Dag 47: Rocroi - Aubigney-les-Pothees (20 km)

Vanmorgen om half 8 ging de wekker. Het is even wennen dat Thomas er ook is. Hij ontbijt nooit, maar ik wil wel. Hij gaat ook maar iets eten en drinken.
Ik ruim de troep op en gooi de vuilnis in de container zoals gevraagd wordt, hij volgt.

Thomas heeft soms wat stoere praatjes, houdt van het leger en jagen en wil graag een keer in het bos slapen tijdens de tocht. Maar hij heeft een klein hartje. We vertrekken samen omstreeks half 9 en hij past zijn tempo aan. Hij mag van mij verder lopen, maar vindt het prima om met mij mee te lopen.

Het weer is stralend mooi. We wandelen richting het zuiden en Thomas heeft de route in z'n hoofd. Ik volg wel. Thomas vertelt dat hij muzikant is, hij speelt saxofoon en treedt vaak op in nachtclubs. Zijn opa was als 17-jarige soldaat voor Duitsland en vocht in Italië. Daar werd hij gevangen genomen en naar België getransporteerd, waar hij in de mijnen moest werken. Na zijn gevangenschap wilde hij breken met z'n verleden en zo snel mogelijk integreren. Hij overleed toen Thomas acht was. Hij is erg trots op z'n opa. Z'n opa trouwde met een Belgische waarvan de vader in het verzet had gezeten. Thomas zoekt de geschiedenis uit van z'n opa bij de ITS waar ik ook informatie heb opgevraagd over mijn oudoom. Ik vertel hem het verhaal van oom IJbele die in de oorlog verdween naar Duitsland, nadat hij was opgepakt, en nooit terugkwam. We filosoferen zo wat over goed en fout en dat men zo graag wil zien dat Duitsers fout waren en Joden het slachtoffer, terwijl het niet zo simpel ligt.

Thomas geeft ook aan dat hij moeite heeft met de Franse mensen. Hij vertelt dat er een verhaal is in België dat zegt:
God schiep het perfecte land: Frankrijk. Maar het was zo perfect dat hij besloot om er Franse mensen in te zetten.

We wandelen van dorpje naar dorpje. Eerst naar Sévigny-de-Forêt. Daar nemen we een korte pauze bij de kerk, in de schaduw. Het is namelijk al best warm. Thomas klaagt over pijn in z'n enkel en ik geef hem een ibuprofen van mij. Ik weet hoe het voelt en dat is niet fijn. Hij doet er wel wat stoer over, wil vandaag 35 kilometer lopen, maar het lijkt mij niet verstandig.

We lopen daarna verder door een stuk bos en dat is wel fijn omdat het daar koeler is. De bewegwijzering is prima, zonder kaart is het goed te doen en dat wandelt heel ontspannen. Zodra we uit het bos zijn gaan we heuvel op, heuvel af en de zon brandt al flink, dat wordt straks nog wat in Spanje!
We volgen het landweggetje dat door de weilanden slingert en achter de heuvel verschijnt een dorp, dat we herkennen aan de kerktoren. Van boven kijken we op het dorp en dalen zo af naar het centrum. Zo mooi om een dorp op deze manier binnen te lopen!
We lopen door de Rue Jesus Christ Chilly binnen. Weer bij een kerk nemen we een pauze. Deze keer wat langer. Ik geef aan bij Thomas dat ik dat nodig heb. Hij vindt het prima en gaat ook maar even met zijn benen omhoog zitten.

We oriënteren ons weer en lopen via Laval-Morency naar L' Echelle. Waar we ook weer pauzeren. Thomas geeft aan dat het tempo en de pauzes hem wel bevallen. Dit is beter dan gister, toen hij met een korte pauze zes uur achter elkaar vijfendertig kilometer maakte.
Hij vertelde dat hij zich trotser voelt als hij vijfendertig loopt. Ik vroeg hem of hij nog steeds trots zou zijn als hij na een week naar huis moet omdat hij overbelast is.

Waarschijnlijk heeft hij daar over nagedacht. Want toen we in de buurt waren van mijn logeeradres, begint hij te twijfelen. Het adres waar hij dacht te kunnen slapen was niet open. Ik stelde voor dat hij met mij mee zou gaan, hij zou z'n moeder daar ook een plezier mee doen. "En dan loop je morgen je eigen tempo", stelde ik voor. Het keek hem wel wat.
De laatste kilometers waren nog wel pittig langs een baggerweg naast het spoor, richting Aubigny-les-Pothées. Onderweg zagen we een aanwijzing in verschillende talen, waaronder Nederlands, naar ons onderkomen. Omdat het nogal veel informatie was, maakte ik een foto.
We moesten onder een spoortunnel doorlopen en komen uit in het dorp. Daar moeten we nog weer omhoog "klimmen" om bij een prachtig vrijstaand huis uit te komen aan de Rue du bois du loup ( straat van het bos van de wolf/ wolfsbosstraat) met een schitterend uitzicht op de velden en het spoor waar wij langs liepen.
We worden verwelkomd door Jean-Marie en zijn twee vriendelijke honden. Hij brengt ons naar zijn enthousiaste vrouw Marie-Josée. De schoenen gaan uit en we worden uitgenodigd voor een kop thee met koekjes en chocola en enthousiaste verhalen. Ik versta er niks van, maar het is reuze gezellig.
Ik krijg een slaapkamer met tweepersoonsbed en ga eerst even een tukje doen. Daarna neem ik een overheerlijk bad.
Om half 8 is het eten klaar. Het is echt een feest aan tafel en een drukte van jewelste. Jeetje wat kunnen die Fransen snel kletsen zeg! En ze praten allemaal tegelijk...
We eten een voorafje met vis en spinazie. Ik begrijp dat Jean-Marie deze zelf gevangen heeft, en dat klopt. Dan eten we een stamppot met blad van paardenbloemen, ook dat had ik begrepen. Ik begrijp steeds meer van het Frans. We worden vetgemest en dronken gevoerd... en hebben dikke lol met elkaar.