Dag 72: Vézelay

Na een heerlijke nacht gaat de wekker om kwart over zes. Ik was vergeten waarom de wekker zo vroeg stond en bedacht toen: "Oh ja, de zegen! Wil ik daar eigenlijk wel zo vroeg voor opstaan?" Ik doe het wel en zie wel wat er gebeurt.
Als ik beneden kom staan Tineke en Hubert op mij te wachten. Met z'n drieën lopen we naar de kapel van de basiliek. Daar is de Mis, omdat het in de basiliek nog te koud is.

Charl, een vrijwilliger uit Noord-Frankrijk van de Foyer en Dominic, een Belg die vanuit Vézelay gaat starten met de pelgrimstocht, zitten al in de kapel. Ook zitten er zusters met witte jurken met eronder een lichtblauwe en witte kappen op hun hoofd, knielend op de grond en broeders met witte pijen. Een enkele oudere zuster zit op een stoel.

Het is doodstil en ook wij vallen stil. Dan gaat de klok en begint een van de zusters te zingen, de anderen volgen. Ik krijg van het ene op het andere moment kippenvel. Wat is dit mooi!
http://www.youtube.com/watch?v=CRL1qPYXCeM

De hele Mis gaat zo door en ik heb het nog niet zo mooi ervaren! Zo sereen... Dan neemt een priester het woord en hoor ik dat het over ons gaat: Hubert, Tineke en mij, de pelgrims onderweg naar Santiago de Compostela. We worden naar voren geroepen en krijgen de pelgrimszegen. En weer denk ik aan de eerste zegen, die hele speciale avond thuis. En de tranen rollen weer over mijn wangen. (kort filmpje http://youtu.be/CRL1qPYXCeM)

Na afloop komt een van de zusters naar ons toe. Het is zuster Ruth, ze spreekt Nederlands en komt oorspronkelijk uit Den Haag, waar ze tot haar pensioen voor de overheid werkte. Daarna is ze eerst in Parijs geweest bij een klooster en nu woont ze hier. Een sympathieke en intelligente vrouw, die vol vuur vertelt over deze plek. Als ik haar vertel dat de energie hier zo krachtig voelt, verbindend en gevend, wordt ze erg enthousiast. Dat is precies waarom zij hier wilde wonen. Ze vertelt dat de basiliek daarom ook op deze plek is gebouwd en wetenschappers schijnen dit te willen onderzoeken. Ik moet erkennen dat ik me niet heb verdiept in de geschiedenis, maar dat dit een bijzondere plek is voel ik met heel mijn wezen.

Nog helemaal ontroerd en geraakt wandel ik naar buiten om de basiliek. Het uitzicht is fantastisch. De zon schijnt al sterk en in het dal zie ik mistflarden optrekken. "Hoe groot zijt Gij", zou mijn pake zingen.

Ik heb erg behoefte om alleen te zijn om alles te verwerken. Maar mijn kleine teen klopt ook erg, dus ik ga naar binnen om te ontbijten. Hubert zoekt mijn aandacht en ik vertel dat ik graag rust wil. Hij vindt dat erg lastig. Ik eet alleen aan een tafel, waar ook de anderen zijn die ook zichtbaar ontroerd zijn.

Ik ga daarna weer terug naar het plein van de basiliek en zie drie fietsers aankomen. Een oudere vitale man, een jonge man en een jonge vrouw. Ik stel voor dat ik een foto van ze maak en de jonge man reageert enthousiast in het Engels.

Daarna blijft de oudere man met met praten. Hij is een Deen die met een Amerikaanse is getrouwd en nu in Amerika woont. De jongeman en jonge vrouw zijn zijn zoon en schoondochter, zij wonen nu in Denemarken, waar hij erg content mee is. We hebben het over deze speciale plek en dan vertelt hij dat hij een huis in het dal heeft gekocht en hier regelmatig is omdat de plek zo speciaal is. Hij is niet gelovig opgevoed en heeft er verder niet iets mee, maar hier is de energie zo krachtig, zegt hij, dat hij telkens weer terug wil. Ik vraag of ik een foto mag maken van deze mooie man en hij zegt schuchter ja. Dan legt hij uit dat hij eigenlijk niet van foto's houdt maar dat hij dit nu wel wil. En of ik de foto dan naar z'n vrouw wil mailen, dat zal ze prachtig vinden...

Als ik terugkom in de foyer stel ik voor dat ik het eten ga maken voor 's avonds.

Hubert en ik nemen afscheid van Tineke, zij gaat weer op de fiets veder. We zingen het Ultreia-lied enthousiast voor haar: erg provisorisch met een achtergrondkoortje op de pc en een geprinte tekst, maar met alle liefde.

Ik doe boodschappen bij een supermarktje. Daarvoor moet je tegenover de basiliek naar beneden lopen. Ik krijg steeds meer last van m'n kleine teen en besluit door te lopen naar de Pharmacie (apotheek). Daar is een wel zeer goed verkopende apotheker die mij van alles aansmeert. Ik besluit het ontsmettingsmiddel waarin mijn voet moet weken mee te nemen en maak een afspraak bij de huisarts die ernaast zit. Om half acht 's avonds moet ik er zijn.

Overdag stromen steeds meer mensen binnen. Pelgrims naar Assisi of die een stukje van de route lopen. Ze vragen wat de bedoeling is met eten, ik zit namelijk aan tafel groente te snijden, en zeg dat ze mee kunnen eten. Dan komt er nog een stel en ik vraag ze om een salade te maken. Uiteindeljk zijn we met twaalf man!

De Belg, die vanuit hier gaat lopen, heeft last van zijn schouder en wacht op een afspraak met de huisarts. Ik kan het niet laten om te vragen waar de pijn zit en uiteindelijk belandt hij op de tafel op z'n matras en krijgt hij een massage van mij. Hij komt uit een stressvolle situatie en dit komt nu naar voren nu hij rust heeft.

In Frankrijk wordt laat gegeten en na overleg, wil iedereen wachten totdat ik terug ben van de huisarts.
Mijn nagel wordt verder verwijderd en ingepakt en ik krijg een tetanusprik. Ik moet een nota betalen van 261 euro, ondanks mijn Europese verzekeringskaart. Ik heb het geld nu niet en mag het morgen betalen.
Onderweg naar boven houd ik een auto met een gezinnetje en ik mag meerijden.

In de foyer wacht iedereen op mij en ik krijg een enthousiast onthaal. We hebben een feestelijke maaltijd met elkaar.

Hubert stelt voor dat ik morgen met hem ga ontbijten. Ik wil graag uitslapen en stel voor om vanavond afscheid te nemen. Hij is erg emotioneel. We knuffelen elkaar en spreken uit dat we mooie dagen samen hebben gehad. Het is goed dat hij nu verder gaat en andere mensen gaat ontmoeten. Ik heb respect voor Hubert dat hij deze onderneming aangaat na zijn jarenlange revalidatie.

Charl, de vrijwilliger van de Foyer heeft oom meegegeten en vraagt erg geïnteresseerd naar mijn achtergrond als masseur. In het Engels praten we hierover. Hij vindt het interessant dat ik niet alleen maar spieren masseer, maar dat er ook een holistische visie achter zit. Hij geeft aan dat hij ook last van zijn rug heeft en vraagt zich af wat dit betekent. Ook hij belandt op de tafel, als bijna iedereen naar bed is gegaan.
Hierna praten Charl, Dominic en ik buiten nog na onder het genot van een wijntje. Niemand komt hier zomaar, ieder mens heeft zijn verhaal...

Zeer voldaan over deze dag ga ik slapen.