Dag 85: Augy-sur-Aubois - Ainay-le-Chateau (17 km)

Vannacht weer goed geslapen op het onderste bed van een stapelbed met hoeslaken en sloop van hier en m'n eigen slaapzak. 's Ochtends ben ik even in paniek; ik wil geld pakken voor de donativo, maar mijn "portefeuille" is er niet.
Mijn credencial heb ik er gister uitgepakt en de portefeuille weer goed opgeborgen...
Dus: rugzak leeg, alles nakijken, slaapzaal nakijken, badkamer, wc, nog es de rugzak... hebbes!

Hierna kan ik rustig afscheid nemen van de Fransman die haast heeft. Ik krijg vier dikke zoenen, ik schrik er van... en we hebben nauwelijks gepraat... Samen slapen als pelgrim geeft waarschijnlijk toch een band.

Ik stuur een berichtje naar mijn volgende adresje; een tip van de gastheer in St. Severin.

Tom en Loes komen binnen en zijn verbaasd dat de Fransman al weg is. De ontbijttafel wordt uitgebreid gedekt. Het is heerlijk om samen te ontbijten en te kletsen over fietsvakanties en kleinkinderen. Tom en Loes zijn naar Santiago de Compostela gefietst en terug en naar Rome. Met de kleinkinderen fietsen ze ook veel.

Ik krijg nog van alles toegestopt en op mijn nieuwe schoenen stap ik de deur uit, nagezwaaid door Tom en Loes. De oude schoenen heb ik mee, want ik ben van plan om het eerste uur op de nieuwe schoenen te lopen en daarna weer op de oude. Ik merk wel gelijk dat de rugzak zwaarder is. Nu krijg ik kramp in m'n bilspieren. Na een paar kilometer heb ik m'n "loop" te pakken en gaat het goed.

Ik volg de pijlen nog, maar houd googlemaps ook in de gaten. Op een gegeven moment wijken de pijlen te veel af en kies ik voor googlemaps. Na de mooie wandelwegen kom ik nu uit op een grote weg met veel vrachtverkeer. Deze volg ik zeven kilometer.

Halverwege neem ik een pauze. Het is erg warm. De schoenen en de sokken gaan uit en ik zit wel een half uur heerlijk in de schaduw.

Daarna stap ik weer op, doe de nieuwe schoenen weer aan, want ze zitten nog steeds goed en wandel verder op de drukke weg. De vrachtwagenchauffeurs zijn erg galant. Ze wijken uit naar de andere weghelft, zelfs als een andere auto passeert. Die moet dan wachten.

Bij een dorpje stopt een bakkersauto en de chauffeur schuift een luifel open. Dit laat ik niet voorbij gaan en ik koop een vers rozijnenbroodje.

Verderop, na de zeven kilometer, sla ik een rustig weggetje in en zoek een geschikt plekje om het broodje op te eten. Er is alleen maar weg en prikkeldraad en een brandende zon. Ik wandel heuveltje op en heuveltje af. En na een pittige afdaling die ik flink voel in m'n nieuwe schoenen, vooral bij m'n kleine tenen, zie ik een schaduwplekje bij een hek naar een weiland.

Ik zit nog twee kilometer van het dorp af. Mijn schoenen en sokken gaan weer uit en ik inspecteer mijn voeten: een blaar op mijn, tot nu toe, onbeschadigde kleine teen. Gelukkig heb ik nog blarenpleisters.
Ik bel het telefoonnummer van mijn slaapadresje, dit blijkt niet meer te bestaan.

Ik wandel richting dorp en zie wel waar ik uitkom. Als ik op de hoofdweg kom zie ik opeens de Jacobsschelp. Hier staat een nieuwe refuge van de "Amis et Pèlerins de Saint-Jacques de la Voie de Vézelay".

Een vrouw komt aangelopen en stelt zich voor: Catherine uit Parijs en haar vriend Ricardo uit Italië. Ik kan daar slapen en eten voor negentien euro. Straks komt nog een Duitse pelgrim.

Ik neem even rust op de slaapkamer en bel met Hilbrand. Ik merk dat de manier waarop we nu georganiseerd hebben hoe we omgaan met de dagverslagen en foto's hem en mij veel tijd en afstemming kosten. Hilbrand is voor z'n werk vaak laat thuis en ik heb niet altijd bereik. Dat is erg frustrerend voor ons allebei. Gisteravond laat stond ik in m'n onderbroek buiten op straat omdat ik daar bereik had...
We spreken af dat ik voortaan de verslagen rechtstreeks op de weblog zet.

Verder spreken we af dat Hilbrand niet komt in zijn vakantie eind april. Ik stoeide hier al een poosje mee en Hilbrand ook bleek... Hij vond het lastig om te zeggen, maar voor ons beide was het een opluchting.

Hilbrand vond het de vorige keer erg lastig om afscheid te nemen en voelde zich nog lang erg rot. Voor ons beiden is het de eerste dag super, maar dan weten we dat we weer afscheid moeten nemen en dat willen we helemaal niet.
We spreken af dat Hilbrand me ophaalt als ik klaar ben en dan gaan we samen langzamerhand terug.
Maar dat duurt nog wel drie maanden...

Na een heerlijke douche schrijf ik m'n verslag aan de keukentafel met een wit wijntje er bij. Inmiddels is Günter uit Oldenburg gearriveerd. Een grote, goedlachse kerel.

Morgen stuur ik m'n oude schoenen naar huis en mijn luchtbed laat ik ook achter, volgens veel mensen hier heb ik die echt niet meer nodig en het scheel me meer dan een kilo.

Ik wil Hilbrand, Rudy & Lia, Tom & Loes, Jan-Willem van Herqua Sport in Hoogeveen en Schoenmode Borremans in Hoogerheide bedanken voor hun inzet. Mijn nieuwe schoenen zijn perfect. Vandaag heb ik er 17 km mee gelopen... De oude hang ik aan de wilgen!