Dag 39: Jodoigne - ? (10 km)

Vanmorgen kregen we een heerlijk ontbijt van Annemarie. Volgens ons vindt ze het leuk om haar Nederlands te oefenen. We hebben leuke gesprekjes, alleen haar jong overleden man (65 jaar) tien jaar geleden, lijkt taboe te zijn. Annemarie woont nu in het huis van haar ouders en heeft jam op tafel staan, gemaakt van bessen, rabarber en pruimen uit eigen tuin. Het is heerlijk! Ze vraagt of we nog een stukje in haar gastenboek willen schrijven. Ze houdt vanaf het begin in 2008 bij welke gasten zijn geweest.
We mogen de auto vandaag en morgen bij haar huis laten staan en dat is wel handig. Ze woont namelijk tien minuten lopen van het (bus-) station en het centrum. We nemen afscheid, brengen de spullen in de auto en wandelen naar het busstation.
Volgens de buschauffeur gister moesten we bij perron 4 staan en bus 82, de express naar Jodoigne komt op tijd. We stappen in, kopen kaartjes en vragen waar we vanmiddag in Eghezée weer in moeten stappen. In Jodoigne stappen we uit bij het busstation, waar mijn etappe maandagmiddag eindigde. Tot zover gaat alles goed.

We drinken koffie en nemen een baguette mee voor onderweg en volgen de blauw/gele stickers. De beschrijving geeft alleen aan dat we de Ravel 2 moeten volgen, dus laten we het boekje in de tas.
Het pad gaat langs een aantal kerken, door de oude binnenstad en leidt ons via een landweggetje de stad uit. We lopen weer een stuk over kasseien en later verandert dat in modderpaden. Hilbrand stapt dapper verder en ik gebruik mijn stokken, want ik wil niet weer vallen. We genieten van het wandelen over dit mooie kronkelpad en volgen de stickers die we regelmatig zien op paaltjes en bomen.

Dan begint het flink te waaien en vinden we dat we wel een pauze hebben verdiend. We hebben zo'n twee uur gelopen. Na een paar honderd meter zien we een bankje met een halfronde muur er omheen. Daar zitten we mooi in de luwte. We eten onze baguette op met ons yoghurt toetje van Annemarie en gaan ons even oriënteren via Google maps. We kunnen niet herleiden waar we zijn, de lokatie op Google Maps kunnen we niet terugvinden op het routekaartje van de Via Monastica. We zien ook geen stickers meer. En dan begint het ook nog te regenen. Samen met de harde wind is het opeens flink koud. We lopen een stuk verder in het stille dorpje en bellen aan bij een huis met een auto ervoor. Een jongeman opent een slaapkamerraam op de benedenverdieping en wij vragen of hij ons kan helpen. In eerste instantie is hij niet van plan de deur voor ons open te doen, maar hij heeft zo snel geen antwoord en zoekt het op zijn tablet op en laat ons via de voordeur binnen. We mogen in de gang wachten omdat het zo koud en nat is. Het enige wat hij voor ons kan betekenen is de route via Google Maps te vinden. Hij legt uit dat hij informatica heeft gestudeerd. We zeggen maar niet dat we zelf met de iPhone Google Maps hadden geraadpleegd. We bedanken hem hartelijk en lopen richting de grote weg naar Eghezée. Als we daar aankomen vragen we bij een pharmacie of we gebruik kunnen maken van het toilet en waar we koffie kunnen drinken en ons op kunnen warmen. Na het toiletbezoek zijn we weer enigszins opgewarmd, en lopen we een halve kilometer verder voor de koffie. Deze pauze doet ons goed, we zien dat we nog 13 kilometer moeten lopen naar Eghézee langs de grote weg. We spreken af dat we na één uur en een kwartier weer een korte pauze gaan nemen. We gaan links van de weg lopen in de berm want het is erg druk en de auto's razen voorbij. Het lijkt alsof het nog harder is gaan waaien en de koude regen striemt op ons gezicht. We buffelen door en ondertussen merk ik aan Hilbrand dat hij er flink zat van is. Ik doe alsof ik het niet merk en stap flink door, maar na enkele kilometers voel ik me net een "Aufseherin" . Ik stel voor aan Hilbrand dat we de bus naar Eghézee pakken zodra we een halte tegenkomen. Hilbrand is helemaal opgelucht en wil vanaf dat moment geen stap meer zetten. De eerste de beste bushalte geeft geen informatie over Eghézee als bestemming, Hilbrand vraagt na bij een dame van een pompstation, deze spreekt echter alleen maar Frans en Hilbrand loopt gefrustreerd naar buiten. Hij wil desnoods wel met de taxi naar Namen. Ik ben eerst zwaar teleurgesteld dat we weer niet verder komen, maar dit gevoel zet ik al gauw aan de kant. Hilbrand gaat zaterdagochtend terug naar huis en dan zie ik hem waarschijnlijk in de meivakantie pas weer. Ik zeg bij mezelf: "Stel dat dit onze laatste dagen samen zouden zijn dan kunnen we die beter op een andere manier doorbrengen. Dit is niet Hilbrand z'n ding... Na zaterdag kan ik nog heel veel dagen lopen". We gaan weer terug naar de bushalte en zien daar een jongeman, we leggen hem de situatie uit en komen tot de conclusie dat we terug moeten naar Jodoigne met de bus en vandaar terug naar Namen. Binnen 10 minuten komt de bus en warmen we weer een beetje op. In Jodoigne kunnen we direct overstappen op de bus naar Namen. Daar stappen we uit bij het busstation en lopen we nat en verkleumd tien minuten naar boven naar de auto. In de auto zetten we gelijk de stoelverwarming aan en rijden naar ons favoriete restaurantje "Exki" . Na een heerlijk warme soep met hartige taart gaan we op weg naar ons logeeradresje. We nemen de auto toch maar mee. We besluiten nog niet wat we morgen gaan doen, we wachten eerst de weerberichten af.