Dag 81: Guérigny - Nevers ( 16 km)

Ik heb prima geslapen in m'n krappe kamertje. Door de rolluiken bleef het donker en stil, dus toen dat omhoog ging kwam er opeens een zee van licht de kamer binnen!

Ik moest 21,50 betalen. Het wijntje kostte maar 1,50... Ik heb mijn beloofde 25 euro neergelegd en de man bedankt. Hij wilde mij nog graag op de foto zetten. Ik heb het hem wel lastig gemaakt gisteravond en sportief van hem dat hij het niet persoonlijk opvat.

Dan stap ik de zon in en haal brood bij de bakker en nog wat voorraad bij een klein supermarktje. Het rozijnenbroodje eet ik uit de hand terwijl ik alvast ga wandelen. Het adresje van vannacht dat aanbevolen werd in St. Severin is niet bemand. Ik bel met het mobiele nummer en spreek de voicemail in op m'n beste Frans. Ik krijg een berichtje terug: "Bonjour oui c est possible pour ce soir". Daaruit leid ik af dat het goed is en tevreden ga ik verder.

Langs de drukke hoofdweg gaat het ene plaatsje over in de andere en sla ik af naar een iets rustiger weg. Ik zie op een muurtje een hagedisje wegschieten en speel verstoppertje met het beestje. Uiteindelijk heb ik hem gesnapt terwijl hij op wat mos lag te zonnen.

Ik kom uit op een weg langs een rivier: de Nièvre. Dan zie ik links van de weg een zwaan met de snavel tegen het raam van een huis tikken. Ik blijf kijken en een man met een hondje vertelt mij in het Engels, dat de zwaan iedere ochtend uit de rivier klimt, de weg oversteekt en om brood bedelt. Pas als hij brood gekregen heeft gaat ie weer terug. Het is een mooi gezicht.

Ik wandel over de brug met een sluisje verder en kom langs allemaal kleine gehuchtjes. Bij ééntje hoor ik opeens naast mij in de boom kirren en ritselen. Ik zie Knabbel en Babbel en dan nog meer eekhoorntjes. Ze schieten de boom in naar boven, naar beneden en verstoppen zich in de klimop die de boom overwoekerd.

Het gaat weer verder langs de weg waar de auto's best hard rijden, het is ook een fietsweg "Langs oude wegen", dit zie ik aan de stickers op sommige plekken.
Een groepje schoolkinderen haalt me in, met vooraan waarschijnlijk een meester en ééntje sluit de rij. Iedereen heeft een fietshelm op en de meesters dragen nog een veiligheidsvest. De automobilisten racen rakelings langs de kinderen, dat snap ik niet goed. Later halen mij nog twee groepen kinderen in.

Mijn gedachten gaan naar een gebeurtenis in 2001. We woonden net in Hoogeveen en ik reed dagelijks via Steenwijk, waar ik een collega oppikte, naar Lelystad. Daar werkte ik als adviseur voor een samenwerkingsproject van de provincie, arbeidsvoorziening en de zorginstellingen. Mijn collega reed deze keer. Bij een kruising zagen we een lange rij auto's links en rechts stilstaan. Rechts stond een vrachtwagen vooraan stil. Op de landweg links stond een groep schoolkinderen stil met de fiets en rechts was een groepje schoolkinderen waarvan één hysterisch sprong en jammerde. We dachten dat een auto misschien over de voet van dat kind was gereden.
Maar... er klopte iets niet. Het leek alsof alles verder stil was gezet. Automobilisten hadden wel de raampjes naar beneden gedaan, maar er was geen actie. Ik had sterk de drang om te kijken wat er aan de hand was. We stopten aan de linkerkant en ik liep achter de vrachtwagen langs. De chauffeur liep mij verward voorbij en toen zag ik een grijs hoopje liggen! Een kind... En het leek dood. Er kwam bloed uit de neusgaten en uit de oren: "schedelbasisfractuur", schoot er door me heen. Ik maande de eerste die achter me aan kwam 112 te bellen en om een traumahelikopter te vragen. De volgende die kwam had EHBO, ik niet! , en samen legden we het meisje in de stabiele zijligging. Ze braakte bloed. Mond op mond beademing of neusbeademing leek me geen optie. Het zag er niet best uit. Na overleg met de 112-mevrouw heb ik het meisje alleen vastgehouden, verder niet. Ik dacht aan haar moeder en verwachtte dat het meisje aan het doodgaan was. De politie was er eerst en ik wilde m'n taak overdragen, maar er werd mij gevraagd om vooral bij het meisje te blijven. Een ambulance kwam voor de EHBO en wachtte op de traumahelikopter die onderweg was. Ik mocht gaan. In de loop van de dag bleek dat ik hier behoorlijk door van slag was. Ik hoorde van artsen dat ze langs waren gereden en zagen dat er hulp werd geboden. Ik was woest, want ik had niet eens EHBO! Ik begreep ook dat ze zonder apparatuur weinig anders hadden kunnen doen. Kort er op ging ik in Hoogeveen werken. Maanden later kreeg ik nachtmerries en aversie tegen alles wat rood was: ik werd misselijk van rode wijn, tomatensoep, rode bietjes enz. Ik zocht contact met de politie maar die mocht niks doorgeven. 's Avonds kreeg ik een telefoontje van de moeder van het meisje, de politie had haar gebeld. Het meisje leefde nog! Ze had inderdaad een schedelbasisfractuur en ze lag twee maanden in coma, maar ze liep weer en ging zelfs weer naar school. Ze had me graag willen bedanken maar niemand wist wie ik was. Ze nodigde me uit en het was voor mij een wonder om het meisje de kamer binnen te zien lopen!

Ik sla af richting Vivier en loop nu op een rustig weggetje. Ik hoor veel kabaal, stromend water lijkt mij. Via een steegje kom ik uit op een hemels plekje. Verderop is een sluis en het water valt daar maar beneden, dat veroorzaakt het geluid. Aan de kant van het water staat een picknickbank met een grote treurwilg, waarvan de takken bijna tot in het water reiken. De boom doet me denken aan de "Hometree van Pandora", uit de film "Avatar". Op deze plek geniet ik van m'n broodje met "lachende-koe-kaas".

Hierna moet ik nog 11 kilometer naar mijn slaapadres. De weg loopt prima door allemaal gehuchtjes en over de snelweg. Voordat ik het weet ben ik in Nevers. Ik heb de neiging om door te lopen, maar houd toch maar een stop bij een parkje bij de rotonde. Ik drink m'n watervoorraad op, eet een banaan met een stukje chocola en deel wat studentenhaver met een oudere mevrouw die naast me komt zitten en wat verward overkomt. Ze vindt alles "bon", wel positief verward...

Dan loop ik de laatste kilometers. En kom uit, via een mooi deel van de rand van de binnenstad, bij de brug over de Loire. "Hoeveel moois kan een mens bevatten!" Ik zie een prachtige boogbrug met de rivier glinsterend er onderdoor stromen over grote keien en in de verte een spoorbrug met bogen en een torentje. Links zijn kanovaarders en rechts op de oever is een strandje waar mensen liggen te zonnen. Het is werkelijk prachtig!

Vlak over de brug sla ik af naar rechts en kom uit bij het adres. Schelpen met gele pijlen wijzen mij de weg naar de deur van een tuinhuis. De deur is open en ik kom binnen in een keukentje met keukentafel, kastje en kapstok. Het raam is open en de bloemen van de klimop geven een heerlijke geur af. Tegenover de buitendeur is een deur naar de slaapkamer waar vier bedden staan met hoeslakens en kussens. Ook hier is het raam open en geurt de blauwe regen uitbundig. Ik heb net heerlijk gedoucht en lig in de zon op m'n bed met raam open en met een vogelconcert op de achtergrond. Prijs van dit alles? Donativo... Met andere woorden: mag je zelf bepalen... Wow...

Ik bel het ziekenhuis. Stel me voor: ik ben Petra, ben een pelgrim uit Nederland... En dan zegt de man aan de andere kant: "U zoekt zeker mevrouw Cortés?" Klopt! Zij is ontslagen uit het ziekenhuis en is in de Gîte bij Sainte Bernadette. Daar heb ik m'n nummer achtergelaten, voor het geval Michelle contact wil.

In de stad haal ik wat te eten voor vanavond en geniet van deze kant van de stad: de kathedraal met moderne glas in lood ramen, waarvan één met de Jacobsschelp. En de stadsmuren en -poorten, de Loire met de brug, het is erg mooi allemaal.

Als ik terugkom zijn de gastheer en -vrouw er ook. Zij zijn in 2011 van Vézelay naar Santiago de Compostela gelopen. Ze zijn erg behulpzaam en vriendelijk. Het adres voor morgen wordt voor mij geregeld.

Van pelgrim-op-de-fiets Donné krijg ik de groeten van Hubert uit Duitsland. Die vertelde hem allemaal sterke verhalen over mij waar hij smakelijk om moest lachen. Zo zie je maar, je moet je ook nog gedragen tijdens de camino, want je krijgt het een keer terug...