Dag 67: Sommeval - Evry-le-Châtel (20 km)

Vannacht was een rommelige nacht: veel gedraai en gekraak, snurken, nachtelijke wc-bezoekjes. Ik droomde dat ik een gezond en weldoorvoed kind baarde, zo tussen de bedrijven door. Ik was wel een beetje ongerust, want kon ik eigenlijk wel zo lang van huis, terwijl mijn pasgeboren kind thuis was? En vanmorgen om zes uur was Michelle al uit de veren en om zeven uur stapte ze al op. Wij kregen koffie op bed van haar, en dat was wel lekker.
Ik heb veel bewondering voor haar. Ze is een lieve, hartelijke en zelfstandige vrouw.

Ik kook de eieren die we van onze buurman kregen. Hubert en ik eten een deel van de sandwich en het ei: een prima ontbijt. De rest gaat mee voor de lunch. We spreken niks af, maar we wandelen samen richting het volgende adres. Daar zullen we Michelle ook weer zien.

Bij het verlaten van het dorp haalt ons een wandelaar in die bevestigt dat we goed lopen. We vragen ons af wat hij op z'n rug draagt. Het blijkt een kat te zijn. Even later blijft hij stilstaan en laat de kat uit de rugzak. We kijken verbaasd en zien dan dat hij de kat aan een lijn uitlaat, erg bijzonder allemaal.

We wandelen verder naar boven om een heuvel heen. Het is warm, maar het is niet helder. We lopen schuin op de helling en merken op dat de bloemen wel recht omhoog groeien. We hebben moeite om zo schuin te blijven lopen, onze knieën en enkels hebben het zwaar te verduren.
In Forêt Chenu houden we een korte pauze onder de bloeiende bomen. De bijen zoemen om ons heen en hebben het druk. De roze bloesem van de bomen steekt prachtig af tegen de strak blauwe lucht. Via het bos lopen we via een stijl naar beneden gaande weg door naar Eaux-Puiseaux. Daar pauzeren we wat langer. Ik ga heerlijk in het gras liggen dromen en Hubert speelt met een kat die telkens kopjes geeft. Vanaf dit punt stel ik googlemaps in. Michelle gaf namelijk door dat het pad volgens het boekje, erg slecht was. We lopen eerst een stuk over de weg, daarna komen we uit op een landweg en steken de drukke N77 over. Het uitzicht is prachtig op de glooiende heuvels. We komen uit op een bospad en lopen door een stuk bos met kreupelhout. Met de stokken baan ik me een weg door de stekels. Vrij snel komen we uit op een landweg en vervolgens op een weg, die richting Ervy-le-Châtel gaat. Hubert houdt z'n pas in als hij merkt dat ik niet zo snel meer kan.
De laatste twee kilometer lopen we door het bos. We houden nog een pauze, drinken onze laatste voorraad water op en gaan weer verder. Het wandelen samen gaat goed, we zeggen nauwelijks wat, wijzen elkaar soms op mooie uitzichten, het is prima zo.
En dan lopen we weer via een mooie landweg een dorp binnen. Dat is zo mooi, elke keer weer. We komen uit bij een schoolplein, waar de kinderen net buiten spelen. Een paar jongetjes van een jaar of zes blijven bij het hek staan en staren ons aan. Eentje begint stilletjes te zwaaien en we zwaaien terug. Dan komen er meer mannetjes. Als we verder lopen, volgen ze ons langs het hek. Leuk, dat we niet ongemerkt het dorp binnenwandelen. Wat zal er door die koppies gaan?

En al rap zijn we op het adres, bij de parochie, waar we volgens het boekje moeten zijn. Twee oudere dames vragen ons nieuwsgierig of we "pelerines" zijn. Eéntje voelt zich verantwoordelijk voor ons en neemt ons mee naar een gebouwtje. Wij moeten blijven zitten en zij gaat iemand ophalen. Zo'n tien minuten later komt ze weer. We begrijpen dat ze de persoon die over onze overnachting gaat niet kan vinden. Ik laat haar het boekje zien met het adres en telefoonnummer en vraag of ze wil bellen. Dat doet ze en al vlot komt meneer Jean-Marie Nogaret met de sleutel. We krijgen een kamer met een stapelbed, een douche met wc en een mini-keukentje. Dan komt Michelle ook en zij krijgt de andere kamer. Zij heeft zich verlopen en heeft vandaag achtentwintig kilometer gelopen.
We moeten ons eigen eten verzorgen of naar een restaurantje gaan. Ik stel voor om te koken, na gister wil ik wel weer een maaltijd met verse groenten. In de plaatselijke mini-super halen we voor vijf euro verschillende groenten, aardappelblokjes en miniworstjes. In een kastje op de kamer staat nog couscous. We redden ons prima en hebben een heerlijke maaltijd met z'n drieën. Michelle maakt nog een heerlijke koffie en dan gaan we alweer vroeg slapen, in echte bedden deze keer. Het voelt een beetje alsof we op schoolkamp zijn, zo in de stapelbedden.