Dag 18: Paviljoen de Posbank - Arnhem (15 km)
Blijf op de hoogte en volg Petra N.
06 Februari 2014 | Nederland, Arnhem
Gisteravond gegeten bij de buren "Prinsheerlijk": volgens mij een schooltje omgebouwd tot leuk, gezellig restaurant. Wel raar om alleen te eten voor zoveel geld. Ik neem de goedkoopste maaltijd, schnitzel met bospaddestoelen, prei met een peertje en puree. De frietjes laat ik staan, er is te veel eten en ik vind het niet eens zo lekker (wel de prei en de bospaddestoelen). Mee-eten met de pot bij de gastgezinnen was leuker en lekkerder. De volgende keer ga ik toch maar weer vragen of dat kan. Nu durfde ik niet zo goed, ik vroeg al een slaapplek op de valreep...
Als ik terugkom is het stil. De vrouw des huizes is er niet. Ik word onrustig en ga zappen op de tv, maar vind hierin geen voldoening. Dan ga ik op Facebook kijken en realiseer me dat ik in sociaal opzicht ernstig tekort schiet. Ik ben niet attent, vergeet verjaardagen en kan nu niks betekenen voor iemand. De wereld draait door en ik maak er geen deel van uit lijkt het. Ik ben er even (even?) uitgestapt, en de afstand wordt steeds groter. 's Middags nog had ik echt het gevoel dat ik thuis kwam bij mezelf, het maakte niet uit waar ik was. Tegelijk is dat ook een eng gevoel: het is even of niets er meer toe doet, alles valt samen, en er is even...NIKS... Alsof de tijd stilstaat.
Ik wil nu niet dat niks er toe doet, ik wil leven, ontdekken, genieten... 's Avonds heb ik contact met mensen thuis en dat is fijn maar ook weer frustrerend, want ik blijf toch weer met mezelf alleen.
's Nachts lig ik wakker, druk van me bezwaard voelen omdat ik alleen aan mezelf denk. Ik ben nu twee en een halve week weg en thuis kunnen ze wel zonder mij... Wat als ze mij niet missen? Hoe moet dat dan als ik weer thuis wil komen? Ben ik dan wel welkom?
Ik luister naar een liedje van Marco Borsato, voel me helemaal blij en warm worden en val rustig in slaap.
Vooral onderstaande regels zijn nu fijn om te horen:
Sluit je ogen een seconde
zet een lach op je gezicht
zeg bedankt tegen het leven
voor de liefde en het licht
doe een wens voor iemand anders,
al lijkt het nog zo klein en stil
elke golf begint als rimpel
maar maakt altijd een verschil
Droom, durf, doe en deel met iedereen
Sluit je ogen maar vanavond
met een lach op je gezicht
Wees maar dankbaar voor het leven
zoals het hier nu voor je ligt.
Nu zit ik bij de Posbank, na een flinke klim naar boven, uit te puffen omdat de rugzak zwaar is (heeft iemand er een baksteen in gedaan?) en omdat het zo warm is. Ik besluit een kop koffie te drinken en op de rij te zetten wat er door mijn hoofd spookt.
Na het afscheidsweekend, was ik zo overdonderd door alle lieve reacties en gebaren, ik kon er geen woorden voor vinden. Ik heb, zo lang ik weet, een soort eenzaamheid gevoeld, ik hunkerde naar liefde en geborgenheid.
Nu begrijp ik wel waar dat vandaan komt. Mijn vader overleed plotseling toen ik 15 maanden oud was. Mijn moeder en hij waren vijf jaar getrouwd en waren dolgelukkig met elkaar, mijn zus van 4 en mij. Volgens veel mensen die ik de afgelopen jaren sprak, een droompaar! Het was dan ook een ramp voor ons gezin toen mijn vader overleed. Mijn moeder wist niet hoe ze hier mee om moest gaan. En haar omgeving stond machteloos. Zo groeide ik op met mijn moeder die emotioneel totaal verdoofd was. Geen vader en een emotioneel afwezige moeder. Ik begrijp het nu wel.
En dan het afscheidsfeest... Op het moment dat ik wegga komt alles waar ik zo naar verlangd en gehunkerd heb allemaal naar me toe... En nu loop ik van dat alles weg om thuis te komen bij mezelf... Ik geloof dat ik nu door heb waarom ik deze tocht doe. Het is tijd, de hoogste tijd!
Ik wandel richting Arnhem. Dan opeens komt vanuit het diepst van mijn wezen een huilbui opborrelen. Als een zomerbui na een warme dag overvalt het mij en ik laat het gaan en hobbel verder. "Let it be, let it be, let it be, let it be, there will be an answer, let it be...", zingt het in mij.
Na een poosje stopt de bui, net zo abrupt als dat ie begonnen is. Ik vraag me af of ik wel door wil gaan met de onderneming en dan komt er weer een liedje naar boven: "En we gaan nog niet naar huis, nog lang nog niet, nog lang nog niet, we gaan nog niet naar huis, want moeder is niet thuis!" Oké, de humor is weer terug en mijn vastbeslotenheid ook weer.
Ik wandel weer verder door de Veluwse Zoom; heuveltje op, heuveltje af, de baksteen is ergens op de Posbank gebleven...
Dan volgt een trap omhoog: "Stairway to Heaven".
Ik dool zo verder door bos en hei, over bruggetjes en langs beekjes, het is hier prachtig en ik ben kilo's lichter.
Ik wandel Velp binnen en Rozendaal en dan weer Velp, volgens mij ben ik de route kwijt, of is de route mij kwijt... Ik stel de navigatie in en zie dat ik van Arnhem af loop, hier klopt iets niet. Ik besluit de navigatie te volgen: nog vijf kilometer. Na twee kilometer ben ik bijna bij Arnhem, onder de A12 door zie ik het bord staan. Mijn rechtervoet is verdoofd en ik ga op een bankje zitten om bij te komen, het begint te regenen: bij de raad van kinderbescherming, lijkt me een prima plek om even te schuilen. Ik maak een soepje, eet mijn boterham op en trek de capuchon over mijn hoofd. Ik bel met mijn gastvrouw om te zeggen dat ik eerst een hapje in de stad eet voordat ik kom.
Na deze break loop ik verder. Vlak bij een bushalte zie ik twee kanonnen met een beeld staan van Van Heutsz ... Hé, vorig jaar ontdekte ik dat mijn vader in dienst zat bij Regiment Van Heutsz ... Hoe mooi om dit hier en nu tegen te komen! Bij de bushalte staan een oudere dame en een meisje te wachten. Ik vraag of de bus naar de Markt gaat, want dat is het eindpunt van de etappe. De bus blijkt naar het station te gaan. De vrouw, die de oma blijkt te zijn van het meisje, vraagt nieuwsgierig naar mijn reis. Ik vertel over mijn onderneming en zowel oma als kleindochter bestoken me met vragen. Ik geniet van hun enthousiasme en besluit de bus te nemen, "Que Sera, Sera, Whatever Will Be, Will Be". De oma wil graag mijn weblog-gegevens en die geef ik door. Dan stelt ze voor dat ik mee ga eten, want ze hebben afgesproken met de moeder van het meisje en ze zijn onderweg naar een eettentje in de stad. Het lijkt me geweldig. "Vindt uw dochter dat niet vervelend?", vraag ik. "Nee hoor", zegt oma gedecideerd.
En zo gebeurt het dat ik met Marion, zo heet de oma, haar dochter Manon en kleindochter Emi bij de Mexicaan, "Pssst Amigo" in Arnhem zit en getrakteerd word op heerlijk eten. Emi is een sociaal en empatisch hoogsensitief kind van twaalf, erg wijs voor haar leeftijd. Ze stelt voor om in mijn rugzak te springen en mee te gaan op reis. Het klinkt erg gezellig...
Na deze ontzettend welkome verrassing word ik ook nog afgezet op mijn logeeradres. Emi brengt me naar de voordeur, ze houdt mijn hand nog net niet vast. Pas als ze zien dat ik goed ontvangen wordt verdwijnen de drie mooie vrouwen!
Bedankt voor deze geweldige ontmoeting lieve Emi, Marion en Manon, tot ziens!
Als ik terugkom is het stil. De vrouw des huizes is er niet. Ik word onrustig en ga zappen op de tv, maar vind hierin geen voldoening. Dan ga ik op Facebook kijken en realiseer me dat ik in sociaal opzicht ernstig tekort schiet. Ik ben niet attent, vergeet verjaardagen en kan nu niks betekenen voor iemand. De wereld draait door en ik maak er geen deel van uit lijkt het. Ik ben er even (even?) uitgestapt, en de afstand wordt steeds groter. 's Middags nog had ik echt het gevoel dat ik thuis kwam bij mezelf, het maakte niet uit waar ik was. Tegelijk is dat ook een eng gevoel: het is even of niets er meer toe doet, alles valt samen, en er is even...NIKS... Alsof de tijd stilstaat.
Ik wil nu niet dat niks er toe doet, ik wil leven, ontdekken, genieten... 's Avonds heb ik contact met mensen thuis en dat is fijn maar ook weer frustrerend, want ik blijf toch weer met mezelf alleen.
's Nachts lig ik wakker, druk van me bezwaard voelen omdat ik alleen aan mezelf denk. Ik ben nu twee en een halve week weg en thuis kunnen ze wel zonder mij... Wat als ze mij niet missen? Hoe moet dat dan als ik weer thuis wil komen? Ben ik dan wel welkom?
Ik luister naar een liedje van Marco Borsato, voel me helemaal blij en warm worden en val rustig in slaap.
Vooral onderstaande regels zijn nu fijn om te horen:
Sluit je ogen een seconde
zet een lach op je gezicht
zeg bedankt tegen het leven
voor de liefde en het licht
doe een wens voor iemand anders,
al lijkt het nog zo klein en stil
elke golf begint als rimpel
maar maakt altijd een verschil
Droom, durf, doe en deel met iedereen
Sluit je ogen maar vanavond
met een lach op je gezicht
Wees maar dankbaar voor het leven
zoals het hier nu voor je ligt.
Nu zit ik bij de Posbank, na een flinke klim naar boven, uit te puffen omdat de rugzak zwaar is (heeft iemand er een baksteen in gedaan?) en omdat het zo warm is. Ik besluit een kop koffie te drinken en op de rij te zetten wat er door mijn hoofd spookt.
Na het afscheidsweekend, was ik zo overdonderd door alle lieve reacties en gebaren, ik kon er geen woorden voor vinden. Ik heb, zo lang ik weet, een soort eenzaamheid gevoeld, ik hunkerde naar liefde en geborgenheid.
Nu begrijp ik wel waar dat vandaan komt. Mijn vader overleed plotseling toen ik 15 maanden oud was. Mijn moeder en hij waren vijf jaar getrouwd en waren dolgelukkig met elkaar, mijn zus van 4 en mij. Volgens veel mensen die ik de afgelopen jaren sprak, een droompaar! Het was dan ook een ramp voor ons gezin toen mijn vader overleed. Mijn moeder wist niet hoe ze hier mee om moest gaan. En haar omgeving stond machteloos. Zo groeide ik op met mijn moeder die emotioneel totaal verdoofd was. Geen vader en een emotioneel afwezige moeder. Ik begrijp het nu wel.
En dan het afscheidsfeest... Op het moment dat ik wegga komt alles waar ik zo naar verlangd en gehunkerd heb allemaal naar me toe... En nu loop ik van dat alles weg om thuis te komen bij mezelf... Ik geloof dat ik nu door heb waarom ik deze tocht doe. Het is tijd, de hoogste tijd!
Ik wandel richting Arnhem. Dan opeens komt vanuit het diepst van mijn wezen een huilbui opborrelen. Als een zomerbui na een warme dag overvalt het mij en ik laat het gaan en hobbel verder. "Let it be, let it be, let it be, let it be, there will be an answer, let it be...", zingt het in mij.
Na een poosje stopt de bui, net zo abrupt als dat ie begonnen is. Ik vraag me af of ik wel door wil gaan met de onderneming en dan komt er weer een liedje naar boven: "En we gaan nog niet naar huis, nog lang nog niet, nog lang nog niet, we gaan nog niet naar huis, want moeder is niet thuis!" Oké, de humor is weer terug en mijn vastbeslotenheid ook weer.
Ik wandel weer verder door de Veluwse Zoom; heuveltje op, heuveltje af, de baksteen is ergens op de Posbank gebleven...
Dan volgt een trap omhoog: "Stairway to Heaven".
Ik dool zo verder door bos en hei, over bruggetjes en langs beekjes, het is hier prachtig en ik ben kilo's lichter.
Ik wandel Velp binnen en Rozendaal en dan weer Velp, volgens mij ben ik de route kwijt, of is de route mij kwijt... Ik stel de navigatie in en zie dat ik van Arnhem af loop, hier klopt iets niet. Ik besluit de navigatie te volgen: nog vijf kilometer. Na twee kilometer ben ik bijna bij Arnhem, onder de A12 door zie ik het bord staan. Mijn rechtervoet is verdoofd en ik ga op een bankje zitten om bij te komen, het begint te regenen: bij de raad van kinderbescherming, lijkt me een prima plek om even te schuilen. Ik maak een soepje, eet mijn boterham op en trek de capuchon over mijn hoofd. Ik bel met mijn gastvrouw om te zeggen dat ik eerst een hapje in de stad eet voordat ik kom.
Na deze break loop ik verder. Vlak bij een bushalte zie ik twee kanonnen met een beeld staan van Van Heutsz ... Hé, vorig jaar ontdekte ik dat mijn vader in dienst zat bij Regiment Van Heutsz ... Hoe mooi om dit hier en nu tegen te komen! Bij de bushalte staan een oudere dame en een meisje te wachten. Ik vraag of de bus naar de Markt gaat, want dat is het eindpunt van de etappe. De bus blijkt naar het station te gaan. De vrouw, die de oma blijkt te zijn van het meisje, vraagt nieuwsgierig naar mijn reis. Ik vertel over mijn onderneming en zowel oma als kleindochter bestoken me met vragen. Ik geniet van hun enthousiasme en besluit de bus te nemen, "Que Sera, Sera, Whatever Will Be, Will Be". De oma wil graag mijn weblog-gegevens en die geef ik door. Dan stelt ze voor dat ik mee ga eten, want ze hebben afgesproken met de moeder van het meisje en ze zijn onderweg naar een eettentje in de stad. Het lijkt me geweldig. "Vindt uw dochter dat niet vervelend?", vraag ik. "Nee hoor", zegt oma gedecideerd.
En zo gebeurt het dat ik met Marion, zo heet de oma, haar dochter Manon en kleindochter Emi bij de Mexicaan, "Pssst Amigo" in Arnhem zit en getrakteerd word op heerlijk eten. Emi is een sociaal en empatisch hoogsensitief kind van twaalf, erg wijs voor haar leeftijd. Ze stelt voor om in mijn rugzak te springen en mee te gaan op reis. Het klinkt erg gezellig...
Na deze ontzettend welkome verrassing word ik ook nog afgezet op mijn logeeradres. Emi brengt me naar de voordeur, ze houdt mijn hand nog net niet vast. Pas als ze zien dat ik goed ontvangen wordt verdwijnen de drie mooie vrouwen!
Bedankt voor deze geweldige ontmoeting lieve Emi, Marion en Manon, tot ziens!
-
06 Februari 2014 - 23:23
Liana :
Dat is de camino. Het zit je even tegen en je ziet het niet meer zitten. Dat gebeurd, maar dan komen er een paar "engeltjes" langs en kun je weer verder :) -
07 Februari 2014 - 00:03
Geertje:
ik ben hier stil van.
dit dus.
het is, laat het zijn.
en dan weer zo'n wonder, die drie vrouwen , en jij die ontvangt en deelt.
liefs geer -
07 Februari 2014 - 10:23
Wubbe:
mooi....zo mooi. Dank je voor het delen. -
07 Februari 2014 - 12:04
Tootje:
Inderdaad is dit de Camino. Ontmoetingen die je zelf niet kunt bedenken. Blijven genieten, en laat die dipjes maar komen. Je komt er iedere keer weer boven op.
Bon Camino -
07 Februari 2014 - 14:52
Eugene Uiting:
Ja dit is Camino, Leef bij de ontmoeting en ga erop in. En de ontmoeting met van Heutz , das geen toeval. Zoveel toevallen bestaan niet, klinkt gek maar ze zullen je overtuigen. Dat weet ik. groetjes Eugene -
07 Februari 2014 - 16:59
Baukje:
wat heb je weer veel beleefd Petra,meer dan ik op mijn flatje,ik dro0m alleen dat soort ontmoetingen,,maar ja ik ben oud en gij zijt jong,dit waren niet bekende dames maar wie weet loop je vandaag of morgen tegen een bekende op,het zou zo maar kunnen ,ik heb verder niet veel te vertellen voel mij grieperig ga zo0 maar naar bed,sterkte Petra liefs knuffel van tante baukje en rose de wind -
07 Februari 2014 - 17:32
Alice:
Lieve Petra, dit is het dus. Jezelf tegenkomen. Gemakkelijk gezegd vanaf de bank in je vertrouwde omgeving hoor ik je denken. Je hebt gelijk. Ik zou je een hart onder de riem willen steken. Dat doe ik bij deze. Niet opgeven. Laat je leiden door al die gevoelens. En wat heb je al veel mooie ontmoetingen gehad!!
Ik zou je willen adviseren die twijfel over jezelf en je schuldig voelen te laten varen.
Het brengt je nergens. Of liever: het brengt je van de wijs.
Lieve Petra: vervolg je weg en heus ze missen je thuis en gunnen je deze tocht.
Dat te beseffen brengt je verder. ( ik lijk de dominee wel) :) -
07 Februari 2014 - 20:03
Martha:
Soms moeten dingen zo zijn en niets is zomaar. Alles krijgt ooit zijn plek of ruimte en die plek kun jij het alleen geven. Daarom is het zo goed, dat je dit doet: niet omdat je alleen aan jezelf zou denken - wat trouwens na zoveel jaren zorgen voor anderen ook wel eens mag - maar omdat je nu die ruimte nodig hebt om alles in en om jou de ruimte te kunnen geven. Ik ben er van overtuigd dat je er alleen maar een mooier en liefdevoller mens van zal worden dan je al bent.
Laat ik nou vanmiddag in de trein terug van Groningen je lieve vriendje treffen. We hebben over van alles gepraat, het gaat goed met hem, hij redt zich wel. En... hij had het heel veel over jou! Jou missen? Ja, natuurlijk! (wat denk je na 30 jaar). Jou bewonderen? Het straalt zijn ogen uit! Het jou gunnen? Met hoofd en hart beide!
Myn heit soe sizze: Gewoan sykheljen bliuwe en trochrinne!
-
10 Februari 2014 - 11:58
Ineke:
Gisteren tijdens de pelgrimsdienst van Joke geleerd die er een presentatie gaf over haar voettocht van Rosmalen naar Santiago de Compostela, dat de camino "jezelf ontmoeten" is in plaats van "jezelf tegenkomen". Dus (her)ontdek jezelf en zie alles wat op je weg komt positief als een leerproces ook als het niet altijd zo leuk is. Maak er een mooie reis van. Je bent al (goed) op weg ... BUEN CAMINO en bedankt voor je mooie verhalen. -
28 April 2014 - 19:02
Corrie:
Prachtig om te lezen! Je beland in een dip en dan oo je weg die verder gaat ontmoet je mensen die je iets aanbieden waardoor je de hele wereld weer aan kan. Ppfff brok in mijn keel.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
