Dag 50: Chateau-Porcien - Bazancourt (22 km)
Blijf op de hoogte en volg Petra N.
10 Maart 2014 | Frankrijk, Bazancourt
Gisteravond wilde ik douchen, maar toen vond ik een behoorlijk grote spin in de douchekuip. Ik wilde niet gaan douchen met die spin daar. Ik had ook niks om de spin mee weg te voeren, iets wat ik mijn kinderen altijd leerde. Geen spinnen doodmaken, maar naar buiten brengen. Ik zette de kraan open en hoopte dat de spin door de afvoer ging, maar deze verzette zich hevig, schoot een draad af en klom richting mijn been. Dat was niet de bedoeling. Het water liep niet weg en het leek alsof de spin op het water kon lopen. Ik kreeg het aardig benauwd. Uiteindelijk, tot mijn grote schaamte, heb ik de spin geplet. Ik ben er niet trots op, maar ik wist me geen raad. Dit is de tweede spin die ik in mijn leven bewust vermoord heb. De eerste was voor mijn zus, die vier jaar ouder was. Ik was denk ik acht want we woonden in een noodwoning totdat ons huis afgebouwd was. We sliepen in een stapelbed op een kamer en er liep een spin. Zij was panisch en wilde dat ik de spin doodmaakte. Blij dat ik als jongste toen nog, mijn grote zus uit de nood kon helpen, plette ik de spin. Ze was me eeuwig dankbaar. 's Nachts kreeg ik echter last van schuldgevoelens en die uitten zich in een nachtmerrie: de familie spin ging naar de begrafenis van decalumen die ik geplet had en kwam daarna wraak nemen op mij!
Vannacht heb ik prima geslapen, geen last van schuldgevoelens deze keer.
Vandaag verlaten we voor 8.00 uur Chateau-Porcien. We werden omstreeks 6.00 uur wakker van het verkeer dat ongeveer op een meter afstand langs onze deur voorbij raast.
Het voordeel is dat het nu nog heerlijk koel is. Zo koel zelfs, dat de handschoenen nog aangaan. Tot nu toe is er elke nacht nog nachtvorst, ook nu is het gras wit en hard.
We hebben de modderpaden en de heuvels van de Ardennen definitief achter ons gelaten. We zien nu voornamelijk glooiende heuvels en krijt en kilometers weg voor ons.
We wandelen eerst naar Avancon. Daar nemen we een pauze bij de kerk op de trap. Tegenover de kerk is de Mairie (gemeentehuis) met aan weerszijden een schoolgebouwtje. "Fille" en "Garçon" staat links en rechts. Vroeger werden jongens en meisjes klaarblijkelijk gescheiden...
We lopen verder naar Saint-Loup-En-Champagne, wat zoiets betekent als "De heilige wolf van de Champagne". Daar vinden we een soort schuilhut waar we heerlijk in de schaduw gaan zitten. Ondertussen is het behoorlijk warm. We drinken flink wat water en ik eet de appel van Ton en Karin: lekker fris. Een oudere dame met een hondje komt kletsen met Thomas, ze vindt het wel interessant van die vreemde gasten in haar dorp. Er gebeurt niet zoveel, zelfs de winkels zijn verdwenen.
Dan komt er opeens een witte bestelauto luid toeterend door straten en rijdt rondjes. Het is de bakker. Wat bij ons de melkboer is, is hier de bakker die rondrijdt. Het assortiment is alleen beduidend kleiner. Wel grappig om dat zo mee te maken. Wij hebben nog genoeg. Ik heb het brood dat we hadden gekocht besmeerd met de paté.
Thomas wil wel een lange pauze, maar ik stel voor dat eerst meer dan de helft gelopen moet worden. Dat is iets wat ik ooit van mijn schoonzus Jettie leerde. Zij stimuleerde mij om de Elfstedentocht te fietsen en leerde mij onder andere hoe een schema op te stellen voor de voorbereiding. De Elfstedentocht heb ik daarna een aantal keren uitgefietst.
We lopen weer verder naar het volgende dorp, l' Ecaille. Daar nemen we een siësta, de klok slaat twaalf. We zijn erg moe en ontzettend warm. Even voorbij het centrum gaan we op het gras naast de zijmuur van een grote schuur met landbouwwerktuigen zitten, onder de bomen. Mijn natte sokken hang ik te drogen aan de takken. Ik duik m'n slaapzak in, waaronder ik folie heb gelegd. Thomas slaapt op z'n slaapmat. Zo'n anderhalf uur later worden we wakker. Er lopen wat mensen langs, die een beetje schuin naar ons kijken, maar ze laten ons met rust. We zijn echte landlopers!
We pakken onze spullen weer op en Thomas vraagt bij een huis of hij de waterfles mag vullen. Hij komt met een volle fles terug.
Dan hoeven we nog maar acht kilometer van de tweeëntwintig. De eerste kilometers lopen zwaar, we lopen direct weer in de zon zonder beschutting. Als we dan na drie kilometer een paar bomen tegenkomen willen we even weer op adem komen. De bomen maken gekke plopgeluiden en we kunnen niet herleiden waar het vandaan komt.
We gaan weer verder, heuveltje op en heuveltje af. Een boer op een trekker houdt ons tegen voor een praatje. Hij vertelt Thomas dat pelgrims voorheen bij hem logeerden, voordat de "Mairie" het regelde. Er kwam zelfs eentje met een ezel.
Volgens de kaart passeerden we een grens en ik was benieuwd welke.
Ik heb het nagekeken en wat ik nu geleerd heb is dat ik in de regio "Champagne-Ardennen" liep en in het departement Ardennen. De grens die ik overstap is die van het ene departement naar het andere. Nu zijn we in departement "Marne".
En elke keer is het dorp achter een heuvel in deze streek. Net als gister, we liepen weer een keer omhoog. We waren er bijna en mijn voeten protesteerden al langer. Ik pufte als een barende vrouw en legde Thomas uit dat ik dat geleerd had tijdens zwangerschapsgym. Ik verzuchtte: "It feels like I'm giving birth to myself". Hij vond dat een prachtige uitspraak. Nu denk ik daar telkens aan terug als ik de heuvels op loop en ben trots op mezelf dat ik dit doe voor mezelf.
Vrij vlot nu bereiken we Bazancourt, de "Mairie" is zelfs nog open. We krijgen een stempel in onze credencial en de sleutel van het onderkomen. Het is vlakbij de kerk en de "Mairie", in een cultureel centrum. Een zaaltje met twee nette douches en twee wc's, een ruimte met tafels en kapstokken en uitklapbedden, ze liggen heerlijk.
De kebabzaak is open en daar eten we een hapje. Onderweg zien we dat dit echt een gastvrij dorp is, er is zelfs een insectenhotel.
We gaan weer vroeg slapen en morgen op naar Reims!
Vannacht heb ik prima geslapen, geen last van schuldgevoelens deze keer.
Vandaag verlaten we voor 8.00 uur Chateau-Porcien. We werden omstreeks 6.00 uur wakker van het verkeer dat ongeveer op een meter afstand langs onze deur voorbij raast.
Het voordeel is dat het nu nog heerlijk koel is. Zo koel zelfs, dat de handschoenen nog aangaan. Tot nu toe is er elke nacht nog nachtvorst, ook nu is het gras wit en hard.
We hebben de modderpaden en de heuvels van de Ardennen definitief achter ons gelaten. We zien nu voornamelijk glooiende heuvels en krijt en kilometers weg voor ons.
We wandelen eerst naar Avancon. Daar nemen we een pauze bij de kerk op de trap. Tegenover de kerk is de Mairie (gemeentehuis) met aan weerszijden een schoolgebouwtje. "Fille" en "Garçon" staat links en rechts. Vroeger werden jongens en meisjes klaarblijkelijk gescheiden...
We lopen verder naar Saint-Loup-En-Champagne, wat zoiets betekent als "De heilige wolf van de Champagne". Daar vinden we een soort schuilhut waar we heerlijk in de schaduw gaan zitten. Ondertussen is het behoorlijk warm. We drinken flink wat water en ik eet de appel van Ton en Karin: lekker fris. Een oudere dame met een hondje komt kletsen met Thomas, ze vindt het wel interessant van die vreemde gasten in haar dorp. Er gebeurt niet zoveel, zelfs de winkels zijn verdwenen.
Dan komt er opeens een witte bestelauto luid toeterend door straten en rijdt rondjes. Het is de bakker. Wat bij ons de melkboer is, is hier de bakker die rondrijdt. Het assortiment is alleen beduidend kleiner. Wel grappig om dat zo mee te maken. Wij hebben nog genoeg. Ik heb het brood dat we hadden gekocht besmeerd met de paté.
Thomas wil wel een lange pauze, maar ik stel voor dat eerst meer dan de helft gelopen moet worden. Dat is iets wat ik ooit van mijn schoonzus Jettie leerde. Zij stimuleerde mij om de Elfstedentocht te fietsen en leerde mij onder andere hoe een schema op te stellen voor de voorbereiding. De Elfstedentocht heb ik daarna een aantal keren uitgefietst.
We lopen weer verder naar het volgende dorp, l' Ecaille. Daar nemen we een siësta, de klok slaat twaalf. We zijn erg moe en ontzettend warm. Even voorbij het centrum gaan we op het gras naast de zijmuur van een grote schuur met landbouwwerktuigen zitten, onder de bomen. Mijn natte sokken hang ik te drogen aan de takken. Ik duik m'n slaapzak in, waaronder ik folie heb gelegd. Thomas slaapt op z'n slaapmat. Zo'n anderhalf uur later worden we wakker. Er lopen wat mensen langs, die een beetje schuin naar ons kijken, maar ze laten ons met rust. We zijn echte landlopers!
We pakken onze spullen weer op en Thomas vraagt bij een huis of hij de waterfles mag vullen. Hij komt met een volle fles terug.
Dan hoeven we nog maar acht kilometer van de tweeëntwintig. De eerste kilometers lopen zwaar, we lopen direct weer in de zon zonder beschutting. Als we dan na drie kilometer een paar bomen tegenkomen willen we even weer op adem komen. De bomen maken gekke plopgeluiden en we kunnen niet herleiden waar het vandaan komt.
We gaan weer verder, heuveltje op en heuveltje af. Een boer op een trekker houdt ons tegen voor een praatje. Hij vertelt Thomas dat pelgrims voorheen bij hem logeerden, voordat de "Mairie" het regelde. Er kwam zelfs eentje met een ezel.
Volgens de kaart passeerden we een grens en ik was benieuwd welke.
Ik heb het nagekeken en wat ik nu geleerd heb is dat ik in de regio "Champagne-Ardennen" liep en in het departement Ardennen. De grens die ik overstap is die van het ene departement naar het andere. Nu zijn we in departement "Marne".
En elke keer is het dorp achter een heuvel in deze streek. Net als gister, we liepen weer een keer omhoog. We waren er bijna en mijn voeten protesteerden al langer. Ik pufte als een barende vrouw en legde Thomas uit dat ik dat geleerd had tijdens zwangerschapsgym. Ik verzuchtte: "It feels like I'm giving birth to myself". Hij vond dat een prachtige uitspraak. Nu denk ik daar telkens aan terug als ik de heuvels op loop en ben trots op mezelf dat ik dit doe voor mezelf.
Vrij vlot nu bereiken we Bazancourt, de "Mairie" is zelfs nog open. We krijgen een stempel in onze credencial en de sleutel van het onderkomen. Het is vlakbij de kerk en de "Mairie", in een cultureel centrum. Een zaaltje met twee nette douches en twee wc's, een ruimte met tafels en kapstokken en uitklapbedden, ze liggen heerlijk.
De kebabzaak is open en daar eten we een hapje. Onderweg zien we dat dit echt een gastvrij dorp is, er is zelfs een insectenhotel.
We gaan weer vroeg slapen en morgen op naar Reims!
-
10 Maart 2014 - 22:04
Marian:
Hoi Petra, wat een verhaal over die spin. Je moet maar denken dat hij een mooie dood heeft gehad. Niet elke spin wordt door een blote blondine verplet. Het was jij of hij, toch?
Ik ben erg benieuwd of je veel verschil gaat merken in het landschap, nu je al die landen doortrekt. Is de natuur bij jullie ook al zo in ontwikkeling. Hier begint alles in knop te komen en te bloeien.
IK reis nog steeds met veel plezier met jullie mee. Jij en je vagebond. Dat wordt straks nog wat in Reims om Thomas los te laten. Wat een mooie oefening in leven en loslaten. Wandel ze en buen camino. Zeggen ze dat onderweg ook tegen jullie?
Lieve groet van Marian
-
10 Maart 2014 - 23:37
Jan Schürmann:
Bij elk kerkhof in Frankrijk is een waterkraan. Grotere kerkhoven hebben zelfs een toilet en een wastafel.
Wel even oppassen dat er geen begrafenis bezig is...
Bij de Marie is vak ook een openbaar toilet. Aanbellen voor water is ook heel normaal. Zelfs een keer zo een fles bronwater gekregen. Goed idee om morgen vroeg op pad te gaan. Tot Reims is er nauwelijks schaduw. Nu zijn er warme dagen, maar er kunnen ook nog vele koude dagen komen. Gebruik dunne hemden, deze drogen snel en bij koude neem je meerdere laagjes..
Bonsoir, Bon courage,
Jan
-
11 Maart 2014 - 01:44
Ineke:
Wat leuk dat je dit stuk zo onderneemt met Thomas. Dat je nog vele Thomassen op je pad zult meemaken. Veel plezier jullie samen vanuit zonnig Nederland. -
11 Maart 2014 - 07:17
Eugene:
Goedemorgen wandelaar ofwel marcheur zoals de Fransen zeggen. Inderdaag weinig schaduw tot Reims dat herinner ik me ook. Ik was bij aankomst zo moe dat ik in de buitenwijk de bus naar het centrum genomen heb. Was volgens mij nog echt een heel stuk. Denk eraan in de kathedraal te gaan informeren voor route en slaap informatie. Ik sliep trouwens in St,Sixte. En soort klooster vlakbij de kathedraal. In de kathedraal fantastische glas in lood ramen naar ik meen van Chagall zeker bekijken ik hoop dat dan de zonnook nog schijnt. Fijne tocht vandaag. Gr. Eugene -
11 Maart 2014 - 08:10
Marianne Van Asbrouck:
Wat een leuke dag gisteren !
Dank je voor alle mooie fotos , men kan zich zo goed voorbeelden, wat jullie bij het lopen zien. Danke je ook voor alles Petra, voor je beleiding Ik denk dat iedereen heet iets tot de andere gebracht en datvind ik zo leuk. Ik wens jullie een zeer mooie dag en veel plezier naar Reims waar het katedraal zeker een mooie en diepe ontdekking zal zijn. Kussen van Belgïe voor beide. -
11 Maart 2014 - 11:27
Joke Lam:
Geweldig we genieten mee! -
11 Maart 2014 - 11:37
René Gijbels, Scherpenheuvel:
Petra
Het verwondert me dat je al 50 dagen onderweg bent. Proficiat! Je maakt iedere dag een heel verslag van je dagtocht. Soms boeiend om te volgen. Ik blijf je volgen op je tocht naar Santiago. Geniet van alle mooie dagen en vooral van de fijne ontmoetingen onderweg. Het ga je goed met Gods zegen René -
11 Maart 2014 - 16:26
Andrys:
Hoi Petra,
Ik moest gelijk aan dat gedichtje van Annie M.G. Schmidt denken toen ik je
spin-avontuur las:
iSebastiaan
Dit is de spin Sebastiaan.
Het is niet goed met hem gegaan.
LUISTER!
Hij zei tot alle and’re spinnen:
Vreemd, ik weet niet wat ik heb,
maar ik krijg zo’n drang van binnen
tot het weven van een web.
Zeiden alle and’re spinnen:
O, Sebastiaan, nee, Sebastiaan,
kom, Sebastiaan, laat dat nou,
wou je aan een web beginnen
in die vreselijke kou?
Zei Sebastiaan tot de spinnen:
‘t Web hoeft niet zo groot te zijn,
‘t hoeft niet buiten, ‘t kan ook binnen
ergens achter een gordijn.
Zeiden alle and’re spinnen:
O, Sebastiaan, nee, Sebastiaan,
toe, Sebastiaan, toom je in!
Het is zó gevaarlijk binnen,
zó gevaarlijk voor een spin.
Zei Sebastiaan eigenzinnig:
Nee, de drang is mij te groot.
Zeiden alle and’ren innig:
Sebastiaan, dit wordt je dood…
O, o, o, Sebastiaan!
Het is niet goed met hem gegaan.
Door het raam klom hij naar binnen.
Eigenzinnig! En niet bang.
Zeiden alle and’re spinnen:
Kijk, daar gaat hij met zijn Drang!
PAUZE
Na een poosje werd toen éven
dit gerichtje doorgegeven:
Binnen werd een moord gepleegd.
Sebastiaan is opgeveegd.
...
Geniet van je reis, wij genieten van verhalen erover.
Andrys -
12 Maart 2014 - 01:10
Minke Geurts:
Bekend gedicht!! hi hi
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
