Dag 37: Jodoigne - Jodoigne (0 km)
Blijf op de hoogte en volg Petra N.
25 Februari 2014 | België, Namen
Een geslaagde dag!
Vanmorgen staat de wekker op kwart voor acht. Hilbrand heeft meer tijd nodig dan ik en is niet gewend aan het ritme dat ik heb. Het voordeel voor mij is dat ik nog even kan blijven liggen. Op de een of andere manier kan ik nog steeds wel slapen.
Het inpakken van de spullen en het klaarmaken voor de dag kost me een kwartier.
Om half 9 zitten we aan de ontbijttafel bij Erika en baby Jason. We nemen omstreeks 9.00 uur afscheid, heel onroerend... Erika hoopt ons nog eens te zien. We hebben het hier goed gehad, het was gezellig om samen te eten van de zelfgemaakte "frietekes".
We brengen de spullen in de auto en gaan op aanraden van Erika nog even over de markt. En dan gebeurt er iets vervelends... Ik loop tussen een groepje kletsende mensen en een kraampje in en verstap me op een hoge stoeprand die ik niet kon zien en maak een smak op mijn knie, wel de gezonde knie gelukkig. Mijn handen zijn blauw en mijn knie is blauw en dik.
Ik baal behoorlijk. De afgelopen weken heb ik moddermoerassen, enge hekjes en bruggetjes overleefd en nu maak ik een smak terwijl ik gewoon aan het lopen ben!
We gaan naar de auto en daar kan ik dan eindelijk mijn EHBO inzetten. Ik heb Arniflor mee, een crème op homeopatische basis. Deze gebruik ik en ik neem een pijnstiller.
Het lijkt me wel goed om in beweging te blijven, dus we besluiten om de wandeling wel door te laten gaan.
We zetten de auto in Eghezee neer, vlakbij een bushalte en aan de route. We zijn van plan om met de bus naar Jodoigne te gaan en dan terug naar de auto te wandelen, ongeveer 15 km. Volgens Erika gaan de bussen regelmatig.
Voor zover wij het kunnen zien, gaat de eerste bus naar Jodoigne pas om 12.10 uur. We drinken koffie in een cafeetje vlakbij en om 12.00 uur staan we bij de halte.
Om 12.10 komt de bus aanrijden, met het juiste nummer. We proberen de bus aan te houden, maar de chauffeur gebaart en rijdt door. We vermoeden dat hij een rondje rijdt en terugkomt of dat een andere bus volgt. Na tien minuten komt een andere bus waarop Jodoigne staat. Hij stopt, wij stappen in en vragen Jodoigne? "Mais non", zegt de chauffeur en bonjourt ons er uit. We snappen er niks meer van.
We besluiten om het voor vandaag voor gezien te houden. Mijn knie is inmiddels stijver geworden en het zou te laat worden om in een rustig tempo met pauzes te lopen.
We besluiten dat we eerst maar een spoedcursus: "Hoe werkt het openbaar vervoer in België", moeten nemen.
We rijden naar ons overnachtingsadresje bij Jean en Thérèse in Namen. We mogen binnenkomen en naar onze kamer, ook al moet Thérèse zo nog weg: wat een vertrouwen!
Ik smeer m'n knie nog eens in en slaap tot vijf uur, waarschijnlijk had ik dit nodig. Hilbrand leest inmiddels een Franse versie van Asterix en Obelix: "De grote oversteek". In het Frans: "La Grande Traversée".
We gaan naar beneden en krijgen koffie aangeboden. Ik heb een verhaaltje opgeschreven waarin ik mezelf kort voorstel en vraag aan Thérèse of ze dat voor mij wil vertalen in het Frans. Dat doet ze voor mij en terwijl ze schrijft discussieert ze hardop met zichzelf in het Frans. We verstaan er niks van, maar genieten van het tafereeltje.
Even later komt Jean thuis en gaan we samen heerlijke spaghetti eten met sla en een wijntje er bij. Jean werkt in Brussel en spreekt goed Nederlands. Hij gaat morgen met een vriend skiën in Frankrijk. Niet met een skilift, hij loopt eerst met de ski's naar boven, dat duurt ongeveer vijf uur en skiet dan in een uur naar beneden. Dat kan maar een keer op een dag. Hij doet dit ongeveer drie keer in het skiseizoen, erg sportief!
Tijdens het eten hebben we contact via FaceTime met de familie in Oostenrijk. De jongens hebben heerlijk gegeten bij neef Mark & Selma en de jongens en zijn nu druk aan het afwassen. Het is zo leuk om ze even te zien! Zo te zien hebben ze het reuze naar de zin.
Na het eten stellen Hilbrand en ik voor om af te wassen. Terwijl wij afwassen ruimt Jean op en vertrouwt ons toe dat we geslaagd zijn voor de test. We kijken hem vragend aan en dan legt hij uit: "We willen graag weten hoe mensen reageren na het eten. Thérèse begint altijd met de afwas en dan zijn we benieuwd wat mensen doen. Sommigen bieden aan om af te drogen, anderen blijven gewoon zitten en durven ook nog te vragen of ze de was mogen doen. Jullie boden al aan om de afwas te doen voordat Thérèse begon, jullie zijn geslaagd!"
En zo kunnen we concluderen dat dit een geslaagde dag was!
Morgen gaan we zwemmen, zodat de knie onbelast wel beweging krijgt en dan proberen we overmorgen weer te wandelen.
Vanmorgen staat de wekker op kwart voor acht. Hilbrand heeft meer tijd nodig dan ik en is niet gewend aan het ritme dat ik heb. Het voordeel voor mij is dat ik nog even kan blijven liggen. Op de een of andere manier kan ik nog steeds wel slapen.
Het inpakken van de spullen en het klaarmaken voor de dag kost me een kwartier.
Om half 9 zitten we aan de ontbijttafel bij Erika en baby Jason. We nemen omstreeks 9.00 uur afscheid, heel onroerend... Erika hoopt ons nog eens te zien. We hebben het hier goed gehad, het was gezellig om samen te eten van de zelfgemaakte "frietekes".
We brengen de spullen in de auto en gaan op aanraden van Erika nog even over de markt. En dan gebeurt er iets vervelends... Ik loop tussen een groepje kletsende mensen en een kraampje in en verstap me op een hoge stoeprand die ik niet kon zien en maak een smak op mijn knie, wel de gezonde knie gelukkig. Mijn handen zijn blauw en mijn knie is blauw en dik.
Ik baal behoorlijk. De afgelopen weken heb ik moddermoerassen, enge hekjes en bruggetjes overleefd en nu maak ik een smak terwijl ik gewoon aan het lopen ben!
We gaan naar de auto en daar kan ik dan eindelijk mijn EHBO inzetten. Ik heb Arniflor mee, een crème op homeopatische basis. Deze gebruik ik en ik neem een pijnstiller.
Het lijkt me wel goed om in beweging te blijven, dus we besluiten om de wandeling wel door te laten gaan.
We zetten de auto in Eghezee neer, vlakbij een bushalte en aan de route. We zijn van plan om met de bus naar Jodoigne te gaan en dan terug naar de auto te wandelen, ongeveer 15 km. Volgens Erika gaan de bussen regelmatig.
Voor zover wij het kunnen zien, gaat de eerste bus naar Jodoigne pas om 12.10 uur. We drinken koffie in een cafeetje vlakbij en om 12.00 uur staan we bij de halte.
Om 12.10 komt de bus aanrijden, met het juiste nummer. We proberen de bus aan te houden, maar de chauffeur gebaart en rijdt door. We vermoeden dat hij een rondje rijdt en terugkomt of dat een andere bus volgt. Na tien minuten komt een andere bus waarop Jodoigne staat. Hij stopt, wij stappen in en vragen Jodoigne? "Mais non", zegt de chauffeur en bonjourt ons er uit. We snappen er niks meer van.
We besluiten om het voor vandaag voor gezien te houden. Mijn knie is inmiddels stijver geworden en het zou te laat worden om in een rustig tempo met pauzes te lopen.
We besluiten dat we eerst maar een spoedcursus: "Hoe werkt het openbaar vervoer in België", moeten nemen.
We rijden naar ons overnachtingsadresje bij Jean en Thérèse in Namen. We mogen binnenkomen en naar onze kamer, ook al moet Thérèse zo nog weg: wat een vertrouwen!
Ik smeer m'n knie nog eens in en slaap tot vijf uur, waarschijnlijk had ik dit nodig. Hilbrand leest inmiddels een Franse versie van Asterix en Obelix: "De grote oversteek". In het Frans: "La Grande Traversée".
We gaan naar beneden en krijgen koffie aangeboden. Ik heb een verhaaltje opgeschreven waarin ik mezelf kort voorstel en vraag aan Thérèse of ze dat voor mij wil vertalen in het Frans. Dat doet ze voor mij en terwijl ze schrijft discussieert ze hardop met zichzelf in het Frans. We verstaan er niks van, maar genieten van het tafereeltje.
Even later komt Jean thuis en gaan we samen heerlijke spaghetti eten met sla en een wijntje er bij. Jean werkt in Brussel en spreekt goed Nederlands. Hij gaat morgen met een vriend skiën in Frankrijk. Niet met een skilift, hij loopt eerst met de ski's naar boven, dat duurt ongeveer vijf uur en skiet dan in een uur naar beneden. Dat kan maar een keer op een dag. Hij doet dit ongeveer drie keer in het skiseizoen, erg sportief!
Tijdens het eten hebben we contact via FaceTime met de familie in Oostenrijk. De jongens hebben heerlijk gegeten bij neef Mark & Selma en de jongens en zijn nu druk aan het afwassen. Het is zo leuk om ze even te zien! Zo te zien hebben ze het reuze naar de zin.
Na het eten stellen Hilbrand en ik voor om af te wassen. Terwijl wij afwassen ruimt Jean op en vertrouwt ons toe dat we geslaagd zijn voor de test. We kijken hem vragend aan en dan legt hij uit: "We willen graag weten hoe mensen reageren na het eten. Thérèse begint altijd met de afwas en dan zijn we benieuwd wat mensen doen. Sommigen bieden aan om af te drogen, anderen blijven gewoon zitten en durven ook nog te vragen of ze de was mogen doen. Jullie boden al aan om de afwas te doen voordat Thérèse begon, jullie zijn geslaagd!"
En zo kunnen we concluderen dat dit een geslaagde dag was!
Morgen gaan we zwemmen, zodat de knie onbelast wel beweging krijgt en dan proberen we overmorgen weer te wandelen.
-
25 Februari 2014 - 21:52
Marian:
Goh, die Petra. Het zit je wel, maar niet mee. Wat vervelend met die knie. Ik hoop dat de zalf en rust helpen bij je genezing en zal voor je duimen.
Lieve groet, ook aan Hilbrand
Marian -
25 Februari 2014 - 22:07
Nanning En Lucy:
Dag " verre familie"!
Dat was me wel een dag!
Fijn dat jullie samen zijn.We hopen dat de knie je niet te veel overlast geeft.
Goed plan om morgen te gaan zwemmen.
We lezen met veel belangstelling elke dag je verslag en bewonderen je mooie
foto's, je moed en doorzettingsvermogen.
Heel veel succes!
Ook de groeten aan Hilbrand.
Nanning en Lucy. -
25 Februari 2014 - 22:51
B Aukje:
lieve hilbrand en Petra het was lang goedgegaan ik kan alleen maar zeggen doe bist krekt as dien tante een knoffelkont,maar te hopen dat het meevalt en morgen maar even in het warme water,we horen morgen wel of het wat beter met je gaat,rustig aan en hopen het beste maar veel liefs goede nacht tot morgen doei doei liefs tante baukje -
25 Februari 2014 - 23:01
Wilma:
Hoi Petra,
Balen van je knie zeg. Ik hoop voor je dat je knie morgen wat opgeknapt is. Beterschap er mee.
Morgen en fijne dag met Hilbrand gewenst.
Hartelijke groeten
Wilma -
25 Februari 2014 - 23:03
Geertje:
Lieve Petra en Hilbrand, heel veel sterkte, fijn dat jullie alternatieven kunnen verzinnen, en samen zijn. Liefs Geertje, potverdorie, wat een vervelende seconde. -
26 Februari 2014 - 00:10
Minke Geurts:
He bah, doet me denken aan een of andere verrassing op een "elfstedentocht" net voor Koninginnedag.
Ik hoop dat het morgen iets beter gaat. En maar hopen dat het warme water en de arniflor helpt.
Gelukkig is Hilbrand bij je. Liefs en sterkte. Groeten voor jullie allebei van mam. Oant moarn!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
