Dag 66: Troyes - Sommeval (20 km)

Vannacht heb ik heerlijk geslapen, ondanks dat ik de dag ervoor overdag ook al had geslapen. Tegen zessen werd ik gewekt door het vrolijke fluiten van de vogels, die steeds vroeger beginnen met hun ochtendconcert en ook steeds harder lijken te gaan tsjilpen. Ik doezel weer weg en schrik om half acht wakker door de wekker. Heerlijk uitgerust sta ik op en pak m'n rugzak weer in, het ritueel dat past bij een dagwandeling. Ik ben blij dat ik weer op pad kan en ben benieuwd hoe het vandaag zal gaan.

Ik eet m'n ontbijt in de eetzaal, waar ook Johan en Hennie zijn. Hubert komt nog binnen wippen, maar die moet nog naar de boulangerie (de bakker). We nemen weer afscheid en ik lever m'n sleutel in bij de klusjesman en stap op de bus. Met googlemaps zoek ik het dichtstbijzijnde postkantoor op en de bus stopt bijna voor de deur. Daar loop ik een bekende leuke jongeman tegen het lijf die me enthousiast begroet. Pas als ik tien stappen verder ben, weet ik weer wie het is: de apotheker van gister. Bij het postkantoor lever ik m'n pakje in met ballast van bijna 1 kg! Ik loop verder naar het busstation en neem lijn 1 richting La-Rivière-De-Corps.

Vanaf dat punt wandel ik weer en ga naar het dorpje Lépine. Ik ben zo blij dat ik maandag het stuk in de stad heb gelopen, nu wandel ik direct weer heerlijk buiten alle drukte. Het ritme is gelijk goed, het gewicht van de rugzak moet even weer wennen. Een man spreekt me aan, hij is een wandelfanaat en loopt een stuk met me op, ondertussen druk Frans babbelend. Soms begrijp ik wat hij zegt, maar van het meeste begrijp ik niks. Het lijkt hem niet te deren. Hij heeft lol en ik lach met hem mee, we hebben het gewoon leuk samen! Dan stoppen we bij een verzorgingshuis en begrijp ik dat hij zijn moeder gaat opzoeken. We zwaaien naar elkaar en ik ga weer verder. Na Lépine ga ik in de berm zitten voor een pauze in het zonnetje. Johan en Tineke wandelen voorbij, zij gaan vijf kilometer verder lopen om te overnachten in een Bed & Breakfast. Langs de akkers, een oude Romeinse Heirbaan en over een autoweg wandel ik naar Laines-aux-Bois.

Voor me zie ik Hubert lopen die een andere route heeft genomen. In het dorp is een kerk met resten van een portaal uit de zestiende eeuw. Aan het einde van het dorp heb ik Hubert ingehaald en samen lopen we de heuvel op richting de Grandes Vallées. Daar boven is een picknickplaats waar we afspreken om een pauze te nemen. Als we er aankomen zien we Johan en Hannie zitten. Met z'n vieren zitten we te genieten van het uitzicht. Zij stappen weer op en wij blijven nog even. Dan volgt een stuk van zo'n acht kilometer door het bos. Dit is een prachtig stuk route met veel bloemetjes, een stroompje en veel mos; het doet erg sprookjesachtig aan. Na een flinke afdaling lopen we het bos uit en hebben we zicht op Sommeval dat in een dal ligt. Voordat we afslaan richting het dorp zien we een bord met een Jacobsschelp. Dat is leuk om te zien, hier zijn mensen die weten dat er pelgrims langskomen en dat ook lijken te waarderen. Het voelt als een welkom!

Als we de weg naar de Mairie oplopen komt ons een auto tegemoet. Een man begint enthousiast tegen ons te praten en ik vertel dat we pelgrims zijn. Hij heeft de tocht ook gelopen. Hij vraagt waar we slapen, en ik zeg: "Ici!" Dan wordt hij nog enthousiaster. Hij wijst waar we kunnen slapen. Dan vraag ik of er eten is, maar dat is er niet. "Een boulanger?", vraag ik. Ook niet, maar meneer wil me wel meenemen naar een dorp verderop, zodat ik boodschappen kan doen. Ik vind dat super en zeg dat we eerst naar de Mairie gaan. We lopen door tot de Mairie (het gemeentehuis) en krijgen daar een stempel. Als we vragen naar een overnachting, lijkt het alsof de dames ons niet willen laten slapen op de plek. Er is geen douche, geen warm water, geen matras... Het maakt ons niet uit!

Buiten wacht onze gastheer. Hubert mag achterin de kofferruimte van de bestelwagen zitten en wordt afgeleverd bij ons onderkomen. Op het dashboard liggen twee eieren van zijn eigen kippen, voor ons! Ik ga mee naar de Boulangerie. We scheuren door de bochten en het prachtige landschap schiet aan mij voorbij. Ik houd me stevig vast, want ik slinger alle kanten op. De Boulangerie heeft ook nog andere producten en ik haal mini hartige taartjes met een sandwich, dat is een belegde stokbrood, en twee yoghurttoetjes.

De vriendelijke fransoos zet me af bij onze slaapplek en Hubert vraagt nog of hij misschien een matras heeft. De man komt even later met twee luchtbedjes aan.
Ondertussen is Michelle Cortes uit Brussel ook gearriveerd. Zij is zesenzestig, met pensioen, en is vorig jaar tot Reims gekomen. Nu wil ze de tocht afmaken.

Met z'n drieën slapen we in een hokje met een stenen tafel met er omheen houten banken. Michelle slaapt op een houten bank, op een van de matrasjes van de fransoos. Hubert en ik slapen op de grond. Ik ben erg blij met mijn luchtbedje dat Hilbrand meegenomen heeft. Het ligt erg comfortabel.
De wc's zijn zeer primitief: een gat in de grond. Gelukkig kunnen we wel doortrekken, maar echt privacy heb je niet: de scheten vliegen me om de oren! En als je doortrekt is het hele gebouwtje in rep en roer door de pomp. We kunnen er wel om lachen met elkaar.