Dag 33: Scherpenheuvel - Diest (11 km)

Mijn maaltijd was sober, maar prima te eten. Alhoewel alleen eten met een pater tegenover je die niet eet, wel een beetje ongemakkelijk voelt. De gastenpater, die Andre heet, regelt voor mij een overnachting in Diest. Hij is een beetje bezorgd dat het anders niet goed komt. Ik laat het hem maar regelen, hij kent het hier beter dan ik. Hij vraagt de jongen bij de receptie om iets op te zoeken. Via de parochie komt hij uit bij de kruisbroeders, daar kan ik terecht vanaf 18.00 uur, want de broeder gaat wandelen. Dus ik slaap bij de kruisbroeders! Ik ga vroeg naar mijn kamer, maak het verslag, kies de foto's uit en stuur deze door. Hilbrand werkt nog, dus ik wens hem via de mail welterusten.
's Nachts word ik wakker van de kou, waarschijnlijk omdat het kouder is, maar ook omdat ik erg moe ben. Ik doe twee extra dekens over en slaap daarna tot 8.00 uur door. Ik heb een heerlijke nacht geslapen en voel me beter uitgerust dan gister. Na het inpakken van mijn spullen loop ik naar de kantine, waar mijn ontbijt klaar staat. Broeder André wacht op mij en gaat weer tegenover mij zitten. Deze keer eet hij een appeltje mee. Ik vraag naar beelden van Jacobus de Meerdere, maar hier weet broeder André niks van. Pater René komt ook langs. Hij is in 2011 naar Santiago de Compostela gelopen. Hij is benieuwd naar mijn tocht en vraagt of ik een weblog bijhoud, hij wil deze graag lezen. Verrast over deze vraag, de eerste keer dat een pater er naar vraagt, geef ik hem het adres. Ik hoop natuurlijk op een reactie en ben erg benieuwd naar zijn ervaringen. Hij laat niet veel los en moet er vandoor voor de Mis.

Nadat ik m'n spullen weer heb aan en omgedaan vertrek ik richting de basiliek. Daar ontmoet ik twee oudere vrouwen en vraag ze of zij iets weten van Jacobus de Meerdere. Ze hebben geen idee. Wel kunnen ze mij een beeld laten zien van pater Damiaan, Jozef de Veuster. Hij woonde in de buurt van Scherpenheuvel en voordat hij op zendingsmissie ging kwam hij hierheen om afscheid van zijn moeder te nemen, hij werd uitgezwaaid door de mensen van hier. Op Hawaii aangekomen vertrok hij naar het lepra-eiland Molokai en wilde er niet meer vertrekken. Dit was tegen de wens van de kerkhoofden in, maar hij bleef. Hij heeft veel betekend voor de mensen daar, zorgde voor de eerste ontwikkelingshulp en uiteindelijk stierf hij aan lepra. In 2009 is hij heilig verklaard. Een bijzonder verhaal. Dan valt mijn schelp op bij een van de dames en vraagt ze of ik naar Compostela ben geweest. "Ik ga nog, maar dit is de vijfde week dat ik onderweg ben", zeg ik. Mijn arm wordt vastgepakt en ik krijg een envelop in mijn hand gestopt. "Deze moet ge meenemen, een rozenkrans met een gebedje, toe...!" Ik ben ontroerd, krijg tranen in mijn ogen en knuffel haar. Ook zij krijgt tranen in de ogen en duwt haar vriendin naar me toe, "Zij houdt ook van een knuffelke." Ik knuffel haar vriendin ook en krijg nog een kus van de eerste met een kneepje in m'n arm. "Het ga u goe." Zo mooi, zo onroerend, ik denk aan alle lieve echte tantes en vrouwen die we tante noemden en lieve bezorgde en zorgzame vrouwen die er voor me zijn en waren, allemaal zijn ze verenigd in deze twee prachtige mensen. Ze halen voor mij "de priester" die de mis leidde. Hij weet alles volgens de dames. Hij loopt met me in de kerk en rond de kerk, maar ziet geen Jacobus. Ik heb een website erbij gegoogled en zie toch echt dat er iets moet zijn.

Ondertussen weet ik dat de man met de Jacobschelp, de wond aan zijn been en de hond, Sint Rochus is, de patroon tegen pest en besmettelijke ziekten. Het ligt niet aan mijn gebrekkige kennis van de Rooms-Katholieke kerk, ook deze man weet het niet. Hij stuurt me naar het toerisme bureau. Daar weten we het ook niet, maar er wordt gebeld met de archivaris. Deze gaat direct op weg naar de basiliek om met mij te kijken, hoe meewerkend allemaal! De archivaris, Michael, zoals de engel heet, neemt me mee naar het schilderij bij het hoofdaltaar voor in de kerk van de "Ter hemelopneming van Maria" die geschilderd is door Van Loon. Daar staat hij, links met blote benen... Hij vind het leuk om deze vraag te krijgen, er zijn weinig mensen geïnteresseerd in de geschiedenis, ze komen meer voor de bedevaart, voor moeder Maria. Hij is aangesteld om de geschiedenis in kaart te brengen en meer bekendheid te geven. Ik geef hem de site met informatie door, hij kende deze nog niet (www.tent.be/OKV-artikel/scherpenheuvel).
Blij dat ik volgehouden heb, ga ik koffie drinken bij de bakker en zet daar mijn route op papier, een stukje Via Monastica, GR5 en dan naar de kruisheren in Diest.

Ik stap op en loop via de kruisweg bij de basiliek en kom uit bij de kruisiging van Jezus, wanneer de zon opeens fel begint te schijnen. Ik voel me net Alice in Wonderland in deze katholieke wereld. Indrukwekkend vind ik het en vol verwondering kijk ik naar alles, niet alles is verkeerd...
Langs de Diesterweg verlaat ik Scherpenheuvel en sla rechts af, een hol landweggetje in met stijgen en dalen en prachtige uitzichten. Er is hier veel lucht, licht en ruimte en ik neem de tijd om er van te genieten.
Dan buitelen de gedachten over elkaar heen. Ik hoor nog de Brabantse boer waar ik langs liep zeggen: "Ge hebt 't muziekske mitgenommen". Hij doelde om mijn stokken die nogal kabaal maakten. Ik moet er weer om lachen. En dan de zuster met de donkere huidskleur die een steegje uitstoof en met een mooi timbre neuriede: "Waarheen leidt de weg die wij moeten gaan". Waarop ik reageerde: "Mijn pake heeft een lied geschreven dat heet: "Daarheen leidt de weg die wij moeten gaan". Zij lachte en knikte naar mij en liep weer verder.
Mijn pake, het probleemoplossend vermogen heb ik van hem geërfd. Ik vroeg hem vaak de oren van het hoofd en hij wist mij alles te vertellen. Hij was een autodidact. Iedere zondag studeerde hij en vertaalde Engelse theologische boeken, hij heeft zelfs nog Engelse les gevolgd. Sommige mensen vonden hem te fanatiek als het over het geloof ging, maar voor mij was hij een held, tot aan zijn overlijden.
Dan vult mijn hart zich met dankbaarheid voor alle liefde die ik mocht ontvangen, ik voel me zo gelukkig.

Ik denk aan de persoon die niet zo'n fraaie rol in mijn leven heeft gespeeld en waardoor ik veel angsten heb gehad. Hij heeft geen vat gekregen op mijn zijn. Ik kan onbevangen genieten. Ik hoop voor hem dat hij zichzelf kan vergeven en hoop voor hem dat hij ook kan afrekenen met zijn angsten. Het leven is zoveel mooier zonder.
Ik ben blij dat ik Hetty heb leren kennen en dat ik met haar hulp heb geleerd om bij mijn gevoel van woede te komen. Zo kwam mijn levenskracht vrij en daar ben ik haar erg dankbaar voor. Ik heb me ontdaan van de ketenen, loslaten is vrij zijn!

Het is een mooie wandeling, ik zwerf door Gods tuin als een kind in sprookjesland.
Ergens ben ik de route kwijtgeraakt, teveel met m'n hoofd in de wolken wellicht, en wandel over een prachtig paadje verder richting een grote eik. Ik ben gek op oude bomen die de ruimte krijgen om te groeien. Wellicht trekken ze me aan, omdat ze de vrijheid en de ruimte krijgen om er te mogen zijn. En deze ga ik knuffelen, ik ga het doen Emi! Wat maakt het uit, ik doe wat ik doe... Ik knuffel de boom en de wind trekt aan en trekt aan mij, ik houd de boom nog steviger vast. Dan opeens voel ik de zon op m'n rug branden en besef dat de boom hier staat in weer en wind, seizoen na seizoen, jaar in jaar uit. Standvastig, sterk, met de wortels stevig in de aarde en de takken reikend naar de hemel. Ik ben blij dat ik van de route afdwaalde.
Als ik verder loop zie ik op een informatiebord dat dit een bijzondere boom is... Er zijn dus meer mensen die gevoelig zijn voor deze boom.

Onderaan de weg loop ik naar rechts en kom even later weer terug op mijn route, richting de Galgenberg. Ook dit is een prachtig hoog pad met mooie uitzichten. De ouders van de archivaris wonen hier. Aan het einde van het pad wordt het steeds holler en komt de tekst van een lied naar boven: "'t Is een oud, oud pad, maar 'k ga onbevreesd". En zo is het. Ik kom uit in Diest en zie de M van MacDonalds, erg ontnuchterend werkt dat, na zo'n wandeling.

Na nog enkele kilometers loop ik in het centrum richting de kruisbroeders. Ik bel aan en mag mijn rugtas achterlaten. Mij wordt gevraagd om 18.00 uur terug te komen. Ik ga een hapje eten bij 't Jokertje, heerlijk vers bereid eten, niet te vet, niet te zout en niet te duur, precies goed. Op de iPad van de zoon mag ik mijn verslag typen. Even na zessen meld ik mij aan de deur. Een norse man doet open, wijst me de weg naar m'n kamer en de wc, douchen kan niet, er is geen warm water. Ik kan wel naar buiten, maar niemand zal me dan weer binnen laten, want hij gaat straks weg... Morgenochtend kan ik misschien om half 8 eten, om 8 uur is de Mis dat verzorgt hij en om half 9 kan ik eventueel met hem eten...
Nou ja, ik heb in ieder geval een slaapplaats, de deur kan op slot, en ik denk nog even na of ik naar de Mis ga...
Welterusten allemaal!