Omstreeks deze tijd zou ik aangekomen zijn in Santiago de Compostela als ik geen blessure had gehad. Tenminste dat had ik in gedachten. Er had natuurlijk nog van alles anders tussen kunnen komen...
Mijn zwager en schoonzus zijn 1 juni jl. vertrokken op de fiets vanaf Friesland. Zij komen nu ongeveer aan. Ik had gehoopt dat ik ze als verrassing op kon wachten op het plein, maar dat gaat nu niet door.

De eerste weken thuis waren onwezenlijk. Ik voelde iedere ochtend nog steeds de drang om mijn spullen te pakken en op stap te gaan. Dit hoefde niet meer en door de pijn in mijn voeten lukte heel veel niet. Dit doelloze was wel even prettig maar ik werd er ook rusteloos van. Ik bedacht dat ik mijn conditie zo veel mogelijk wilde behouden en maakte met de fysiotherapeut waar ik wekelijks naar toe ging een plannetje van activiteiten die ik nog wel kon doen, zoals fietsen, zwemmen en roeien in de sportschool.

Het thuis zijn met Hilbrand en onze kinderen en mee kunnen doen aan evenementen met familie en vrienden en de bezoekjes van lieve mensen waren als een warme douche. Na vier maanden afwezigheid kon ik het erg waarderen om weer deelgenoot te zijn. Wel merk ik dat ik snel overladen ben. Het verwerken van alle prikkels gaat traag na zoveel tijd alleen zijn. Het voelt een beetje stroperig in mijn brein.

Op 22 mei was de Verkiezing van de Nederlandse leden van het Europees Parlement. Ook daar kon ik aan meedoen. Voor het eerst stap ik af van de partij die ik altijd trouw was en geweest en toevallig of niet dezelfde als waar mijn moeder op stemde. Ik kies voor de partij die mijn hart heeft.

Hoe meer ik tot rust kwam hoe meer allerlei pijntjes naar boven kwamen. Zo merkte ik dat niet alleen mijn rechtervoet erg pijnlijk was, maar deed ook mijn linkervoet ondertussen mee. 's Nachts gloeiden mijn voeten zo erg dat ik zonder dekbed sliep. En de spier in mijn schrijf-arm is zo pijnlijk dat ik zelfs geen kopje ermee kan optillen. Toch RSI door het dagelijks typen van mijn verslagen op de I-phone. Raar dat dat zich na weken pas openbaart, net als natuurlijk de overbelasting aan mijn voeten...

Na een aantal weken van onwezenlijk en doelloos thuis zitten en obsessief proberen mijn conditie op peil te houden, besloot ik dat het tijd werd om weer een doel te stellen. Dat is wat ik nodig heb.

Mijn wens is om de tocht af te maken en ik denk dat het redelijk is om plannen te maken voor volgend jaar september. De blessure heeft dan tijd om te genezen en ik heb dan ook tijd om mijn wandelconditie weer op te bouwen. Ik houd me dan maar weer aan mijn oorspronkelijke plan van 15 - 20 km per dag lopen.

Dit betekent dat ik me in de tussentijd nog niet vastleg voor een baan bij een werkgever.

Ondertussen blijf ik het gevoel van onderweg zijn missen, het is nog niet af en het is te plotseling gestopt. Het idee om de fietstocht waar Hilbrand en ik mee bezig zijn, een meerjarenplan, te vervolgen borrelt naar boven. Wij zijn in augustus 2012 begonnen met het fietsen van de Limesroute die van Katwijk aan Zee naar de Zwarte Zee bij Roemenië loopt. We fietsten in vrije weekenden tot aan Koblenz. Ook Hilbrand is enthousiast en de treintickets voor ons met fiets zijn gereserveerd!

Het is heerlijk om weer een doel te hebben en het vooruitzicht om weer op pad te gaan geeft me rust. Deze keer samen met Hilbrand, heel anders dan alleen.

Na de keuze bij de verkiezingen in mei voor een partij die staat voor meer bewustzijn, merk ik dat ik op meerdere gebieden verander. Zo wil ik al jaren overstappen naar een andere bank maar dat deed ik niet vanwege de rompslomp. Nu pak ik het aan. Koffie en wijn vind ik niet meer zo smakelijk als eerder. Tijdens mijn pelgrimage dronk ik weinig koffie en wel wijn, maar minder dan thuis. Ook vlees gaat me tegen staan, ik weet niet of ik vegetariër zou worden, maar ik eet in ieder geval bijna geen vlees meer. En zo pak ik op verschillende gebieden meer aan. Er is duidelijk iets veranderd.

En dan nemen we afscheid van onze buren. We hebben twaalf jaar naast elkaar gewoond. Vanaf het eerste begin, toen we ontdekten dat we onze "memmetaal" konden spreken, was er een klik. De dag voordat ze weggaan komen ze bij ons eten en ik was ontzettend ziek. Ik heb ze niet gezien en Hilbrand heeft voor ze gekookt. De volgende dag hebben we innig afscheid genomen en ik voelde me weer beroerd toen ik ze de straat zag uitrijden... Het blijft lastig om lieve mensen te laten gaan.

Op dit moment ronden we alle klussen thuis af zodat we met een gerust hart op vakantie kunnen. Mijn ervaring van onderweg zijn zet ik in om een handige paklijst te maken met lichte, praktische spullen. De tent gaat mee, dat voordeel biedt de fiets! Vannacht gingen we proefkamperen in de achtertuin en dat was zeer geslaagd, ondanks de regen.

Dus, zaterdag vertrekken we naar Koblenz en hopen van daar tot Boedapest in Hongarije te fietsen. We komen dan weer met de trein terug. Dezelfde reisverzekering loopt nog en we weten nu dat alles goed komt, mocht er onverhoopt iets tussen komen.