Overdragen en avonturen beleven

Nog 35 dagen/ 5 weken…

De afgelopen weken zijn voorbij gevlogen. Sommige momenten zou ik zo graag vast willen houden. Aan de andere kant zie ik ook uit naar het moment dat ik onderweg kan gaan. Ik merk dat mensen om me heen onrustig worden als ze erachter komen wat ik van plan ben. En die onrust en soms ook de oordelen wil ik niet meenemen.

Als we dan ook op vrijdag naar The Voice of Holland kijken, spreekt de vertolking van “Laat me” van Ramses Shaffy door Wudstik mij erg aan
( http://youtu.be/0YOPdsDJEn8 ).

Vooral de woorden:

Laat me, Laat me
Laat me m'n eigen gang maar gaan
Laat me, Laat me
Ik heb 't altijd zo gedaan

Ik zal m'n vrienden niet vergeten
Want wie me lief is blijft me lief!

Het overdragen van de taken en verantwoordelijkheden thuis is druk gaande. Ik merk dat het Hilbrand wel zwaar valt om het een en ander te combineren. In de afgelopen jaar zijn er toch wel patronen ontstaan en hebben we de taken verdeeld naar de mogelijkheden die we hebben. Hilbrand is van plan om mij te steunen en zet zijn beste beentje voor. Ik vind het lastig om hem hiermee te zien worstelen en heb de neiging om bij te springen. Samen overleggen we veel over taken die we kunnen overdragen aan anderen, zoals het opruimen en schoonhouden van het huis van Paul. Dit is een grote zorg voor ons en we hopen dat het lukt om dit te regelen voordat ik weg ga.

Ondertussen blijf ik wandelen, hoef van mezelf niet meer elke keer 20 km te wandelen of om de dag. De zondag na 5 december vieren we het sinterklaasfeest. Mijn moeder kwam en de kinderen. Paul niet, hij kan niet goed tegen het onverwachte met cadeautjes en ook niet tegen de spanning, ook al is het een leuke spanning. We genieten van de brunch samen, het bijkletsen, kokkerellen voor het avond eten en het ouderwets potje sjoelen. ’s Avonds pakken we de fraai gemaakte surprises uit en lezen elkaars, soms pittige, gedichten voor.

Een van mijn wensen was om een dag op te trekken met de kinderen, om de beurt, voordat ik vertrek. Afgelopen dinsdag heb ik een heerlijke dag met Bart doorgebracht, een dag met een gouden randje.

Afgelopen donderdag wandelde ik met mijn vriendin Marchje, de hond en haar zus Liesbeth weer een stuk van het Drenthepad. Dit is onze tweede wandeling samen en wandelen verbroederd, of moet ik verzusterd zeggen? We genieten van de wandeling en elkaar. Verwarmen ons nog even bij de Brink in Ruinen en gaan ieder ons eigen pad.

Vrijdag maakten we kennis met Tootje en haar man. Tootje liep de tocht eerder. Ze had haar reisverslag met foto's cadeau gekregen met Sinterklaas. Een prachtig album, een bijzondere herinnering. De verhalen achter het verslag op waarbenjij.nu waren nog boeiender! Tootje blijkt een erg leuke, enthousiaste vrouw te zijn. Haar man trakteert ons op zelfgemaakte koek en koffie, een echt gastvrij huis zomaar ergens in Norg. De tijd is te krap en de verhalen en vragen te veel voor de korte tijd. We spreken af in januari voor een vervolg ontmoeting.

We rijden door naar Leeuwarden voor een etentje met de collega's van Hilbrand met aanhang. Hie zie ik niet naar uit, maar voor Hilbrand is het belangrijk dus neem ik me voor om er het beste van te maken. We stellen ons voor aan veel bekende mensen voor Hilbrand, maar nog meer onbekenden en stuitten op een "oude bekende". Mijn natuurkundedocent van het Lauwerscollege in Buitenpost. Ik herinner me dat ze de eerste les een beetje aarzelend binnenkwam, maar al snel stond voor de klas een krachtige, slimme vrouw met verstand van zaken. Later, in de periode dat Hilbrand lesgaf op de Mavo in Uithuizermeeden ontmoette ik Piet Beishuizen, de directeur tijdens een personeelsfeestje, ook met aanhang. Hij vertelde vol trots dat zijn dochter (con-) rector? was op het Lauwerscollege in Buitenpost. Ik vroeg haar naam en zijn dochter bleek "mijn" natuurkundedocent te zijn. Ik vertelde hem dat ze een grote indruk op mij had gemaakt.
Nu is ze meegekomen als partner van de collega van Hilbrand. De klik is er nog steeds. Tijdens het eten zit ik tegenover haar partner die honderduit praat. We hebben leuke discussies en de avond vliegt voorbij! Bijzonder toch zo'n onverwachte ontmoeting!

En dan luister ik met onze jongste, Peter, naar muziek en vergelijken we de liedjes die we allebei leuk vinden. We stuiten op de themasong van Serious Request 2013 van Racoon: Shoes Of Lightning (http://www.youtube.com/watch?v=qwNfsvto4eg)
Ik word geraakt door de tekst die zo lijkt te passen bij de reden van mijn pelgrimstocht. Het lijkt alsof ik een teken krijg van mijn overleden vader. Mijn voeten/ benen zijn regelmatig verbonden met veranderingen in mijn leven. De eerste keer dat ik me dit bewust werd, was tijdens een weekend van mijn opleiding tot Holistische massage- en reflextherapeut omstreeks 1990. Mijn voeten en tenen werden intensief gemasseerd, dit was behoorlijk pijnlijk. Op een gegeven moment raakte in een soort trance en "zag" ik mijn vader die zich over me heen boog en afscheid nam van mij zeggende: "Ik moet gaan, maar het komt wel goed met je". Daarna "ontwaakte" ik en geneerde ik me. Ik wist niet goed wat ik hier nu van moest denken. 's Nachts sliep ik thuis en werd ik huilend en roepend wakker, ik omklemde Hilbrand en bleef maar herhalen: "Ik ben nog veel te klein, ik kan het niet alleen". Opnieuw wist ik me geen raad, maar wist wel dat de droom te maken had met de massage en wat ik daar had ervaren. Ik belde mijn moeder om te vragen wat mijn voeten of benen te maken hadden met het overlijden van mijn vader. Zij vertelde me dat ik laat was met lopen. Mijn vader oefende met mij, hij deed dit als volgt: hij gaf mij een stuk touw en hield zelf het andere einde vast. Op die manier liep ik. Zodra hij het touw losliet liet ik me vallen. Op de dag dat mijn vader overleden was, hij is op een maandagochtend vroeg overreden tijdens zijn werk, waren er veel mensen bij mijn ouderlijk huis om mijn moeder op te vangen en van alles te regelen. Opeens was mijn moeder mij kwijt en ging iedereen op zoek naar mij. Op de dag dat mijn vader overleed deed ik mijn eerste stapjes alleen.


Gister wandelde ik met Alex, een dierbare ex-cliënt van mij. Bij Alex ben ik helemaal in het hier in en nu en beleef ik vaak de mooiste avonturen, ook deze dag! Ons wandelavontuur wordt een heuse survival. We starten om half 12 bij de kerk in Norg en komen als moddermonsters aan om 5 uur ’s middags. Het is nog net niet donker. Onze route blijkt voor 80 % verwoest te zijn door werkverkeer. Een oversteek is zelfs zo erg dat we tot aan de knieën in de modder wegzakken. Met behulp van een grote wit-rode wegwerkstok waaraan ik me optrek en palen waar ik m’n losgemaakte knie op leg, trek ik mezelf uit de modder, waarbij ik mijn schoenen gelukkig aanhoud! Het is spannend en hilarisch tegelijk. Alex, die altijd erg netjes en precies is krijgt de slappe lach bij het zien van zoveel smerigheid. Dwars door de weilanden soppen we verder om maar niet door de modderpaden te hoeven baggeren. Opeens springen twee reeën vlak voor ons weg, we verstoren hun rust. Op z’n plat Drents zegt Alex vertederd: “Ach wat mooi, moet je die witte konties zien!” We gunnen onszelf geen rust, want het begint al te schemeren. Bij het binnenkomen van het dorp, gaan de straatlantaarns aan. We worden meewarig aangekeken door mensen die het plaatselijk hotel uitlopen onderweg naar hun auto.

Deze week ga ik verder met het uitzoeken van de route, wordt vervolgd...