Dag 108: Mussidan - Fraisse (17 km)

Gisteravond kwam ook Hubert, een Duitse pelgrim uit Keulen nog binnen. Hij had onderweg al gegeten en komt nog even gezellig bij ons zitten. Hij loopt gemiddeld 35 kilometer per dag en heeft jaarlijks twee weken tijd voor de camino.

Tegen tienen liggen we allemaal op bed in het krappe kamertje. Alle bedden zijn bezet en met de uitgepakte rugzakken erbij is er nauwelijks nog ruimte om te lopen.

Ik moet op een van de bovenste bedden liggen en het valt me nog niet mee, om met mijn pijnlijke voeten naar boven te klimmen. Mijn bed in de open ruimte, met aan één kant een hekje zodat ik daar in ieder geval niet uit bed kan vallen.

Ik val als een blok in slaap en word 's nachts wakker van een slaapkamerorkest. Beneden mij snurkt Jean-Marie hartstochtelijk, naast me snurkt Hubert en iemand anders piept en nog tussendoor met een verstopte neus. Als ik even wiebel met het bed is Jean-Marie stil en dat scheelt al veel. Ik heb m'n oordoppen vergeten en vind het een te grote operatie om uit bed te klimmen en ze te zoeken in de donkere krappe ruimte. Ik dommel weer in slaap en schrik weer wakker. Dit gaat zo door totdat de wekker gaat om kwart over zes. De tl-lamp gaat aan en er is direct leven in de brouwerij. Ik blijf liggen totdat enkele mensen naar beneden zijn vertrokken. In tien minuten heb ik m'n spullen ingepakt en m'n rugzak gaat mee naar beneden. Ik ben blij dat ik dit zo vlot kan, want dan kan ik 's ochtends nog even blijven liggen en "rustig" wakker worden.

Na een ontbijtje met elkaar, verzorgen de mannen elkaars voeten en dat is erg aandoenlijk om te zien. Het blijkt dat wij niet op het B&B adres kunnen slapen. Maria en Leen regelen een ander adres. We gaan een korte route lopen vandaag. Het lukt niet om contact te krijgen en we besluiten om maar vast te gaan lopen.

Via de kerk pakken we de route op. We spreken af om de route van de routekaarten van Maria en mij te lopen. Die van Leen wijkt telkens iets af en dat is verwarrend. We volgen ook niet de markering omdat we dan niet weten hoeveel kilometer we lopen en of we dan wel langs ons adresje komen. We verdelen de taken en kijken naar ieders kwaliteit. Leen is goed in kaartlezen, zij krijgt de kaart. Ik heb gps en googlemaps. En Maria krijgt de routebeschrijving. Als Maria en Leen twijfelen spring ik bij. Het werkt goed en deze keer klopt het ook met de markering.

Na zo'n tien kilometer nemen we een pauze vlak voor een dorpje in de pas gemaaide berm. Maria en Leen hebben een flink tempo en mijn rechter voetzool is nog steeds pijnlijk.

Na de pauze belt de mevrouw van de refuge in Fraisse terug. We kunnen er terecht en dat is een hele geruststelling.

Het is niet zo ver meer en om twee uur lopen we al binnen. De refuge is een opgeknapte nette schuur met een keuken, twee stapelbedden en een los bed en een douche en wc met een open deur naar de mooie tuin.

We douchen om beurten en gaan wat zaken regelen.

Leen heeft contact gehad met het ziekenhuis in een stad verderop, waar ze volgende week donderdag terecht kan om het gips te laten verwijderen. Dit betekent dat ze gemiddeld 25 kilometer per dag moet lopen. Ik vind de druk te groot worden en het lukt me niet om iedere dag zo'n afstand te lopen. Ik vind het wel ontzettend gezellig samen en worstel hiermee. Tijdens het overleg breng ik het ter sprake, ook dat ik Leen en Maria waarschijnlijk moet laten lopen en dat het me spijt. Ook Maria vindt de afstanden die we nu lopen te veel. Leen neemt het besluit om alleen verder te gaan en Maria regelt een overnachtingsplek voor haar en mij, na twintig kilometer.

Ik ga even slapen en word wakker gemaakt voor het eten om half acht. We eten heerlijke rijstsalade met groenten en inktvis. Pasta met veel knoflook en een entrecôte en aardbeien van eigen boerderij, versgeplukt vanmiddag.

Het was vooral een regeldag vandaag met veel afstemmen. Ik merk dat ik erg blij ben dat ik weer voor mezelf kies, ook als dat betekent dat ik de gezelligheid van m'n maatjes moet missen. Ik wil immers graag naar Santiago lopen. Dat betekent dat ik goed voor mezelf moet zorgen en moet luisteren naar de signalen die m'n lichaam afgeeft.

Morgen zal de wekker om half zeven gaan. Om acht uur willen we gaan lopen en dan zullen we zien of ik alleen loop of nog een stukje mee kan lopen met Leen en Maria. 's Avonds zie ik Maria in ieder geval weer op ons overnachtingsadres: "...voor daklozen en ook voor pelgrims..."