Dag 70: St-Cyr-les-Colons - Bessy-sur-Cure (20 km)

Vannacht heb ik goed geslapen, met het raam een stukje open en de oordoppen in. Om acht uur gaat de wekker en Hubert is direct wakker en praat erg druk. Hij is nog helemaal onderste boven van ons avontuur gister. Eerst vond hij het spannend of we wel een slaapplaats zouden krijgen en daarna was hij erg bezorgd over mijn portefeuille. Hij raakt er maar niet over uit gepraat. Ik word er een beetje moe van en negeer hem een beetje.
Beneden is de tafel gedekt. Ik eet mijn havermout en Hubert krijgt een Frans ontbijt. Muriel en Hubert hebben het gezellig samen. Hubert vindt alle kunst in huis geweldig en Muriel vindt de aandacht prachtig.
Uiteindelijk vertrekken we veel te laat, maar we hebben het wel erg gezellig gehad. Wij zijn de eerste pelgrims hier. En dat terwijl we met z'n tweeën maar dertig euro hoefden te betalen en in de gemeente Gîte zeventien per persoon. Dit adres is een aanrader voor alle toekomstige pelgrims! De oma van Muriel heeft dit huis zestig jaar terug gekocht omdat haar man astma had, een huis op het platteland zou beter zijn voor hem dan de lucht in Parijs, waar ze woonden. De moeder van Muriel erfde het huis en Muriel groeide hier op. Zij en haar broer hebben het huis weer geërfd van hun moeder. Haar broer wilde het verkopen, maar zij niet. Ze heeft er een prachtig thuis van gemaakt. En eens per maand komt haar vriendje uit Parijs...
Ik betaal voor de overnachting en geef extra voor de tijd die we afgesnoept hebben van haar en haar lover. Ik krijg een paar dikke zoenen en zo nemen we afscheid. We zullen elkaar niet gauw vergeten!

Hubert en ik lopen richting Cravant en de heuvels glooien hier meer, zijn minder steil dan gister. Ook het pad loopt goed, de boeren lijken het te hebben bewerkt, zodat we er goed op kunnen lopen. We stappen zo de eerste tien kilometer door. Ergens hebben we waarschijnlijk een afslag gemist en via googlemaps laten we ons richting Cravant sturen. De weg daalt weer, maar niet te erg. We zien bergen achter Cravant liggen met een erg steil pad. We grappen dat we daar langs moeten lopen, maar denken dat het waarschijnlijk een waterstroom is, want het lijkt onmogelijk om zo steil te lopen. In Cravant komen we uit in het centrum, lopen via een wasplaats van vroeger, een oud houtvakhuis uit 1328 en de kerk en nemen daar op een bankje pauze. We eten de sandwich op die we bij de bakker kochten vanmorgen en drinken warme chocolademelk.

We gaan weer verder en moeten via het pad dat we eerder zagen. Het is aangegeven met de bekende blauw/gele strepen! We geloven onze ogen bijna niet. We hebben het idee dat we zo naar beneden kunnen vallen als we niet genoeg gebogen lopen, zo steil is het pad. Gelukkig is het een rotsachtig pad, zodat we houvast hebben. Dan opeens hoor ik iemand achter mij. Ik durf niet om te kijken, bang dat ik dan naar beneden "stort", maar zie onder m'n arm door iets aankomen. Ik druk mezelf tegen de wand en dan komt een fietser! voorbij die ongeveer anderhalf keer zo snel is dan wij. Hij staat op de trappers en ik voel zweetdruppels tegen me aan spatten. "Respect", roep ik. We zwoegen verder, maar weten: het kan altijd extremer!
En zo verleggen we elke dag weer grenzen en ik sta versteld van het herstellend vermogen van m'n lichaam. Gister nog kon ik geen stap meer verzetten en nu stap ik weer de berg op en m'n lijf doet gewoon mee.

We dalen ook weer steil af naar Accolay, een plaatsje aan de Cure. Daar zitten vier oudere dames die erg nieuwsgierig zijn. Eentje komt van de Elzas en spreekt Duits. Ook zijn er twee joggende tienermeisjes. Ze puffen uit bij de brug en ik geef ze "pake-pottertjes", dat vinden ze wel erg lekker! Twee jongetjes komen stoer aangereden op de fiets en eentje heeft een paardebloem achter zijn oor. Ik vraag een foto en hij poseert gewillig.

We lopen verder langs het kanaal, maar we lopen te ver door. We zoeken de weg, de accu van de telefoon is leeg, dus kan ik geen googlemaps gebruiken. We komen mensen tegen die ons de weg wijzen, via het spoor. We lopen verder en komen weer op de route bij een kruis en koolzaadvelden. We nemen foto's en ik moet zeggen dat ik wel voor vogelverschrikker kan doorgaan... We hebben nog dikke lol. De weg is niet echt prettig, we steigen en dalen weer en het duurt lang voordat we bij Bessy-sur-Cure zijn. Hubert wordt steeds drukker en foetert nogal. Ik ben ook moe, maar heb m'n energie nodig om door te lopen. We buffelen door en ik probeer het foeteren van Hubert te negeren, net als vanmorgen. Ik merk dat ik het niet meer leuk vind om de hele dag op te trekken met iemand. Het wordt tijd dat ik weer alleen ga lopen. We lopen door en door en door....
Uiteindelijk zien we een dorp aan de overkant van de rivier en dat is Lucy-sur-Cure. Na een kilometer komt Bessy-sur-Cure. Een mevrouw loopt met ons mee naar de gemeente Gîte. Daar wacht een norse mevrouw ons op en leidt ons naar onze slaapplekken. We moeten direct betalen: 25,40 per persoon, als er gestookt wordt. Dit laatste hoeft voor ons niet, maar het gebeurt, dus moeten we het bedrag betalen. Verder krijgen we geen eten en is er ook geen winkel. Na dit onplezierige onthaal zoek ik een kamer op. Er zijn twee kamers en ik vraag Hubert om op de andere te gaan slapen, ik heb rust nodig en graag een nacht zonder verstoring en zonder oordopjes.
Na een half uur rust, ga ik uitgebreid douchen. Mijn tenen doen zeer, van het dalen. Dan pak ik zo een nagel van de vierde teen van m'n linkervoet. Eronder groeit een nieuwe en ik voel geen pijn. De nagel aan de kleine teen van m'n rechtervoet is een groter probleem. Die klapt om, maar eronder groeit nog niks. Er zit wel een roze gat en een deel zit nog vast. Dit is niet handig, als ik morgen nog wil lopen. Ik knip de nagel zoveel mogelijk weg en smeer er calendula op. Morgen zal ik er een kleine pleister opplakken ter bescherming.

Hierna ga ik naar beneden en Hubert en ik maken soep en chocolademelk klaar en eten nog een paar stukjes chocola, dat is onze avondmaaltijd. Voor morgenochtend is er gelukkig havermout met banaan. We gaan vroeg op bed, want morgen willen we om acht uur gaan lopen. We moeten dan vierentwintig kilometer lopen naar Vézelay!
Daarna wil ik weer alleen gaan. Hubert vindt het wel jammer, maar begrijpt het wel. Ik heb tijd voor mezelf nodig. Met van die steile beklimmingen en afdalingen kom je overigens niet echt aan diepe gedachten toe, je bent puur aan het overleven: goed opletten en kijken waar je je voeten neerzet! En als er een bankje staat, genieten omdat dit ook weer achter de rug is!