Dag 112:Saint Hilaire-de-la-Nouille-Abdij du Rivet
Blijf op de hoogte en volg Petra N.
11 Mei 2014 | Frankrijk, Brannens
Na een erg gezellige avond gaan Maria en ik slapen. 's Nachts word ik echter wakker van de kramp en pijn in m'n voet. Ik ga naar de wc en kan amper op m'n voet staan.
Ik heb op m'n 17e een ongeval gehad waarbij mijn linkerenkel gebroken was, m'n achillespees chronisch ontstoken en m'n grote teennagel beschadigd. De achillespees is daarna twee keer niet succesvol geopereerd. Er bleven verklevingen komen, waardoor ik jaren moest revalideren en slecht kon lopen. Mijn teennagel is door zorgvuldige behandeling van de pedicure twee jaar geleden eindelijk volgroeid, maar de basis blijft zwak.
Mijn rechtervoet was altijd mijn sterke voet. Twee jaar terug heb ik bij een val tijdens skiën mijn rechterknie geblesseerd en bleek dat mijn knie behoorlijk versleten is. En nu is m'n linkervoet stabiel en heb ik problemen met m'n rechtervoet.
Als ik kijk vanuit de kennis die ik heb opgedaan in mijn opleiding en praktijk als holistische massage- en reflextherapeut dan denk ik te weten dat pees die in de holling van m'n voet zit flink geïrriteerd is en overbelast. Verder is de pees aan de andere kant van de voet, tussen m'n kleine teen en de hiel ook geïrriteerd en belast. Ik schat in dat dit mede komt door de versleten knie en de slechte conditie van de spieren van het onderbeen. Maar natuurlijk ook door mijn lichaamsgewicht, het gewicht van de rugzak en de constante belasting.
Het radert in mijn hoofd en ik vraag me af wat nu juist is om te doen.
Het eerste scenario:
Ik ga zo snel mogelijk naar een huisarts voor een diagnose. Morgen is het zondag, dus kan ik overmorgen waarschijnlijk terecht.
Dan loop ik morgen rustig met Maria naar de abdij waar we overnachten en neem ik daar afscheid van haar.
Ik vind het heel vervelend om afscheid te nemen, want we hebben het erg leuk samen.
Als ik nadenk over dit scenario, merk ik dat het wandelen een probleem gaat worden. Eigenlijk moet ik niet meer wandelen voorlopig... Hiervan word ik erg verdrietig, maar ik weet ook dat het klopt.
Scenario twee:
Ik vertel Maria morgenochtend direct dat ik niet verder kan lopen. Zij moet dan alleen lopen. Wel even erom denken dat ik het brood aan haar geef... Dan vraag ik de mensen hier of ze mij naar de abdij brengen en zie ik Maria als ze aankomt. Er moet overleg met de abdij komen vanaf wanneer ik daar welkom ben. Dan moet ik regelen dat ik maandagochtend naar een huisarts kan.
De keuze klopt met hoe ik me voel. Ik moet nu eerst echt stoppen met wandelen.
Het radert door in m'n hoofd. Wat zou de arts adviseren?
Advies 1:
Tijdelijk stoppen. Dan moet ik vragen of ik in de abdij kan blijven. Ik moet ook om de kosten denken...
Advies 2:
6 weken stoppen. Dat is een te lange periode om hier te blijven. Op de fiets is ook geen optie omdat ik kracht moet zetten met m'n voet en dat lukt niet. Dan zal ik naar huis moeten. Het mooie is dat ik Hilbrand en m'n kinderen weer zie. Het nadeel is dat ik dan niet klaar ben. Ik moet me dan voorbereiden op het afmaken volgend jaar.
Als in hierover nadenk word ik erg verdrietig omdat het me onvoldoende gelukt is om naar mezelf te luisteren. Ik wilde te graag oplopen met Leen en Maria. Het kostte me al moeite om de eerste keer mijn grens aan te geven en afscheid van Leen te nemen. Ik heb dat niet opnieuw gedaan met Maria, dat had ik beter wel kunnen doen. Want we liepen nog steeds te veel en te snel voor mij.
Nu het me duidelijk is, kan ik eindelijk slapen.
Bij het wakker worden vraagt Maria of in goed geslapen heb. Ik vertel dat ik wakker gelegen heb. Zij heeft het gemerkt. Ik val maar direct met de deur in huis en zeg dat ik vandaag niet ga lopen en dat ik naar de arts moet.
Maria schrikt hiervan en had niet gedacht dat ik zoveel last van m'n voet had. Haar eerste reactie is ook dat zij nu een probleem heeft. Ze heeft moeite met het lezen van de route en vindt het fijn om dat met mij te overleggen. Verder voelt ze zich onzeker over het regelen van zaken, omdat haar Frans niet goed is. Ze merkt dat ik minder woordjes ken, maar dat ik wel alles voor elkaar krijg wat ik wil. Daarnaast ze loopt van zichzelf snel en vindt het fijn om met mij te lopen en dat ik het tempo bepaal. Zo moet ze dan wel langzamer lopen.
Ik ben verbaasd over deze reactie. Ik had niet door dat Maria leunde op mij.
Ze vindt het ook erg sneu voor mij omdat het zo goed ging.
We gaan naar beneden en ik vertel Bernadette dat ik naar een arts wil. Zij belt met het ziekenhuis in La Réole omdat huisartsen erg lastig te bereiken zijn volgens haar. Er zijn weinig in dit gebied en het maken van afspraken kan lang duren. Ik kan om 9.00 uur al terecht.
Maria en ik nemen afscheid en spreken uit dat we elkaar vast weer zullen spreken. Ik ben nu afhankelijk van andere mensen en weet niet of ik in de abdij kom of dat ik misschien wel naar huis ga.
Ik wacht binnen totdat Bernadette met mij naar het ziekenhuis gaat. Onderweg zien we Maria lopen die net aankomt in La Réole. We toeteren en zij zwaait uitbundig. Dag stoere 70-jarige vlotte, mooie vrouw!
In het ziekenhuis gaan we binnen via de "emergency". We kunnen direct doorlopen. Een jonge arts begroet ons en Bernadette gaat mee. Ik mag Engels spreken en dat scheelt. Nadat ik m'n verhaal heb gedaan onderzoekt hij m'n onderbeen en voet. Zijn conclusie is: geen botletsel, wel een ontsteking in de pezen door overbelasting.
"Aponevrosite planaire" en "tendinspathie du reteveud du pied" lees ik op een briefje.
Ik moet in ieder geval een week rust houden en mag weer proberen te lopen als ik geen pijn heb. Ik moet dan wel rustig opbouwen, te beginnen met 5 km per dag.
Ik ben erg opgelucht! Ik krijg een herkansing.
De arts geeft me een recept voor de apotheker mee en ik hoef niet te betalen. Hij maakt een foto van m'n zorg- en ID-pas. Bernadette vraagt zijn nationaliteit. Hij komt van Ile Maurice, een eiland in de Indische oceaan genoemd naar "onze" stadhouder en prins Maurits van Nassau.
Bernadette rijdt met me naar de apotheek en ik krijg de medicijnen mee: een pijnstiller met ontstekingsremming en de bekende voltaren gel die ik zelf ook al gebruikte, maar die op was.
Bij Serge en Bernadette mag ik vandaag blijven en tegen de avond word ik naar de abdij gereden. Ik ga slapen, want ik ben erg moe. Als ik om half vier beneden kom krijg ik eten, waaronder "Tete de vaux". Ik weet niet wat het is, neem een hap en begin gelijk te kokhalzen. Ik kauw op iets taais met een beetje vlees. Bernadette moet er om lachen. Zij vindt het heerlijk, maar snapt wel dat niet iedereen dat vindt. Ik mag het terugdoen in de pan. Als ik m'n vertaalapp gebruik zie ik dat het kalfshoofd is, wat er in de pan zit...
Ik neem afscheid van Serge en Bernadette brengt mij naar de abdij. Onderweg passeren we mooie bruggen. Bij de abdij is een zuster die tekst en uitleg van Bernadette krijgt en dan vertrekt ze. De zuster kegt uit dat ik moet wachten en dat ze een Engels sprekende zuster gaat halen.
Die komt even later, een lieve vrouw die mij geruststelt. Ik kan daar vannacht slapen, maar ze zijn niet op de hoogte van mijn blessure en dat ik een week moet rusten. Maar, het komt goed. Als ik niet in de abdij kan blijven dan regelt ze iets anders. Ik geef me maar over...
Maria komt er ook aan en samen gaan we naar mijn kamer. We hebben elk een eigen kamertje.
Om kwart voor zeven gaan we eten, we mogen aanschuiven bij de pater, een vrijwilligster en twee keukenhulpen met een beperking. Het eten is simpel, maar goed.
Maria en ik maken de halve liter fles wijn soldaat die we tijdens onze wandeling kochten en nemen er nog wat kaas bij, op de kamer van Maria.
Morgenochtend gaan we vroeg ontbijten, want Maria wil om acht uur gaan wandelen. Ik ontbijt mee en zwaai haar uit.
Het was een bijzondere Moederdag...
Mijn opdracht voor de komende week is: rust houden en goed op mezelf passen. Ik heb een mail naar het ziekenhuis gestuurd met de vraag of de arts een verklaring wil sturen met de diagnose en het beleid. Ik denk dat dat het regelen van een rustplaats voor mij gemakkelijker maakt.
Als er iemand is die mij kan vertellen hoe de diagnose in het Nederlands luidt dan verneem in dat graag.
Ook deskundigen met wijze raad mogen zich melden..
En Hilbrand heeft al bedacht dat hij best mee wil pelgrimeren in zijn zomervakantie. Ik heb dan geen druk. We zien elkaar dan toch halverwege juli. Alleen onze kinderen moet ik dan langer missen...
Ik heb op m'n 17e een ongeval gehad waarbij mijn linkerenkel gebroken was, m'n achillespees chronisch ontstoken en m'n grote teennagel beschadigd. De achillespees is daarna twee keer niet succesvol geopereerd. Er bleven verklevingen komen, waardoor ik jaren moest revalideren en slecht kon lopen. Mijn teennagel is door zorgvuldige behandeling van de pedicure twee jaar geleden eindelijk volgroeid, maar de basis blijft zwak.
Mijn rechtervoet was altijd mijn sterke voet. Twee jaar terug heb ik bij een val tijdens skiën mijn rechterknie geblesseerd en bleek dat mijn knie behoorlijk versleten is. En nu is m'n linkervoet stabiel en heb ik problemen met m'n rechtervoet.
Als ik kijk vanuit de kennis die ik heb opgedaan in mijn opleiding en praktijk als holistische massage- en reflextherapeut dan denk ik te weten dat pees die in de holling van m'n voet zit flink geïrriteerd is en overbelast. Verder is de pees aan de andere kant van de voet, tussen m'n kleine teen en de hiel ook geïrriteerd en belast. Ik schat in dat dit mede komt door de versleten knie en de slechte conditie van de spieren van het onderbeen. Maar natuurlijk ook door mijn lichaamsgewicht, het gewicht van de rugzak en de constante belasting.
Het radert in mijn hoofd en ik vraag me af wat nu juist is om te doen.
Het eerste scenario:
Ik ga zo snel mogelijk naar een huisarts voor een diagnose. Morgen is het zondag, dus kan ik overmorgen waarschijnlijk terecht.
Dan loop ik morgen rustig met Maria naar de abdij waar we overnachten en neem ik daar afscheid van haar.
Ik vind het heel vervelend om afscheid te nemen, want we hebben het erg leuk samen.
Als ik nadenk over dit scenario, merk ik dat het wandelen een probleem gaat worden. Eigenlijk moet ik niet meer wandelen voorlopig... Hiervan word ik erg verdrietig, maar ik weet ook dat het klopt.
Scenario twee:
Ik vertel Maria morgenochtend direct dat ik niet verder kan lopen. Zij moet dan alleen lopen. Wel even erom denken dat ik het brood aan haar geef... Dan vraag ik de mensen hier of ze mij naar de abdij brengen en zie ik Maria als ze aankomt. Er moet overleg met de abdij komen vanaf wanneer ik daar welkom ben. Dan moet ik regelen dat ik maandagochtend naar een huisarts kan.
De keuze klopt met hoe ik me voel. Ik moet nu eerst echt stoppen met wandelen.
Het radert door in m'n hoofd. Wat zou de arts adviseren?
Advies 1:
Tijdelijk stoppen. Dan moet ik vragen of ik in de abdij kan blijven. Ik moet ook om de kosten denken...
Advies 2:
6 weken stoppen. Dat is een te lange periode om hier te blijven. Op de fiets is ook geen optie omdat ik kracht moet zetten met m'n voet en dat lukt niet. Dan zal ik naar huis moeten. Het mooie is dat ik Hilbrand en m'n kinderen weer zie. Het nadeel is dat ik dan niet klaar ben. Ik moet me dan voorbereiden op het afmaken volgend jaar.
Als in hierover nadenk word ik erg verdrietig omdat het me onvoldoende gelukt is om naar mezelf te luisteren. Ik wilde te graag oplopen met Leen en Maria. Het kostte me al moeite om de eerste keer mijn grens aan te geven en afscheid van Leen te nemen. Ik heb dat niet opnieuw gedaan met Maria, dat had ik beter wel kunnen doen. Want we liepen nog steeds te veel en te snel voor mij.
Nu het me duidelijk is, kan ik eindelijk slapen.
Bij het wakker worden vraagt Maria of in goed geslapen heb. Ik vertel dat ik wakker gelegen heb. Zij heeft het gemerkt. Ik val maar direct met de deur in huis en zeg dat ik vandaag niet ga lopen en dat ik naar de arts moet.
Maria schrikt hiervan en had niet gedacht dat ik zoveel last van m'n voet had. Haar eerste reactie is ook dat zij nu een probleem heeft. Ze heeft moeite met het lezen van de route en vindt het fijn om dat met mij te overleggen. Verder voelt ze zich onzeker over het regelen van zaken, omdat haar Frans niet goed is. Ze merkt dat ik minder woordjes ken, maar dat ik wel alles voor elkaar krijg wat ik wil. Daarnaast ze loopt van zichzelf snel en vindt het fijn om met mij te lopen en dat ik het tempo bepaal. Zo moet ze dan wel langzamer lopen.
Ik ben verbaasd over deze reactie. Ik had niet door dat Maria leunde op mij.
Ze vindt het ook erg sneu voor mij omdat het zo goed ging.
We gaan naar beneden en ik vertel Bernadette dat ik naar een arts wil. Zij belt met het ziekenhuis in La Réole omdat huisartsen erg lastig te bereiken zijn volgens haar. Er zijn weinig in dit gebied en het maken van afspraken kan lang duren. Ik kan om 9.00 uur al terecht.
Maria en ik nemen afscheid en spreken uit dat we elkaar vast weer zullen spreken. Ik ben nu afhankelijk van andere mensen en weet niet of ik in de abdij kom of dat ik misschien wel naar huis ga.
Ik wacht binnen totdat Bernadette met mij naar het ziekenhuis gaat. Onderweg zien we Maria lopen die net aankomt in La Réole. We toeteren en zij zwaait uitbundig. Dag stoere 70-jarige vlotte, mooie vrouw!
In het ziekenhuis gaan we binnen via de "emergency". We kunnen direct doorlopen. Een jonge arts begroet ons en Bernadette gaat mee. Ik mag Engels spreken en dat scheelt. Nadat ik m'n verhaal heb gedaan onderzoekt hij m'n onderbeen en voet. Zijn conclusie is: geen botletsel, wel een ontsteking in de pezen door overbelasting.
"Aponevrosite planaire" en "tendinspathie du reteveud du pied" lees ik op een briefje.
Ik moet in ieder geval een week rust houden en mag weer proberen te lopen als ik geen pijn heb. Ik moet dan wel rustig opbouwen, te beginnen met 5 km per dag.
Ik ben erg opgelucht! Ik krijg een herkansing.
De arts geeft me een recept voor de apotheker mee en ik hoef niet te betalen. Hij maakt een foto van m'n zorg- en ID-pas. Bernadette vraagt zijn nationaliteit. Hij komt van Ile Maurice, een eiland in de Indische oceaan genoemd naar "onze" stadhouder en prins Maurits van Nassau.
Bernadette rijdt met me naar de apotheek en ik krijg de medicijnen mee: een pijnstiller met ontstekingsremming en de bekende voltaren gel die ik zelf ook al gebruikte, maar die op was.
Bij Serge en Bernadette mag ik vandaag blijven en tegen de avond word ik naar de abdij gereden. Ik ga slapen, want ik ben erg moe. Als ik om half vier beneden kom krijg ik eten, waaronder "Tete de vaux". Ik weet niet wat het is, neem een hap en begin gelijk te kokhalzen. Ik kauw op iets taais met een beetje vlees. Bernadette moet er om lachen. Zij vindt het heerlijk, maar snapt wel dat niet iedereen dat vindt. Ik mag het terugdoen in de pan. Als ik m'n vertaalapp gebruik zie ik dat het kalfshoofd is, wat er in de pan zit...
Ik neem afscheid van Serge en Bernadette brengt mij naar de abdij. Onderweg passeren we mooie bruggen. Bij de abdij is een zuster die tekst en uitleg van Bernadette krijgt en dan vertrekt ze. De zuster kegt uit dat ik moet wachten en dat ze een Engels sprekende zuster gaat halen.
Die komt even later, een lieve vrouw die mij geruststelt. Ik kan daar vannacht slapen, maar ze zijn niet op de hoogte van mijn blessure en dat ik een week moet rusten. Maar, het komt goed. Als ik niet in de abdij kan blijven dan regelt ze iets anders. Ik geef me maar over...
Maria komt er ook aan en samen gaan we naar mijn kamer. We hebben elk een eigen kamertje.
Om kwart voor zeven gaan we eten, we mogen aanschuiven bij de pater, een vrijwilligster en twee keukenhulpen met een beperking. Het eten is simpel, maar goed.
Maria en ik maken de halve liter fles wijn soldaat die we tijdens onze wandeling kochten en nemen er nog wat kaas bij, op de kamer van Maria.
Morgenochtend gaan we vroeg ontbijten, want Maria wil om acht uur gaan wandelen. Ik ontbijt mee en zwaai haar uit.
Het was een bijzondere Moederdag...
Mijn opdracht voor de komende week is: rust houden en goed op mezelf passen. Ik heb een mail naar het ziekenhuis gestuurd met de vraag of de arts een verklaring wil sturen met de diagnose en het beleid. Ik denk dat dat het regelen van een rustplaats voor mij gemakkelijker maakt.
Als er iemand is die mij kan vertellen hoe de diagnose in het Nederlands luidt dan verneem in dat graag.
Ook deskundigen met wijze raad mogen zich melden..
En Hilbrand heeft al bedacht dat hij best mee wil pelgrimeren in zijn zomervakantie. Ik heb dan geen druk. We zien elkaar dan toch halverwege juli. Alleen onze kinderen moet ik dan langer missen...
-
11 Mei 2014 - 23:36
Geertje:
Ach ach ach, lieve Petra toch, ik denk veel aan je, zo'n hardnekkig letsel, en dan vooraleerst een week rust. Eerst het een en dan het ander. Blijf bij je zelf. En afkicken van lopen, en kun je ook aan een prettig boek komen? Of gewoon gaan tekenen?
Rust, en kracht om te volbrengen, liefs Geertje -
11 Mei 2014 - 23:51
Harry:
Wat een pech dat je nu deze vervelende blessure hebt zeg.
Luister aub. goed naar je eigen lichaam en advies van de kenners!
We genieten iedere dag van je schrijfsels,heerlijk om zo bij jou betrokken te blijven.
We leven met je mee en wees voorzichtig met je blessure.
Houdt ons op de hoogte.
Voor straks als alles weer goed met je gaat,bon camino!
Liefs van ons,Harry en Gré. -
11 Mei 2014 - 23:58
Johanna N:
Een vertaling heb ik niet, wel de juiste spelling vd 2e aandoening tendinopathie du releveur du pied. Ik kan proberen op een site voor vertalers de NL vertaling te vinden. Laat me maar weten als het nodig is. -
12 Mei 2014 - 00:50
Tineke:
Hallo Petra, ik leeshet verhaaltje pas 12!45 uur.ik zal morgen mijn dochter ,die lerares Frans is, vragen om te vertalen of onze schoonzoon, die huisarts is vragen hoe of wat.veel sterkte en pas goed op jezelf.lieve groet k en t -
12 Mei 2014 - 08:01
Baukje:
hoi Petra dat is me ook wat je oude blessure die weer opspeeld
het kan lang goed gaan maar zoals je al aangeeft het is misschien te veel geweest
ik hoop dat je de rust kan vinden om te herstellen
ik zal voor je duimen,hoop dat het goed komt
veel sterkte rustig aan liefs dikke tuut van je tante baukje
-
12 Mei 2014 - 09:12
Dieuwke:
Lieve Petra,
Heb stukje voor je geplaatst in de fb groep.
X Dieuwke
-
12 Mei 2014 - 09:25
Dieuwke:
Het is een overbelastingsletsel van de voetstrekker. Kan mn post in de fb groep niet terugvinden. Had twee schermfoto's geplaatst van het stukje dat ik vond. Geen idee waar het gebleven is;-).Als je zelf iets pos lukt het wellicht wel als ik daarop reageer......Nu eerst zelf naar de fysio......X -
12 Mei 2014 - 09:39
Margreet Marquenie:
Hallo Petra
Van vervelend van je blessure doe maar voorzichtig
dat het niet erger word.
Ik wens je heel veel sterkte.
groetjes Margreet. -
12 Mei 2014 - 10:37
Martha:
Vervelend, maar in ieder geval goed om nu die 'andere' rust te zoeken. Rust van het moeten, rust van het teveel willen, rust van toch nog te vaak over je grens gaan. Misschien begint het echte loslaten nu?
Heel veel sterkte en wijsheid! -
12 Mei 2014 - 16:04
Petra N. Teeninga-Reitsma:
Bedankt allemaal voor de reacties! Lieve meelezer, met dezeinformatie kan ik goed uit de voeten ;), dankjewel! -
12 Mei 2014 - 16:32
Gea Feijen:
Hallo Petra,
Vanaf het begin geniet ik al van je verhalen. Het is alsof je meeloopt op je camino, zoals vele voor mij ook al zeiden. Schitterende foto's van je tocht, ik kijk elke keer weer uit naar het vervolg.
Vond dat ik nu ook maar even moest reageren. Even laten weten dat wij ook met je meeleven. Wat vervelend dat je nu een blessure hebt en even niet meer verder mag wandelen, maar wat fijn dat je niet naar huis terug hoeft. Heel veel sterkte met je voet en geniet van het weekje rust. Wat fijn ook dat Hilbrand met je mee wil lopen in de vakantie zodat het gewoon moet lukken om in Santiago dC aan te komen.
groetjes, Gea Feijen
-
12 Mei 2014 - 16:37
Liana:
Jammer dat het even tegenzit. Luister goed naar je lichaam, het moet nog een tijdje mee.
Afgelopen zaterdag in het infocentrum van het Genootschap heb ik fietsers getroffen uit Kollum, die van plan zijn om je in te halen. :)
Ik wens je veel sterkte en hopelijk een spoedig herstel.
-
12 Mei 2014 - 17:44
Theo Robbemond:
Hallo Petra,
Ik volg je al een tijdje. Ook ik ben bezig met de camino. Vorig jaar ben ik vanuit Haarlem gestart en gekomen tot Issoudun (ongeveer 950 km). Vanwege heimwee gestopt, maar in augustus ga ik weer verder waar ik gestopt ben.
Over je blessure het volgende: Als verpleegkundige kan ik je adviseren goed naar je lijf te luisteren. Gezien de klachten lijkt het mij om een peesschede ontsteking te gaan. Dit verdient voldoende rust. Niets meer en niet minder.
Indien je het gaat forceren, ben je verder van huis, en duurt het herstel heel lang. (lees maanden)
Je hoeft je niet te schamen om nu te stoppen en een volgende verder te gaan, waar je gestopt ben. Het is geen prestatietocht.
Bewondering voor je prestatie tot nu toe en veel wandelplezier.
Groet Theo Robbemonjd uit Haarlem, -
12 Mei 2014 - 19:19
Wilma Ter Wee:
Tjee Petra, dat is balen. Rust is nu het beste medicijn. Ik lees het ook in de raadgevingen van de anderen. Ik heb ook even gelezen op de site die aangeraden word door meelezer en ik denk inderdaad dat je daar heel veel aan zal hebben. Vooral het laatste stukje, "wat je er aan kan doen".
Ik wens je beterschap en sterkte in deze.
Ga voor de rust........wie weet kun je dan snel weer verder. Succes.
hartelijke groeten
Wilma -
12 Mei 2014 - 19:39
Tineke:
Hallo Petra, ik heb nagevraagd.maar. Ziedat jeookal op Google zocht.hetlijkt op een
Peesvliesontsteking. dit lijkt me erg pijnlijk.zoals je zelfaangeeft.overbelastingvan voeten en vooral onderbenen. Wat vervelendvoor jou.best even slikken en letterlijk pas op de plaatsmaken. Rust lekker uit. Terwijl je gevoel en verstand behoorlijk aan het stoeien zijn .
Misschien ziethet er met een weekje heel anders uit en kun je in rustiger tempo.....zonder je. Opgejaagd te voelen verder lopen. Ik hoop dat het goed komt. Je bent al heel ver.
Kom bij je gevoel en neem na de week rust een beslissing.hoe deze tocht verder moet gaan. -
12 Mei 2014 - 19:41
Tootje Surie:
Ook ik kan natuurlijk niet achter blijven om met je mee te leven. Bij deze dus. Positief danken is jouw sterke kant dus....... Ik ga er van uit dat je hierin ook je weg weer vindt. Heel veel sterkte daarbij. Misschien is het nu ook wel leuk om iedere avond andere pelgrims te ontmoeten en naar hun verhalen te luisteren. Zo maak je het pelgrimeren van de andere kant mee. Een klein beetje gastvrouw zijn. Lukt je vast wel.
Sterkte in ieder geval. En niet bij de pakken neer gaan zitten. Als nog Bon Camino -
12 Mei 2014 - 20:40
Jettie:
Hoi Petra,
Ja die twa fietsers dat binne wy, mar dat hiest al tocht fansels, noch efkes wachtsje en dan ......Mar du, jow dy mar efkes del. De fuotten fan dy hawwe mear dan in lyts bytsje rest nedig! Dan komt it fansels goed. Set em op. -
13 Mei 2014 - 10:41
Tonny:
Lieve Petra,
Wat een pech, maar verstandige keuze is gemaakt. En wat fijn dat de mensen je zo goed helpen en het ziekenhuis waar je niks hoefde te betalen, kortom ik hoop, dat dit advies wat je kreeg je goed helpt.
Tot nu toe ging het allemaal voorspoedig en nu moet je even pas op de plaats maken, dat is goed voor jezelf , denk ik, een week even wat anders doen, tot rust komen.ik hoop dat je het lopen los kunt laten en dat deze week je mag helpen nadenken tot het maken van een goede beslissing.
Veel sterkte hoor, we denken aan je! Hartelijke groeten van de andere Meerholz'jes.
Liefs Tonny
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
