Dag 78: Corbigny - Saint-Révérien (20 km)

Vannacht heb ik heerlijk geslapen. Het lag zo lekker in m'n bed, ik heb de wekker wel vier keer een half uur later gezet, elke keer na het alarm. In plaats van acht uur, ging ik uiteindelijk om tien uur uit bed.

Na een lekker ontbijt op m'n kamer vertrek ik uit Corbigny. Van mijn gastvrouw krijg ik nog een mooie kaart mee van een zelfgemaakte pentekening van de bron van Saint Agathe, die bij het kerkhof aan het begin van het dorp staat. Ik had het op de foto gezet en dat vond ze zo leuk.

Als ik de hoek om wandel loop ik Michelle op slippers tegen het lijf. Zij heeft haar etappe voor vandaag er op zitten en gaat slapen op mijn adresje! Ze heeft erg last van haar been, is bij de huisarts geweest en heeft antibiotica gekregen. Ze moet eigenlijk rust houden, maar wil toch korte etappes doorlopen. Ze mag de wandelschoenen nu niet dragen en nu wil ze sandalen kopen. We nemen weer afscheid en ik ga weer verder met de route.

Via een oud Romeins stenen pad kom ik uit in Chitry-les-Mines. Jules Renard, een bekende schrijver is hier opgegroeid. De straat waar hij woonde is naar hem vernoemd en er is zelfs een standbeeld van hem bij de kerk. Bij de kerk, op een bankje neem ik een pauze. De fleecejas kan uit, want het is erg warm. Ik heb nog helemaal geen zin in lopen, voel me moe en loom. Als ik de route bekijk, zie ik dat ik twintig kilometer moet lopen tot de gemeente refugio. Dan kan ik toch maar beter doorlopen, want het is al twaalf uur en ik heb nog maar drie-en-een-halve kilometer gelopen!
Ik leg mezelf op dat ik weer pauze mag houden bij Guipy, dan zit ik op dertien kilometer.

Over de mooie stenen boogbrug loop ik over de Yonne richting Chaumot. Van daar loop ik door een bos, de frisgroene bladeren van de bomen aan weerszijden van het pad raken elkaar boven mijn hoofd en vormen zo een bladerdak dat mij beschermt tegen de brandende zon. De kleuren zijn zo mooi en ik geniet van de mooie route. De bewegwijzering is erg goed, ik kan de route volgen zonder boekje.
In Le Bouquin is een prachtige versterkte boerderij met grijze torentjes. De zon is erg fel en schijnt precies zo, dat ik niet een mooie foto kan nemen, erg jammer...


Langs een bebost stuk hoor ik veel gezoem dat mijn aandacht trekt. Tussen de bomen op een open stukje staan allemaal bijenkasten in een kring.

Ik kom uit op een mooie lindelaan in Pazy. "Lientje leerde Lotje lopen langs de lange Lindelaan", schiet mij te binnen. Een rijmpje dat ik vroeger eens gelezen heb.
Van Pazy loop ik naar Guipy. Tegenover de kapel van Saint Germain is een café-winkeltje en daar ga ik buiten op het terras zitten. Ik vraag een kop soep en eet een stukje worst en drink de helft van mijn water op. In het winkeltje koop ik een klein blikje fruit op sap en een bakje met rode bieten salade voor vanavond. Het is nog zeven kilometer naar Saint-Sévérien en ik vind dat ik dat ook maar in een keer moet lopen. Het lopen gaat goed, niet snel, maar dat geeft niet.

Ik loop over groene heuvels met koeien en schapen. Ze hebben veel ruimte. Opeens komen een paar lammetjes aanrennen en sluiten steeds meer lammetjes aan. De moeder-schapen blaten naar de jongen, die steeds sneller rennen en springen en bokken. Het is een prachtig schouwspel op die glooiende groene heuvels. In het weiland er tegenover staan een paar koeien met drinkende kalfjes en een stier: prachtig toch dat dat allemaal samen bij elkaar in de wei kan staan?
De lucht is prachtig, maar niet te vangen op m'n camera.

De laatste kilometers zijn nog even pittig. Ik loop over een zandweg en naast een beek. Er zitten veel keien in de slechte weg en trekker sporen, verder zijn delen behoorlijk sompig.
In een plas zie ik kikkervisjes zwemmen en enkele kleine kikkers springen via mijn kuiten in het water, dat voelt even koud en nat.
Ik maak een klim naar boven langs het kronkelende pad. Aan het einde staat een groot kruis met enkele stenen aan de voet ervan. Ook ik draag mijn steentje bij. Vanaf dit punt, aan het begin van het dorp is het nog een klein stukje naar de Mairie.

Ik klop aan bij het secretariaat en wordt door een medewerkster naar de ruimte ernaast gebracht.
Ik roep naar binnen: "Hallo" en iemand roept terug: "Ben je Hollandse?" "Ja", zeg ik blij verrast. Ik verwacht de contactpersoon en verbaas me er over dat hij Nederlands spreekt. Ik loop verder naar binnen en dan zegt een mannenstem achter een gordijn: "Ik sta onder de douche hoor." Oké, denk ik, heel bijzonder...
Dan vraag ik of hij de contactpersoon is. Hij heet Donné, is op de fiets en komt uit Nieuw-Heeten. Ik ga aan de tafel in de ruimte zitten en Donné waarschuwt mij dat hij wel met z'n blote bast de douche uit komt. Nou ja, ik ben wel wat gewend de laatste tijd...

Donné is een erg leuke vent en we kletsen aan één stuk door.
Ondertussen probeer ik Hilbrand te laten weten dat ik onderdak heb. Internet werkt niet, dus bel ik. Hij reageert niet.

Donné en ik eten van het eten wat hier staat en de contactpersoon komt langs om onze gegevens te noteren en ons een stempel te geven. Hij geeft ons allerlei tips en brengt ons morgenochtend brood.

Als we buiten zijn zien we een prachtig gekleurde avondlucht, het lijkt alsof de hemel in brand staat.

Van Donné krijg ik nog een gedicht waar ik kippenvel van krijg, het gaat over het thema dat mij gister zo bezig hield.
Het is van Antonio Machado (1875-1939)

Jouw voetsporen, wandelaar (1912)

Jouw voetsporen zijn de weg,
Wandelaar, niets anders;
Er is geen weg, wandelaar,
Al wandelend ontstaat de weg.
De weg ontstaat door de wandeling,
Maar werp je een blik achterom
Dan zie je het pad waar je voet
Nooit meer een stap zal zetten.
Er is geen weg, wandelaar,
Alleen een schuimspoor op zee.

Als ik naar de wc buiten ga, rechts naast de Mairie, met mijn telefoon met zaklamp, zie ik dat Hilbrand een aantal keren contact heeft proberen te maken.
Ik bel hem en hij is erg opgelucht. Ik beloof m'n verslag nog op te sturen, maar dit lukt uiteindelijk pas na twaalven als ik weer naar de wc ga, daar heb ik bereik...