Dag 49: Lalobbe - Chateau-Porcien (22 km)

Vannacht was een onrustige nacht. Eerst werd ik wakker omdat ik naar een kant rolde. Klaarblijkelijk is de grond scheef, of het bed...
Dan om een uur of twee, drie hoor ik beneden allemaal kabaal. Geschuif van stoelen en muziek. Ik schat in dat het Thomas is en ga weer slapen. De volgende ochtend word ik gewekt door het kraaien van de haan en het zachtjes luiden van de kerkklok. Dan ga ik naar beneden en zit meneer bij de houtkachel. Hij heeft de hele nacht wakker gelegen, vuur opgestookt en gezorgd dat alles droog is. Hij kon niet slapen en wil zo snel mogelijk vertrekken.
Hij schenkt me een kop thee in en we luisteren samen naar muziek, totdat het tijd is om naar Ton en Karin te gaan voor ons ontbijt.

Ton en Karin hebben het erg gezellig en warm in huis. De ontbijttafel is gezellig gedekt en we hebben uitzicht op hun mooie tuin en de weilanden. We krijgen heerlijke appelsap van appels uit eigen tuin. En we mogen een lunchpakket maken voor onderweg. Thomas smeert brood voor ons samen, zo zorgzaam... Ton maakt nog een prachtige tekening op onze credencial, in plaats van een stempel.

Hij vertelt nog dat hij en Karin actief zijn in het dorp. Hij heeft ervoor gezorgd dat de klok weer luidt. Ik vertel hem over mijn zwager Roel, die zoveel heeft betekent voor zijn omgeving. Jij bent ook een Roel, zeg ik tegen hem, en daar mag je trots op zijn! Hij vindt het leuk om dit te horen.

Na een gezamenlijke foto vertrekken Thomas en ik weer. Inmiddels is het tegen tienen! De zon is fel. Thomas vertelt dat hij vannacht zo'n hekel aan de plaats kreeg... Hij was koud, de douche was koud, het eten was vreselijk... Hij schreef een gedicht in het Frans en vertaalt het voor mij. Ik zal het niet herhalen, maar hij baalde behoorlijk vannacht! Wat een leuke vent...

We lopen eerst naar Wasigny. Voordat we binnenkomen passeren we een kasteeltje dat nogal gehavend is. We bereiken het dorp met een prachtige oude kern en een houten overkapping. Alles is erg verwaarloosd, maar het ziet er prachtig uit. We nemen een koele pauze onder de overkapping.
Hierna wandelen we verder naar Justine-Herbigny. Hier is een prachtige watermolen met een weilandje aan het water met een picknickbank. Perfect voor ons! Thomas is erg moe en gaat op z'n matrasje liggen, heerlijk in de schaduw. We doen het rustig aan, het uitzicht is prachtig en het weer kan niet beter. We eten een broodje, Thomas snijdt met z'n grote mes een stuk worst af voor ons beide en ik neem nog een heerlijk fris citroen toetje.

We stappen weer op en begroeten een Franse familie die buiten aan de eettafel zit. Bonjour! Het leven is "vurrukkulluk" in Frankrijk!

Dan worden we staande gehouden door een oud dametje met een hondje. Eerst denk ik nog dat ze zegt dat we verkeerd lopen. Ze spreekt Frans met Thomas en ik zie hem naar haar kijken en hij probeert ook te begrijpen wat ze nu wil. Er volgt nog geen vertaling, dus ik wacht maar af. Dan pakt Thomas het hondje op en loopt samen met de oude dame terug van waar we kwamen. Ik loop er maar achteraan en snap er niks van. Thomas lijkt niet helemaal gelukkig met de situatie aan zijn gezicht te zien, maar hij stapt dapper verder en ik erachter aan. De oude dame ziet er erg tevreden uit. Als we weer langs de Franse familie lopen kijken ze ons een beetje gek na. Hun hond blaft hard en rent zover de tuin en het hek gaat, blaffend mee. Bovenaan de weg gekomen, bij een kruising, zet Thomas de hond neer en geeft de riem aan de oude dame. Ik begrijp van hem dat hij zegt dat wij nu verder moeten met onze route. Ik ben natuurlijk erg benieuwd naar de uitleg van Thomas. Hij vertelt dat de vrouw erg verward was en bang was voor een grote gevaarlijke hond. Ze wilde graag dat Thomas haar hondje optilde om er langs te lopen en hij deed dat. Ik prijs hem en zeg dat hij het goed heeft aangepakt, ik ben trots op hem. Dan reageert hij: "Ik snap niet dat ik dat deed, ik ben zo teleurgesteld in mezelf! Ik heb zo'n hekel aan dieren!" Ik ben stomverbaasd over zijn reactie en moet ontzettend lachen om het gezicht dat hij er bij trekt. Ik zei een beetje plagend tegen hem dat ik het erg schattig vond. Dat wou hij natuurlijk helemaal niet horen!

In Hauteville nemen we weer een korte pauze. De weg is prima te belopen, de zon is alleen erg fel. We beklimmen en trotseren de Blanc Mont, waarschijnlijk zo genoemd omdat het gesteente erg wit is. Dan steken we een grote weg over en lopen over een heuvel met windmolens. Het uitzicht is magnifiek. Het is niet vast te leggen op foto, het is erg wijds. We drinken veel onderweg en pauzeren zo nu en dan in de schaduw.
Uiteindelijk bereiken we Chateau-Porcien. Net als gister, moeten we weer een heuveltje op om het dorp binnen te lopen. Richting kerk en Mairie (gemeentehuis), moeten we stijl naar beneden. De benen van ons allebei protesteren hevig. En dan eindelijk bereiken we het laagste punt in het dorp en zien we op een prikbord een papier hangen met telefoonnummers voor pelgrims. Dat is toch goed geregeld hier in Frankrijk. De burgemeester is verantwoordelijk voor onderdak voor ons. Thomas vraagt enkele mensen, maar die kunnen hem niet verder helpen. Dan belt hij met iemand en diegene komt direct om met ons naar ons pelgrimsonderkomen te gaan. Een code wordt ingetoetst en we krijgen een kleine rondleiding. We slapen hier kosteloos. Er is een wc met wasbak, een douche met warm water en er staat een stapelbed en nog een bed. We gebruiken onze slaapzak en een geïmproviseerd kussen om te slapen. Thomas vraagt aan de buren om de pasta te koken en dat vinden ze goed. Hij komt terug met gekookte pasta en we mixen het met de bolognese saus, die we uit de pot in de thermoskan hadden gedaan om minder gewicht mee te hoeven sjouwen. Ik eet er wat sla bij en we hebben een heerlijke maaltijd.