Dag 97: Les Billanges - St-Léonard-de-Noblat (20

Vannacht heb ik maar weer met de oordopjes in geslapen. Dat slaapt toch beter naast een onregelmatige snurker, dan zonder.

De kamer was koud en vochtig, zodat we allebei rillerig wakker werden. De ontbijttafel staat gedekt en we eten van het stokbrood en drinken thee.

We verlaten het bijzondere huis en zoeken de route weer op. Het is nog droog weer, dus we houden goede moed. Albert wil het liefst over asfaltwegen lopen en ik ga mee. Ik merk echter wel dat ik het dwalen over de steen- en zandpaadjes mis. Nu stampen we in een voor mij hoog tempo door. Ik kan dat wel, maar tijd om met m'n gedachten af te dwalen heb ik niet. We moeten op het verkeer en de route letten.

Albert begrijpt dat ik graag over de steen- en zandpaadjes loop, dus als er weer een keuze is tussen route volgen of via googlemaps het asfaltpad, gaan we de route volgen over een drassig pad dat slingerend omhoog gaat. Heerlijk vind ik dat, het is even doorbikkelen, maar dan bereiken we een prachtig graspad. Albert hoort een nachtegaal en vertelt me dat hij de eerste afgelopen 2 april hoorde.

We komen uit bij een brug, "Le pont du Dognon", die prachtig gespiegeld wordt in het water.

En ik kom Margriet tegen, die zich erg thuis voelt in Frankrijk en uitbundig staat te bloeien.

In Le Châtenet en Dognon nemen we een pauze bij een cafe met winkel. We eten ons broodje met de gekochte kaas op aan de tafel en bestellen wat te drinken. Het kan hier allemaal.

We hebben de helft van onze etappe er op zitten en gaan voor de volgende helft. Als we buiten komen dan regent het en trekken we de regenspullen weer aan. Het lopen gaat in een vlot tempo. Het voordeel is dat we vroeg aan komen. Voor tweeën zijn we al op de plaats van bestemming. De plek waar de sleutel zou zijn blijkt gesloten vanwege ziekte. We zoeken de refuge, en net als Albert bedenkt dat we ook in een B&B kunnen, zien we dat we er met onze neus bovenop staan. De deur is open en op een andere deur staan telefoonnummers. We bellen en een man neemt op. Hij komt binnen tien minuten. We checken in, betalen een tientje en ik ga als eerste onder de douche: lekker warm worden.
We kunnen ieder een eigen kamer hebben en er is zelfs een wasmachine. We wassen onze spullen en gaan naar de supermarkt. Ik ga voor de gezonde hap: veel groentes en Albert houdt van mokkatoetje met slagroom en wijn. Voor de eiwit vinden we een compromis, we nemen zalm mee. Het is net als thuis...
Albert schilt de aardappelen en ik maak de groenten klaar en snijd de aardappelen in blokjes.
Dan komt een Fransman binnen en we begrijpen elkaar niet. Uiteindelijk begrijp ik van hem dat hij ons welkom heet en niet weet dat zijn "collega" dat al heeft gedaan. Ik laat hem de stempel zien in m'n credencial en als Albert dat ook doet, is hij tevreden. Hij krijgt ook een hapje te eten van mij en een glas wijn van Albert. Hij vindt 't wel gezellig.

We wassen samen af en ik laat me verleiden om nog wat wijntjes te drinken. "Leve de koning!", roep ik. Het is tenslotte Koningsdag in Nederland...

Ondertussen heeft Marianne, de moeder van Thomas, met wie ik vanaf Rocroi tot en met Reims opgelopen heb, contact met mij gehad. Haar vriendin woont in Limoges en zij bood aan dat ik daar kan komen slapen. Ik neem het aanbod aan en slaap dus morgen bij de vriendin! Ik vind dit wel erg bijzonder. Ook Jean-Marc en Catherine, de mensen die Leen en mij hielpen in Éguzon en ons naar een hotel in Crozant reden, bieden aan dat ik bij ze kan komen slapen.

Ik wil een dag extra in Limoges blijven, om wandelsokken en wandelstokken te kopen. Het beviel me toch wel om met de stokken van Albert te lopen.