Dag 76: Vézelay - Bazoches (16 km)

Vannacht kon ik moeilijk in slaap komen. Gedachten dat ik misschien niet weer wakker zou worden en alles thuis doorging zonder dat ik er ooit nog deel van uit ging maken, plaagden mij. Het zal te maken hebben met dat ik weer verder ga en verder van huis ga. Ik mis het gevoel van geborgenheid dat ik krijg als ik in Hilbrand's armen in slaap val.
Uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen, én weer wakker geworden voor de wekker en maak ik me klaar voor vertrek. Het ritme zit er nog goed in. Van Michelle kreeg ik een kokertje met een gel laag die ik om mijn kleine teen kan doen.
Van de verbandspullen knip ik af wat ik nodig denk te hebben en de rest laat ik achter, het is namelijk groot en zwaar en te veel.
Om acht uur begint de Mis en daar ga ik heen. Dominique komt ook en even later sluipt .. ook naar binnen.

Weer ontroert het zingen mij en ik zie dat bij ... ook de tranen over de wangen biggelen. Aan het einde wordt nog een pelgrimszegen uitgesproken voor een Japanner. Ik stel .. voor aan zuster Ruth uit Nederland en zij praten nog even na.
Ik ga ontbijten en daarna vertrek ik, nadat ik door de wakkere mensen gezoend ben. Ik slik even, want ik heb toch een band opgebouwd met de mensen hier en met de plek.
Zodra ik de poort uit ben voel ik me ook weer blij en vrij om te gaan!
En ik ben weer alleen en dat is toch ook fijn! Bij de supermarkt haal ik twee bananen, de jongen daar kent me inmiddels en roept: "Bon Route!" Bij de bakker haal ik een "Pain de Raisin" en dan stap ik Vézelay uit en de "Voie historique de Vézelay" op via een zandweg richting Saint-Pière. Het pad is hol en het uitzicht prachtig. De zon begint te schijnen, het belooft een mooie dag te worden. Bij Saint-Pière-sous-Vézelay maak ik een stop bij de kerk die open is. Even de rugzak af en wat drinken en genieten van de mooie schilderingen, glas-in-lood ramen en beelden in de kerk.
Hierna ga ik over een brug over de Cure en buig af waardoor ik langs de rivier loop, met een prachtig uitzicht op de stenen boogbrug met er achter de berg met daar bovenop de basiliek van Vézelay.
Via een kanoverhuurbedrijf en een camping kom ik uit op een modderpad richting Pierre-Perthuis. Het heeft de afgelopen dagen geregend en dat merk je hier direct. De ondergrond is vettig en kleiig en ik glibber er doorheen, er zitten rood-bruine klonters van wel een kilo aan elke schoen.

Ik zie allemaal sporen op het pad, die blijken van wormen te zijn die massaal op pelgrimspad lijken te gaan. Ik mijmer nog even door over afscheid nemen en er niet meer zijn en denk dan aan mijn overgrootmoeder die bijna 99 is geworden. Ik vroeg haar eens hoe het was om zo oud te zijn. Ze vertelde dat ze dankbaar was dat ze gezond was, maar dat het toch wel heel raar was om alleen over te blijven en dat ze zich soms erg eenzaam voelde. Alle mensen waarmee ze was opgegroeid waren overleden en elke keer moest ze weer afscheid nemen, zelfs van enkele van haar kinderen. Dat is natuurlijk de keerzijde van oud worden.

Bij Pierre-Perthuis, loop ik over een brug met ver beneden mij het water van de Cure en een steile bergwand. Ik neem een pauze bij "Les deux points", ik word in het Nederlands begroet door een leuke vlotte blonde vrouw. Ze dacht al aan mijn lengte en blonde haren te zien dat ik Nederlandse was. Voor pelgrims zijn ze altijd open, ook als ze gesloten zijn, zegt ze. Ze woont alweer 25 jaar in Frankrijk met haar Franse man en het bevalt goed. Na een heerlijke cappuccino, zoals ik die in Nederland gewend ben, vertrek ik weer want ik wil niet te veel geld uitgeven, ik heb nog wel wat voorraad bij me.
Ik loop over een stenen bruggetje over de Soeuvres en kom uit op een oud Romeins pad dat door het bos van Epiney slingert. Er zijn veel boterbloemen. Het pad gaat dan weer omhoog en dan weer omlaag.
Ik kom uit bij een weg dat richting een kasteeltje gaat en het dorpje Domecy-sur-Cure. Verschillende sportieve wandelaars lopen me tegemoet. Enkele roepen dat de route "de la" is. Ik roep terug: "Compostela de la" en wijs mijn richting uit. Er worden bewonderende kreten geslaakt en "Bon Camino" en "Bon Courage" wordt er geroepen. Mijn Frans is dan niet best, maar een beetje communiceren lukt prima en ik vermaak me goed.
Ik geniet er van dat ik weer onderweg ben en niet meer in de greep van Vézelay.

Aan het einde van het dorpje neem ik een pauze, ik heb er twaalf kilometer opzitten en vind dat het nu wel tijd is voor lunch. Deze bestaat uit het rozijnenbroodje, soep en water. Mijn sokken laat ik drogen op de stokken en ik zit op mijn zilverfolie-dekkleed met mijn rug tegen de rugzak. Verschillende wandelaars komen voorbij en roepen: "bon appetit".

Vanaf hier loop ik verder over weer een Romeinse weg. De natuur is prachtig. Frisgroene blaadjes groeien aan de bomen en maken een poort waardoor het zonlicht gefilterd wordt. Ik heb hier op het pad bovenop de berg uitzicht op het dak beneden mij met verschillende groene gekleurde akkers met gras, koolzaad of net omgeploegde rood-bruine aarde.
Ik kom uit bij het kasteeltje van Bazoches en wil mijn routekaart pakken om naar overnachtingsadressen te kijken. Ik vind namelijk dat ik weer genoeg gelopen heb voor deze eerste dag, ik zit op m'n geplande gemiddelde afstand. Maar... ik ben de kaartjes kwijt. Die moeten ergens tussen de lunchstop en hier uit m'n broekzak gevallen zijn. Ik wil eigenlijk niet helemaal terug lopen, maar heb de kaartjes wel nodig, ook voor de etappe van morgen.
Dan komt er een auto aanrijden met een jong stel. Ik houd de auto staande en maak duidelijk, met de vertaal-app en woorden die ik ken, wat ik wil. Ik mag in de auto stappen en ze helpen mij met zoeken. Ongeveer twee kilometer verderop liggen de kaarten... Het meerijden scheelt me toch weer vier kilometer, een uur, lopen! Het meisje heeft haar vriend een weekendje uit op z'n verjaardag gegeven. Ze gaan heel romantisch in een huifkar slapen... Ze waren verkeerd gereden en wilden net omkeren toen ik ze tegenhield. Ze zetten me af waar ik instapte en zwaaien me vrolijk na.

Ik loop richting dorp en zie opeens de Japanner die vanmorgen de pelgrimszegen kreeg, aan komen lopen. Ik vraag hem in het Engels of hij een overnachtingsplek zoekt. In gebrekkig Engels, geeft hij te kennen dat dat zo is, maar alles is gesloten hier. Ik stel voor dat we samen op zoek gaan, hij gaat akkoord. Ik vraag een ouder echtpaar en de man gaat met ons mee, hij neemt een stok mee en het gaat niet zo snel. Onderweg begrijp ik van hem dat hij net geopereerd is en twee nieuwe knieën heeft.
Hij stuurt ons echter ergens heen waar het gesloten is. Ik dring verder niet aan, deze man heeft genoeg met zichzelf te stellen.
Ik bel naar het telefoonnummer dat hoort bij het adres waar we nu zijn. De eigenaar blijkt zestig kilometer verderop te zitten, de zaak is gesloten. Dan overleg ik met Shigeru, zo heet de Japanner, en hij vindt het prima dat ik bel met iemand die verderop woont en voorstelt om ons met de auto op te halen. We zullen de eventuele kosten voor brandstof delen. Ik bel de Duitse mevrouw, waarvan fietsende pelgrim Tineke mij op de hoogte bracht. Ze is niet thuis en ik bel met het mobiele nummer. Er is nog plek en het toeval wil, dat ze onderweg is naar hier! Ze wilde hier aan om koffie te drinken en bij te kletsen... Binnen vijf minuten is ze er en wij laden onze tassen in. Shigeru is stomverbaasd en ik leg hem uit dat het komt door Saint Jacques. Hij kijkt me niet-begrijpend aan. Gister is hij in Vézelay aangekomen via Parijs. Dit is zijn eerste dag. Hij wandelt naar Saint-Jean-Pied-de-Port en spreekt geen woord Frans en gebrekkig Engels.
We mogen overnachten en krijgen heerlijk warm eten en morgen ontbijt voor dertig euro per persoon.
We slapen wel op één kamer, met twee bedden en de wc en douche zitten er ook. Het is een beetje behelpen, maar met de dekens over de balken hebben we toch privacy tijdens het douchen.
Ik begrijp nog van Shigeru dat hij zestig jaar is, hij heeft wiskunde gestudeerd aan de universiteit, heeft gewerkt als computer-engineer en is nu met pensioen. Hij heeft een vrouw en drie kinderen: een zoon en twee dochters van in de twintig.
Zijn schoonouders zijn bij hen komen wonen na de tsunami die het dorp verwoestte waar ze woonden.

En zo lig ik nu in bed mijn verslag te schrijven, met naast mij een snurkende Japanner.