Dag 41: Profondeville - Anhée (14 km)

Vanmorgen hebben Hilbrand en ik een heerlijk ontbijt gehad in "La Source Fleury". De bedden waren goed en de kamer schoon en fris. Na het ontbijt gaat m'n rugzak nog eens helemaal leeg en pak ik het opnieuw in. Alles wat ik niet nodig heb of niet gebruik gaat mee terug naar huis. Ook het teveel aan proviand. Ik neem voor ongeveer 1.5 dag mee en heb als reserve nog twee maaltijd repen.
Als alles weer opnieuw is ingepakt en alles klaarstaat, drinken we nog een kop koffie. Terugkijkend op deze dagen, zijn we blij dat we elkaar weer hebben gezien, gevoeld, geproefd en geroken. We luisteren naar één van Hilbrand's favoriete liedjes van nu, van Marco Borsato en Trijntje Oosterhuis: "Ik zou het zo weer overdoen." We kunnen het er helemaal mee eens zijn!

"...Met de hemel als het doel
Schoot ik de sterren en de maan voorbij
Totaal op mijn gevoel
Maar de poorten bleken dicht voor mij
En ik wist dat ik zou vallen..."

En de poorten die dicht zijn, zijn de poorten die mij nu naar huis zouden leiden...
Hilbrand loopt mee, aan de overkant van de weg en een stukje terug, naar de Maas. Nog een laatste omhelzing en een laatste zoen. We stappen allebei een andere kant op. Ik zie Hilbrand nog tussen de huizen door op de weg lopen, contact! We zwaaien en ik loop verder en begin ontzettend te huilen. Ik huil omdat het zo moeilijk is om Hilbrand weer los te laten, maar ook omdat ik zo gelukkig ben dat hij me los laat en mij deze onderneming, die zo belangrijk voor me is, laat doen en me steunt. Eens zullen de poorten open gaan en dan zal ik het weer overdoen!

Een fotokaartje met tekst dat ik kreeg van mijn zwager en schoonzus, Peter & Tilly, heb ik meegenomen:

"Er zijn momenten
waarop je meer beseft
hoe mooi het leven eigenlijk is.
Tegelijkertijd weet je
dat niets eeuwig duurt.
Omarm en koester,
verwarm zolang je kunt."

We zijn druk aan het oefenen voor "Het grote afscheid". Het is goed om dit zo te doen. Ik heb altijd veel moeite gehad met afscheid nemen. Dit heeft vermoedelijk te maken met het plotselinge overlijden van mijn vader op jonge leeftijd, de reactie van mijn moeder daarop en het lang niet begrijpen door mij, vanwege mijn prille leeftijd. Ik leer nu om goed afscheid te nemen, en merk hoe belangrijk dat is en ik weet nu ook dat ik alleen ook sterk ben.

Er was een moment in het begin van ons huwelijk, dertig jaar geleden, dat ik me afvroeg of ik wel mijn leven lang getrouwd kon zijn met Hilbrand, "tot de dood u scheidt". Kon ik dat? Niet om Hilbrand, want ik was stapelgek op hem. De gedachte, om tot de dood met iemand anders te leven, en de verantwoordelijkheid die je hebt voor elkaar, benauwde mij. Mijn vader is jong overleden, dus van mijn ouders had ik geen voorbeeld. Na een aantal dagen hierover nagedacht te hebben, had ik voor mezelf een oplossing gevonden om hiermee om te gaan. Ik besloot dat ik iedere dag opnieuw mocht kiezen of ik bij Hilbrand wilde blijven. En die gedachte maakte dat ik me bevrijd voelde. Nu, na meer dan dertig jaar samen, voel ik me voor eeuwig verbonden met Hilbrand, in liefde en kan ik me er geen voorstelling van maken hoe het is zonder hem en ik voel me vrij! "Ja, ik wil!"

En zo loop ik verder, "Till we meet again". Het is goed zo. Na een paar stappen lachen de Madeliefjes me tegemoet, ze veranderen in m'n hoofd direct in een mooi engelenkoppie met blonde krulletjes en maken me blij: "Hé Madelief, ben je er ook weer? Fijn dat je meegaat!"

Verderop zie ik paragliders en bergbeklimmers, er zijn veel mountainbikers op pad en joggers, het is een en al activiteit aan de oever van de Maas!

Op sommige tegels zijn teksten te lezen, in het Frans. Ik maak er foto's van en beloof mezelf dat ik bij wijze van oefening er een vertaling van probeer te maken. Ik probeer het met de app, maar deze vertaalt letterlijk en niet de bedoeling.

Het wandelt heerlijk langs de Maas. Het spettert de hele tijd wat door, maar dat is geen probleem. Verderop kom ik Christoffel tegen en in een cafeetje er tegenover drink ik een kop koffie voor €1,30 en doe het rustig aan.

Omstreeks 17.00 uur kom ik aan in Anhée bij het gastgezin. Zij hebben allebei gefietst naar SdC. Ik laat ze mijn vertaalde kennismaking lezen en dat waarderen ze erg. Ik vraag of ze WiFi hebben en dat hebben ze. Ik kan nu gebruik maken van m'n vertaal-app en zo keuvelen we toch wat af...
Ze proberen voor mij een slaapplaats te regelen voor morgennacht. Ik mag hier morgen ook weer slapen, tussen hier en Givet is nauwelijks geschikte slaapplaats te regelen, wel hotels maar die zijn erg duur!
Er wordt speciaal voor mij eten gemaakt, de eigenaren zelf gaan uit eten met vrienden.
Ik bof maar met dit adresje!