Dag 90: Neret - La Châtre (14 km)

Morgen is weer een nieuwe dag, zong ik vaak voor m'n kinderen als ze iets vervelends mee hadden gemaakt. En ook heb ik ze geleerd dat wat er ook gebeurd is, je kunt iedere dag opnieuw beginnen. Ik geloof in de kracht van de liefde.

Vanmorgen hebben Leen en ik gezellig ontbeten. Leen redt zich goed met haar ene arm in het gips. Ze heeft wat meer tijd nodig voor douchen en aankleden, maar gaat daar heel praktisch en creatief mee om. Ze is opgewekt, heeft leuke verhalen en is erg positief ingesteld.
Ik snijd en smeer haar brood. Normaal gesproken hapt ze het brood van het grote stuk af. En ze vraagt me om haar veters te strikken. Andere dagen vraagt ze dat aan de gastvrouw van die dag. We hebben afgesproken om samen te blijven lopen tot woensdag. Dan moet ze terug naar het ziekenhuis om het gips van haar hand te laten halen.

Onze gastvrouw loopt met ons mee langs de koolzaadvelden om de weg te wijzen naar de route. We vertrekken pas tegen tienen. Hier en daar is schrikdraad voor de koeien en daar zouden we tegenaan kunnen lopen. De hond gaat voorop en samen lopen we door het hoge gras. Na twee draden, die wij niet hadden gezien en waar we overheen moesten stappen, wijst ze ons de weg verder: "Langs het koolzaadveld blijven lopen, naar rechts gaan en dan de weg volgen tot de route."

Na een lieve knuffel trekken we verder en trek ik de vergelijking met het meisje met de rode schoentjes die het gele pad moest volgen uit "The wizard of Oz". Leen kent het en snapt de vergelijking.

We lopen door de heuvels en het glooiende landschap. Het is opvallend stil. Bijna onnatuurlijk stil, als in een film die ik eens zag waarin de wereld in een soort slaap was gevallen door een soort gas. En wij lopen door die stille wereld, langs gehuchtjes waarin we nauwelijks een mens tegenkomen. De lucht is erg mooi met aan de horizon kleine wolkjes en verder een strakblauwe lucht.

Via zandweggetjes komen we uit bij een modelvliegveldje. Er staan tafels en daar gaan we zitten. Voor Leen is het handig om een tafel of stoel te hebben om haar rugzak af en op te kunnen doen. Ik smeer ons brood met kaas en honing en snijd wat worst. We maken thee en hebben zo een heerlijke lunch.
De lucht betrekt, het begint te waaien en het wordt opeens fris. Boven ons zien we een roofvogel verkennende bewegingen maken. Nadat we onze spullen hebben ingepakt trekken we verder richting Lacs. Daar staat een erg oud kerkje met bijzondere versierselen aan de buitenkant. We kunnen niet zo goed ontdekken wat het allemaal voorstelt. De kerk is gesloten helaas.
De weg gaat verder richting La Châtel. De lucht klaart weer op en het is weer erg warm. We komen het stadje binnen langs allerlei industrie en een grote supermarkt. Daar kopen we ons eten voor vanavond en ik koop daar een driewegstekker. Daarmee kan ik drie apparaten in een stopcontact doen. Handig voor later als het drukker wordt in de slaapgelegenheden.

Ik had nog geen ijsje gehad in de afgelopen maanden en hier is een cafeetje waar ijs wordt verkocht. We trakteren onszelf op een heerlijk verkoelend ijsje.

Dan wandelen we het stadje binnen over de Indre met een mooi uitzicht op de oude huisjes en de kerktoren die boven alles uitsteekt. Een man spreekt ons aan en ik vermoed dat het een Nederlander is. Dat blijkt zo te zijn. Na een gesprekje belooft hij ons een slaapplek te geven als het niet lukt bij de pastorie. Dat is toch aardig!

Bij de pastorie worden we vriendelijk onthaald. Eerst de administratie: de gegevens van ons worden genoteerd en we krijgen een stempel en dan worden we naar de vertrekken begeleid. De vrouw is zo enthousiast dat ze de rugzak van Leen overneemt en op haar rug draagt. Ze wil onze magnetronmaaltijd wel opwarmen en een uur later zitten we gezellig samen aan ons driegangendiner: een instantsoepje, een magnetronmaaltijd met een groentensalade uit blik en citroenyoghurt.

Bedankt allemaal voor de lieve reacties. Vrolijk Pasen!