Dag 98: Saint-Léonard-de-Noblat - Limoges (23 km)

Vandaag was mijn laatste wandel dag met Albert. Met weemoed neem ik afscheid van deze bijzondere man.

Gister zongen we samen nog het liedje van "der fröhliche Wanderer".

Ik begon te neuriën en Albert zong:
"Mein Vater war ein Wandersmann,
Und mir steckt's auch im Blut"

Ik ken het liedje met de volgende tekst:

"Een frisse ochtendwandeling
Dat is mijn liefste wens
En als ik dan mijn liedje zing
Ben ik de rijkste mens
Valderie valdera valdera valdehahahaha
Valderie valdera ben ik de rijkste mens

Ik trek mijn wandelschoenen aan
Lach opgewekt en blij
Ik weet niet waar ik heen zal gaan
De wereld is van mij
Valderie valdera valdera valdehahahaha
Valderie valdera de wereld is van mij

Trek er op uit voor dag en dauw
De vrijheid tegemoet
Niets wat ik hier voor ruilen zou
Het geeft mij levensmoed
Valderie valdera valdera valdehahahaha
Valderie valdera het geeft mij levensmoed

Zit u ooit in de narigheid
Neem dan een kloek besluit
En trek er eens van tijd tot tijd
Al zingende op uit
Valderie valdera valdera valdehahahaha
Valderie valdera al zingende op uit."

Het klopt helemaal met mijn stemming. Ook Albert laat zijn vrouw weten dat hij een fantastische wandel dag heeft gehad.

Albert is een interessante man met een brede interesse en veel hobbies. Hij kan hier ook erg onderhoudend over vertellen. Zo werkt hij bij de bergwacht, net als zijn schoonvader deed. Daardoor werkte hij in diensttijd als hospik en heeft daar een opleiding gevolgd. Hij werkte als ingenieur en projectleider voor bruggen bij de spoorwegen. Hij schildert, maakt muziek, is bezig met het schrijven van een historisch boek over zweefvliegtuigen in de oorlog en rijdt motor met zijn twee dochters. En wat ik erg bijzonder vind is dat hij bij de geboorte van twee van zijn kleinkinderen was.
Zijn vader is in de oorlog in dienst gegaan als 17-jarige en heeft hier trauma's aan over gehouden. Hij verzoop zijn leven en zijn ouders zijn om die reden gescheiden. Zijn stiefvader was streng voor hem. Albert heeft zich voorgenomen om zijn kinderen een stabiele jeugd te geven. Hij is getrouwd met zijn buurmeisje, die hij kent vanaf zijn achtste jaar.

Ik ben blij dat ik Albert heb leren kennen en dat ik drie dagen met hem mee mocht lopen. Ik gun iedere dochter een vader zoals hij.

Vandaag beginnen we in de regen en zijn al voorbereid als we de deur uitstappen. Het ritme van eerst tien kilometer lopen en dan pauze zit er nu wel in en ik ben er op voorbereid. Direct in het begin al lopen we langs prachtige boogbruggen en verderop over de Romeinse brug van Noblat over de Vienne. Het lopen gaat goed. Alsof Albert mijn verslag gelezen heeft, volgen we de route met voor mij de aantrekkelijke zand-, steen- en graspaden. Bij een pad gaan we wel erg steil omhoog. "Zo is het ook bij Saint-Jean-Pied-de-Port en dan 28 kilometer lang", zegt Albert. Aha, nu weet ik wat mij te wachten staat. Omhoog kost wel veel energie, maar mijn conditie is gelukkig erg vooruit gegaan. Albert heeft er duidelijk meer moeite mee.

In Aureil houden we pauze. We hebben dan tien kilometer gelopen en volgens de berekening van Albert zit ik nu op 1500 kilometer in totaal. Ik zal het vanavond narekenen.

Er is geen café of iets dergelijks open. Het is gestopt met regenen en het meest geschikte wat we zien is een steen bij het grote kruis achter een begraafplaats. We eten en drinken wat en delen ons eten met elkaar. Dan gaan we weer verder want het gaat weer regenen.

We lopen verder naar Feytiat en hopen een cafeetje te vinden. We zijn allebei een beetje verkleumd en ik wil het liefst een wc. In het dorp is een grote markt, het lijkt een beetje op een vlooienmarkt. Als we het dorp uit zijn, zien we Limoges al lager liggen. Op de hoek is een broodjeszaak open. Daar houden we onze pauze en warmen weer helemaal op.

Vanaf hier rijgen de plaatsjes aaneen en komen we nog via een graspad en een bruggetje over de Auzette Limoges binnen.

We volgen de bronzen schelpen en met behulp van mijn routeboekje vinden we de route naar de Vienne. We lopen langs deze brede rivier en worden getrakteerd op een mooi uitzicht op de kathedraal van Limoges. Via de Place de Compostelle, gaan we over de brug Saint-Étienne naar de kathedraal. Op het plein nemen we afscheid. Albert gaat naar zijn slaapplek bij de zusters (coeurs franciscaines) en ik loop richting het station, waar ik afgesproken heb met Florence. Ik haal wat te drinken en bericht haar dat ik er ben. Als ik niks terug hoor bel ik haar en het lijkt er op dat we elkaar begrijpen.
Ongeveer een kwartier later is ze er en rijd ik met haar mee naar haar huis buiten de stad. Ik moet wel weer erg wennen aan het rijden in de auto en de autoweg. Florence woont in een mooi huis met een serre met blauwe regen. Ze laat me de slaapkamer zien waar ik mag slapen, met echte lakens... Geen slaapzak vannacht: mmmm. En de badkamer met bad, ook heerlijk!

Na de opfrissing ga ik naar beneden en krijg een biertje aangeboden. Ach, waarom ook niet... Samen met Florence drink ik een biertje en we proosten op de camino en de vriendschap.

Florence belt Marianne en we kletsen nog even met elkaar. Dan belt Hilbrand via FaceTime, dat kan nu mooi omdat ik WiFi heb. Het is wel erg fijn om elkaar te zien.

Omstreeks zeven uur eten we en verzadigd duikel ik tegen negenen m'n bed in met dekbed: heerlijk! En morgen hoef ik pas om acht uur op te staan. Florence brengt me dan naar de Decathlon, waar ik sokken kan kopen.