Dag 53: Reims - Germaine (20 km)

Soms denk ik wel eens dat mensen zoals Harry Mulisch, de schrijver van "De ontdekking van de hemel", wel eens gelijk kunnen hebben. We denken dat we een vrije wil hebben en zelf ons lot bepalen, maar er zijn van die dagen dat je het gevoel hebt dat je een bepaalde richting op wordt gestuurd. Alsof van boven bestuurd wordt wat je moet ontdekken, hoe hard je ook je best doet om tegen te stribbelen...

Vannacht heb ik goed geslapen en vanmorgen was ik even na half acht bepakt en bezakt onderweg naar de ontbijtzaal. Daar zaten drie oudere dames aan de ontbijttafel, zij waren ook te gast.

Ik heb gister spullen gehaald om een eigen ontbijt te maken met havermout, walnoten en kaneel. Ik heb alles verdeeld over twaalf zakjes. Zo kan ik iedere ochtend een zakje pakken, banaan en warm water toevoegen en klaar is m'n ontbijt. Het stokbrood neem ik dan mee voor tussen de middag. Even proberen of het bevalt.

Ik wil vandaag nog wat post versturen en regel dit op het postkantoor, de tweede keer gaat zoiets al veel gemakkelijker. Dan wandel ik naar de kathedraal waar mijn route begint. Ik wil de Sint Jacobskerk nog wel zien. Het boekje moet wennen en het is erg druk in de stad. Mijn rechterknie lijkt "op slot" te zitten en wordt maar niet soepel. Als ik bij de brug kom, heb ik nog geen Sint Jacobskerk gezien. Ik kijk op googlemaps en zie dat ik al veel te ver ben doorgelopen. Omdat het wel het Jacobspad is dat ik loop vind ik dat ik toch terug moet. Hier krijg ik geen spijt van. De kerk is verstopt achter allemaal winkels en hoge gebouwen. Voor de kerk zit een oudere vrouw te bedelen. In principe geef ik geen geld aan mensen die bedelen en ik kan het niet over m'n hart verkrijgen om haar voorbij te lopen, terwijl zoveel mensen zo goed voor mij zijn. Wat dat betreft zijn we collega's. Ik kies hier voor en weet dat ik straks weer een ander leven heb. Ik geef haar de helft van mijn lunch: stokbrood met boter en jam en smeerkaas. Vanavond eet ik weer warm, dus dat kan ik wel missen. Ze pakt het gretig aan en begint direct te eten van de stokbrood met kaas. Het is toch wat om zo te moeten leven, wat zijn wij dan bevoorrecht.
Dan stap ik de kerk binnen. Een prachtige, rustige en ingetogen sfeer hangt hier. Op de achtergrond speelt een cello de suites van Bach. Wat een oase van rust in de drukte van de stad. Een vrouw komt naar me toe, Beatrice. Zij spreekt een beetje Engels en ze zorgt dat ik een stempel krijg van de Sint Jacobskerk voor in m'n credencial. Ze vindt het prachtig dat ik binnen ben gestapt, de meeste mensen gaan naar de kathedraal en komen niet hier.
Dan na een poosje verlaat ik deze mooie plek en ga verder. Aan het einde van de winkelstraat neem ik een cappuccino, een echte deze keer.
Dan stap ik weer op en loop over de brug. Halverwege is een lift naar beneden, heel grappig zo midden op de brug. Ik ga naar beneden en zie de rood met witte streepjes met een kruis, ik moet dus de andere kant op. Ik loop langs het water over een fiets-/wandelpad met veel joggers, meestal studenten volgens mij. Het pad is mooi met bomen die al flink uitbotten en oude gebouwen. Ik zou na de vijfde brug omhoog moeten, maar zie geen schelp of ander teken. Ik snap er niks van. Ik pak googlemaps er maar weer bij. Het boekje heeft een onhandig formaat en ik had het weggestopt. Ik pak het er bij en nu blijkt dat ik vijf kilometer af zit van waar ik dacht dat ik was. Ik ben de verkeerde kant opgelopen! Ik baal flink... M'n knie doet nog steeds pijn omdat hij op slot lijkt te zitten, mijn boven- en onderbeen lijken tegen elkaar aangetrokken te worden, erg pijnlijk... Ik hoop dat het beter wordt als ik loop.
Ik ga eerst maar weer terug naar de lift, daar ging het fout. Als ik daar aan kom zie ik toch echt dat er een kruis door de wit met rode streepjes staat, symbool voor een lange afstand wandelroute, GR in Frankrijk. Ik moest de GR volgen. Op een bankje bestudeer ik de kaart, de beschrijving en de situatie ter plekke. Dan zie ik dat de GR een ommetje maakt en weer uitkomt op mijn route en dat is een stukje verder. Lastig dat hier dan geen symbool is voor de Via Campaniensis. Nu ben ik hier, bijna bij het beginpunt en heb ik al meer dan tien kilometer gelopen...

Ik volg de route nu met het boekje in de hand en zie prachtige graffiti en leuke billboards. Ik loop via Cormontrieul verder. Dan loop ik Reims weer binnen en zie allemaal grote winkels, zelfs Intersport is hier en MacDonalds. Ik vind dit vreselijk, ik kom maar niet uit de drukte en ben vijftien kilometer verder.
Eindelijk loop ik over een autobaan en bereik ik het platteland. Over de "champagnevelden" wandel ik het dorp Trois-Puis binnen met allemaal "champagne-huizen". Ik moet nog een stukje verder naar Montbré waar ik een break neem. Ik kan nauwelijks meer lopen, heb de hele tijd pijn. Na de kerk zoek ik een schaduwplek uit. In de wijngaard zijn drie jongemannen aan het werk op verrolbare lage krukken en zetten de ranken vast van de planten.
Ik neem een pijnstiller, eet en drink wat en leg m'n benen op de rugzak zodat mijn voeten hoog liggen. Na een kwartier is de pijn nog niet over en zakt de moed me bijna letterlijk in de schoenen. Ik moet nog tien kilometer... Dat gaat niet lukken zo en het is al vier uur.
Enigszins beschroomd vraag ik één van de jongemannen of hij iemand weet die mij naar Germaine kan brengen. Hij wil het wel doen, maar hij kan pas om vijf uur. Ik vind het prima en ga weer rusten. Dan komt hij bij me en zegt dat zijn moeder komt. Zij wil me wel brengen, dan kan ik nu weg. En ze komt er al aanrijden, ze spreekt alleen Frans. Ik laad m'n tas in en stap bij haar in de auto. Ik vraag de jongen nog of hij, met mijn telefoon uiteraard, wil bellen met mevrouw Menard waar ik vannacht slaap. Hij belt thuis en mobiel, maar niemand neemt op. Ik moet vertrouwen hebben, meneer Henry heeft het goed geregeld zei hij...
De moeder van de jongen zet me af bij de Mairie en wil geen geld aannemen. Ik moet even moeite doen om dit te accepteren, bedelen ligt niet zo in mijn aard... Ik bedank haar hartelijk: merci beaucoup!
Dan bel ik nogmaals naar mevrouw Menard: geen gehoor...
Een medewerkster van de Mairie komt naar buiten en ik vraag haar of ze weet waar mevrouw Menard woont. Ze gaat de Mairie weer binnen om het uit te zoeken. Later komt ze baar buiten om te zeggen dat hier geen mevrouw Menard woont.
Ik ga naar de Boulangerie (de bakker), die kent vast iedereen. En ja, ik krijg haar adres. Maar ze is niet thuis. Ik bel bij de overburen aan en die laten me binnen. Ik krijg een heerlijke koffie en wordt bij de open haard gezet. Mevrouw gaat bellen voor mij. Ze is een beetje gestrest want ze krijgen vrienden te eten en nu zitten ze met mij opgescheept... Ik laat het maar over me heen komen.
Na ongeveer een half uur is er een oplossing. Ik kan terecht bij een B&B verderop, betaal dan wel vijftig! euro. Ik accepteer het maar, ik zal toch ergens moeten slapen. Ik bedank de mensen weer hartelijk en ga naar de B&B. Daar kom ik in een appartementje bedoeld voor twee en voor vakantie. Ik vraag of er eventueel eten is, maar dat is er niet. Alleen de bakker is open, verder is er geen winkel of restaurant. Omdat ik de helft van m'n lunch heb weggegeven, heb ik eigenlijk te weinig gegeten. Ik heb pijn, ben moe en heb het even helemaal gehad. Ik wil nu wel naar huis.

Ik loop weer naar de bakker, maar die is gesloten. Het huilen staat me nader bij dan het lachen. Dan zie ik een man lopen met drie kinderen en een zak broodjes onder z'n arm. Ik leg hem uit dat ik eten nodig heb en vraag of hij weet waar ik iets kan krijgen. Dit is de derde keer dat ik moet smeken om iets... De vrouw vanmorgen is een goed voorbeeld, zij kon het heel goed. De man loopt via een hek naar de bakker en komt terug met de bakkersvrouw. Zij herkent me en trekt me haar huis binnen. Zij pakt een zak met een brownie en haar man, de bakker, maakt een "sandwich" klaar met ham, kaas en sla: een half stokbrood. Deze krijg ik mee met een flesje water en ze willen er niks voor hebben. De bakker uit Germaine en zijn vrouw zijn schatten!
Als ik terugkom bij de B&B heeft de mevrouw daar van alles op tafel gezet: een blik soep, doperwten, toetje, appelmoes, stokbrood, eieren... Er is opeens eten in overvloed! Ik ben de mensen die me vandaag hielpen, toen ik dat nodig had, zo dankbaar. Kon ik nu de bedelaarster nog maar even trakteren.