Dag 105: Sorges - Périgueux (30 km)

Vannacht was het een nacht met veel geluiden: snurken, kuchen, kreunen, winden laten, praten in de slaap, zwaar ademen. Ik maak deel uit van deze slapende pelgrims en zal hier aan moeten wennen. In Spanje schijnt het nog drukker te zijn. Ik probeer de geluiden eerst uit te bannen door oordopjes in te doen. Maar dat voelt ook weer niet prettig omdat ik dan helemaal afgesloten ben van alle geluid. Dan probeer ik het maar te accepteren en te bedenken dat we een groot orgaan zijn. Het werkt, ik val uiteindelijk in slaap.

De wc is een ander verhaal. Die is naast de eetgelegenheid. Als ik aan tafel zit hoor ik scheten, een urinestraal, het lozen van de grote boodschap en gekreun. Het zijn niet echte prettige geluiden om met een kopje thee er bij van te genieten. Ook dit hoort erbij. Ik trek de wc eerst door voordat ik iets probeer achter te laten.

Vanmorgen om zes uur staan we op en om half zeven zitten we aan de ontbijttafel. De fietsers vertrekken om zeven uur en Maria, Leen en ik om acht uur. We geven onze lieve papa en mama van de refuge een dikke knuffel en vertrekken. Bij de Boulangerie halen we een stokbrood en vertrekken.

Op de velden is het nog wit van de dauw. We lopen over stenen en zandpaadjes. We komen mooie bloemetjes tegen en in het bos staat een picknickbank. We hebben zeven kilometer gelopen en nemen een pauze. Als we de route er bij pakken zien we dat de gevolgde route afwijkt van het boekje.

Ik houd de route bij met een app: "Runtastic", getipt door Albert.

We lopen verder en hebben het over ons koningshuis. Maria en ik zijn allebei best trots op ons koningshuis. Dan zien we opeens een mooi kasteeltje: Caussade, dat in de oorlog dienst deed als gevangenis voor Duitse gevangenen. We zien een imker in actie en vinden een wel erg grote slome wesp op de weg. Elke keer als een auto voorbij rijdt dwarrelt de wesp weg en probeert daarna weer terug op z'n pootjes te komen.

Bij een groot bos staan allemaal nieuwe tenten verspreid en ook daar is een picknick met prachtig uitzicht. We hebben er veertien kilometer op zitten, dus vinden we een pauze geoorloofd. We hebben het erg gezellig met elkaar.

Hierna verloopt de wandeling goed. We gaan niet snel, maar lopen wel door. Vlak voor Perigueux zien we een eettentje met een terras en daar trakteren we onszelf op heerlijk ijs. De zon schijnt en het is erg warm.

We wandelen verder en komen langs een oud kerkhof. We wandelen erover en zien een grafkelder dat op een minikathedraal lijkt, erg bijzonder.

We lopen nog een paar kilometer door Perigueux en komen uit in het centrum. Tegenover het theater is ons logeeradres. We komen bij mensen op leeftijd. Van de man hopen we dat hij ons bezoek overleeft. Hij is erg broos en het is aandoenlijk om te zien hoe hij probeert zijn steentje bij te dragen. De vrouw is een pittige tante. Ze is docent Engels geweest. We krijgen een heerlijke maaltijd, wel pas na achten. Een zelfgemaakte ovenschotel met zeevruchten, sla, zelfgemaakte cake en aardbeien.

Het huis hangt vol met prachtige schilderijen en meneer is een muziekliefhebber. Zijn moeder speelde piano en won in Parijs een eerste prijs aan het conservatorium.

Onze was is uitgewassen en hangt nu te drogen. Maria slaapt alleen in een groot bed en Leen en ik op een slaapkamer met twee bedden, met een te luide tv aan in de woonkamer...