Dag 74: Vézelay

Vanmorgen ben ik al wakker voordat de klokken luiden om zeven uur. Mijn kind is jarig en ik ben er niet en zit hier in Vézelay te niksen. Waarschijnlijk was het anders geweest als ik onderweg was, maar nu heb ik weinig te doen.

Ik ga uit bed, maak mijn ontbijt en vertrek met bord naar de tuin van de basiliek, waar ik uitzicht heb op het dal. Het begint licht te worden en het is bewolkt. De plek is zo fijn, stil en tijdloos. Na een uur ongeveer keer ik weer terug naar de gemeenschapsruimte.

Daar zit Michelle uit Brussel, die erg druk en aanwezig is. Ze spreekt iedereen aan die binnenkomt en vraagt aandacht op een indringende manier. Er wordt alleen Frans gesproken en als ik vraag om een vertaling, wordt gezegd dat ik maar Frans moet leren of dat het niet belangrijk is. Ik houd ook van gezelligheid, maar het lukt me echt niet om te gesprekken te volgen. Ik voel me alleen en vraag me af wat ik hier in hemelsnaam nog doe. Als Hilbrand op dit moment zou voorstellen om me op te halen, zou ik ja zeggen. Ook Dominique komt binnen en spreekt constant Frans, "stomme Belgen", denk ik... Als er mensen bij mij op bezoek zijn en er zijn Friezen, dan pas ik me altijd aan omdat ik wil dat mensen zich op hun gemak voelen bij me.
Op een gegeven moment is iedereen weer weg en zijn Michelle en ik alleen en dan begint Michelle aandacht van mij te vragen. Ik heb daar even geen behoefte aan.

Ik schrijf m'n verslag op de pc en ze leest mee. Ik vraag haar om dat niet te doen, ze mag het lezen als het op mijn site staat maar niet nu, nu is het nog te persoonlijk.

Kathey komt huilend binnen en Michelle gaat een gesprek met haar aan. Ze is zo overstuur dat het mij ook raakt. Ik wil graag weten wat er aan de hand is, we hebben tenslotte wel een band opgebouwd. Michelle negeert me eerst, maar dan dringt Kathey er bij haar op aan dat ze voor mij vertaalt wat er aan de hand is. Kathey stopt met de tocht omdat ze een blessure heeft die thuis nader onderzocht moet worden. Ze heeft van een vriendin een steen meegekregen om mee te nemen naar Santiago de Compostela. Nu belde ze die vriendin om te vertellen dat ze moet stoppen en om te vragen wat ze met de steen moet doen: misschien bij de basiliek van Vezelay achterlaten of mee terugnemen? De vriendin had boos gereageerd en gevraagd waarom Kathey niet doorgaat. Ze vindt het zelf nog erg lastig te accepteren dat ze moet stoppen. Ik knuffel haar en ze kruipt bij me weg. Ik snap haar heel goed. Ze zal nog vaak uit moeten leggen waarom ze gestopt is. Wij hier snappen dat je de camino niet zomaar even doet en hoe vaak je jezelf moet overwinnen. Ik moet denken aan het lied van Henny Vrienten en Herman Brood:

Als je wint heb je vrienden
Rijen dik
Echte vrienden
Als je wint
Nooit meer eenzaam
Zolang je wint

Kathey trekt zich hierna terug en ik ga naar buiten, ik kan m'n draai niet vinden. Ik besluit te gaan slapen. Om zes uur bel ik met Peter, die vandaag vroeg naar Zwolle ging, omdat hij toetsen had. Hij is nu pas thuis. Het is fijn om even bij te kletsen en te horen dat het goed gaat. Vanavond komen enkele vrienden en dat stelt me gerust.
Hierna ga ik naar binnen en zie ik de pelgrimsstaf van Michelle staan. Ze had de staf vergeten op het vorige adresje en ze blijft hier nu net zo lang totdat de staf naar haar toe komt. Kathey besloot om een lift te vragen en de staf op te halen voor Michelle. Ze straalt en lacht naar mij. Inmiddels zijn er meer mensen, druk in gesprek en Kathey en ik trekken gekke bekken naar elkaar. Communiceren kunnen we wel.
Dominique en ik vertrekken naar het restaurantje beneden voor de ons beloofde canneloni. We worden begroet alsof we oude bekenden zijn, de eigenaars zoenen ons welkom en andere gasten die er gister ook waren roepen naar ons.
De kinderen van de eigenaars zitten aan tafel te eten en ik herken de meisjes van de leuke dansfilmpjes. Ik laat dat weten en het meisje van twaalf wordt boos op haar vader. Als ik uitleg dat ik vind dat ze echt een talent heeft, draait ze bij en reageert enthousiast en papa krijgt een knuffel. We eten de overheerlijke canneloni en Charles en Jerome, de vrijwilligers van de Foyer komen ook.

We hebben een erg gezellige avond en de Corsicaan is een echte versierder, hij raakt maar niet uitgepraat over de "blonde femme". Zijn vrouw is gelukkig wel wat gewend en na afloop nemen we weer hartelijk afscheid. Met z'n vieren lopen langs een prachtig wandelpad dat Jerome kent. Het is pikkedonker en opeens zien we de verlichte basiliek. Op een bankje blijven we even zitten, terwijl de motregen zachtjes op ons neerdaalt. Het is hier zo vredig en magisch, vooral aan deze kant van de basiliek, dat voelde ik ook toen ik naar boven liep de eerste keer. In de gemeenschapsruimte drinken we nog een wijntje bij het kaarslicht van een kaarsje van Sint Jacques en dan is het de hoogste tijd om op bed te gaan, het is al één uur geweest!