Dag 55: Mardeuil - Montmort (24 km)

Vannacht heb ik belabberd geslapen. Een turnmat is om op te turnen, niet om comfortabel op te slapen. Het is hard en plakkerig. Ik verlang naar m'n waterbed met frisse lakens en een kussen.
Om kwart voor zeven gaat de wekker van Kathey. Ik sta ook op, dan kunnen we samen ontbijten. We pakken allebei onze spullen in en gaan naar de eetruimte. Ik maak mijn havermoutpapje klaar: ik leeg een zakje met havermout, walnoten en kaneel en doe daar heet water bij en een banaan die in de keuken ligt: heerlijk! Ik neem een halve stokbrood mee voor onderweg met twee kuipjes smeersel, een toetje, bouillon en water.

Kathey wil weten waar ik heen loop vandaag, maar ik weet het nog niet. Het hangt af van m'n voeten en die zijn nog erg pijnlijk. Zij gaat naar Montmort, 24 kilometer verder. Dat is te ver voor mij. Tussen hier en Montfort lijkt geen overnachting mogelijk te zijn.
Ik zwaai Kathey uit en ga de route bekijken met de grote kaart erbij. Dan probeer ik erachter te komen wat er nu aan de hand is met mijn voeten. Ze zijn overbelast, maar waarom nu? Ik loop al vijftig dagen. De dagen voor Reims heb ik niet m'n eigen tempo gelopen, meer kilometers en het was warm weer. Tijdens de rustdag heb ik toch veel gelopen op de Crocs met sokken. Waarschijnlijk is het die combinatie geweest. Ik denk dat het botvlies op een aantal plekken geïrriteerd is. Wat ik weet over de aanpak is dat een onstekingsremmer werkt en druk vermindering. Ik neem een ibuprofen en doe compeed pleisters op de drukpunten.
Ik besluit om maar gewoon te gaan lopen, eerst zes kilometer, dan ben ik in Moussy. Dan besluit ik daar of ik verder ga of niet.

Ik wil het gebouw verlaten, maar de deur werkt niet mee. Ik probeer wel tien minuten om er uit te komen en begin het ondertussen vervelend te vinden. Dan bedenk ik dat hier natuurlijk kleine kinderen opgevangen worden die er niet zomaar uit moeten kunnen lopen. Dan zie ik een knop waar kinderen niet bij kunnen. En dan kan ik er uit, eindelijk bevrijd!

Omstreeks negen uur start ik met lopen. Vanuit het dorp leidt het pad door de wijngaarden en loop ik bovenlangs, met uitzicht op de dorpjes. Het is bewolkt en enigszins mistig, zodat ik een minder mooi uitzicht heb dan gister. Ondanks dat blijft het prachtig om door de wijngaarden te lopen, waar veel bedrijvigheid is. Er wordt gesnoeid, takken bij elkaar geraapt en verbrand, de grond wordt geploegd. Overal op de heuvels om me heen zie ik brandjes waar mensen aan het snoeien zijn.
Waarschijnlijk door het kijken naar die bedrijvigheid, raak ik de weg kwijt. Ik wil een weg naar beneden inslaan, maar een boer wijst dat ik rechtdoor moet. Langs de weg staat een erg klein vierkant onbewoond huis, met een flinke toegangspoort en ik zie afgebladerde tuinhuisjes in weilanden met bloemetjes, het is alsof ik door een schilderij wandel. Ik blijf nog een stuk zo lopen, maar zie dan een kerktoren beneden in het dal en denk dat dat Moussy wel eens zou kunnen zijn.
Ik loop naar beneden, nog steeds langs de wijngaarden en loop zo het dorpje binnen. In de verte hoor ik gejoel en een snerpend fluitsignaal. Het doet me denken aan een wandeling met Hilbrand langs het Jacobspad in Groningen. Ook nu wordt er gevoetbald op zaterdag en staan ouders aan de lijn, net als thuis. Wie weet zit er een jonge Zinedine Zidane tussen.
En dan vind ik het pad weer, of het pad vindt mij... Bij de trappen van een sportzaal neem ik een korte pauze en eet m'n stokbrood op. Ik heb al meer gelopen dan gister. Het gaat goed, dus besluit ik om de volgende drie kilometer ook te lopen.
Ik steek een drukke weg over en loop stijl omhoog naar Chavot, waarvan ik de kerk al op de heuvel zie staan. Ook dit omhoog lopen gaat goed. Ik heb er nog steeds meer moeite mee dan naar beneden lopen, maar dat is niet anders dan voorheen.
Via een pad met mooi uitzicht weer op de dorpen beneden mij, loop ik langs een huis dat opgeslokt lijkt te worden door de natuur. Het pad waar ik op loop is oud en hol en de heg zit vol met blauwgrijze en gele mossen. Dan bereik ik de watertoren, waar ook een picknickplaats is met een wc. Blij dat ik eindelijk naar een wc kan stap ik het mooi afgewerkte gebouwtje binnen en zie ... een vieze hurk-wc waarvan de doorspoel knop het niet doet. Heel apart om zo'n mooi bouwwerk te maken en er dan zo'n wc in te plaatsen.
Bij de picknickplaats neem ik weer een pauze en kijk ik weer uit over de wijngaarden en de dorpjes beneden.

De volgende etappe is vijf kilometer door het volgende dorpje en naar een kruispunt van wegen. Ook die neem ik, het gaat nog steeds goed. Het pad wordt wat ruiger nu en ik loop tussen bos en weiland. Dan daal ik af tussen loodsen door naar het dorp, waar ik tussen grote huizen met fraaie tuinen doorloop tot buiten de bebouwde kom. Dan loop ik langs een drukke verkeersweg. In de verte zie in een motor of brommer aan komen rijden die slingerend over de weg gaat. Als een auto passeert rijdt hij rechts en recht op mij af. Voor de zekerheid loop ik in de berm, maar hij stevent nog steeds op mij af en ik ga nog verder aan de kant. Dan als hij bijna naast me rijdt, geeft hij een rukje aan het stuur en buigt naar mij toe en roept hard: "Boe". Ik gil, en de jongen trekt een grimas. Ik bibber nog na en moet dan ook wel lachen. Wat zal die jongen zich gelukkig voelen, hij kreeg wat hij wilde.

Al gauw kom ik bij het kruispunt en neem daar weer een pauze. Als ik nu besluit door te lopen, moet ik nog twee keer vijf kilometer, want tussen hier en Montmort zijn geen huizen meer. Ik besluit door te gaan. Tot nu toe ging het goed, het is twee uur en ik kan wel tot zes uur doen over tien kilometer.
Ik loop nog een stukje over de weg en zie dan een waarschuwingsbord met een gekke afbeelding. Het lijkt op een vogel, maar ook weer niet. Dan zie ik dat er een stuk mist, het is de afbeelding van een hert!
De weg gaat over op een ruig modderpad, dat een beetje stijgt en daalt, maar verder telkens rechtdoor gaat. Het lijkt of ik aan het einde van het pad iemand zie lopen. Dan lijkt het of diegene naar mij kijkt en wegduikt. Ik vraag me af of ik spoken zie of dat het echt zo is. Een aantal tientallen meters zie ik niks meer en dan, ja hoor, daar zie ik toch echt een gestalte. Als ik dichterbij kom, denk ik Kathey te herkennen. Eindelijk blijft de gestalte staan bij een stapel boomstammen, de rugzak gaat af en als ik nog wat dichterbij kom zwaai ik en zwaait ze terug, het is Kathey! Ze vertrok een uur eerder, en ik vond dat ik zo traag was. We kussen elkaar en gebaren wat, want ja mijn Frans is nog steeds niet best en zij spreekt niet anders. Ze grijpt naar haar knieën en maakt kreunende geluiden. Ze had gister ook al last van de knieën.

We lopen samen zwijgzaam verder en ik merk dat Kathey het zwaarder heeft dan ik. We komen uit bij het kasteel van Charmoye. Vroeger was het een abdij, gesticht in 1167. Na de Franse revolutie werd het verkocht. We lopen verder over een weg naar Montmort, waarvan we de kerktoren al van ver zien. In Montmort lopen we weer stijl omhoog langs de muren van kasteel Montmort dat al elf generaties lang bewoond wordt door dezelfde familie. We bereiken de Mairie, die toevallig open is omdat er een braderie is. We krijgen een stempel van de mère die ons moedige vrouwen vindt. Dan drinken we een koffie in het café en belt Kathey met de Gîte. De gastvrouw haalt ons op in de auto en brengt ons naar een prachtig buitenverblijf met paarden. We krijgen een tweepersoons-kamer met heerlijke bedden en een fijne douche.

We eten met haar en haar ouders een voedzame maaltijd met eend, het is heerlijk!
Mijn voeten zijn nu niet pijnlijker dan gister. Ik ben blij dat het lopen zo goed ging vandaag. Ik krijg een ijspakking mee voor mijn voeten.
Morgen zijn we van plan zo'n vijftien kilometer te lopen tot de volgende overnachtingsplek. Ik zie morgen wel of ik met Kathey samen loop of niet.