Dag 101: Flavignac - Sint-Pierre-de-Frugie (30 km)

Vannacht was het erg benauwd in ons krappe chaletje, het leek wel een sauna. De kachel was aan en er hing was te drogen: niet mijn keuze voor een slaapplek.

In de nacht word ik wakker van druk gepraat, fel licht van een zaklantaarn en gerammel in plastic tasjes. Ik schrik er van en denk dat ik moet opstaan. Maar dan blijkt het nog maar vijf uur te zijn. Peter Paul en Bernice moeten allebei naar de wc... Daarna kan ik niet meer slapen en ga in ook maar naar de wc, alhoewel... Ik zoek een plekje op aan de achterkant van het chalet.

Niemand heeft de wekker gezet en om kwart voor acht word ik wakker gemaakt: we hebben ons verslapen! O jee... Ik vraag me af of ik wel volgens deze regels wil meedoen.
We eten wat en ruimen de boel op. Tegen negenen vertrekken we. Bernice brengt de sleutels terug naar de Mairie en Peter Paul en ik lopen alvast richting de route.
Als we een paar kilometer verder bij een dorpje komen is hij opeens de kerk in verdwenen. Bernice komt er aan lopen en blijft bij me wachten. Ik bel alvast naar de Mairie van Sint-Pierre-de-Frugie. We kunnen daar overnachten met z'n drieën en de sleutel zal in de deur zitten van de refuge. Het geld kunnen we in de brievenbus van de Marie doen.

Peter Paul komt maar niet en ik besluit door te lopen, zoals hij ook al een aantal keren deed. Bernice gaat met me mee. Even later komt Peter Paul eraan en maakt er een opmerking over, we hadden op hem kunnen wachten. Bernice verontschuldigt zich, maar ik laat hem weten dat hij de kerk induikt zonder af te stemmen.

En zo gebeurt het vaker dat hij opeens pauze neemt, wij lopen door en dan maakt hij daar weer opmerkingen over. Ook over de route in Spanje daarover heeft hij ideeën, waardoor Bernice bezorgd wordt. Ik laat hem weten dat ik niet blij word van zijn opmerkingen.

Ik geloof niet dat dit nou zo'n leuke match is. Bernice en ik gaan in Châlus een hapje eten. Peter Paul komt later. We eten met z'n drieën en trekken dan weer door. We hebben de helft er al op zitten.

Ik wil doorlopen naar Firbeix, want dan hoeven we daarna nog maar een uur te lopen. Peter Paul neemt een pauze voor Firbeix en Bernice en ik lopen weer door. In Firbeix staan aan de waterkant van een meertje overdekte picknickbanken en er zijn ook wc's. Een heerlijke plek voor een pauze. Ook Peter Paul komt er bij.

Ik merk dat mijn voeten behoorlijk moe zijn. Vooral de gewrichten van de grote tenen steken flink. Ik neem een ibuprofen in om het nog even vol te houden.

We vertrekken samen, maar ik kan niet meer zo snel. Peter Paul en Bernice gaan door. Ik vind het prima, zo kan ik rustig in m'n eigen tempo lopen. En ik heb weer tijd om om me heen te kijken en te genieten van de omgeving.

Ik loop langs een natuurpad langs het spoor. Aan het einde kan ik kiezen tussen de oude vertrouwde routebordjes, of nieuwe vierkante die we sinds zo'n twee kilometer zien. Ik kies de nieuwe, ben wel nieuwsgierig waar die heen leidt. Ik kom langs een pad waar niet veel mensen langskomen. Via een bijzonder hekwerk kom ik uit bij verschillende meertjes. De routes leidt er langs. Gelukkig vond ik apenkooi altijd leuk bij gym, nu moet ik ook halsbrekende toeren uithalen om over bruggetjes, balkjes en stenen door de drassige modder te komen. Maar, het lukt! De vermoeidheid is zelfs even vergeten....

Dan komt een man naar me toe lopen en vraagt in het Nederlands of ik iets vergeten ben. Hij heeft mijn hoedje gevonden. Hij is op vakantie met z'n gezin. Vanmiddag heeft hij hier ook gewandeld en heeft zijn zonnebril verloren. Hij zocht de zonnebril en vond mijn hoedje. Hij wijst me waar ik naar toe moet. De refuge blijkt gesloten te zijn. Een beetje ongerust vraag ik me af waar ik naar toe moet en waar Peter Paul en Bernice zijn.
Ik loop richting de kerk en de Mairie. Een vrouw in een auto stopt en zegt dat ik naar het motel moet. Ik begrijp dat ik de sleutel bij een bar moet halen.
Als ik langs het motel loop, staat de deur wagenwijd open. Ik roep naar binnen en daar zijn Bernice en Peter Paul. We douchen en vertrekken naar de bar waar we heerlijke lasagne en sla krijgen. We kunnen ook gebruik maken van WiFi.

We hebben dertig kilometer gelopen vandaag. Nu snap ik waarom mijn voeten zo moe waren!

Morgen probeer ik toch maar weer alleen te lopen...