Dag 46: Rustdag Rocroi

Gisteravond ben ik druk bezig geweest met verbinding zoeken...
Geen internet, geen telefoon-verbinding, soms wel, maar erg instabiel en dat is behoorlijk frustrerend. Ik wilde het verslag wel mailen naar Hilbrand, hij wil graag weten hoe het gaat, en ben uit m'n bed gekropen, kleren aangedaan, door het hek geslopen van het binnenplein en naar het marktplein gegaan waar ik eindelijk verbinding had en kon mailen.
Ik vond het eerst nog spannend, maar volgens mij kan niemand hier iets doen zonder dat iemand het opmerkt.
Vannacht heb ik prima geslapen en vanmorgen omstreeks 9.00 uur werd ik wakker. Even dacht ik dat er iemand was, ik werd wakker dacht ik, omdat een lieve vrouwenstem zachtjes "Petra" riep. Maar ik keek en er was niemand.
Na het aankleden ben ik naar het marktplein gegaan om wat zaken te regelen. Zo wilde ik naar de plaatselijke "VVV", maar die was 's middags pas open. Verder heb ik contact opgenomen met de apotheek in Hoogeveen om te overleggen over de Magnesium en zout met mineraaloplossing. Hij verbaasde zich erover dat ze dat niet kant en klaar hebben en heeft geen idee hoe je het in het Frans zou moeten vragen. Ik ga hier naar de apotheek en zij stellen voor dat ik naar een sportzaak ga, wel kan ik magnesiumtabletten meekrijgen. Bij de plaatselijke boulangerie (bakker) haal ik een stokbrood, net als de zes mensen die voor me in de rij staan. Aan een vrouw vraag ik waar ik fromage (kaas) kan halen. Zij wijst me de weg, ik kan me al aardig redden.

Bij een winkel buiten de stadsmuren haal ik wat voorraad op: warm eten voor vanavond in de magnetron, bananen, noten met gedroogde perziken (met magnesium), yoghurttoetjes, poeder voor chocolademelk, kaas en ham.

Bij de stadsmuur laat ik me verwarmen door de zon en pluk zo nu en dan een stuk van het stokbrood af om op te eten. Later breng ik de spullen in m'n huisje en drink nog wat warme chocolademelk. Ik ben nog best moe en ga nog een middagdutje doen nu het kan.
Ik slaap heerlijk en word verschrikt wakker omdat er mensen binnenkomen. Een pelgrim wordt "rondgeleid" door een vrouw, die niet door heeft dat ik daar lig te slapen. Zij schrikt op als ik opeens overeind schiet. De deur gaat snel weer dicht en ik realiseer me dat ik nu echt niet meer alleen ben. Nu zal ik de eerste pelgrim onderweg ontmoeten!
Hij heet Thomas, is 23 jaar en net klaar met zijn opleiding voor onderwijzer. Hij komt uit Wallonië, het Frans-talige deel van België. Hij spreekt een beetje Vlaams, Engels en Duits. Het meeste spreken we Engels, allebei even gefrustreerd als we niet duidelijk kunnen maken wat we willen zeggen en dan moeten we ook wel lachen.
Ik zeg dat ik eerst naar de VVV moet om mijn reisgids te halen, die me gister beloofd was. Dan laat hij zijn gids zien die hij gratis kreeg, omdat het de laatste was. "Het zal toch niet...", dacht ik. En ja hoor, de mevrouw van de rondleiding zat op het kantoor, een andere dan gister. En zij dacht dat de gids voor Thomas was. De nieuwe gidsen komen pas vanaf april.
Mijn vrienden van Sint Jacob, denken ondertussen via Facebook en Messenger druk mee. Ik krijg zoveel berichten binnen, die ik niet eens allemaal kan lezen vanwege het slechte bereik en dat frustreert ook weer. Soms wil ik reageren, want ik wil niet ondankbaar overkomen, maar dan is de verbinding weer weg. Ook voor de anderen frustrerend lijkt mij.
Ik dring aan bij de VVV mevrouw dat er een route moet zijn tot aan Reims. Zij belt iemand en schrijft voor mij een briefje en geeft me een adres waar ik een boekje kan halen, gratis voor mij. Ik bedank haar, maar zeg dat ik wel terug kom bij haar om eventueel nog iets uit te printen.
Als ik er aan kom zie ik een oudere artistieke dame die ook ruimte verhuurt. Ik geef haar het briefje en dan vraagt ze me ietwat agressief waar ik slaap. "In het huis van de pelgrims", antwoord ik. Nou, dat was goed fout. Er kwam een tirade in het Frans en ze liet me de gids zien en klapte er op, en bleef maar herhalen: "Non, non!" Ik trok m'n schouders op, ik kan er ook niks aan doen en vroeg haar om te bellen met de VVV mevrouw. Dit deed ze en de tirade werd voortgezet aan de telefoon. Ik heb haar tenslotte maar gedag gezegd en ben vertrokken richting VVV, niet van plan om me zomaar met een kluitje in het riet te laten sturen. Waarschijnlijk voelde de VVV mevrouw nattigheid, want hoewel ik voor 17.00 uur bij de deur stond, was deze al gesloten. Morgen na 14.00 uur is er weer iemand.

Ondertussen blijf ik meldingen krijgen van berichtjes die ik niet kan lezen...

Dan probeer ik het maar met m'n pelgrim-vriend, tenslotte heeft hij "mijn" routeboekje! Ondertussen lees ik een berichtje van Eugène dat ik een Michelinroutekaart moet aanschaffen. Thomas en ik gaan samen naar de supermarkt, wellicht dat daar een kaart is en hij moet nog boodschappen doen.
Thomas heeft vandaag 35 km gelopen en heeft behoorlijk last van zijn voeten. Hij startte 1 maart en heeft vannacht met zijn vriendin ergens overnacht. Eerder liepen vrienden en zijn vader allemaal een dag mee. In de supermarkt is geen goede kaart en bij de Aldi verderop ook niet. De caissière geeft nog als tip dat we het bij de boekwinkel kunnen proberen. We lopen er heen, maar het is al na zessen. Ik denk echt dat ik hier nog maar een paar nachtjes moet blijven zodat de gids eventueel per post gestuurd kan worden. Als we het marktplein oplopen, zien we een man de deur op slot doen van de boekwinkel. Ik roep: "Allo, allo", waar sommige series al niet goed voor zijn, en hij hoort het! Mijn grote vriend Thomas legt uit wat we zoeken: no problemo!
De Michelinkaart is binnen! Thomas zet de route over op mijn kaart en ik maak de lasagne warm in de magnetron. Het is zijn eerste warme maaltijd in drie dagen!
Thomas is gek op messen, hij heeft er vier mee. Hij wilde graag in het leger, maar door z'n epilepsie werd hij niet toegelaten. Hij mocht tijdens zijn studententijd geen alcohol drinken en is daar flink mee geplaagd, maar daar kon hij goed mee omgaan en hij kreeg geen toevallen meer. Twee weken terug is hij flink los gegaan en kreeg direct een toeval. Mijn moedergevoelens komen wel los nu. Ik zou me wel een beetje zorgen maken als ik je moeder was, zeg ik. Dat doet ze ook, zegt hij, daar is ze moeder voor. Mooi hè, hoe gemakkelijk dat gaat.

Een vrijwilligster komt nog even langs en vertelt dat in Reims zeker routeboekjes zijn, want de maker komt uit Reims.

En dan zie ik een berichtje van Ineke Takken die voor mij adresjes heeft uitgezocht na iedere 20 km. Mijn adres voor morgen is inmiddels vastgelegd, inclusief warme maaltijd. Dankjewel Ineke!

Thomas en ik vertrekken morgen samen om 8.00 uur. Hij wil wel met me oplopen. Ik heb hem gewaarschuwd dat ik wat lopen betreft een schildpad ben en dat ik regelmatig pauzeer. Ik zal het hem niet kwalijk nemen als hij door wil lopen.