Rinske Van Der Weij:
hallo Petra!
geweldig dat je al zo ver gekomen bent.
je bent een echte doorzetter ,en zo moet je ook zijn anders red je het niet.
als wij de verslagen elke dag lezen krijgen we ook bijna zin om deze lange tocht te lopen.
wat maak je veel mee.
we wensen je nog veel plezier toe, en wees vooral voorzichtig.
groetjes fr. en rinske van der weij -
06 Maart 2014 - 19:32
Andrys:
Hoi Petra,
Ek ik krij er sin yn om te gean as ik dyn ferhalen lês; do kinst prachtig skriuwe en tusken de rigels troch lês ik hoe'st fan eltse stap oan't genietsjen bist. Ik tink dat hoe fjirder do komst hoe moaier de natuer wurdt no yn de maitiid. Wat dat betreft hast echt de moaiste tiid útsocht om te rinnen.
Ik fertrek oer in pear wiken út Sint Jabik, ik sjoch dêr no al nei út, troch de fjilden fan myn jeugd te rinnen yn de maitiid. Foar de Fries-om-utens yn my it moaiste útsicht wat ik kin betinke, mar misskien tinkst do nei dyn reis dêr al oars oer.....
It giet dy goed! Genietsje foaral! Buen Camino, Andrys
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
