Dag 99: Limoges kathedraal - Rotonde du Grand Bois

Na een heerlijke nacht word ik uitgerust wakker. De spullen worden weer ingepakt en ik ga naar beneden. Daar heeft Florence ontbijt klaarstaan voor mij met zelfgemaakte "confiture", erg lekker.

Ze zet me af voor de deur van de Decathlon, een grote sportzaak op een bedrijventerrein buiten Limoges. We nemen afscheid en ik laat haar weten dat ze welkom is bij mij thuis, als ik terug ben.

Ik koop hier sokken en wandelstokken met doppen, zodat ik niet uitglijd en anderen niet te veel hinder hebben van het getik van de stokken. En tot mijn grote verrassing past de dames-decathlonbroek mij, en het is niet eens de grootste maat! Eerder kocht ik een herenafritsbroek, omdat de damesbroeken niet pasten. Deze zakt de laatste dagen telkens af, nu snap ik waarom. Ik haal nog een handige lepel/vork/mes, omdat die van mij gebroken is. Ik trek de nieuwe sokken direct aan en de oude gooi ik weg.

Dan loop ik naar de bus en zie ik dat ik een uur moet wachten. De bus rijdt volgens een vakantierooster, in verband met de tweede week van de Paasvakantie. Bij de MacDonalds vlakbij drink ik cappuccino en er is WiFi.

Met Jean-Marc en Catherine sprak ik af dat ze me om 16.00 uur ophalen van station "Gare Benedicte".

Ik wil morgen naar Flavignac lopen omdat daar een refuge is. De afstand is 27 km, eigenlijk te veel voor mij. Als ik vandaag een stuk kan lopen scheelt dat morgen en het is ook fijn dat ik de stad uit ben. In Troyes beviel het me goed om het zo te doen.

Bij de bushalte zie ik dat lijn 12 in de buurt komt van de "Rotonde du Grand Bois", 7 km van de kathedraal.

Lijn 20, de bus vanaf Decathlon komt bij Place Jourdan samen met lijn 12 naar Isle le Champs, ik moet dan uitstappen bij halte "Clos Bellevue".

Het blijkt helemaal te kloppen, ik leer het openbaar vervoer al aardig kennen in Frankrijk. Ik vraag de buschauffeusse of ze een seintje wil geven als we bij de halte zijn voor mij om uit te stappen.

Onderweg zie ik dat donkere wolken zich samenpakken en opeens stortregent het. De buschauffeusse kijkt naar mij in haar spiegel en fronst haar voorhoofd. "Het ziet er niet best uit". Als we bij de halte zijn, is de bui voorbij.

Ik heb de markering van het pad al gezien onderweg en wandel weer terug. Het is alleen lastig om de markering te volgen in omgekeerde richting. Het is heerlijk om weer te wandelen en het wandelt ook fijn met de nieuwe wandelstokken en met mijn nieuwe sokken.

Bij een supermarkt onderweg koop ik een salade en een fles water en eet en drink dat ter plekje op, dat scheelt weer gewicht.

Dan heb ik een vervelend probleempje, ik heb namelijk smetplekken. Dit wordt veroorzaakt door de druk van de band van de rugzak en de warmte. Gelukkig kan ik de vrouw bij de Pharmacie goed uitleggen wat er aan de hand is, ik heb de Latijnse naam even opgezocht, en krijg ik een middel dat de huid droog houdt door middel van een filmlaagje en een zalf.

Als ik bij het station aan kom staan Jean-Marc en Catherine al te wachten op mij. Alles loopt op rolletjes. We lopen met elkaar naar de auto en ze zijn erg enthousiast. Jean-Marc wil me heel graag zijn werk laten zien.

Ze wonen in een gerenoveerd appartement in Limoges, dat knus is ingericht. Mijn logeerbed ligt al kant en klaar in de woonkamer en dat geeft me het gevoel dat ik welkom ben.

Jean-Marc heeft gefotografeerd bij een circus vandaag en hij laat me de prachtige foto's zien, nadat ik gedoucht heb.

We eten samen en het is erg gezellig. Jean-Marc en Catherine kletsen voortdurend, ze zijn ontzettend lief en zorgzaam. Mijn kleren worden opgehangen en zelfs de hoes wordt van de rugzak afgehaald om te drogen.

Jean-Marc vertelt nog dat hij als baby transplantaties heeft gehad voor zijn nieren en zijn darmen en later moest hij nog veel operaties hebben. Hij legt uit dat ze daarom geen kinderen hebben. Het is een wonder dat hij leeft, hij was de eerste persoon in Europa destijds die een dergelijke operatie onderging.

Als ze merken dat ik moe word, ruimen ze snel de tafel af en bonjouren ze mij op bed. Het beschermengeltje waakt over mij.

Jean-Marc heeft een grappige foto op zijn Facebook staan van hetzelfde engeltje. Hij houdt er van om te spelen met de beelden en de kleuren.