Dag 94: Crozant - La Souterraine (25 km)

Gisteravond heb ik genoten van een mooie zonsondergang in de bergen. Het slapen in het lokaal in m'n eentje was niet echt prettig. Vannacht heb ik wakker gelegen, met als gevolg dat in vanmorgen te moe was om op te staan toen de wekker ging. Uiteindelijk ging ik om half tien uit bed.

Na het inpakken van de rugzak eet ik m'n havermout ontbijt en trek ik de deur achter me dicht. Toch gek dat niemand zich om je bekommert. Het is lastig om weer op de route te komen. Misschien dat het te maken heeft met de werkzaamheden in het dorp. Ik heb de track van de website gehaald en met behulp daarvan vind in m'n weg weer, met de aanwijzingen van m'n routeboekje kan ik niet veel: "na het huis uit jaar ...". Via een zeer steil pad ga ik naar beneden en hoop dat m'n schoenen genoeg grip hebben. Dan kom ik uit op een pad langs de rivier: de vallei van de Sédelle. Het is prachtig en ik begrijp dat menig schilder zijn inspiratie hier vond voor het maken van schitterende werken. Langs dit soort paden wil ik altijd wel lopen, dit is echt genieten.

Ik kom een oudere Engelsman tegen met z'n twee honden. Hij is benieuwd naar m'n onderneming en we keuvelen even. Hij woont hier nu zo'n acht jaar. Ik breek het gesprek af, want ik ben al laat.

Verderop ga ik over een brug en kom uit op een asfaltweggetje, een oude wegenroute voor de fiets. In de verte zie ik twee fietsers aan komen rijden. Het is een stel uit Deventer. Ze blijven staan en we kletsen wat. Zij zijn in Porto begonnen en hebben de oude wegenroute opgepakt vanaf Spanje, de vrouw heeft het routeboekje. Ze fietsen relaxed, moeten ongeveer 500 km per week fietsen om thuis te komen in acht weken, want dan begint hun werk weer. Ze plannen verder niks en slapen dan in een B&B of in een refuge of in de tent. Erg leuk en ze tippen me dat in de plaats verderop een leuk Engels terrasje is.

Ondertussen krijg ik allemaal berichtjes van de man van de winkel, die voor Leen en mij gekookt heeft. Zijn berichtjes worden opdringerig. Ik ben verbaasd en verwonderd. Hij is 32, twee jaar ouder dan mijn oudste zoon. Ik schrijf hem dat ik gelukkig getrouwd ben en dat hij moet stoppen met het sturen van de berichtjes. De boodschap is gelukkig overgekomen. Als ik contact met Hilbrand heb, zegt hij dat ik het maar moet opvatten als compliment.

Bij het terrasje neem ik een pauze. Het is een leuke plek, ik ga in de schaduw zitten, want het is weer erg warm.

Op de radio zingt Van Morissen het toepasselijke lied:
"Have I told you lately that I love you
Have I told you there's no one above you
Fill my heart with gladness
Take away my sadness
Ease my troubles, that's what you do."

Na de pauze ga ik verder, nadat ik m'n slaapplaats geregeld heb in La Souterraine. In de plaats waar ik de pauze wilde houden is niet veel bijzonders te doen en ik loop nog even verder, zodat de laatste etappe ook weer minder wordt.

Bij een zandpad ga ik in de berm zitten. Hierna is het nog negen kilometer. Ik drink m'n thee op en verwissel m'n sokken. In een sok zit een gaatje en ik voel dat op m'n hiel.
Hopelijk kom ik binnenkort een winkel tegen waar wandelsokken verkocht worden.

Ik stap weer op en loop over holle zand- en steenpaden. Bij ééntje zie ik allemaal zitjes van boomstammen gemaakt en een houten kastje aan de boom vast met er op een Jacobsschelp. Nieuwsgierig maak ik het kastje open. Er zit een plastic mapje in met allerlei info voor pelgrims voor onderdak enz. En er zit een schriftje in met een pen, waar al veel voorbijgangers hun gegevens hebben genoteerd. Ik doe dat ook, omdat ik dit zo verrassend en leuk vind.

Als ik verder loop kom ik uit bij Saint-Agnant-de-Versillat. Het sneeuwt pluisjes... In de verte zie ik het kerkhof op een heuvel liggen. Eerder zag ik ook een kerkhof net glazen huisjes, lijkend op kassen. Ik ben benieuwd waar dat voor is. Ik moet langs het kerkhof lopen en een weg omhoog nemen. Ik heb het pad langs de weg genomen in plaats van voor het kerkhof langs. Ik klauter omhoog en begin al aardig te wennen en voel me al een echte berggeit.

Ook hier is weer een hol pad. Ik kom uit op een graspad, waar ik amper één voet recht vooruit kan zetten. Het pad is uitgesleten en ik loop in een geul. In de verte hoor ik een eenzame koekoek.
Omdat ik later ben dan verwacht bel ik naar m'n slaapadresje dat ik vermoedelijk om zeven uur arriveer.

Ik nader de plaats vanaf de rondweg. Hier staan caravans. Dan loop ik voor de spoorbrug en wandel de plaats binnen. Er staan grote flats en ik zie kinderen en volwassenen op straat. Ik heb het idee dat de caravans en deze flats voor de opvang van allochtonen zijn. Net als dat wij asielzoekerscentra hebben. Dan kom ik in het centrum en zie ik de eerste bronzen schelp in de stoep en begint het van het ene op het andere moment te plenzen!

Ik ren een ruimte binnen waar een man en twee vrouwen staan. Ik wissel m'n fleecejas voor m'n regenjas en doe de hoes om de rugzak en loop verder naar mijn adresje. Als een verzopen kat kom ik binnen in het mooie grote huis. M'n natte spullen worden opgehangen en ik krijg een kamer voor mezelf.

Het eten is klaar en zodra ik omgekleed ben, mag ik aanschuiven. Er zijn nog drie Duitse pelgrims: Willi & Elke uit Odenthal. Zij waren twee dagen geleden in het hotel waar ik met Leen was. Zij gaan morgen weer naar huis en gaan dan volgend jaar weer twee weken lopen.
Albert uit Würzburg is er ook. Hij heeft een vrouw en twee dochters en is gepensioneerd. Hij is gestart in z'n woonplaats en loopt door naar Santiago.
Dan is er nog een jonge vrouw die een tweedaagse cursus heeft over de kwaliteit van water. Ook zij weten niet waar de glazen huisjes voor zijn.
We hebben het erg gezellig met elkaar. Ik vertel ze over ús Mem in Friesland en daar hebben ze dikke lol om.
Morgen slaap ik in dezelfde plaats als Albert. Om acht uur is het ontbijt, dus vroeg op!