Dag 65: Troyes, rustdag

Vanmorgen om kwart voor acht was ik onderweg naar de schoenmaker op blote voeten in mijn mooie Crocks-slippers. Veel studenten liepen me tegemoet in het parkje vlakbij de kathedraal, onderweg naar school. Het is een gewone door-de-weekse dag, dat merk ik ook aan het verkeer. Veel mensen zijn gehaast en ongeduldig, waarschijnlijk om op tijd op het werk te komen. Het is goed om morgen weer te vertrekken en de hectiek van de stad achter me te laten. Nu ik de weg een beetje ken, krijg ik door dat de schoenmaker op de route naar Troyes zit, vlakbij het theater. Even na achten stap ik de winkel binnen en de schoenmaker kijkt me aan met een "aha-blik" en pakt heel vriendelijk m'n schoenen aan. Hij wijst nog even naar de zolen die hij gaat vervangen en maakt een gebaar over de hele schoen, die hij gaat behandelen zodat ze weer waterdicht zijn. We spreken af dat ik de schoenen om 18.00 uur weer ophaal.

Daarna ga ik naar de Pharmacie (apotheker). Die wil me wel een neusspray verstrekken met een recept van mijn huisarts. Ik bel met de praktijk in Hoogeveen en daar wordt de assistente wel een beetje zenuwachtig van mijn verzoek, helemaal als ik vraag of het per mail mag. Daar is het nog gebruikelijk om het per fax te doen, maar deze apotheker heeft geen fax. Met toestemming van de huisarts wordt het recept gemaild en krijg ik direct drie neussprays, dat is wel fijn geregeld, dan kan ik weer even vooruit.
Als het recept echter binnenkomt is het in het Nederlands en met afkortingen. De apotheker begrijpt het niet, herkent de naam van de spray niet. Ik bel met de apotheek in Nederland en die geeft de naam door, ik schrijf het op en dan hoor ik de apotheker hier zeggen: "Aah, oui!" En zo heb ik nu mijn neusspray binnen. Gelijk keelpastilles erbij gekocht en het is nu vanavond alweer een stuk beter.

Ik wandel terug en heb inmiddels contact met Tineke gehad. Zij gaat vandaag weer verder en heeft de sleutel bij de receptie achter gelaten. In de buurt van de kathedraal komt Tineke op de fiets aangereden. We nemen afscheid van elkaar en ik loop verder naar het Maison, terwijl Tineke via het centrum Troyes gaat verlaten.

Ik duik het bed nog even in, want ik ben niet fit. Hubert uit Duitsland komt nog langs en we spreken af dat we tegen zessen samen naar de schoenmaker gaan, boodschappen halen voor het warme eten en samen gaan koken en eten.

Ik slaap tot half vijf, ga douchen en mijn dagelijkse was doen. Dan komt Hubert en gaan we naar de schoenmaker. Mijn schoenen zien er weer als nieuw uit, het leer is weer soepel en ik merk dat ik nu weer een laagje tussen mijn voeten en de grond heb. Ook corrigeert de schoen m'n houding, dit voel ik in m'n enkels en knieën. De zolen waren behoorlijk scheef afgesleten. Ik bedank de schoenmaker en betaal hem vijfendertig euro. De man geniet er van als hij ziet dat ik zo blij ben.

Van de schoenmaker lopen we naar het postkantoor omdat ik nog wat ballast naar huis wil sturen. Helaas is het postkantoor gesloten. Dan halen we boodschappen voor het avondeten. We zijn vijf euro per persoon kwijt, dat is minder dan de twintig euro van gister.

Als we in de keuken van het Maison komen zijn daar ook Johan en Hannie Roepman, een echtpaar uit Ermelo. Zij lopen de tocht in etappes. Vorig jaar zijn ze tot Reims gelopen. Vorige week zijn ze daar gestart en ze lopen deze keer door tot Vézelay.

Hubert en ik schillen de aardappelen en de wortels en zetten ze op. We maken de sla klaar met restjes uit de koelkast. De kipfilet bakken we en doen daar een champignonsausje bij. Een heerlijke maaltijd, zelf gemaakt!

We kletsen ondertussen wat met Johan en Hannie. Hubert geniet ook van deze huiselijkheid en vertelt over zichzelf. Hij is een alleenstaande man, die altijd veel gereisd heeft. Zes jaar geleden in een nacht, knapte een aneurysma is z'n hoofd. Twee weken was zijn situatie kritiek en de volgende drie jaar moest hij revalideren, hij kon niet meer praten en niet meer lopen. Toen werd de dochter van zijn nichtje geboren. Zijn nichtje legde het kindje in z'n armen en vanaf dat moment had hij weer een doel om voor te vechten: Tina, zijn zonnestraaltje noemt hij haar. Het is toch klasse dat deze man zo geknokt heeft en nu deze tocht loopt, wat een held! Ik gun ieder kind een oom als Hubert.

We wassen samen af en nemen afscheid, wie weet zien we elkaar nog en anders: bon camino Hubert!