Na een nacht onder de vleugels van Jean-Marc en Catherine gaat de wekker om 7 uur. De sfeer is erg gemoedelijk en we respecteren elkaars privacy. Ik kleed me om in de douche en kan zo aan de ontbijttafel schuiven. Jean-Marc en Catherine zijn heel gastvrije, spontane en blije mensen. Ik word ook helemaal blij van deze twee lieverds.

Er wordt me nog allemaal fruit toegestopt, de waterflessen worden gevuld en er wordt om mijn kleren gedacht. We zijn net een organisch geheel, allemaal bezig met mijn vertrek: erg bijzonder.

Ze waarschuwen me nog dat op 1 en 8 mei bijzondere dagen zijn in Frankrijk, en dat de meeste diensten dan gesloten zijn.

Dan word ik naar Place Jourdan gebracht waar ik met lijn 12 in de buurt van Rotonde du grand Bois uitkom. Na een uitbundig afscheid stap ik in de bus, de buschauffeur kan er ook wel om lachen.

Onderweg halen we twee pelgrims in. Later haal ik ze in. Het is een Frans echtpaar dat gestart is in Limoges. Ze lopen een week en hebben de hele week al gereserveerd. Ook zij gaan naar Flavignac en weten te vertellen dat de refuge vol is. Ik vraag of ze voor mij willen bellen en na enige aarzeling doen ze dat. Het blijkt dat ik in een "mobiel home" kom met een medepelgrim. Ik bedank ze hartelijk en wandel verder.

Ik hoor blatende schapen in een plastic boogconstructie en het bezorgd mij een claustrofobisch gevoel. Dit is wat anders dan al die koeien en schapen die ik telkens tegen kom in ruime weilanden.

Ik loop Aixe-sur-Vienne uit en het weggetje waar ik nu wandel doet me denken aan Siberië bij Hoogeveen, een prachtige omgeving.

Ik denk na over het leven op de camino. Ik maak nu deel uit van de gemeenschap van de pelgrims. Je hebt de veteranen die je adviezen geven, de mensen die je onderweg onderdak bieden en te eten geven en de medepelgrims die je onderweg tegenkomt. Het lijkt een beetje op een werkomgeving. Er zijn er die de tocht gepland hebben en iedere dag hun doel willen halen. Ze hebben zichzelf opgelegd om een bepaald aantal kilometers per dag te moeten lopen. Velen hebben haast en lopen veel kilometers, zo snel mogelijk. En dan moeten de adresjes ook nog een aantal dagen vooruit gepland worden.
"Doe ik iets verkeerd?" Vraag ik me af. Moet ik ook sneller en meer kilometers maken? Ik probeer het, maar merk dat ik juist dit gehaast en gestress beu ben. Ik vind het heerlijk om een beetje te dwalen en te dromen. Als het nodig is dan kan ik wel in een hoger tempo, maar ik raak mezelf dan kwijt. Mijn zelf heeft meer tijd nodig. Dus luister ik naar mijzelf en wandel zoals het voor mij goed voelt. En dan ben ik compleet met mijn zelf/ compleet mezelf en gelukkig!

Tijdens een pauze op een bruggetje bij de vallei d'Auxette, na Aixe-sur-Vienne, bel ik met Hilbrand. Er komen allemaal berichtjes voorbij van Bart, onze zoon van 21 en ik ben benieuwd waar hij mee bezig is. Het blijkt dat hij een groot evenement organiseert op het TT-terrein in Assen. Hij heeft al verschillende vergaderingen achter de rug met de directie en heeft al heel wat sponsoren enthousiast gekregen. We zijn ontzettend trots op hem; wat een lef!

Tijdens het telefoongesprek loopt mij een pelgrim voorbij, ik maak contact en ze blijkt een Vlaamse vrouw te zijn die vannacht ook in Flavignac slaapt. We spreken af dat we elkaar vanavond weer spreken.

Ik rond het telefoongesprek met Hilbrand af en bekijk de route en zie dat ik nog wel achttien kilometer moet lopen en het is al middag. Dat dromen heeft ook nadelen, ik moet nu wel een beetje voortmaken, vind ik.

Ik loop verder en word opeens begroet door een andere pelgrim die achter me loopt met: "Hé, jij moet Petra zijn!" Wel bijzonder hoor dat zoveel mensen mij kennen...
Het is Peter Paul uit Ospel. Zo leuk: de namen van mijn jongste en mijn oudste zoon.
We lopen samen op en kunnen het al snel goed vinden met elkaar. Hij kent mij door de verhalen van Michelle uit Brussel, die hij heeft ontmoet. Ook hij heeft Frans en Els ontmoet. En Michelle heeft mijn gegevens doorgegeven aan de "te aardige" jongeman een aantal plaatsen geleden.

Ik vertel Peter Paul over mijn overpeinzingen en hij vertelt dat de aboriginals in Australië ook een dergelijk verhaal hebben. Als ze een poosje snel gelopen hebben blijven ze even wachten omdat de geest niet zo snel kan. Prachtig vind ik dit.

Hij vertelt over zijn leven met zijn zieke vrouw en dat is best pittig. Hij wandelt nu met toestemming van zijn werkgever terwijl hij ziek gemeld is: een topwerkgever!

Tijdens een pauze in Saint-Martin-le-Vieux, bij een overkapping tegenover de Mairie, delen we onze hapjes: ieder een halve banaan, een halve mandarijn, wat studentenhaver met stukjes gedroogde pruim, gebrande pinda's en gedroogde pruimen. Ondertussen komt een stortbui voorbij en prijzen we ons gelukkig dat we nu net onderdak hebben.

We wandelen verder en de route gaat twee kanten op. Allebei anders dan het routeboekje. Ik pak googlemaps erbij en we besluiten om die route te volgen.

We moesten voor vijven bij de Mairie zijn hoor ik van Peter Paul, en vijf over vijf stappen we binnen. Een jongevrouw wacht op ons en begroet ons vriendelijk. We krijgen een stempel, betalen een tientje en ik mag nog naar de wc. Ze legt ons uit waar de winkel is en waar we slapen.

Bernice uit Antwerpen is er al. Zij haalde me in en Peter Paul kent haar van eerdere adresjes. We halen eten en besluiten dit te delen, wel zo gezellig...

Bernice durft de deur eerst niet open te doen, maar als ze ons ziet is ze gerust. Zij heeft al gedoucht en gegeten. Peter Paul gaat douchen en ik schil vast de aardappelen. We eten ook een soort ragout in Jacobsschelpen: heerlijk. Ik krijg de rosé niet open en heb m'n zakmes al een beetje gemold, ook met de kurkentrekker van het huisje lukt het niet. Peter Paul bedenkt een oplossing: hij laat de fles met kurkentrekker aan de balk buiten hangen en trekt er aan: "plop", klinkt het, het is gelukt! Peter Paul is onze held! Het chaletje waar we in zitten is erg krap, maar we redden ons prima. De douche is verderop, naast een voetbalveld. Volgens Peter Paul erg luxe met massagestralen en een regendouche. Ik geloof hem niet, maar het blijkt echt zo te zijn. Ik heb uitgebreid gedoucht en... de spray werkt: de smetplekken zijn weg gelukkig. Waarschijnlijk heeft het ook geholpen dat ik de heupband nu op mijn "lovehandles" draag met de riem onder m'n buik.

Bij "thuiskomst" blijkt Peter Paul al afgewassen te hebben: wat een teamwork. Mijn waslijntje wordt gespannen en verschillende kledingstukken hangen nu in ons krappe hokje te drogen.

Peter Paul slaapt bovenin het stapelbed en komt met moeite boven. Bernice moppert wat en ik krijg spontaan de slappe lach. Het lijkt wel een klucht.