Dag 109: Fraisse - Sainte-Foy-la-Grande (30 km)

Vanmorgen word ik wakker van Leen en Maria. Het blijkt kwart voor zeven te zijn. Ik ben goed uitgerust, mede door mijn middagtukje gister.

We maken ons alle drie klaar voor het karige ontbijt en verdelen onze proviand, want de eerste 17 kilometer zullen we geen winkel tegen komen. We knuffelen Leen gedag en spreken de hoop uit haar weer te zien na haar ziekenhuisbezoek. Tegen half negen vertrekken we. Leen gaat vooruit, zij moet zeven kilometer verder dan wij. Zij logeert in een luxe B&B en wij in de daklozenopvang. Maria wil proberen met me op te lopen. We spreken af dat ze doorloopt als het haar te langzaam gaat.

Er hangt een flinke mist over de velden; het is fris, maar niet te koud.

Ik let goed op m'n tempo, want er zit nog steeds een rare brandende kramp in m'n rechtervoetzool. We lopen door La Cabane waar een pelgrimseik staat. Na zeven kilometer zoeken we een geschikt plekje voor een pauze. Leen is al uit het zicht verdwenen. Onder een afdak ligt allemaal hout waar we komen door over plastic balen heen te klimmen. We kunnen er mooi beschut zitten.

We lopen verder naar Monfaucon. Hier staat een kerk op een plein met een gedenksteen waar allemaal vlaggetjes omheen staan. Vandaag is het de "Fête de la Victoire" (feestdag van de overwinning). Een oud-veteraan komt in een auto aanrijden met zijn onderscheidingen opgespeld en we vragen of we een foto van hem mogen nemen. Hij gebaart dat hij eerst nog zijn vaandel moet uitrollen. Pas als dat gebeurd is gaat hij in de houding staan en poseert hij trots en fier voor de foto. Grappig om te zien hoeveel mensen er op de been zijn vandaag in zo'n klein dorpje.

We lopen weer verder door het bos en kletsen heel wat af. Maria heeft een opleiding in de A-verpleging gedaan met aanvullende de wijkverpleging. Daarna is ze ontwikkelingswerk gaan doen, een carrière die ik voor mezelf voor ogen had, maar die tot mijn grote spijt niet door kon gaan toen mijn opleiding stopte door een blessure.

We lopen inmiddels door de wijngaarden en moeten een behoorlijke klim omhoog maken. Dit gaat erg langzaam: voetje voor voetje. Het pad voor me lijkt in de wolken te verdwijnen. Als ik eindelijk boven kom en me omdraai, heb ik een adembenemend mooi uitzicht. Maria is ook erg onder de indruk en vergeten is de inspanning.

Hierna komen we bij een paardensportcentrum en nemen we weer een pauze. De zon is inmiddels meer gaan schijnen. We drinken heerlijk thee en verdelen de laatste koekjes en stukjes brood met kaas.

Tot mijn grote verrassing is de kramp in m'n voetzool bijna verdwenen. Ik kan nu weer gewoon lopen, zonder pijn.

Als we verder lopen zien we een toren ruïne die mooi afsteekt tegen de blauwe lucht met de witte wolkjes. Via een graspad komen we bij een erg steile afdaling door het bos. Het pad heeft grote, grove, bemoste keien, soms losse stenen, wortels van bomen en een kleiachtige ondergrond. Als het geregend had was dat te gevaarlijk geweest om langs te lopen met de rugzakken. Nu durven we het aan, maar gaan voetje voor voetje. Als we beneden zijn, zien we de rivier al liggen. We weten dat we bijna bij onze bestemming zijn die aan de overkant van de rivier ligt.
We lopen over een jaagpad langs de Dordogne. Dit schijnt vroeger een oversteekplaats te zijn geweest voor pelgrims. Het is prachtig. Aan de overkant zien we oude panden en de stadsmuur. We zien mensen picknicken langs het water en krijgen visioenen van dames met lange rokken aan en parasolletjes.

Vlakbij de brug staan allemaal mooie bloemetjes aan de rand van de rivier. Ik ga op m'n buik liggen met m'n rugzak bovenop mij om een mooie foto te schieten. Maria vind het eng en is bang dat ik over de rand rol met de zware rugzak. Ik kruip van de rand af en rol naar het pad om weer overeind te komen. Ik kom weer op m'n pootjes terecht...

We wandelen over de brug en lopen richting het centrum. Ondertussen is het erg warm geworden. In de verte zien we een terrasje met een ijs reclame. We vinden dat we wel een ijsje verdiend hebben en gaan op het terras zitten. We zitten nog maar net en dan komt Leen er aan gelopen. Zij was naar de kerk geweest en had ook hier gegeten. Ze is weer onderweg naar de route, want ze moet nog zeven kilometer lopen. Als ze ons ijsje ziet, besluit ze ook nog maar een ijsje te nemen. En zo zitten we weer met z'n drieën te genieten van overheerlijk ijs.
We nemen weer afscheid van Leen en lopen naar ons onderkomen: de daklozenopvang waar ook pelgrims welkom zijn. Leen had het graag mee gemaakt maar zij gaat vandaag luxe overnachten.
Maria en ik zijn wel blij dat we samen zijn, want we vinden het wel een beetje spannend. Als we het adres gevonden hebben, blijkt de deur open te zijn. Er is niemand en wij lopen door naar achteren waar een klein binnenplaatsje is.
Na een half uurtje komt een mevrouw die ons inschrijft en een stempel geeft. Onze kamer is boven en die is speciaal voor pelgrims. Het ziet er netjes uit. We mogen zelfs eten uitzoeken en zelf klaarmaken in de keuken.
Vannacht zijn wij de enige daklozen hier en mevrouw gaat weer weg. We moeten de deur achter haar op slot doen en mogen die niet open maken voor anderen. Bij het weggaan trapt ze ergens op en schuift het met de voet opzij. Als ik later kijk zie ik een soort tor met grote sprieten: het zal toch niet....

Ik ga douchen en maak het eten klaar. Als Maria ook klaar is met douchen en in de keuken komt vraag ik of zij weet wat voor beest er ligt. Ze pakt een stuk keukenrol en pakt het op en geeft er nog een trap op, terwijl ze zegt: "het is een kakkerlak, in Afrika stikte het er van". Daarna gooit ze de prop in de prullenbak.

Onze avondmaaltijd is een hamburger met sperziebonen en pasta. Door de pasta doe ik een klontje boter met roomkaas en knoflook. Het eten smaakt ons goed.

Maria brengt later thee naar boven met koekjes, onze eigen roomservice. We hebben het maar goed hier bij de daklozenopvang voor maar vijf euro.

De wandeling vandaag ging erg relaxed en toch hebben we dertig kilometer gelopen!