Dag 102: Sint-Pierre-de-Frugie - Thiviers (26 km)

Na het eten gisteravond gingen we terug naar het motel. Paul op z'n privé kamer en ik met Bertrice, die zich telkens hardop afvraagt of alles wel goed komt en dit een aantal maken herhaalt. Ik word er een beetje tureluurs van en zet muziek aan, zodat ik me daar op kan richten.

Uiteindelijk is het stil en val ik in slaap. Een uur voordat ik opsta is Bertrice alweer wakker en praat weer hardop, ritselt in plastic zakjes en maakt zich weer hardop zorgen over van alles en nog wat.
Helemaal bezorgd komt ze om kwart voor acht bij me omdat Peter Paul er niet meer is en z'n spullen ook niet meer.

Ik wil vannacht echt alleen slapen!

Ik stap uit bed en maak me klaar. Om acht uur ben ik bij het restaurant en zitten Peter Paul en Bertrice aan een lege tafel. Peter Paul baalt behoorlijk. De eigenaar had zich verslapen en is nu onderweg naar de bakker. We krijgen stokbrood en een croissant met boter, sinaasappelsap en thee. De stemming is niet best aan tafel. Bertrice wordt er zenuwachtig van. Peter Paul wil zo snel mogelijk vertrekken.

Ik laat weten dat ik het rustig aan doe en graag alleen wil lopen. En ook dat ik probeer om bij de gemeentecamping te slapen. Peter Paul wil graag een beetje luxe vandaag en Bertrice gaat met hem mee.

Ik geef ze een half uur voorsprong en vertrek dan ook. Het is heerlijk om weer met mezelf te zijn. Het regent een beetje maar dat vind ik geen probleem. Ik loop naar Coquille via de asfaltweg. Twee kilometer voor Coquille heb ik mooi uitzicht op de plaats met links een oude ommuring.

Ook zie ik dat hier een Zen-centrum is. In Coquille is een kleine markt waar ik bananen en pruimen en vijgen koop. In de kerk is het droog en eet ik een banaan en drink wat thee onder het toeziend oog van Maria en Jeanne d'Arc.

Hierna verlaat ik het dorp via een mooi pad. Omdat het telkens regenachtig is, zijn de paden behoorlijk modderig. Bij, wat in de routebeschrijving een devotiesteen wordt genoemd, neem ik een pauze. Het zit goed op de steen en ik eet mijn banaan en pruimen en vijgen op met het restant van de chorizo worst. Dit is een prima lunch: zoet en zout.

Vanaf hier loop in verder over de mooie paden. Geen dorpjes meer, alleen bos, weiland, heuvels en watertjes. In het weiland hoor ik het oorverdovend orkest van de krekels.

En verderop luid het gekoekoek van de koekoek, met hier en daar iets wat lijkt op paniek. Dan wordt het ritme verstoord en klinkt het opeens als koekoekoek - koekoekoek...!

Ik moet een stukje overbruggen over het asfalt en zie opeens schrikdraad dat geluid maakt op de weg vlak voor "le Petit Clos" : "tik tik", ik stap er over heen. Waar dit nu goed voor is, snap ik niet.

Dan kom ik via weer een mooi oud wandelpad uit bij een watertoren. Hier neem ik nog een pauze. Het is hierna nog ongeveer vijf kilometer.
Bij een elektriciteits hokje ga ik zitten. Opeens gaat de miezer over in een plensbui. Ik drink m'n thee op en pak m'n rugzak maar weer op. In de stortregen stap ik naar Thiviers. Vlak nadat ik Thiviers ben binnen gestapt sla ik af richting het gehuchtje "Versailles". Naast een van de huizen loopt een pad naar beneden naar de sportvelden. Een prachtig pad met uitzicht op de binnenstad van Thiviers. Bij de sportvelden steek ik over en uiteindelijk loop ik de camping op.

Bij de receptie meld ik me en leg uit dat ik gereserveerd heb. De jongeman brengt me naar de refuge vlak achter de receptie. En vlak daarachter zijn wc's en douches. Ik heb het chaletje voor mij alleen, terwijl het ruimer is dan de chalet die we hiervoor met z'n drieën deelden. Ook is er WiFi. Maar... er is geen eten. De jongeman heeft de pizzeria gebeld, maar die is (nog) niet open. Ik krijg een kaartje mee en moet het zelf nog maar proberen.
Ik heb een aantal restaurants gebeld en krijg dan te horen dat alles dicht is in verband met 1 mei! Daar hadden Jean-Marc en Catherine me al voor gewaarschuwd.
Ik bel Peter-Paul en Bertrice om te vragen of zij hun gastvrouw willen vragen of ik mee kan eten. Er wordt niet opgenomen. Dan bel ik de gastvrouw zelf en vraag of ik mee kan eten en of ze me op kan halen. Ze spreekt Nederlands, maar het kan niet, want ze heeft gasten. Een beetje beteuterd geef ik aan dat het niet anders is dan. Als ik opgehangen heb, vraag ik me af wat ik verder nog kan verzinnen.
Dan gaat mijn telefoon: "Met Jet!, je kunt wel mee-eten en ik haal je wel op. Je moet er wel voor betalen." Dat lijkt me logisch... Binnen tien minuten rijdt een auto voor met Jet en een vriendin. Ze legt uit dat er nu een vriendengroep uit Den Haag is. We rijden een prachtige oprijlaan op en er staat een enorm huis, waarschijnlijk een boerderij met uitzicht op de stad, een kindvriendelijke tuin en een grote schuur. En in de schuur is het feest! Een aantal gezinnen zit aan een stamtafel, kinderen spelen met elkaar: het is een dolle boel. Ze kennen elkaar van het café-restaurant dat Menno en Jet in Den Haag hadden. Ik krijg een wijntje en zie Peter Paul zitten. Al gauw worden we naar de Gîte geleid waar het eten gebracht wordt. Met z'n drieën eten we heerlijk van de linzensoep, pasta met tomatensalade en ijs toe. Het is prima om ervaringen van de dag uit te wisselen en na het eten stap ik weer op. Waarschijnlijk zitten we morgen weer in dezelfde accommodatie. Ik heb al gereserveerd. Jet brengt me weer terug. Een ontzettend leuke vrouw!
Ik kan haar Gîte en het eten van harte aanbevelen.

En nu zit ik weer alleen in mijn houten refuge met op de achtergrond een kikkerkoor, blaffende honden en de tikkende regen... Heerlijk rustig!