Dag 83: Saint Parize-le-Chatel - Le Veurdre (20 km

Vandaag vertrek ik omstreeks acht uur, vlak na Nico die haast heeft en er als een speer vandoor gaat. Ook dit adres bij Yves en Française is een aanrader; wederom op basis van "donativo". Erg sympathieke mensen en Yvo doet z'n best om ons zo verantwoord mogelijk te voeden. Met vanmorgen op de achtergrond "Peaceful Gregorian songs"; een heerlijke manier om de dag te beginnen.

Van het huis ben ik op zoek naar de route en dan hoor ik achter me zeggen "a droite!" Ik heb de navigatie toch niet aan staan? Ik kijk achterom maar zie niemand en ga naar rechts. Dan twijfel ik weer en hoor ik: "a gauche!" Ik kijk weer en zie een Fransman met een big smile wijzen naar een sticker: ja, ik ben er weer! Hij gaat naar huis met z'n stokbrood en ik wandel richting bos.

Ik loop rustig door het bos, genietend van het gezang van de vogeltjes en dan hoor ik opeens racende motoren. Ze gaan angstaanjagend hard en ik zoek een plekje aan de kant van de weg waar ik veilig ben. Dan realiseer ik me dat ik naast het circuit loop, Nico had het er over dat hij daar langs was gelopen. Ik wen langzamerhand aan het geluid, net als de vogels die vrolijk doorfluiten.

Nu ik niet meer voor m'n leven hoef te vrezen plopt een opmerking van Nico in m'n gedachten: "Ik mag dit één keer van m'n vrouw doen", zei hij. Die opmerking raakte mij en ik vraag me af waarom. Ik ben blij dat Hilbrand en anderen me steunen, maar ik voel me tot niks verplicht. Mijn leven is van mij en van mij alleen. Een ander kan me niet tot iets verplichten, dat is geen liefde. En zo leven, zekerheden waarvan ik dacht die er waren loslaten, is wel spannend maar werkt ook bevrijdend. Dat heb ik inmiddels wel geleerd en het heeft me veel meer liefde gebracht, een intensere liefde dan ik ooit had durven dromen. Liefhebben in vrijheid...

Ik wandel verder en volg een bocht in de weg. Het lijkt hier een beetje op de "Oude Willem" bij Appelscha.

Nog een bocht om en in zie de dauw over de velden met wat lijkt op een Drentse schaapskudde. Het is alsof ik "thuis" ben.

Ik mijmer verder... Het valt me op dat de mannen die ik ontmoet heb nogal
prestatiegericht zijn. Ik was dat ook, voor ontspanning ging ik zwemmen maar ook daar was ik gericht op prestatie. Ik moest vijftig baantjes in een bepaalde tijd zwemmen van mezelf en wilde dat telkens verbeteren. Ik was blind voor wat ik deed. En toen was het alsof er een rolluikje voor m'n ogen naar beneden rolde met de tekst: "vergeet je niet te genieten?" Dat zette me flink tot nadenken. Genieten? Nee, dat deed ik niet. Daar had ik het te druk voor: overleven en presteren, dat kon ik goed. En genieten is voor luie mensen heb ik geleerd. Inmiddels heb ik heel veel bijgeleerd, gelukkig.

Ik zie een huis dat verslonden lijkt te worden door groen. De natuur neemt het over. Stel dat daar nog een Doornroosje slaapt. Wanneer zal de prins haar bevrijden?

In de verte zie ik een molen, Hollandser kan bijna niet. Dit is wel een mooie Franse molen.

Ik kom uit bij een grote weg en een toeterende vrachtwagen rijdt mij voorbij. Ik zwaai naar de vriendelijke chauffeur. Wat is de support toch leuk, net als gister toen een oud vrouwtje mij spontaan "bon route" wenste. En mijn pake pottertjes werken ook nog steeds als ik er even doorheen zit. Dan zeg ik in gedachten: "Pake, ik mat nog even een potterke ha". "Dot is goed leave" zegt hij dan terug . En dat helpt.

Ik kom uit in Saint-Pierre-le-Moûtier. Bij de supermarkt haal ik wat voorraad, bij de bakker een halve baguette en wat geld uit de muur, ik had nog vijf euro contant. Bij de kerk vind ik St. Jacques, die bij op de hoek op mij staat te wachten. Een prima plek voor een pauze. Inmiddels heb ik tien kilometer gelopen, zonder problemen.

Het weer is geweldig, dus met blote armen en benen, ik weet inmiddels niet beter, ga ik verder.

Het pad leidt langs een spoortunneltje. Ik loop over wit geurende bloemblaadjes en voel me een bruid schrijdend over het pad gaand, vol liefdevolle verwachting en onwetend van wat komen gaat.

En eindelijk zet ik een vlinder op de foto! Voor Simon: Vlinders moet je niet willen vangen. Vlinders willen vrij kunnen fladderen. Je kunt een vlinder hooguit vangen met je camera.

Rechts zie ik een weiland, opgefleurd door madeliefjes.
Madeliefjes maken de wereld een heel stuk mooier!

In de weilanden liggen de runderen heerlijk kalm te herkauwen. Het is zo'n vredig gezicht. Het lijkt me geweldig om te leven als een rund in Frankrijk.

In Livry neem ik een koffiepauze bij een cafeetje. Ik wandel verder en zie drie jongens op een fiets en de ouders staan bij de straat met een klein meisje. Het is zo'n mooi plaatje en ik vraag of ik een foto mag maken. Ze doen me denken aan mijn gezin, jaren terug. Ze poseren gewillig en ik bedank ze hartelijk en loop verder. Dan komt de vader rennend achter me aan en nodigt me uit voor thee. En daar zit ik dan bij dit mooie Franse gezinnetje in de mooie speel tuin met klimboom en trampoline; genoeg ruimte om te ravotten. Ik geniet! De vader heet Cyril en is praktijkopleider voor verpleegkundigen in het ziekenhuis. De moeder heet Delphine en is verpleegkundige in het ziekenhuis.
Een van de jongens gaat op de fiets, de kleine meid van drie, Clementine heet ze, gaat er achteraan en staat bij het hek. Haar broer rijdt voorbij en roept: "Chou baby!" Heerlijk...

Cyril en Delphine spreken goed Engels en vertellen dat hun zoons
Baptiste, Samuel en Enzo heten. Ze zijn 11, 8 en 7 jaar.

Na de thee en knuffels word ik uitgezwaaid door het gele gezin en de andere kant opgestuurd. De route leidde niet eens langs hun huis, maar mijn pad wel. Mijn hart stroomt over van ontroering en de tranen biggelen over mijn wangen als ik het dorp uit loop..

Ik moet nog vijf kilometer lopen en dat lijkt me prima te doen vòòr vijf uur. Via een oud stenen pad kom ik uit bij het ruw houten kruis met de coquille van St Jacques. Er komt een meisje aangelopen en ik vraag of ze een foto van mij wil maken. Dat wil ze. Ik stel mezelf voor en zij heet Klara. Ik geef haar een hand, bedank haar en dan krijg ik spontaan een kusje. Ik ben er beduusd van. Bij het kruis eet ik m'n brood en dan komt Klara terug met een vriendinnetje: Celia. Celia vertelt dat ze 8 jaar is en Klara is 11. Dan krijg ik een Circusvoorstelling. Ik herken dat nog erg goed van mezelf toen ik die leeftijd had. Ik mobiliseerde alle buurkinderen en dan deden we circusje. Iedereen had zo z'n eigen talent. En deze meisjes hebben een diabolo. Na een poosje vertrekken ze en komen terug met nog een meisje, Lea van 11. Zij is de zus van Celia.
Ik leer ze een Engels liedje van de pingpongbal en dat vinden ze zeer vermakelijk.
Als ik opstap fietsen ze achter me aan. Het lijkt wel een optocht! Wat een heerlijke dag en wat een onbevangenheid.

Langs de rivier gaat het verder en op een bepaald punt twijfelen de meisjes. Ik stel voor dat ze niet verder meegaan en terug naar huis gaan. Ze zwaaien me hartelijk uit en roepen: "I love you!" Ik roep: "I love you" terug en de meiden fietsen giechelend weg.

De route gaat over de Allier een prachtige rivier. Ik ben nu in de regio Auvergne en in het departement "de l'Allier". In het plaatsje Le Veurdre loop ik langs Fontaine St. Hippolytus met twee prachtige treurwilgen. Nog een paar honderd meter en ik wandel langs het kerkhof en er tegenover is mijn adresje. Een luxe Chambre d'Haute met een erg vriendelijke mevrouw Foucaud. Ik betaal voor de kamer, de prijs is gebaseerd op twee personen. Ik hen nu wel een heel vakantiehuisje voor mij alleen en een heerlijk diner.

Op m'n slaapkamer zit een enorme spin. Met de woorden van Neda nog in gedachten, denk ik: "Zal ik slapen met een spin?" Maar nee, ik griezel er alleen maar van. Voor mijn eigen nachtrust meld ik het bij mevrouw. Zij kijkt en besluit haar man in te schakelen. Ik ben niet de enige die het niet zo op heeft met spinnen... Meneer Foucaud komt met de stofzuiger en weg is de spin!

Morgen loop ik m'n nieuwe schoenen tegemoet! Maar eerst heerlijk slapen in een tweepersoonsbed voor mij alleen.