Dag 42: Anhée - Hastière (22 km)

Vannacht werd ik een aantal keren wakker omdat ik erg warm was. De verwarming was uit, heb het raam open gedaan, een liter water gedronken en daardoor twee keer naar de wc, en uiteindelijk m'n benen ook nog buiten de dekens gelegd. Dit werkte, toen de wekker ging had ik nog wel even door willen slapen...
Half 9 ontbijt, lunchpakket en banaan mee en om 9.00 uur sta ik buiten! Ik krijg nog een instructie mee hoe ik weer op het pad kom: "Bij het kruis, een pad linksaf slaan naar de Maas", begrijp ik. En dat klopt. Het is nog koud en de wolken hangen nog over de bergen, heuvels, wat zijn het hier eigenlijk...
Bij de Maas doe ik m'n hoofdband en handschoenen aan en dat voelt een stuk beter. Bijzonder toch dat ik vannacht zo warm was en nu zo koud. Het uitzicht op het pad langs de Maas is erg wisselend. Ik vind de rotsen wel erg mooi en ik houd van de oude huizen. Het wandelen gaat me goed af en ik heb er zin in!
De tijd vliegt voorbij, er is zoveel te zien. En voordat ik het weet ben ik in Dinant. Ik loop eerst nog door een voorstadje en twijfel of ik hier iets moet. Ik heb het boekje niet bij de hand, ik herinner me dat Harry in een reactie zei dat ik de Maas aan de linkerhand moest houden tot Dinant.

In Dinant zoek ik een kroegje op waar ik koffie drink en me even kan oriënteren. Het is druk, dit is een levendig stadje met een kabelbaantje naar de citadel. In m'n routeboekje zie ik dat ik in het voorstadje de Maas over had gemoeten, zodat ik langs de Abdij van Leffe kom. Maar ik begreep van Jacques en Christine dat er geen mensen meer binnen gelaten worden. Ik ga nu niet omlopen om voor een dichte deur te staan, ik houd mijn doel voor ogen.
Volgens het routeboekje moet ik nu de Maas aan m'n rechterkant houden, ik kom dan langs mooie natuur. Jacques en Christine wilden dat ik aan de andere kant zou lopen, zodat ze me kunnen oppikken met de auto na 15 km lopen. De weg daar is saai en druk. Ik besluit te gaan voor de mooie natuur.
Inmiddels is het weer fantastisch. De wolken zijn opgetrokken en de zon schijnt. De winterspullen gaan de tas in en de buitenjas hang ik aan de rugzak. Als ik weer op pad ga, word ik opeens staande gehouden door een sportief uitziende vrouw van in de zestig. Ze pakt me bij beide armen en kijkt me in de ogen: "Ga je naar Compostela?" "Ja", zeg ik.
Ze is helemaal door het dolle heen, zo leuk! Vorig jaar liep ze alleen van Namen naar Saint-Jean-Pied-de-Port. Haar man kwam daar en samen liepen ze naar Compostela. Vanwege blessures aan de schouders liep ze met een kinderwagen met drie wielen, waarin ze de bagage had. Alleen bergopwaarts was dat lastig, verder redde ze zich er prima mee, zegt ze. In Frankrijk had ze zich erg eenzaam gevoeld, ze liep ongeveer 20 km per dag. Spanje was een makkie, volgens haar. Daar kon ze ook meer kilometers per dag lopen. "Volhouden hoor", zegt ze en knijpt me even in m'n schouders. Ik krijg een knuffel en drie zoenen en dan loopt ze mee om haar man en kleinkinderen te zoeken. Ze passen op, want het is voorjaarsvakantie voor de kinderen in België. Wat een heerlijke ontmoeting met Isabelle uit Namen.
Hierna loop ik op wolkjes. De natuur is echt prachtig. Het pad kronkelt en slingert en een stuk is een beetje spannend. Een rots hangt over in het water van de Maas en ik moet bukkend langs het smalle pad eronder door. Met de stokken kan ik m'n evenwicht goed bewaren en na 10-20 meter is dit spannende stuk voorbij. Om de bocht zijn allemaal klimmers. En later zie ik weer een groepje.
Bij een vuurplaats pauzeer ik even en geniet van de omgeving. De lucht is strakblauw met zo nu en dan een witte dot wolk.
Nu moet ik wel verder lopen tot aan Hastière, omdat daar pas weer een brug is naar de weg vanwaar Jacques en Christine komen als ze me ophalen.
De laatste kilometers gaan wel moeizamer, ik neem kleinere passen, maar ik heb het er voor over gehad!
Bij Hastière neem ik nog een kop koffie en bel ik met Christine. Dan ga ik nog even bij de kerk er tegenover kijken. Helaas is deze pas vanaf 1 april a.s. weer open.
Na zo'n kwartier wachten word ik opgehaald. We rijden weer terug naar Anhée en daar heeft Christine het erg druk om voor mij slaapplaats te regelen. Volgens haar moet dat omdat ik zo vroeg in het seizoen ben en er nu bijna niks is. Ik laat haar maar. Mijn tochten en slaapplekken voor de komende twee dagen zijn gepland! Na het douchen, eet ik in m'n eentje warm. Ik begrijp niet zo goed waarom ik alleen eet. Jacques is op de bank in slaap gevallen en Christine eet ook niet, ze belt met zo'n drie mensen achter elkaar en praat in rap Frans. Paul belt me nog. We keuvelen over en weer. Ik vind het zo fijn dat hij belt! Vol trots laat ik de foto van ons samen zien aan Jacques, die wakker geworden is, en Christine. Dan komen ook hun foto's te voorschijn van de kinderen en de kleinkinderen. Ik "show" ook mijn andere kinderen. "Votre fille?", vraagt Christine en wijst naar Bianca...
Ik schrijf nog een verhaaltje in het gastenboek, ik ben de eerste pelgrim dit jaar, en ga dan naar boven.
Morgen 8.00 uur op. Om half 8 komen de eerste kindjes waar Christine op past. "Wa! wa! wa!", waarschuwt ze mij. Ik ben benieuwd!

Over kindjes gesproken... Emma uit Hulsen/ Balen mailde me vandaag om te laten weten dat het kindje er inmiddels is: Nelly heet ze. Lief toch dat ze hier aan denkt. Gefeliciteerd opa en oma!